19 θάνατοι στην ΜΕΘ "Ευαγγελισμού"

3

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:43 μ.μ.

Διαβάζω στο in.gr ένα άρθρο το οποίο αφορά την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού...
Καταγράφηκαν συνολικά 87 περιστατικά λοιμώξεων και 19 θάνατοι. Στη μία από τις δύο ΜΕΘ η θνησιμότητα στους ασθενείς που προσβλήθηκαν από λοίμωξη άγγιξε το 32% ενώ στην άλλη οι προσβολές από λοιμώξεις έφτασαν το 116%, αφού υπήρξαν περιπτώσεις λοιμώξεων από περισσότερα του ενός μικρόβια στον ίδιο ασθενή.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η παρατήρηση ότι σε κάθε νοσηλευτή αντιστοιχούν 4 βαριά ασθενείς...
Και με βάση αυτή την παρατήρηση, θέλω να προσθέσω και κάτι που μου έτυχε εμένα..
Όταν νοσηλευόταν η μητέρα μου στον Ευαγγελισμό, έγινε ένα περιστατικό το οποίο μας προβλημάτισε πάρα πολύ...
Είναι βράδυ εφημερίας και στο καρδιολογικό υπάρχει μόνο ένας καρδιολόγος....
Και τυχαίνει να πάθουν 2 ασθενείς ταύτοχρονα επεισόδειο και να πρέπει να υποβληθούν άμεσα σε χειρουργείο....
Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι τελικά και οι 2 ασθενείς σώθηκαν χάρη του γιατρού και ενός νοσηλευτή...
Το σκηνικό είχε ως εξής :
Ο γιατρός πήγε με τον έναν ασθενή στο χειρουργείο και ανέθεσε σε έαν νοσηελυτή υπηρεσίας να αναλάβει τον άλλον ασθενή, όχι φυσικά για χειρουργείο,..δεν ξέρω τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, αλλά πάντως κέρδισε χρόνο μέχρι να τεελιώσει ο καρδιολόγος με τον έναν ασθενή και να αναλάβει τον άλλον...
Το συγκλονιστικό της ιστορίας είναι μια απορία που εξέφρασε ο γιατρός..
"Γιατί πρέπει να είμαι αναγκασμένος να διαλέξω ποιός ασθενής θα ζήσει, επειδή κάποιοι αδιαφορούν για τις ελλείψεις στο νοσοκομείο";;;;;..............

Διάβασμα και πάλι Διάβασμα!

4

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 2:15 μ.μ.

Πρέπει να το πάρω απόφαση...
Πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα...
Και φέτος τα μαθήματα είναι αρκετα βαρβάτα ρε γαμώτο...

"Στατιστική-Πιθανότητες-Εκτιμητική"

"Χρηματοοικονομική Μελέτη"

"Λογιστική" :Εύκολο μάθημα... Μ@λ@κ@ς ο καθηγητής!

"Οργανωσιακή Συμπεριφορά"

Άρχισαν τα ζόρια λοιπόν...

Άσε που το άλλο εξάμηνο πρέπει να διαλέξω και ειδικότητα???
Χρηματοοικονομικά ή Μαρκετιγνκ?????

Λοιπόν, κομμένες οι γκρίνιες...

Διάβασμα και πάλια διάβασμα!




Το Σημείωμα Στο Ψυγείο

8

Posted by next_day | Posted in | Posted on 10:29 π.μ.

Ξέχασα κλειστά τα πατζούρια σήμερα το πρωί...
Κι έτσι το πρώτο φώς της μέρας, δεν βρήκε πόρτα ανοιχτή να μπεί να με ξυπνήσει...
Ξύπνησα βίαια με τον ήχο απο το ξυπνητήρι....
Σαν τρωκτικό ,ήρθε και τρύπωσε στα αυτιά μου και έδιωξε μακριά τα υπέροχα όνειρα που έβλεπα.. Με τράβηξε απότομα απο την αγκαλιά του Μορφέα.. Με ξεσκέπασε και κρύωνα...
Και το φώς του ήλιου πουθενά να με ζεστάνει....
Μόνη στο κρεββάτι, παγωμένη και εκενευρισμένη...
Σήμερα θα ανοίξω διάπλατα τα παράθυρα... Θέλω αύριο να με επισκεφτεί ακόμα και η πρώτη ηλιαχτίδα...!!!
-----------------------------------------------------------

Ο ήλιος τρύπωσε παιχνιδιάρικα μέσα απο τις λεπτές, λευκές κουρτίνες... Σφήνωσε στις βλεφαρίδες μου που πάσχιζα να κρατήσω κλειστές για να κοιμηθώ λίγο ακόμα..
Μάταια όμως... Του είχα αφήσει το περιθώριο να κάνει ότι θέλει σήμερα...
Να μυ ξυπνήσει, να ζεστάνει το κορμί μου, να πλημμυρίσει το δωμάτιο να ξεκινήσει μια καινούρια, λαμπερή μέρα....

Η Σκιά απο τα Κουλουράκια

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 2:20 μ.μ.

Ο πρωινός ήλιος έχει απλώσει τα δίχτυα του στην Αθήνα και προσφέρει απλόχερα γλυκά, ζεστά χάδια σε αυτή την πόλη που μόλις ξύπνησε.
Εκείνη έχει μόλις ανοίξει τα βλέφαρα της και προσπαθεί να οργανώσει την μέρα της.
Δύσκολη μέρα η επερχόμενη καθώς σήμερα κρίνονται πολλά στην καριέρα της. Μια πολύ σημαντική συνάντηση η οποία είτε θα την ρίξει στα Τάρταρα είτε θα την ανεβάσει σε μια σκάλα με πολλά υποσχόμενη καριέρα σε κάθε σκαλοπάτι.
Δύσκολη απόφαση να σηκωθεί από το κρεββάτι, να βγει από το ζεστό της πάπλωμα που σήμερα της φαίνεται ακόμα πιο βαρύ.
Δεν υπάρχει άλλη λύση… Είναι όμως νωρίς ακόμα και αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της, έναν ζεστό καφέ και φρέσκα κουλουράκια.. Να τα απολαύσει παρέα με το αγαπημένο της ραδιόφωνο, στον κήπο της…
Βγαίνοντας έξω, ο δροσερός αέρας, της χάρισε μια υπέροχη αίσθηση φρεσκάδας.. Στάθηκε ένα λεπτό να το απολαύσει, να την ξυπνήσει, να της καθαρίσει το μυαλό για να μείνει χώρος να αποφασίσει τις κινήσεις της μέρας της….
Το τραπεζάκι στον κήπο, της θύμισε κάτι από ρομαντική ταινία… Σιδερένια πόδια και μάρμαρο από πάνω, περίμενε άδειο την κούπα της και τις σκέψεις της…. Κοιτάζει γύρω της.. Λουλούδια υπέροχα, πολύχρωμα, με πολύ έντονες και μεθυστικές μυρωδιές. Και ο φράκτης… Καλυμμένος από τα αγαπημένα της δεντράκια, κρύβει την κάθε άσχημη εικόνα από την μεριά του δρόμου…
Η μυρωδιά του καφέ άρχισε να εισχωρεί βίαια στον οργανισμό της.. Γέμισε την κούπα της, έβαλε τα κουλουράκια σε ένα πιάτο και βγήκε με αργά βήματα στον κήπο με το υπέροχο σιδερένιο τραπεζάκι… Είχε και κάποια χαρτιά, χθεσινοβραδινές σημειώσεις, γραμμένες με πολύ κόπο και ξενύχτι για την σημερινή συνάντηση… Τελικά, ακούμπησε πάνω τους μια ζωγραφισμένη πέτρα για να μην τα πάρει ο αέρας και αποφάσισε να μην ασχοληθεί άλλο με αυτές…Εξάλλου ότι είχε κάνει μέχρι τώρα ήταν αρκετό, κι ακόμα κι αν δεν ήταν, δεν υπήρχε άλλος χρόνος πλέον….
Σκέφτηκε ότι πάντα της άρεσαν τα ταξίδια και όπου κι αν πήγαινε πάντα έπαιρνε κάτι για να της θυμίζει τα μέρη και τους ανθρώπους που έχει γυρίσει….
Άρχισε να ρίχνει στοργικά το βλέμμα της σε όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα αντικείμενα και γέμισε αναμνήσεις…
Το πιατάκι με τα κουλουράκια ήταν δώρο από μια πολύ αγαπημένη της φίλη, η οποία έφυγε από την ζωή ξαφνικά… Πόσες λέξεις, πόσα συναισθήματα, πόσα δάκρυα αλλά και πόσα γέλια είχε να θυμάται παρέα με την φίλη της, όταν γεμίζανε το πιάτο με κομμάτια από το αγαπημένο τους κέικ και καθόντουσταν στην ταράτσα του σπιτιού της μίας ή της άλλης και συζητάγανε ώρες ατέλειωτες…
Η πέτρα που τώρα κρατάει τις σημειώσεις της, πριν χρόνια κρατούσε μια τράπουλα, καθώς εκείνη και ο τότε αγαπημένος της παίζανε χαρτιά σε ένα υπέροχο μπαλκονάκι που είχε θέα το Αιγαίο. Και την τελευταία μέρα, όντας καλλιτέχνης εκείνος με τα υπέροχα γαλάζια μάτια, ζωγράφισε την πέτρα και της την χάρισε μαζί με την καρδιά του.
Το τραπέζι ήταν ενθύμιο από την γιαγιά της… Όταν πήρε το δικό της σπίτι, της το χάρισε για να έχει να θυμάται τα υπέροχα καλοκαίρια που περνούσε στο χωριό… Αυτά τα υπέροχα κουλουράκια, βαλμένα ομοιόμορφα στο λευκό πορσελάνινο πιατάκι, δίπλα από την υπέροχη γαλάζια πέτρα…
Αναμνήσεις υπέροχες…
Σκιές του παρελθόντος…
Σηκώθηκε να πάει να ετοιμαστεί.. Χαμένη στις σκέψεις της, είδε την σκιά της και τρόμαξε!
Άδικα… Είναι ωραία η σκιά..
Σε ακολουθεί παντού και σου θυμίζει τον εαυτό σου και τις υπέροχες στιγμές που έχεις ζήσει και κουβαλάς πάντα μαζί σου….

Αχ αυτά τα κουλουράκια…………






Η Σκιά απο τα Κουλουράκια #2

Κόπηκαν μόνο 12 Δέντρα!!!

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 1:29 μ.μ.

"Στην κοπή περίπου 50 δέντρων σε πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Πατησίων και Κύπρου, προχώρησε στις 4 ξημερώματα της Δευτέρας, ο δήμος Αθηναίων συνοδεία αστυνομικών.

Ο δήμος προέβη στην ενέργεια αυτή καθώς πρόκειται να δημιουργήσει πάρκινγκ στην περιοχή.

Ο Δήμος ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες, κόπηκαν μόνο 12 δέντρα και τα υπόλοιπα θα μεταφυτευτούν, υποστήριξε στο ΣΚΑΪ ο αντιδήμαρχος τενχικών υπηρεσιών του Δήμου Χρόνης Ακριτίδης.

Χαρακτήρισε αναγκαίο το έργο δημιουργίας δύο πάρκινγκ στην περιοχή.

Σημειώνεται ότι η δευτεροβάθμια επιτροπή αρχιτεκτονικού ελέγχου της νομαρχίας Αθηνών, ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στην ενέργεια αυτή.

Όπως δήλωσε στο ΣΚΑΪ ο τακτικός εκπρόσωπος του Τεχνικού Επιμελητηρίου στην Επιτροπή, Θεόδωρος Σεραφείδης εφόσον δεν ακολουθούνται οι αποφάσεις μας, η επιτροπή δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης.

"Δεν είμαστε γλάστρες κανενός" σημείωσε χαρακτηριστικά.
"

Απλά ΝΤΡΟΠΗ

Η "Παράγκα" στο Μικρολίμανο

4

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:27 π.μ.

Χθές το απογευματάκι, πήγα για φαί με τις 2 κολλήτες μου στην "Παράγκα" στο Μικρολίμανο!
Ειχαμε ακούσει ότι είναι πολύ καλό μαγαζί και είπαμε να πάμε να το διαπιστώσουμε!!
Τρομερή διακόσμηση, τρομερά φαγητά και πάνω απ'όλα πολύ καλή εξυπηρέτηση!
Όλα τα παιδιά, που δουλευάνε ήταν πολύ ευγενικά, ευχάριστοι και κάνανε πλάκα μαζί μας χωρίς όμως να γίνονται ενοχλητικοί...
Φάγαμε κυρίς ορεκτικά, αλλά οι μερίδες ήταν τόσο γεμάτες και τόσο γευστικές, που ήταν αρκετά!!!
Το τελευταίο όμως το κρατάνε για το τέλος!!
Μια κανάτα με ποτό μαστίχα σε σφηνάκια και λουκουμάδες με μέλι και παγωτό!!!!!!!!!
Βέβαια εμείς δεν μείναμε μόνο στην μια κανάτα, αλλά τελικά φτάσαμε τις 5 εκ των οποίων οι 3 ήταν κερασμένες απο το μαγαζί!!!!

Σίγουρα θα ξαναπάμε, αλλά θα προσπαθήσουμε να μην έχουμε αυτοκίνητο, γιατί μετά μας ήταν κάπως δύσκολο να φύγουμε!!!!!

update : @laxanaki μετά απο την παρότρυνση σου βάζω αστεράκια! ***** !!! Νομίζω 5 είναι το μέγιοστο! ή κάνω λάθος???

Το χέρι στον γκρεμό

4

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:04 π.μ.


Νιώθει τα χέρια του να πονάνε και το σώμα του βαρύ....
Ανοίγει τα μάτια και βλέπει το απέραντο βαθύ γαλάζιο του ουρανού...
Τα πόδια του βρίσκονται στον αέρα.
Περίεργο συναίσθημα...
Κοιτάζει πρός τα κάτω και βλέπει το απόλυτο κενό...
Και τότε συνειδητοποιεί....



Βρίσκεται κρεμασμένος στην άκρη ενός γκρεμού....



Ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε... Δεν μπορεί να βάλει δύναμη, να τραβηχτεί, να ανέβει πάνω...
Ίσως και να μην θέλει....
Ίσως γιατί, δεν βρίσκει το νόημα να το κάνει μόνος του...
Ίσως γιατί πορτιμά να περιμένει υπομονετικά....
Ίσως γιατί αυτό το χέρι που τον κρατάει είναι τόσο ζεστό.. Ναι!Αυτό είναι! Το χέρι αυτό είναι τόσο ζεστό, με τόσο μαλακό δέρμα, με μια υπέροχη μυρωδιά σαν όλες οι μυρωδιές της άνοιξης να κρύφτηκαν σε αυτό το χέρι...
Και αυτό το χέρι είναι που τον κρατάει ζωντανό σε αυτή την δύσκολη στιγμή...



Το ξέρει και το φοβάται... Ίσως να κουραστεί και να τον αφήσει... Κι εκείνος, θα κρατιέται ακόμα λίγο σε αυτό το χέρι, μέχρι που θα γλυστρίσει και θα γκρεμοτσακιστεί, στα χρυσάνθεμα που βρίσκονται κρυμμένα στο βάθος....



Ξανακλείνει τα μάτια...
Μια ηλιαχτίδα, προσπαθεί να τρυπώσει ανάμεσα στις βλεφαρίδες του...
Ξημέρωσε!!
Το χέρι του είναι ζεστό...
Ένα βλέμμα και μια παράκληση...



Μην με αφήσεις, να σε αφήσω.....

Μπρατσάκια

3

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:59 μ.μ.















Τί κι αν μεγάλωσα???

Ακόμα χρειάζομαι τα μπρατσάκια μου, για να μπορώ να κολυμπώ στα βαθιά...

Ένα δάκρυ

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:29 μ.μ.

Ένα δάκρυ....
Για κάθε φορά που σε πλήγωσα...
Για κάθε φορά που σε πόνεσα...
Για κάθε φορά που σε ξέχασα...
Για κάθε φορά που σε εγκατέλειψα...
Για κάθε φορά που δεν ήμουν δίπλα σου....
Για κάθε φορά που με έψαξες κι εγώ δεν ήμουν πουθενά...

Και όταν στέρεψω απο δάκρυα θα περιμένω νοσταλγικά...
Τα ζεστά σου μάτια και το γλυκό σου χαμόγελο...
Να έρθουν να ζεστάνουν την καρδιά μου...
Να μαλακώσουν τις πληγές τις ψυχές μου...

'Ενα μόνο σου ζητώ...
Κράτα ένα χαμογέλο...
Για όλες τις φορές που γέλασες στο πλάι μου...
Για όλες τις φορές που ένιωθες χαρά που ήσουν δίπλα μου...
Για όλες τις φορές που ήμουν δίπλα σου...
Για όλες τις φορές που σε θυμόμουν...

Χάρισε μου αυτά τα χαμόγελα....
Κρύψε από πίσω όλα τα λόγια αγάπης και άσε το χαμόγελο σου να γαληνέψει την τρικυμία της καρδιάς μου...
Μην μιλήσεις, απλά κράταμε στην αγκαλιά σου..Σφίξε με, φιλήσε με τρυφερά, δείξε μου ότι δεν θα υπάρξουν άλλα δάκρυα για εμάς...

Και κράτα τα δάκρυα φυλακτό μέσα σου...

Ακόμα ένα δάκρυ δραπετεύει απο τα μάτια......γαμώτο.......

Ο ήχος της βροχής

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:28 μ.μ.

Μ'αρέσει ο ήχος της βροχής..Να ακούς τις σταγόνες, που πέφτουν πάνω στα τζάμια...Με κάνει να σκέφτομαι διάφορα.
Στιγμές που πέρασαν, ανθρώπους που έφυγαν, στιγμές που θα έρθουν, όλα όσα με περιμένουν κάθε φορά στην αρχη της μέρας
...

Οι σταγόνες μου θυμίζουν δάκρυα, κάποιου εκεί πάνω..Δάκρυα χαράς ή δάκρυα λύπης;
Ο ήχος της βροχής μου θυμίζει βουβό κλάμα..Λιγμοί χαράς; απόγνωσης; λύπης;

Κανείς δεν ξέρει.....

Μόνο η βροχή ξέρει και λέει τραγούδι βουβό..

http://diamantenia-problita.blogspot.com/

4

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:03 μ.μ.

Τον τελευταίο καιρό, με "θυμήθηκε" μια παλιά μου συνήθεια...
Να εκφράζομαι μέσα απο διάφορα κείμενα...
Αποφάσισα λοιπόν, να κρατήσω αυτό το bog για τα πιο καθημερινά και να φτιάξω ένα καινούριο στο οποίο θα βρίσκονται μόνο τα κείμενα που κατά καίρους γράφω....
Πρός το παρόν, θα μεταφέρω τα κείμενα απο αυτό το blog και όταν βρώ πώς μεταφέρονται και τα σχόλια θα τα μεταφέρω και αυτά...

Σας περιμένω...

http://diamantenia-problita.blogspot.com/

Μην χαθείς

6

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:47 π.μ.

Τι νόημα έχει μια στάση λεωφορείου, εάν δεν υπάρχεις εσύ εκεί να με περιμένεις όταν κατέβω από το λεωφορείο;

Τι νόημα έχει η μουσική, εάν δεν έχω εσένα να αφιερώνω το κάθε τραγούδι που ακούω;

Τι νόημα έχει να κοιμάμαι ένα δεν έχω εσένα δίπλα μου, να μπλέκω τα πόδια μου στα δικά σου;

Τι νόημα έχει να ξυπνάω, εάν δεν έχω τα γλυκά σου χείλη να φιλώ για καλημέρα;

Τι νόημα έχει να περπατάω στην βροχή, εάν δεν έχω το χέρι σου μέσα στο δικό μου;

Τι νόημα έχει να κάνω σχέδια, εάν δεν έχω εσένα να ακουμπάω πάνω του τις ελπίδες ότι θα βγουν αληθινά;


Και τώρα πια είσαι δικός μου….


Περίεργη λέξη το «δικός μου»…. Δεν είσαι αντικείμενο, δεν είσαι ιδιοκτησία, δεν είσαι αυτοκίνητο μήτε οικόπεδο για να είσαι «δικός μου»…


Κι όμως σε νιώθω δικό μου…


Είσαι πάντα κοντά μου…


Στα εύκολα και στα δύσκολα…


Όλα τα τραγούδια σε θυμίζουν και θέλω όλα να στα σιγοτραγουδώ μέσα στην νύχτα και μετά κουρασμένη από το τραγούδι ξαπλώνω δίπλα σου… κοιτάζω τα μάτια σου, μπλέκω τα πόδια μου στα δικά σου και αποκοιμιέμαι…


Ξυπνάω και παρακαλάω να βρέχει, για να σφίγγω το χέρι σου στο δικό μου και καθώς ο ήχος της βροχής φτιάχνει τα δικά του τραγούδια, εγώ κάνω σχέδια και τα αφήνω πάνω σου να ξεκουραστούν… Να στεγνώσουν από την βροχή….


Είσαι παντού.. Είσαι μέσα μου… Σε νιώθω πάντα κοντά μου, παρά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν…


Μην χαθείς…..

Μην χαθείς

6

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:47 π.μ.

Τι νόημα έχει μια στάση λεωφορείου, εάν δεν υπάρχεις εσύ εκεί να με περιμένεις όταν κατέβω από το λεωφορείο;

Τι νόημα έχει η μουσική, εάν δεν έχω εσένα να αφιερώνω το κάθε τραγούδι που ακούω;

Τι νόημα έχει να κοιμάμαι ένα δεν έχω εσένα δίπλα μου, να μπλέκω τα πόδια μου στα δικά σου;

Τι νόημα έχει να ξυπνάω, εάν δεν έχω τα γλυκά σου χείλη να φιλώ για καλημέρα;

Τι νόημα έχει να περπατάω στην βροχή, εάν δεν έχω το χέρι σου μέσα στο δικό μου;

Τι νόημα έχει να κάνω σχέδια, εάν δεν έχω εσένα να ακουμπάω πάνω του τις ελπίδες ότι θα βγουν αληθινά;


Και τώρα πια είσαι δικός μου….


Περίεργη λέξη το «δικός μου»…. Δεν είσαι αντικείμενο, δεν είσαι ιδιοκτησία, δεν είσαι αυτοκίνητο μήτε οικόπεδο για να είσαι «δικός μου»…


Κι όμως σε νιώθω δικό μου…


Είσαι πάντα κοντά μου…


Στα εύκολα και στα δύσκολα…


Όλα τα τραγούδια σε θυμίζουν και θέλω όλα να στα σιγοτραγουδώ μέσα στην νύχτα και μετά κουρασμένη από το τραγούδι ξαπλώνω δίπλα σου… κοιτάζω τα μάτια σου, μπλέκω τα πόδια μου στα δικά σου και αποκοιμιέμαι…


Ξυπνάω και παρακαλάω να βρέχει, για να σφίγγω το χέρι σου στο δικό μου και καθώς ο ήχος της βροχής φτιάχνει τα δικά του τραγούδια, εγώ κάνω σχέδια και τα αφήνω πάνω σου να ξεκουραστούν… Να στεγνώσουν από την βροχή….


Είσαι παντού.. Είσαι μέσα μου… Σε νιώθω πάντα κοντά μου, παρά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν…


Μην χαθείς…..

19 Ιουνίου 2006…..

2

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:18 μ.μ.

19 Ιουνίου 2006…..




Ένα αρκετά ζεστό πρωινό στην Αθήνα…


Μια μέρα που θα αλλάξει όλη μου την ζωή ξεκινάει..


Ένα όνειρο με στοιχειώνει….Η αλυσίδα σπάει και ο σταυρός πέφτει σε μια λίμνη αίματος.. Καθαρό αίμα.. Ανακούφιση…


Η μέρα προχωράει ανέμελη… Τίποτα δεν υπάρχει που να δείχνει τι πρόκειται να συμβεί…


Μεσημεράκι…Μιλάω στο κινητό…. Ώρα δεν θυμάμαι…. Είχε σταματήσει ο χρόνος…
Χτυπάει το σταθερό… Στην αναγνώριση το τηλέφωνο του μαγαζιού… Μάλλον θα θέλουν οι δικοί μου να ζεστάνω το φαί…


- «Ναι;»


- «Έλα παιδάκι»


- «Έλα μαμά»


-……………………….(σιωπή)…Η μεγαλύτερη στιγμή ησυχίας.. ατέλειωτη μου φάνηκε….. Και μετά.. Η φράση που με συγκλόνισε….. «Πάει η νονά………………………………»




Πάει….;;;… Πού πάει…..;;;…… Γιατί να φύγει… Γιατί να μας αφήσει……;;


Απορίες ενός μικρού παιδιού… Που δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος…..


Απορίες ενός ενήλικα που ακούει το αναμενόμενο και όμως το μυαλό αρνείται να δεχτεί….




Πόνος… Ατέλειωτος πόνος… Δάκρυα ακαριαία στα μάτια….


Η ώρα περνάει… Ξεκινάμε για Πάτρα… Το χειρότερο ταξίδι της ζωής μου…. Ένα ταξίδι με πολλαπλά συναισθήματα… Πρώτο και κυρίαρχο ο πόνος… Η θλίψη… Η καρδιά να ετοιμάζεται να σπάσει… κι όμως να αντέχει…. Τρία σώματα μέσα στο αυτοκίνητο… Κι όμως τόσο μόνος ο καθένας… Και ανακούφιση.. ΟΧΙ για τον άνθρωπο που έφυγε… Αλλά για τον πόνο που έφυγε από το σώμα και την ψυχή που ηρέμησε….




Και μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος…
Δύναμη για να στηρίξει όλους τους υπολοίπους και εσένα κάποιος άλλο θα βρεθεί να σε στηρίξει…




Δύναμη για τον άντρα σου.. Αυτόν τον υπέροχο σύζυγο που ήταν δίπλα σου.. Πραγματικά δίπλα σου.. Με σώμα και ψυχή… Δύναμη για τον πατέρα.. Ένα πατέρα που παλεύει ακόμα με νύχια και με δόντια να κρατήσει μια γροθιά όπως έλεγε την οικογένεια σας… Και στο λέω να το ξέρεις αγαπημένη μου νονά, τα έχει καταφέρει άριστα μέχρι τώρα…. Δύναμη για τον νονό…. Ο οποίος με αγαπάει όπως με αγάπησες κι εσύ… Ένας νονός ο οποίος μέσα στον πόνο του στήριξε κι εμένα…




Δύναμη για τα παιδιά σου… Μα τι υπέροχα παιδιά… Δίπλα σου συνέχεια… ακόμα και στο τέλος… στο τελευταίο αντίο.. ΠΑΝΤΑ δίπλα σου.. να μην σε αφήσουν στιγμή μόνη σου…. Τρεις αγγέλους έχεις αφήσει κληρονομιά… Που με την σκέψη τους, τα δάκρυα τους και κυρίως την ατέλειωτη αγάπη τους για την υπέροχη μανούλα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου….




Δύναμη για μένα δεν βρήκα εκείνη την μέρα… Και τελικά ακόμα και εγωισμός μπήκε στην μέση… Γιατί να φύγεις;;;…. Δεν ήσουνα καλά μαζί μας;;… Δεν σε αγαπάγαμε;;…Δεν σε προσέχαμε….;;
Αχ… Γλυκιά μου νονά… Συγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου για αυτές τις σκέψεις… Ξέρεις ότι ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά….




Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που έφυγες… Κι όμως…. ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ…… Είσαι πάντα εδώ… Δίπλα μου…


Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην πέρασες έστω και στιγμιαία από το μυαλό μου….
Υπάρχουν και μέρες όμως που χάνομαι στην γλυκιά σου ανάμνηση… Σε όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει… χάνομαι στις ζεστές σου αγκαλιές και στα γλυκά σου φιλιά…




Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, για όσα μου έμαθες, για το γλυκό σου χαμόγελο..
Σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω ότι έχω δυο μανούλες…..






Σε ευχαριστώ όμως πάνω από όλα για τα μαθήματα που μου έδωσες έστω και με αυτόν τον τρόπο…
Μέσα από τον Γολγοθά σου μου δίδαξες πολλά…


Τι σημαίνει αξιοπρέπεια…. Τόσους πόνους άντεξες και μπροστά μου ποτέ δεν παραπονέθηκες, παρά με κοίταζες με το υπέροχο, γλυκό χαμόγελο σου το οποίο έσπαγε ο πόνος.. Αλλά εσύ έσφιγγες τα δόντια…




Θυμάμαι………




…Την μέρα του πρώτου χειρουργείου.. Σε πήρα τηλέφωνο και η γραμμή Αθήνα – Πάτρα γέμισε με μια εκκωφαντική σιωπή και δάκρυα… Και μετά, συνέχισες να στεναχωριέσαι…. «Το στεναχώρησα το παιδί…», είπες στην μαμά….




…Την τελευταία σου Κυριακή σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε και σε είδαμε…. Μπήκα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα.. δεν άντεχα αυτό που έβλεπα… Βρήκα όμως την δύναμη και ήρθα.. δεν μπορούσα να μην έρθω… «Ευανθία μου, ήρθε το παιδί να σε δει…», σου είπε ο νονός.. Και άνοιξες τα μάτια… Και μου χάρισες το ποιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου… Και πάλι τα έκλεισες…




…Για χρόνια μιλάγατε με την μαμά κάθε μέρα στο τηλέφωνο.. Και πάντα ρώταγες.. «Το παιδί, τι κάνει;»…




Πάντα έτσι με έλεγες.. και πάντα έτσι με ένιωθες…




Είχαμε όλοι δύο μαμάδες… Την μαμά Μαρία και εσένα….




Πόσους πόνους άντεξες… Πόση στεναχώρια κατέκλυζε την ψυχή σου κάθε μέρα… Πόση αγωνία για όλα όσα θα αφήσεις πίσω….




Αχ.. μακάρι να ήσουν εδώ να δεις τι έχουμε καταφέρει…..


Ίσως όμως και να μας βλέπεις…. Και να είσαι περήφανη….

19 Ιουνίου 2007…..

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 1:18 μ.μ.

19 Ιουνίου 2007…..


Ένα αρκετά ζεστό πρωινό στην Αθήνα…

Μια μέρα που θα αλλάξει όλη μου την ζωή ξεκινάει..

Ένα όνειρο με στοιχειώνει….Η αλυσίδα σπάει και ο σταυρός πέφτει σε μια λίμνη αίματος.. Καθαρό αίμα.. Ανακούφιση…

Η μέρα προχωράει ανέμελη… Τίποτα δεν υπάρχει που να δείχνει τι πρόκειται να συμβεί…

Μεσημεράκι…Μιλάω στο κινητό…. Ώρα δεν θυμάμαι…. Είχε σταματήσει ο χρόνος…
Χτυπάει το σταθερό… Στην αναγνώριση το τηλέφωνο του μαγαζιού… Μάλλον θα θέλουν οι δικοί μου να ζεστάνω το φαί…

- «Ναι;»

- «Έλα παιδάκι»

- «Έλα μαμά»

-……………………….(σιωπή)…Η μεγαλύτερη στιγμή ησυχίας.. ατέλειωτη μου φάνηκε….. Και μετά.. Η φράση που με συγκλόνισε….. «Πάει η νονά………………………………»


Πάει….;;;… Πού πάει…..;;;…… Γιατί να φύγει… Γιατί να μας αφήσει……;;

Απορίες ενός μικρού παιδιού… Που δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος…..

Απορίες ενός ενήλικα που ακούει το αναμενόμενο και όμως το μυαλό αρνείται να δεχτεί….


Πόνος… Ατέλειωτος πόνος… Δάκρυα ακαριαία στα μάτια….

Η ώρα περνάει… Ξεκινάμε για Πάτρα… Το χειρότερο ταξίδι της ζωής μου…. Ένα ταξίδι με πολλαπλά συναισθήματα… Πρώτο και κυρίαρχο ο πόνος… Η θλίψη… Η καρδιά να ετοιμάζεται να σπάσει… κι όμως να αντέχει…. Τρία σώματα μέσα στο αυτοκίνητο… Κι όμως τόσο μόνος ο καθένας… Και ανακούφιση.. ΟΧΙ για τον άνθρωπο που έφυγε… Αλλά για τον πόνο που έφυγε από το σώμα και την ψυχή που ηρέμησε….


Και μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος…
Δύναμη για να στηρίξει όλους τους υπολοίπους και εσένα κάποιος άλλο θα βρεθεί να σε στηρίξει…


Δύναμη για τον άντρα σου.. Αυτόν τον υπέροχο σύζυγο που ήταν δίπλα σου.. Πραγματικά δίπλα σου.. Με σώμα και ψυχή… Δύναμη για τον πατέρα.. Ένα πατέρα που παλεύει ακόμα με νύχια και με δόντια να κρατήσει μια γροθιά όπως έλεγε την οικογένεια σας… Και στο λέω να το ξέρεις αγαπημένη μου νονά, τα έχει καταφέρει άριστα μέχρι τώρα…. Δύναμη για τον νονό…. Ο οποίος με αγαπάει όπως με αγάπησες κι εσύ… Ένας νονός ο οποίος μέσα στον πόνο του στήριξε κι εμένα…


Δύναμη για τα παιδιά σου… Μα τι υπέροχα παιδιά… Δίπλα σου συνέχεια… ακόμα και στο τέλος… στο τελευταίο αντίο.. ΠΑΝΤΑ δίπλα σου.. να μην σε αφήσουν στιγμή μόνη σου…. Τρεις αγγέλους έχεις αφήσει κληρονομιά… Που με την σκέψη τους, τα δάκρυα τους και κυρίως την ατέλειωτη αγάπη τους για την υπέροχη μανούλα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου….


Δύναμη για μένα δεν βρήκα εκείνη την μέρα… Και τελικά ακόμα και εγωισμός μπήκε στην μέση… Γιατί να φύγεις;;;…. Δεν ήσουνα καλά μαζί μας;;… Δεν σε αγαπάγαμε;;…Δεν σε προσέχαμε….;;
Αχ… Γλυκιά μου νονά… Συγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου για αυτές τις σκέψεις… Ξέρεις ότι ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά….


Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που έφυγες… Κι όμως…. ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ…… Είσαι πάντα εδώ… Δίπλα μου…

Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην πέρασες έστω και στιγμιαία από το μυαλό μου….
Υπάρχουν και μέρες όμως που χάνομαι στην γλυκιά σου ανάμνηση… Σε όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει… χάνομαι στις ζεστές σου αγκαλιές και στα γλυκά σου φιλιά…


Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, για όσα μου έμαθες, για το γλυκό σου χαμόγελο..
Σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω ότι έχω δυο μανούλες…..



Σε ευχαριστώ όμως πάνω από όλα για τα μαθήματα που μου έδωσες έστω και με αυτόν τον τρόπο…
Μέσα από τον Γολγοθά σου μου δίδαξες πολλά…

Τι σημαίνει αξιοπρέπεια…. Τόσους πόνους άντεξες και μπροστά μου ποτέ δεν παραπονέθηκες, παρά με κοίταζες με το υπέροχο, γλυκό χαμόγελο σου το οποίο έσπαγε ο πόνος.. Αλλά εσύ έσφιγγες τα δόντια…


Θυμάμαι………


…Την μέρα του πρώτου χειρουργείου.. Σε πήρα τηλέφωνο και η γραμμή Αθήνα – Πάτρα γέμισε με μια εκκωφαντική σιωπή και δάκρυα… Και μετά, συνέχισες να στεναχωριέσαι…. «Το στεναχώρησα το παιδί…», είπες στην μαμά….


…Την τελευταία σου Κυριακή σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε και σε είδαμε…. Μπήκα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα.. δεν άντεχα αυτό που έβλεπα… Βρήκα όμως την δύναμη και ήρθα.. δεν μπορούσα να μην έρθω… «Ευανθία μου, ήρθε το παιδί να σε δει…», σου είπε ο νονός.. Και άνοιξες τα μάτια… Και μου χάρισες το ποιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου… Και πάλι τα έκλεισες…


…Για χρόνια μιλάγατε με την μαμά κάθε μέρα στο τηλέφωνο.. Και πάντα ρώταγες.. «Το παιδί, τι κάνει;»…


Πάντα έτσι με έλεγες.. και πάντα έτσι με ένιωθες…


Είχαμε όλοι δύο μαμάδες… Την μαμά Μαρία και εσένα….


Πόσους πόνους άντεξες… Πόση στεναχώρια κατέκλυζε την ψυχή σου κάθε μέρα… Πόση αγωνία για όλα όσα θα αφήσεις πίσω….


Αχ.. μακάρι να ήσουν εδώ να δεις τι έχουμε καταφέρει…..

Ίσως όμως και να μας βλέπεις…. Και να είσαι περήφανη….

Η μουσική κάτω απο το μαξιλάρι

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:30 π.μ.

Κάθε βράδυ, η μόνη διέξοδος από τις σκέψεις είναι η μουσική…
Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, με ένα μικρό ραδιοφωνάκι κάτω από το μαξιλάρι, ταξιδεύει με αγαπημένες μελωδίες..
Με ακούσματα παιδικά, εφηβικά, ενήλικα….
Και τελικά, καταλήγει να είναι ακόμα πιο χαμένη σε σκέψεις, αναμνήσεις, στιγμές που πέρασαν, ανθρώπους που έφυγαν…

Είναι περίεργο….

Μέσα της κυλούν όλα…. Σαν νερό δροσερό, που ανατριχιάζει το κάθε κύτταρο του κορμιού….

Όπως η μουσική κάτω από το μαξιλάρι… Διαχέεται σε όλο το στρώμα, μπαίνει στο κορμί της και γίνεται ένα με το τραγούδι που ακούει κάθε στιγμή…

Έτσι και με τους ανθρώπους….
Τους αφήνει να μπουν μέσα της, να γνωρίσουν κάθε σπιθαμή από την ψυχή της, να εξερευνήσουν κάθε κομμάτι από την καρδιά της, να τρυπώσουν στο μυαλό της…..

Το θέλει και το κάνει, μα κάποιες φορές την κουράζει…

Η μουσική κάτω απο το μαξιλάρι

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:30 π.μ.

Κάθε βράδυ, η μόνη διέξοδος από τις σκέψεις είναι η μουσική…
Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, με ένα μικρό ραδιοφωνάκι κάτω από το μαξιλάρι, ταξιδεύει με αγαπημένες μελωδίες..
Με ακούσματα παιδικά, εφηβικά, ενήλικα….
Και τελικά, καταλήγει να είναι ακόμα πιο χαμένη σε σκέψεις, αναμνήσεις, στιγμές που πέρασαν, ανθρώπους που έφυγαν…

Είναι περίεργο….

Μέσα της κυλούν όλα…. Σαν νερό δροσερό, που ανατριχιάζει το κάθε κύτταρο του κορμιού….

Όπως η μουσική κάτω από το μαξιλάρι… Διαχέεται σε όλο το στρώμα, μπαίνει στο κορμί της και γίνεται ένα με το τραγούδι που ακούει κάθε στιγμή…

Έτσι και με τους ανθρώπους….
Τους αφήνει να μπουν μέσα της, να γνωρίσουν κάθε σπιθαμή από την ψυχή της, να εξερευνήσουν κάθε κομμάτι από την καρδιά της, να τρυπώσουν στο μυαλό της…..

Το θέλει και το κάνει, μα κάποιες φορές την κουράζει…

Η μοναξιά του Σχοινοβάτη

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:26 π.μ.

Τα φώτα στην σκηνή είναι αναμμένα, ο σχοινοβάτης εμφανίζεται και είναι έτοιμος να δώσει για ακόμα φορά την προγραμματισμένη του παράσταση…
Μια παράσταση για τον κόσμο που πλήρωσε το αντίτιμο για την είσοδο, για να γελάσουν οι «μεγάλοι» με τα αστεία κατορθώματα του, για την αγωνία των παιδιών που τον βλέπουν να αμφιταλαντεύεται σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Και όταν τα φώτα σβήνουν και η παράσταση τελειώνει, τότε ακριβώς είναι που αρχίζει η δική του προσωπική παράσταση…
Η παράσταση που κάθε βράδυ δίνει…
Μόνος…
Εκεί….
Στην μέση της σκηνής…
Ανάμεσα στις κενές θέσεις, ανακαλύπτει το δικό του κενό…
Κάτω από το τεντωμένο σκοινί, έρχεται η ώρα που ακροβατεί ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο..
Στο καλό και στο κακό…
Στην ευτυχία και στην δυστυχία….

Πίσω από τις μπογιές στο πρόσωπο του, πίσω από το στημένο χαμόγελο, κρύβεται ένα πρόσωπο που ποτέ κανείς δεν έχει δει…
Ίσως ούτε και ο ίδιος…
Έχει χρόνια να δει το πρόσωπο του…
Να κοιτάξει στην ψυχή του… Και αυτές οι καταραμένες οι παραστάσεις κάθε φορά, του παίρνουν κάτι από τον εαυτό του… Ένα κομμάτι της ψυχής του…. Τα φώτα σβήνουν, όμως τα φώτα της ψυχής του είναι χρόνια τώρα σβησμένα….

Η μοναξιά του Σχοινοβάτη

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:26 π.μ.

Τα φώτα στην σκηνή είναι αναμμένα, ο σχοινοβάτης εμφανίζεται και είναι έτοιμος να δώσει για ακόμα φορά την προγραμματισμένη του παράσταση…
Μια παράσταση για τον κόσμο που πλήρωσε το αντίτιμο για την είσοδο, για να γελάσουν οι «μεγάλοι» με τα αστεία κατορθώματα του, για την αγωνία των παιδιών που τον βλέπουν να αμφιταλαντεύεται σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Και όταν τα φώτα σβήνουν και η παράσταση τελειώνει, τότε ακριβώς είναι που αρχίζει η δική του προσωπική παράσταση…
Η παράσταση που κάθε βράδυ δίνει…
Μόνος…
Εκεί….
Στην μέση της σκηνής…
Ανάμεσα στις κενές θέσεις, ανακαλύπτει το δικό του κενό…
Κάτω από το τεντωμένο σκοινί, έρχεται η ώρα που ακροβατεί ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο..
Στο καλό και στο κακό…
Στην ευτυχία και στην δυστυχία….

Πίσω από τις μπογιές στο πρόσωπο του, πίσω από το στημένο χαμόγελο, κρύβεται ένα πρόσωπο που ποτέ κανείς δεν έχει δει…
Ίσως ούτε και ο ίδιος…
Έχει χρόνια να δει το πρόσωπο του…
Να κοιτάξει στην ψυχή του… Και αυτές οι καταραμένες οι παραστάσεις κάθε φορά, του παίρνουν κάτι από τον εαυτό του… Ένα κομμάτι της ψυχής του…. Τα φώτα σβήνουν, όμως τα φώτα της ψυχής του είναι χρόνια τώρα σβησμένα….

Εκατόν Τριάντα Πέντε.....

2

Posted by next_day | Posted in | Posted on 8:52 π.μ.

135 χαμένες ψυχές....
135 οικογένειες βυθισμένες στο πένθος....

Και όλα αυτά με δύο βασικές προϋποθέσεις...

Σε κάθε αυτοκίνητο να υπήρχε μόνο ο οδηγός.....
Και μόνο απο το ένα ρεύμα του δρόμου......

Πολυσυζητημένο θέμα, όταν όμως βλέπεις τα εικονοστάσια στην άκρη του δρόμου, δεν μπορείς να μην αντιδράσεις....
Θλίβεσαι, λυπάσαι και πάνω απ'όλα εκνευρίζεσαι....

135 μούτζες σε όλους αυτούς τους ανεύθυνους υπεύθυνους για την κατασκευή της "εθνικής οδού" Αθηνών-Πατρών....

135 μούτζες σε όλους αυτούς που κοιμούνται χαρούμενοι επειδή έφτιαξαν έναν δρόμο....

135 ευχές στους υπεύθυνους να φτιάξουν έναν καλύτερο δρόμο και να μην χαθούν άλλες ψυχές....

135 αστεράκια να κρατούν συντροφιά σε όσους έφυγαν απο την ζωή....