Κλόουν

57

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:51 π.μ.

Στο τσίρκο τα πάντα είναι έτοιμα για ακόμα μια παράσταση...
Οι θέσεις είναι όλες γεμάτες, μπαλόνια στον αέρα, φωνές απο τα παιδιά, χαρούμενα πρόσωπα...
Πίσω απο την σκήνη, ο κλόουν αλλάζει πρόσωπο..
Βάζει το μεγάλο του χαμόγελο, παίρνει τα απαραίτητα "συμπράγαλα" και είναι έτοιμος να διασκεδάσει τον κόσμο για ακόμα ένα βράδυ...
Η παράσταση που δίνει είναι και πάλι καθ'όλα άψογη!
Χοροπηδάει στην σκηνή, κάνει μαγικά τα οποία όλα αποτυγχάνουν και τα παιδιά ξεκαρδίζονται, τρέχει πάνω κάτω, γελάει, πέφτει κάτω-ξανασηκώνεται..
περιμένει υπομονετικά να περάσει η ώρα..
να σταματήσει να φοράει το χαμόγελο..
τον πονάει.. τα χείλη του τραβηγμένα...
μέχρι τα αυτιά νιώθει να φτάνει.. και  πονάει πολύ...

Και η παράσταση τελειώνει επιτέλους!!!

Ο κόσμος φεύγει σιγά σιγά, οι θέσεις αδειάζουν, τα μεγάλα φώτα σβήνουν και ο κλόουν αποσύρεται..
Και όταν πλέον το θέατρο (του παραλόγου) έχει αδειάσει, ο κλόουν ξαναβγαίνει στην σκηνή..
Κάθεται στο κέντρο και νιώθει σαν στόχος...
Εύχεται να μπορούσε να μαζέψει λίγο απο τα παιδικά γέλια.. να είχε έναν μαγνήτη και να ρουφούσε τα γέλια, την ζωντάνια, την ανεμελιά και όταν έμενε μόνος του, να πατούσε ένα κουμπάκι και να τα ένιωθε και αυτός...
Τίποτα όμως απο όλα αυτά δεν συμβαίνει και έτσι καθισμένος, αφήνει τα δάκρυα του να ποτίσουν την παγωμένη σκηνή.. να την μαλακώσουν, να πάψει να είναι ξύλινη...

Και όταν αύριο, τα φώτα ξανανάψουν κι αν είσαι κι εσύ ενάς απο αυτούς που θα κάθονται στις κερκίδες, μην σε κοροιδέψουν τα διαμαντάκια στην σκηνή...
Εσύ ξέρεις τί ακριβώς είναι...

Κι εγώ πονάω πολύ..
Και έχω πολλά τέτοια διαμαντάκια να σας χαρίσω......

Παιδιά.....

30

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:16 π.μ.

Σάββατο βράδυ...
Ελάχιστες στιγμές πριν αλλάξει ο χρόνος...
Σε μια αίθουσα με έντονα λευκά φώτα, φωνές πόνου να σκίζουν την ησυχία...
Απ'έξω ένας άντρας, σκυφτός, σαν λυπημένος, σαν χαρούμενος.... Γεμάτος αγωνία είναι...
Για Εκείνη και για το μωρό....
"Θα είναι το πρώτο μωρό της νέας χρονιάς", τους είπε ο γιατρός όταν τον διέκοψαν απο τον ρεβεγιόν του, καθώς η γυναίκα του είχε ήδη αρχίσει να νιώθει τους πρώτους έντονους πόνους.... Εκείνη την στιγή όμως καθόλου δεν τον ένοιαζε...  Ήθελε να σταματήσει να πονάει Εκείνη και να μπεί μέσα να τις κρατήσει και τις δυό στην αγκαλιά του.. Εκείνη και χιλιοστή φορά και την μικρή Εκείνη για πρώτη.....
Δεν ξέρει πόσες ώρες πέρασαν...
Δεν ξέρει πόσα τσιγάρα έκανε......
Δεν ξέρει πόσες φορές περπάτησε τον διάδρομο έξω απο την αίθουσα τοκετού πάνω-κάτω...
Ξέρει όμως ότι κάποια στιγμή, επικράτησε απόλυτη ησυχία.....
Κοίταξε το ρολόι του....
00:03..... χρονιά δεν μπορεί να θυμηθεί....
νιώθει να κρυώνει και να ζεσταίνεται μαζί...
και περιμένει....
μερικά δευτερόλεπτα ήταν, ελάχιστα...αλλά του φάνηκαν αιώνες....
Και τότε το άκουσε.....
Το κλάμα της... το πρώτο της κλάμα....
Και τότε μπήκε μέσα...
Και τις είδε.....
Τις δύο γυναίκες της ζωής τους...
Κρύφτηκε στην αγκαλιά Εκείνης και έκλαψε.. έβγαλε την αγωνία του.....
Και μετά πήρε στην αγκαλιά του την νεογέννητη κορούλα του....
Έσκιψε στο αυτί της και της υποσχέθηκε μια υπέροχη ζωή....
Με αγάπη και ευτυχία...
Και όλα τα υπόλοιπα θα ερχόντουσταν.....

Και έτσι έγινε...

Γέρος πια εκείνος, με την μαγκουρίτσα του στο ένα χέρι και στο άλλο την γυναίκα του... Εκείνη που περάσανε μια ολόκληρη ζωή μαζί...
Είδε την κόρη του.. και τον "γιό" του.... Γιός του έγινε, αφού αγάπησε τόσο την κόρη του.... Και τα εγγονάκια του....

Και λίγο πρίν ανοίξει την αγκαλιά του, για να σφίξει όλους τους αγαπημένους του, έγειρε το κεφάλι του, έκλεισε τα μάτια του και προσευχήθηκε ....


για όλα εκείνα τα παιδιά, που δεν είναι το ίδιο τυχερά......


11 Δεκεμβρίου : Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

Γενεθλιαζόμαστε!

63

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:23 π.μ.






Κλείνω λοιπόν κι εγώ τα 26 σε μερικές ωρίτσες και πολλά πράγματα δεν έχω να πώ!!!!
Δεν νιώθω μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή!!
Νιώθω όσο είμαι και αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο!!!



Η φωτογραφία είναι "κλεμμένη" απο τον φίλο Τζονάκο και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό!!!!!

Ώρα λοιπόν για το γλυκάκι μας!!!
Πάρτε όσο θέλετε! Έχω γεμίσει το ψυγείο αποθέματα!!


Post it #1 - Να θυμάμαι...

34

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:09 π.μ.


Καλό μήνα!

26

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:54 μ.μ.

Πολύ θα ήθελα να γεμίσω αυτή την ανάρτηση με φωτεινά χρώματα, χαρούμενες εικόνες, στολισμένα δεντράκια, λαμπάκια πολύχρωμα...
Σίγουρα είναι σημαντικό να υπάρχει καλή διάθεση, θετική σκέψη και όλα αυτά τα όμορφα και ροζ συννεφάκια στα οποία μπρούμε να περπατάμε αυτές τις μέρες..
δεν θα το κρύψω, ότι μου αρέσουν αυτά τα συννεφάκια και ότι βρίσκομαι κι εγώ εκεί πάνω... κάτι τα γενέθλια μου που πλησιάζουν σε λίγες μέρες, κάτι τα σχέδια που κάνω για το πού, πώς και με ποιούς θα το γιορτάσω, κάτι τα χριστούγεννα που έρχονται, κάτι οι αναρτήσει που είδα σήμερα γεμάτες ευχές και χρώματα!!! είναι όλα πολύ όμορφα και χαίρομαι πολύ κι εγώ που έρχονται χριστούγεννα...
είναι όμως και κάποιοι που δεν τους κάνει κάποια διαφορά...
είναι τόσοι πολλοί εκείνοι, που για τόσους πολλούς και διαφορετικούς λόγους, δεν μπορούν να γιροτάσουν τις μέρες αυτές...
είτε γιατί δεν έχουν στέγη...
είτε γιατί αυτή η στέγη είναι τα λευκά πλακάκια ενός νοσοκομείου...
είτε γιατί κάποιοι άλλοι, έχουν τον πόνο οτυς για κάποιον αγαπημένο που έφυγε...
είτε.......
είτε...........
είτε...............
είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι......
είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που έχουν συντροφιά τους λόγους αυτούς.......

γι'αυτό κι εγώ θέλω σε αυτούς να δώσω την πιο απλή μου ευχή.......
να είναι γεροί και δυνατοί και του χρόνου να μπορούν να κοιτάζουν τις φετινές γιορτές σαν ένα μακρινό κακό όνειρο...κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουν να είναι και πάλι δυνατοί....

πόσο δυνατός πρέπει να είσαι για να έχεις δύναμη τελικά.......
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)