Είναι πάρα πολλές οι φορές που έχω ξεκινήσει να γράφω για τις μέρες που περνάω και τελικά τα σβήνω και δεν γράφω τίποτα!
Είναι πάρα πολλές οι φορές που κρύβομαι ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό!
Είναι πάρα πολλές οι φορές που δηλώνω ότι δεν θα το ξανακάνω!
Είναι ακόμα περισσότερες οι φορές που το κάνω τελικά!
Πονάω... Πονάω πολύ! Βιώνω έναν δύσκολο χωρισμό! Όχι γιατί έχασα εκείνον! Αλλά γιατί έχασα μέσα από εκείνον εμένα! Κλαίω, κλαίω σιωπηλά, κλαίω με λυγμούς.. Σκουπίζω τα δάκρυα και χαμογελάω.. Και τα χείλη μου πονάνε...
Πονάω και λέω μαλακίες.. Πονάω και για αυτόν! Όχι όμως για αυτόν ακριβώς! Αλλά για αυτόν όπως τον είχα φτιάξει εγώ στο μυαλό μου!!! Και φταίω εγώ γι'αυτό.. Όμως να, τώρα με βολεύει να λέω ότι φταίει εκείνος! Να μια αλήθεια, να μια φορά που δεν κρύβομαι από τον εαυτό μου!
Τα βράδια κοιμάμαι μόνη μου! Δεν με φοβίζει αυτό! Το πρωί τρώω τις φρίκες μου! Και πώς το αντιμετωπίζω? αδύναμα και δειλά! Φεύγοντας από το σπίτι και γυρνώντας το βράδυ πτώμα! Δεν βοηθάει, μην γελιόμαστε! Απλώς καλύπτει όσα κάποια στιγμή θα έρθουν και θα σκάσουν!
Ξέρω ότι είμαι καλύτερα τώρα! Το νιώθω κάθε μέρα, κάθε λεπτό! Και είναι κάτι που τελικά με βοηθάει να αντιμετωπίζω τον πόνο!
Βγαίνω έξω, ξενυχτάω, πίνω, ψάχνω φτηνά χέρια να με αγκαλιάσουν, ανούσιο σεξ και σκληρά φιλιά στα χείλη.....τίποτα από αυτά δεν με γεμίζει! Γαμώτο! και δεν το δοκιμάζω καν! Όχι γιατί δεν μπορώ... όχι γιατί δεν θέλω! Αλλά γιατί κάθε φορά που γιατρεύω την πληγή, πάντα την αφήνω λίγο ανοιχτή για να μπορώ να επιστρέψω! Μαζοχιστικό, παρανοϊκό! Έτσι είμαι τώρα και δεν θα το αρνηθώ!
Θέλω να διώξω τον κόσμου από δίπλα μου! Θέλω να μείνω μόνη μου! Εντελώς μόνη μου! Όπως δεν έμεινα ποτέ!
Μα ποιόν κοροϊδεύω? Τους θέλω όλους κοντά μου! Δίπλα μου! Μόνο για μένα! Εγωιστικό το ξέρω! Όμως έχω ανάγκη, να νιώσω για μια φορά, για ένα λεπτό, ότι είμαι το κέντρο του κόσμου τους!
Θέλω να νιώσω για λίγο καλά.... Θέλω να πάρω δύναμη!
Για ένα λεπτό...
Για όσο κρατάει ένα τσιγάρο...
Κερνάω το τσιγάρο... Ποιος κερνάει την φωτιά???
