Το αύριο μέσα από τα δικά μου μάτια...

42

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:48 π.μ.


Και εκεί που έλεγα ότι την γλίτωσα τελικά έρχεται μια μέρα η μαμά και μου είπε αυτό που δεν ήθελα να ακούσω... Έκλεινα ερμητικά τα μάτια μου, δεν ήθελα να δώ τί μου λέει... Τελικά όμως τις λέξεις που περισσότερο φοβόμουν να δώ, τις είδα... Νοσοκομείο, γιατροί, χειρουργείο... 

Αύριο πάλι εκεί θα είμαι... Σε εκείνο το Νοσοκομείο που είναι πάρα πολύ όμορφο, γεμάτο χρώματα και παιχνίδια, άνετα κρεβάτια.... αλλά έχει και εκείνο το μεγάλο δωμάτιο που μπαίνω μόνη μου, μου βάζουν ένα μπαλόνι στο πρόσωπο, νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν και όταν ξυπνάω πονάω παντού... 

Και αυτή την φορά όπως και την προηγούμενη, κάτι θα μου κάνουν στο στόμα... Μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι ασχολούνται με αυτό.. Αφού είναι μια χαρά... Και όσοι με έχουν δει μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν... Θα γίνει λέει πιο ίσιο.. Μα ίσιο είναι... Θα μπορώ είπε η μαμά να τρώω καλύτερα... Αφού και τώρα μια χαρά τρώω... Και μην ακούτε τις αηδίες που λένε, ότι δεν τρώω επειδή δεν μπορώ να μασήσω σωστά.. Απλώς διατηρώ την σιλουέτα μου... 

Δεν έχω όρεξη για αστεία αυτή την φορά... Ξέρω πολύ καλά τί θα μου κάνουν και γιατί μου το κάνουν.. Και ξέρω πολύ καλά τί με περιμένει μόλις βγω απο εκεί..  Μπορεί η μαμά να μην μου το λέει... Αλλά το βλέπω στα μάτια της... Το νιώθω στην αγκαλιά της κάθε φορά που με σφίγγει και είναι έτοιμη να με πνίξει... Το βλέπω στο πρόσωπο της όταν μιλάει στο τηλέφωνο και όταν καταλαβαίνει ότι την κοιτάζω στρίβει το κεφάλι της... Και όλα αυτά με τρομάζουν ακόμα περισσότερο....

Φοβάμαι όπως δεν έχω ξαναφοβηθεί στην ζωή μου... Δεν μου αρέσει να μπαίνω σε εκείνο το δωμάτιο και να τους βλέπω όλους πίσω μου να μου χαμογελάνε και να με αφήνουν μόνη μου... Και ξέρω ότι δεν χαμογελάνε στα αλήθεια.. Ξέρω πόση αγωνία έχουν... Αλλά ξεχνάνε την δική μου αγωνία... Ξεχνάνε ότι εγώ είμαι αυτή που θα κοιμηθώ και θα είμαι σε χέρια ξένων... Ξεχνάνε ότι μετά εγώ θα πονάω και δεν θα μπορώ να κοιμηθώ απο τους εφιάλτες τα βράδια... Και όλο αυτό αυτή την φορά θα κρατήσει πολύ καιρό... 8 μήνες λέει η μαμά... Πείτε μου είναι πολύ? Αυτό είναι το για πάντα? Πείτε μου εσείς γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω....

Και θέλω να πώ κάτι σε όλους εκείνους που θα είναι απ'έξω και θα περιμένουν... 

Στην μαμά, στον μπαμπά, στην θεία, στον παππού, στην γιαγιά, στην νονά, στους φίλους τους... Μην μου χαμογελάτε ψεύτικα.. Το νιώθω... Έχω ανάγκη να βλέπω και την δική σας αγωνία... Θέλω να βλέπω ειδικά εκείνες τις στιγμές ότι με αγαπάτε... Και ότι με νοιάζεστε... 

Μην μου γεμίσετε το δωμάτιο δώρα, μπαλόνια και παιχνίδια.. Γεμίστε το με αγάπη... Και στοργή... Αυτό είναι που έχω ανάγκη.... Ποτέ δεν μου έλειψαν τα δώρα.. Ούτε και η στοργή.. Αλλά όπως νιώθετε εσείς, νιώθω κι εγώ... Αγάπη και αγκαλιές και χάδια θέλω...

Μην μου κάνετε όλα τα χατίρια μετά.. Το ξέρω καλά ότι η ζωή δεν είναι εύκολη... Το ξέρω από την ημέρα που γεννήθηκα... Και όταν μου κάνετε όλες τις χάρες επειδή πονάω, δεν με βοηθάτε... Θέλω να μου δίνετε μόνο ότι αξίζω.. Και όταν το αξίζω... όχι επειδή είμαι ευάλωτη.. Αλλά επειδή μπορώ και στέκομαι δυνατή.. 

Το μόνο που θέλω να κάνετε είναι υπομονή... Και να μου συγχωρείτε τα νεύρα μου... Μπείτε στην θέση μου για λίγο και σκεφτείτε πώς νιώθω.. Το ξέρω ότι κι εσείς θα είστε αγχωμένοι και θα ανησυχείτε... Μην ξεχνάτε όμως ότι εγώ το περνάω... Πονάτε μαζί μου.... Στην ψυχή σας.. Εγώ θα πονάω στο σώμα... 

Αύριο μπαίνω.. Το πρωί... Και λένε ότι μόνο ένα βράδυ θα κάτσω εκεί μέσα... Μου λένε ότι είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω... Αλλά εγώ φοβάμαι... Μην ξεχνάτε ότι είμαι παιδί.... 

Και σας το λέω και πάλι...

Γεμίστε το δωμάτιο με αγάπη και στοργή...


Αθηνά

Στάσου Δυνατή!

26

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:54 μ.μ.

Ήταν 26 Μαρτίου 2007... Τί καιρό είχε δεν θυμάμαι... Πώς το έμαθα δεν θυμάμαι.. Βλέπεις τότε δεν είχα την σχέση που έχω τώρα με τους γονείς σου.. Τότε ήταν απλά η ξαδέρφη του μπαμπά μου και ο άντρας της... Και εσύ ήρθες στην ζωή και δεν ξέρω ποιες ήταν οι πρώτες σου στιγμές... Δεν ξέρω πότε χαμογέλασες πρώτη φορά... Έχασα πολλά από τα πρώτα σου... 

Κάθε φορά που σε έβλεπα μαγευόμουν... Ήσουν ένα ξεχωριστό παιδί... Όχι γιατί τους λόγους που ίσως κάποιοι σε νομίζουν ξεχωριστή... Αλλά γιατί στα μάτια σου έβλεπα τέτοια δύναμη που δεν είχα συναντήσει σε άνθρωπο και πόσο μάλλον σε ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι όσο εσύ... Το χαμόγελο σου ήταν τόσο φωτεινό... Τα χεράκια σου.. Χόρευαν με έναν υπέροχο τρόπο... Απαλά μα ταυτόχρονα δυναμικά... Προσπαθούσαν να μας πουν όσα δεν μπορούσαν να μας πουν τα χείλη σου... Τα μάτια σου λαμπερά... Μεγάλα και φωτεινά.. Προσπαθούσαν να γίνουν τα αυτιά σου... Η θέληση σου για ζωή, να σταθείς στα πόδια σου με ξεπερνούσε... Μου έδειχνε όσα έκανα εγώ λάθος, όσα δεν μπορούσα να δώ και εσύ τα είχες ήδη καταφέρει... Κι έτσι αποφάσισα.. Να σε βαφτίσω εγώ... Ήθελα να μάθω από εσένα... Είχες και έχεις τόσα πολλά να μου δείξεις... Αλλά ήθελα και να έχω έναν λόγο για να σε φροντίζω όλη μου την ζωή.. 

Τότε σου υποσχέθηκα κρυφά, ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου... 

Μόνο που δεν τα έχω καταφέρει όλες τις φορές... Και είναι εκείνες οι φορές που πρέπει να το αντιμετωπίσεις μόνη σου γιατί δεν γίνεται αλλιώς.. Είναι εκείνες οι φορές που μπαίνεις μοναχούλα σου σε αυτά τα τεράστια δωμάτια με τα φώτα και τα διάφορα μηχανήματα γύρω γύρω και ένα κρεββάτι στην μέση... Είναι όλες εκείνες οι φορές που σε ανάγκασαν να μάθεις από τόσο μικρή τί σημαίνει χειρουργείο, τί σημαίνει εντατική... Είναι όλες αυτές οι φορές που δεν μπόρεσα να σε ακολουθήσω... Μια τεράστια πόρτα έκλεινε και μας χώριζε... Εσύ μέσα και εγώ έξω.. Να παλεύεις εσύ για την ζωή σου, να παλεύω κι εγώ απ'έξω... 

Και να που έρχεται πάλι αυτή η πόρτα να μας χωρίσει... Και με πονάει τόσο πολύ όλο αυτό... Αντί να αγχώνεσαι και να ανησυχείς για τις πρώτες σου ημέρες στο σχολείο, έχεις να σκέφτεσαι το πώς θα το περάσεις το νέο αυτό χειρουργείο... Και αυτή την φορά δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα.. Μήνες ολόκληρους θα πρέπει να παλεύεις μικρή μου... Και εγώ είμαι ανήμπορη να σε βοηθήσω... 

Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι η αγκαλιά μου.. Αλλά είναι αρκετή να πάρει τον πόνο μακριά;;... 

Ανησυχώ... Τρέμω... Μα όταν έρθει η μέρα θα είμαι εκεί... Έξω από την πόρτα που θα μας χωρίσει για μερικές ώρες... Μόλις ξυπνήσεις θα σε περιμένω με μια τεράστια αγκαλιά και χάδια πολλά... Και τα χατίρια που ίσως δεν σου κάνουν οι γονείς σου θα στα κάνω όλα εγώ μικρή μου.. Βλέπεις, εγώ είμαι η νονά σου και έχω κάθε δικαίωμα να σε κακομάθω... 

Μα για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να παλέψεις δυστυχώς μόνη σου ψυχή μου... Να δώσεις την μάχη σου και να βγεις έξω δυνατότερη από ποτέ! Και τότε να χαλαρώσεις... Τότε θα βρίσκεσαι στα δικά μου χέρια και κανείς δεν θα μπορέσει να σε πειράξει... Τότε θα μπορείς να γίνεις πάλι παιδάκι... Και όση δύναμη χρειάζεσαι θα στην δίνω εγώ.... 

Μόνο στάσου δυνατή κοριτσάκι μου... Όπως κάνεις μέχρι τώρα... 

Και απόδειξε το και σε εμένα για ακόμα μια φορά... Γιατί τώρα που σου γράφω, βουρκώνω, φοβάμαι... Έχω γίνει εγώ παιδάκι και ζητάω η τρελή δύναμη από εσένα....

Ετοιμάσου μικρή μου για την ημέρα που έρχεται... Σήκωσε το κεφαλάκι σου ψηλά και πάμε να τους δείξουμε ότι είσαι δυνατή... 

Καλή σου επιτυχία ψυχή μου!
Θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω! Στο υπόσχομαι! 

Κόρη κουκουβάγια!

18

Posted by next_day | Posted in , , , , | Posted on 1:15 μ.μ.

Η δική μου μαμά είναι ο ορισμός της "Μαμάς Κουκουβάγιας! 
Το δικό της παιδί, είναι το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο πολύ σε όλα! Και εγώ την πειράζω! Αλλά πάντα έχει την απάντηση έτοιμη, αποστομωτική και χιομουριστική!

Θα ήθελα πολλά να πώ για την μαμά... για την δική μου μαμά!

Εκείνη (με Ε κεφαλαίο όχι γιατί είναι στην αρχή της πρότασης, αλλά γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά!).....

Που με στήριξε όταν νόμιζα ότι όλος ο κόσμος χανόταν!  

Που η αγκαλιά της σε κάθε μου ανάγκη ήταν διάπλατα ανοιχτή! Ζεστή και ταυτόχρονα δροσιστική!

Που τα φιλιά της απαλά και πάντα έπαιρναν έστω και λίγο τον πόνο μακριά!

Οι τσακωμοί μας άπειροι... αλλά όσο μουτρωμένη κι αν έλεγα εγώ καληνύχτα, εκείνη πάντα μου έλεγε "Καληνύχτα κοριτσάκι μου" κι έσκαγα κρυφό χαμόγελο εγώ! 

Οι συζητήσεις μας ακόμα περισσότερες.... Ευχάριστες, δυσάρεστες, φιλοσοφημένες! 

Ναι, θα μπορούσα να πώ πολλά..... Κρατώ φυλακτό στην καρδιά μου τα πάντα της!

Και αυτό που θέλω να μείνει εδώ γραμμένο είναι τρία πολύ πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα μηνύματα της! Μηνύματα που έφεραν δάκρυα στα μάτια, από συγκίνηση, από θλίψη, από χαρά! Το καθένα για τους δικούς του λόγους! 

Όταν έβλεπε πόσο φοβόμουν για την μέρα που θα ξημέρωνε... Πού έβλεπε πόσο πολύ έτρεμα για τα νέα δεδομένα που είχαν εμφανιστεί τόσο βίαια στην ζωή μου... Που δεν μπορούσα να δώ πίσω απο τις άσχημες καταστάσεις και δεν άφηνα τον χρόνο να μαλακώσει την πληγή.. Τότε μου έστειλε......
"Τίποτα δεν μένει ίδιο.. Κάθε λεπτό, κάθε μέρα είναι διαφορετικό και νέο για όλους! Ζήσε την κάθε καινούρια μέρα.. Αξίζει και το αξίζεις"  
... και έφυγε για λίγο ο πόνος! Φώτισε ο δρόμος που έπρεπε να περπατήσω!

Όταν ο καιρός περνούσε, και τα αισθήματα θυμού και οργής δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν μέσα μου.. Όταν έφτασα να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλον τον ψυχικό εξευτελισμό που δέχτηκα... όταν άρχισα να παραμελώ στο έπακρο τον εαυτό μου... όταν μαύροι κύκλοι έκαναν την εμφάνιση τους... όταν το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να φύγουν όλοι απο το σπίτι και να μείνω μόνη μου.... και όταν τελικά το έκανε μου έστειλε....

"Κοριτσάκι μου, δεν στεναχωριέμαι που έφυγα.. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι.. Να μου προσέχεις την Μάρθα και να την αγαπάς! Το αξίζει!"

.... και πλημμύρισα απο τύψεις... που της είχα μιλήσει άσχημα το προηγούμενο βράδυ.. που ότι κι αν έγραφε ήξερα ότι έφευγε στεναχωρημένη... και αναθάρρησα ταυτόχρονα! Μου έδινε μια ευθύνη.. να προσέχω την Μάρθα της και να την αγαπάω! Δεν θα μπορούσα να την απογοητεύσω λοιπόν και θα έκανα ότι μπορούσα για αυτό που μου ζητούσε!

Και όταν όλα αυτά περάσαν... Και μπορούσα και χαμογελούσα πάλι... Και μπορούσα να της πώ ότι είμαι καλά και να το εννοώ.... Τότε της έστειλα ένα πρωινό.. 
"αν και δευτέρα, αν και πρώτη μέρα στην δουλειά χαμογελώωωω" 

Και η απάντηση για ακόμα μια φορά μου έφερε δάκρυα στα μάτια! Αυτή την φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς! Δάκρυα ευτυχίας! Γιατί είχα καταφέρει και είχα προσέξει την Μάρθα της, το παιδί της! Και δεν το είχα κάνει μόνο για εκείνη τελικά! Το είχα κάνει για μένα! Γιατί όπως είπε και στην απάντηση της 

" Χαίρομαι πολύ γιατί αυτή είναι η Μάρθα που αγαπώ!"!!!

Μανούλα, δεν είσαι μόνο εσύ Μαμά Κουκουβάγια! Έχεις και κόρη κουκουβάγια για την μαμά της!!!!
Να το θυμάσαι!!! 

It's me again!

18

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 9:43 π.μ.

Photo from here
Οι αναρτήσεις στο πρόχειρο έχουν αρχίσει και γίνονται πάρα πολλές! Όλο και μαζεύονται, αλλά καμιά από όλες τις φορές που αποφασίζω και κάνω σύνδεση στο αραχνιασμένο μου πλέον σπιτάκι δεν βρίσκω κάποια για να πώ, είμαι εδώ και είμαι καλά! Μου θυμίζω λίγο τους ανώνυμους αλκοολικούς! Είμαι η Μάρθα και είμαι καλά! 

Τέλοσπαντων, επειδή και πάλι δεν θα βρω τις κατάλληλες λέξεις, είπα να έρθω από εδώ να σας στείλω την καλημέρα μου και να σας ενημερώσω ότι θα περάσω απο τα δικά σας σπιτικά! Να μάθω τα νέα σας, να δώ ποιοι διακοπάρουν, να δώ τί γίνεται τέλοσπαντων σε αυτόν εδώ τον κόσμο, γιατί με όσα είδα στον έξω κόσμο κάπου έχασα την μπάλα!

Τα βρήκα όμως όλα! Και τα έβαλα σε μια σειρά και μπορώ πλέον και χαμογελώ! Θα τα πούμε όλα σιγά σιγά!

Αφήνω λοιπόν την καλημέρα μου, πολλά διαμαντένια φιλιά και ένα τεράστιο ευχαριστώ για την υποστήριξη όλων σας στα ζόρια που πέρασα!!!!

Έρχομαιαιαιαιαιαιαι!! Ετοιμαστείτε! 

Οι αλήθειες μου...

39

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 12:45 μ.μ.

Είναι πάρα πολλές οι φορές που έχω ξεκινήσει να γράφω για τις μέρες που περνάω και τελικά τα σβήνω και δεν γράφω τίποτα!

Είναι πάρα πολλές οι φορές που κρύβομαι ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό! 
Είναι πάρα πολλές οι φορές που δηλώνω ότι δεν θα το ξανακάνω!
Είναι ακόμα περισσότερες οι φορές που το κάνω τελικά!

Πονάω... Πονάω πολύ! Βιώνω έναν δύσκολο χωρισμό! Όχι γιατί έχασα εκείνον! Αλλά γιατί έχασα μέσα από εκείνον εμένα! Κλαίω, κλαίω σιωπηλά, κλαίω με λυγμούς.. Σκουπίζω τα δάκρυα και χαμογελάω.. Και τα χείλη μου πονάνε... 

Πονάω και λέω μαλακίες.. Πονάω και για αυτόν! Όχι όμως για αυτόν ακριβώς! Αλλά για αυτόν όπως τον είχα φτιάξει εγώ στο μυαλό μου!!! Και φταίω εγώ γι'αυτό.. Όμως να, τώρα με βολεύει να λέω ότι φταίει εκείνος! Να μια αλήθεια, να μια φορά που δεν κρύβομαι από τον εαυτό μου! 

Τα βράδια κοιμάμαι μόνη μου! Δεν με φοβίζει αυτό! Το πρωί τρώω τις φρίκες μου! Και πώς το αντιμετωπίζω? αδύναμα και δειλά! Φεύγοντας από το σπίτι και γυρνώντας το βράδυ πτώμα! Δεν βοηθάει, μην γελιόμαστε! Απλώς καλύπτει όσα κάποια στιγμή θα έρθουν και θα σκάσουν!

Ξέρω ότι είμαι καλύτερα τώρα! Το νιώθω κάθε μέρα, κάθε λεπτό! Και είναι κάτι που τελικά με βοηθάει να αντιμετωπίζω τον πόνο! 

Βγαίνω έξω, ξενυχτάω, πίνω, ψάχνω φτηνά χέρια να με αγκαλιάσουν, ανούσιο σεξ και σκληρά φιλιά στα χείλη.....τίποτα από αυτά δεν με γεμίζει! Γαμώτο! και δεν το δοκιμάζω καν! Όχι γιατί δεν μπορώ... όχι γιατί δεν θέλω! Αλλά γιατί κάθε φορά που γιατρεύω την πληγή, πάντα την αφήνω λίγο ανοιχτή για να μπορώ να επιστρέψω! Μαζοχιστικό, παρανοϊκό! Έτσι είμαι τώρα και δεν θα το αρνηθώ!

Θέλω να διώξω τον κόσμου από δίπλα μου! Θέλω να μείνω μόνη μου! Εντελώς μόνη μου! Όπως δεν έμεινα ποτέ! 

Μα ποιόν κοροϊδεύω? Τους θέλω όλους κοντά μου! Δίπλα μου! Μόνο για μένα! Εγωιστικό το ξέρω! Όμως έχω ανάγκη, να νιώσω για μια φορά, για ένα λεπτό, ότι είμαι το κέντρο του κόσμου τους! 

Θέλω να νιώσω για λίγο καλά.... Θέλω να πάρω δύναμη! 
Για ένα λεπτό...
Για όσο κρατάει ένα τσιγάρο...

Κερνάω το τσιγάρο... Ποιος κερνάει την φωτιά??? 

Εξεταζόμαστε!

21

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 5:34 μ.μ.

Το Σ'αγαπώ στην Αμερικάνικη Νοηματική Γλώσσα
Η φετινή χρονιά με βρήκε και πάλι στα θρανία, να μαθαίνω την Νοηματική Γλώσσα!
Και πώς τελειώνει η κάθε σχολική χρονιά???
Μα φυσικά με εξετάσεις!

Και φυσικά όπως κάθε μαθητής που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να κάτσει να στρωθεί στο διάβασμα.. Έτσι κι εγώ... Θα στρωθώ στο διάβασμα! Για να επιτύχω βέβαια αυτόν τον σκοπό, πρέπει να πάρω άδεια από την δουλειά την παραμονή και ανήμερα των εξετάσεων.. Την παραμονή για να κάνω τις αναγκαίες επαναλήψεις και ανήμερα για να κοιμηθώ καλά, να φάω καλό πρωινό, καλό μεσημεριανό, και μετά να κοιμηθώ κανά 2ωρο για να καθαρίσει ακόμα καλύτερα το μυαλό μια και δίνουμε την Τετάρτη στις 7 το απόγευμα! 

Επειδή όμως όσο να πεις οι εξετάσεις, ένα άγχος στο φέρνουν και όσο κι αν έχω κάνει όλα τα παραπάνω, θα είμαι λίγο πιεσμένη, μια ώρα πριν θα πάω για καφέ με τους συμμαθητές και θα φάμε και γλυκό όχι γιατί γουρουνιάζουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, αλλά γιατί όπως λέγανε και οι γονείς μας, ένα γλυκάκι πριν τις εξετάσεις σε χαλαρώνει! Εξάλλου το ίδιο μας είπε και ο δάσκαλος μας! Βέβαια κάτι που ακόμα σε χαλαρώνει είναι και ένα ποτήρι ρακί και μια και έχουμε και δύο Κρητικοπούλες θα είναι καλής ποιότητος!

Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι πέφτει και 3ήμερο, άρα με την άδεια μου γίνεται 5ήμερο για εμένα, σας παρακαλώ να το θεωρήσετε τυχαίο και να το προσπεράσετε σφυρίζοντας διακριτικά!

Θα απέχω λοιπόν αυτές τις ημέρες από τις γειτονιές σας, γιατί πάνω από όλα η μάθηση και η σκληρή επανάληψη! Εξάλλου όπως είπε και η Marina Murillo Arcila (δεν έχω ιδέα ποιά είναι.. την έμαθα από τον αγαπητό Dimo El Grec) : "Όποιος λέει ότι βγάζει καλούς βαθμούς χωρίς να διαβάζει λέει ψέμματα! Η δουλειά και ο κόπος που βάζει ο καθένας είναι πιο σημαντικά από την ευφυΐα"!! Θα ακολουθήσω λοιπόν κατά πόδας τα λόγια της και με δουλειά και κόπο θα σκίσω στις εξετάσεις! 

Και όχι βρε κουτά δεν είναι ανάγκη να είσαστε απ'έξω με πανό, πλακάτ, ανθοδέσμες και να χειροκροτάτε! Έχω τον φονικό συνδυασμό δουλειάς, κόπου και ευφυΐας.. Τώρα βέβαια αν επιμένετε δεν μπορώ εγώ να σας πώ όχι! 
Μόνο να... δείτε πώς χειροκροτάτε στην Νοηματική...
Κάπως έτσι κι εσείς, μόνο που φυσικά δεν θα κρατάτε τα χεράκια απλά όρθια! Θα κουνάτε τους καρπούς σας! 

Καλό 3ήμερο σε όλους σας! Να περάσετε καταπληκτικά, να ξεκουραστείτε και να γεμίσετε μπαταρίες! Και όποιος πάει για μπάνιο ας κάνει και μια βουτιά για μένα, που θα είμαι 5 μέρες κλεισμένη μέσα στο σπίτι να διαβάζω (δεν πιστεύω να μην πιστεύει κανείς, έτσι???).

Και θυμηθείτε... 
Τώρα με τις εξορμήσεις να βρείτε μικρά μυστικά! 
Και να μας τα στείλετε! 

Φιλί Διαμαντένιο σε όλους! 

Μέσα από τα Μάτια της #7

19

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 3:28 μ.μ.

Ξεχασμένη από καιρό στην γωνία, φωτίζει τον δρόμο, φωτίζει τους περαστικούς, αλλά δεν έχει κάτι να καινούριο να πει.. Ίσως γιατί τους βλέπει όλους να περπατάνε σκυφτοί, αμίλητοι, με χείλη σφιγμένα.. Ακόμα και τα χαμόγελα που εμφανίζονται κάποιες φορές είναι τόσο μοναδικά ξένα πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων... Καθένας χαμένος στις σκέψεις του, στα βάσανα του, στην καθημερινότητα του... 
Έτσι έχει σωπάσει τον τελευταίο καιρό... 

Μόνο κάπου κάπου από το απέναντι σπίτι, ακούει χαρούμενες φωνές και γέλια... Και κρυφοκοιτάζει μέσα από τα παράθυρα... Αυτά τα παράθυρα που μένουν πολλές ώρες ανοιχτά... Και μπαίνει το φως του ήλιου την μέρα και το βράδυ μπαίνει το φως από το φεγγάρι και τα αστέρια και οι μυρωδιές της νύχτας... 

Και ένα Σάββατο βράδυ, κόσμος μαζεύτηκε! Και άνοιγε η πόρτα του σπιτιού για να υποδεχτεί τους καλεσμένους! Ημέρα γιορτής ήταν και είχαν αφήσει πίσω τα προβλήματα, χαμογελούσαν, οι ευχές έδιναν και έπαιρναν, τα μπουκάλια άνοιγαν και τελείωναν σε πολύ γοργούς ρυθμούς και η μουσική συνόδευε την κάθε κουβέντα, το κάθε γέλιο, την κάθε ματιά!


Και κάπου εκεί καθισμένη στο τζάκι, η οικοδέσποινα, η εορτάζουσα! Συμμετείχε σε όλα με άγχος αρκετό ώστε να περάσουν όλοι καλά, να μην νιώσει κανείς αποξενωμένος, να τους ευχαριστήσει όλους! Μόνο στιγμές στιγμές το βλέμμα της χανόταν.... Και χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη.... Η μόνο σκέψη που περνούσε απο το μυαλό της, απλή μα συνάμα σημαντική... Δύο λέξεις... Δύο τόσο μικρές λέξεις... 


Είμαι ευτυχισμένη....


Και προσπαθούσε να χωρέσει σε μια ματιά όλους τους ανθρώπους που είχε γύρω της εκείνο το βράδυ! Να χορτάσει να τους βλέπει! Να χορτάσει ευτυχία!
Ήταν όλοι εκεί εκείνο το βράδυ! Όλοι οι δικοί της άνθρωποι, όλοι οι αγαπημένοι της! Ακόμα και οι απόντες ήταν παρόντες! Τους ένιωθε όλους!


Και φώτιζε ακόμα περισσότερο η λάμπα εκείνο το βράδυ... Να φανεί η χαρά, η ξεγνοιασιά, η ευτυχία.... Και χαράχτηκε στην μνήμη εκείνο το βράδυ! Και όταν οι τελευταίοι έφυγαν, έσβησε και η λάμπα.... Είχε έρθει το ξημέρωμα! Ξεκινούσε νέα μέρα! Πολλά υποσχόμενη, αφού το προηγούμενο βράδυ την βρήκε με όλους όσους θα μπορούσε ποτέ να είχε ονειρευτεί!




Μια ανάρτηση για το Σάββατο που πέρασε!
Που είχα την γιορτή μου..
Που ήρθαν όλοι....
Που τους χόρτασα  όλους!
Και που μου θύμισαν τί σημαίνει ευτυχία! 

Τα Μικρά μας Μυστικά!

12

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:23 μ.μ.

Είναι ωραίος ο κόσμος των blogs!
Το ήξερα, αλλά αυτές τις ημέρες το έχω καταλάβει ακόμα καλύτερα!
Είναι ζεστός, φιλικός, μαγικός!
Είναι μαγικός γιατί απο μια ανάρτηση, μπορεί να υπάρξει επικοινωνία, να ανακαλύψεις κοινά, να δημιουργήσεις... 
Τί να δημιουργήσεις? Μα φυσικά ένα νέο blog! 
Ένα blog που ξεκίνησε από μια σπίθα! 

Όλα ξεκίνησαν από την πλέον blogοφίλη DaisyCrazy... Από μια ανάρτηση που έκανε αποκαλύπτοντας μας Κρυμμένους Θησαυρούς στα Νησιά! Εκεί πετάχτηκε η ιδέα, για ένα νέο blog.... Ένα blog στο οποίο όπως η ίδια έγραψε στην σελίδα Εμείς, του νέου μας blog..... 

"Εγώ η DaisyCrazy και εγώ η next_day, αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό το blog για να μοιραστούμε τα μυστικά μας, τα μέρη που αγαπάμε, που μας ενθουσίασαν"! 

Το blog ανέβηκε την 1η Ιουνίου, έτσι για να καλωσορίσουμε το καλοκαιράκι (που ακόμα να έρθει βέβαια, αλλά τέλοσπαντων)!

Είστε λοιπόν οι επίσημοι προσκεκλημένοι!
Να διαβάσετε τα μυστικά μας.... Να μας πείτε την γνώμη σας....
Ακόμα καλύτερα θα θέλαμε να μοιραστείτε κι εσείς τα δικά σας μαζί μας! 

Ελάτε στην πρώτη μας ανάρτηση, να δείτε πώς ξεκινήσαμε......
Ελάτε να μοιραστούμε πράγματα, μέρη, οτιδήποτε μας άγγιξε, μας ενθουσίασε, μας έκανε να θέλουμε να ξαναπάμε!

Σας καλωσορίζουμε στα Μικρά μας Μυστικά! 

Τα δικά μας! Τα δικά σας!

Υπάρχει Ελπίδα!

19

Posted by next_day | Posted in , , , | Posted on 1:02 μ.μ.

Με αφορμή το υπέροχο απόγευμα Σαββάτου που μου χάρισε η μικρή μου, αλλά και την ανάρτηση της Μαρίνας Π. που δημοσίευσαν και οι μαμά...δες Μπαμπά....δες! οι σκέψεις ήρθαν η μια μετά την άλλη!

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Το τριήμερο 27.05.2011 - 29.05.2011 έλαβε χώρα το 34ο Φεστιβάλ Παιδιού του Δήμου Πεύκης. Ένα φεστιβάλ γεμάτο πιτσιρίκια από όλες τις ηλικίες, με μουσικοχορευτικά δρώμενα, δραστηριότητες, θεατρικές παραστάσεις, κοινωνικά μηνύματα δοσμένα μέσα από τα μάτια των παιδιών! Σε αυτό το φεστιβάλ λοιπόν συμμετείχε και το Σχολείο Κωφών και Βαρήκοων Πεύκης, το σχολείο της μικρής μου! Παρουσίασαν μια θεατρική παράσταση με τίτλο "Το σχολείο μας υποδέχεται τις καλοκαιρινές διακοπές"! 

Στην σκηνή ήταν στημένη μια σχολική τάξη..... Το τελευταίο μάθημα της χρονιάς... Μας συνεπήρε... Η δασκάλα ρωτούσε και τα παιδιά απαντούσαν.. Όλα στην Νοηματική, με παράλληλη μετάφραση στην Ελληνική!



Το μάθημα τελείωσε και μεταφερόμαστε στο σαλόνι ενός σπιτιού, ο μπαμπάς διαβάζει εφημερίδα, τα παιδιά παίζουν και η μαμά τρέχει να ετοιμάσει τα πράγματα για τις καλοκαιρινές διακοπές! Φωνάζει, γκρινιάζει και προσπαθεί να τους βάλει όλους σε μια σειρά, γιατί.... το πλοίο φεύγει σε λίγες ώρες και εμείς είμαστε ακόμα έτσι.....



Η ώρα περνά, τελικά η οικογένεια καταφέρνει και ετοιμάζεται, προλαβαίνει το πλοίο και μεταφερόμαστε στην παραλία όπου μαζί με άλλες οικογένειες επικρατεί πανικός! Πιτσιρίκια με ρούχα παραλίας, μπρατσάκια, σωσίβια, κουβαδάκια, να τρέχουν γύρω γύρω, οι μαμάδες να τα πασαλείβουν αντηλιακό και από τα μεγάφωνα να ακούγεται στην διαπασών το "Καλοκαιρινές Διακοπές για πάντα" και τα παιδιά όλα να τραγουδάνε!!! 



Και τραγουδούσαν και όλοι από κάτω! Τραγουδούσαμε ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί! Εμείς με την φωνή μας και τα παιδιά μας με τα χέρια τους! Και οι φωνές οι δικές μας με τις φωνές της ψυχής τους ενώθηκαν και έγιναν δυνατές! Και γίναμε όλοι ένα!

Και αυτό που ήταν υπέροχο ήταν ότι κανείς δεν λυπήθηκε για αυτά τα παιδιά, κανείς δεν είπε "α, τα καημένα", κανείς δεν φοβήθηκε να τους μιλήσει... Κωφά, βαρήκοα και ακούοντα παιδάκια παίζανε όλα μαζί, χωρίς διακρίσεις, χωρίς προκαταλήψεις... Έβλεπες στα μάτια τους μόνο όρεξη για παιχνίδι και τίποτα παρά πέρα....

Και αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον μας! Που μεγαλώνουν ήδη σε ένα περιβάλλον βλέποντας την διαφορετικότητα, αλλά παίζοντας μαζί της!
Δεν έχει σημασία που κάποια δεν ακούγανε... Την ίδια μπάλα μπορούσαν να παίξουνε... Στις ίδιες κούνιες μπορούσαν να ανέβουν... Στις ίδιες τσουλήθρες μπορούσαν να παίξουν...
Αυτά τα παιδιά θα βγουν αύριο στην κοινωνία και θα μάθουν κι εκεί να συνυπάρχουν με την διαφορετικότητα.... Και θα είναι εύκολο, αφού θα είναι τα ίδια παιδιά με τα οποία έπαιζαν το Σάββατο στο Φεστιβάλ!

Για αυτό θυμηθείτε όλοι εσείς εκεί έξω που έχετε γύρω σας παιδιά... Μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θείες, όλοι......

Κανένα παιδί δεν είναι διαφορετικό...
Ακόμα και όταν....
...το δερματάκι τους έχει διαφορετικό χρώμα...
...τα αυτάκια τους, τα ματάκια τους, τα χεράκια τους ή τα ποδαράκια τους δεν είναι τόσο δυνατά...
...κάποιες φορές οι συμπεριφορές τους δεν θυμίζουν αυτές των δικών σας παιδιών...

Θυμηθείτε....
...ότι προσπαθούν το ίδιο και ίσως και κάποιες φορές παραπάνω...
...τα σχολεία τους μπορεί να λέγονται "ειδικά", αλλά είναι δίπλα σε αυτά που πάνε και τα δικά σας παιδιά...
...παίζουν στις ίδιες παιδικές χαρές..

Βλέπετε δεν υπάρχουν "ειδικές" παιδικές χαρές.... αυτό να θυμάστε... αυτό να θυμόμαστε.... 

Bad Mood...

24

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 12:33 μ.μ.

Είναι καιρός τώρα που το μέσα μου δεν είναι καλά... Οι λόγοι πολύ... Ο βασικότερος σχετίζεται με την δουλειά.. Δεν ξέρω αν θέλω να το αναλύσω εδώ... Εδώ είναι ένας χώρος που με κάνει να ξεφεύγω απο την καθημερινότητα μου, αλλά και ένας χώρος που μιλάω για αυτήν.. Ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση.. Δεν θέλω να βασανίσω με κάτι ακόμα το μυαλό μου, αρκετά έχω....

Διαβάζοντας όμως και τόσα άλλα blog βλέπω ότι σε πολλές αναρτήσεις βρίσκω κομμάτια μου, σκέψεις μου, αγωνίες μου... Μοιραζόμαστε πολλά περισσότερα πράγματα -ίσως άθελα μας- από όσα πιστεύουμε, από όσα γράφουμε.. 

Και είναι φορές που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου... Περνάω πολλές ώρες της ημέρας κατσουφιασμένη και με έναν μόνιμο κόμπο στο στομάχι.. Αυτές οι ώρες είναι οι ώρες που είμαι στην δουλειά... Και δεν το θέλω, μου την σπάει, με πληγώνει.. Χάνω τον εαυτό μου... Παρηγοριέμαι με την άποψη, ότι όταν ξέρεις το πρόβλημα, έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα... Μέχρι να βρώ την δύναμη αλλά και τον τρόπο να το αντιμετωπίσω...

Από την άλλη, ψάχνω κάθε μέρα αφορμές για να χαμογελάσω... Ακριβώς επειδή ξέρω, ότι η σχεδόν μόνιμα κατσουφιασμένη Μάρθα, δεν είμαι εγώ.. Είναι κάποια άλλη που έχει έρθει και έχει κάτσει πάνω στο στέρνο μου και με πιέζει... Και χαίρομαι γιατί γράφοντας αυτές τις λέξεις, συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να στύψω και ιδιαίτερα το μυαλό μου για να θυμηθώ εικόνες, πρόσωπα, στιγμές που με κάνουν να χαμογελώ..

Όμως με όσο καλή διάθεση κι αν ξεκινήσω το πρωί, κάτι μέσα στην μέρα θα με χαλάσει.. Δεν ξέρω πλέον αν προκαλώ εγώ το οτιδήποτε για να δικαιολογήσω την αδυναμία μου... Πάντα προσπαθούσα να χαμογελώ, να είμαι αισιόδοξη, όμως τώρα έχω πέσει σε ένα τέλμα... Μου φταίνε τα πάντα και όλοι.. Θυμώνω με πράγματα που άλλες φορές τα θεωρούσα ασήμαντα... Και όσο κι αν ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι, στην συγκεκριμένη φάση δεν με βοηθάει...

Θα περάσει το ξέρω, απλά θέλει τον χρόνο του.... 

Κίνηση για τον υποτιτλισμό των ελληνικών προγραμμάτων στην τηλεόραση

18

Posted by next_day | Posted in , , , | Posted on 1:08 μ.μ.

"Κινητικότητα διακρίνεται τις τελευταίες ημέρες σε μια ομάδα κωφών, βαρήκοων αλλά και ατόμων που έχουν στο συγγενικό τους ή στο φιλικό τους περιβάλλον κωφούς ή βαρήκοους!"

Μου θυμίζει λίγο τίτλο δελτίου ειδήσεων, αλλά ας επιστήσουμε λίγο την προσοχή μας σε ένα και μοναδικό γεγονός!  Αν υποθέσουμε ότι όντως ήταν τίτλος ειδήσεων και παρακολουθούσαμε τον παρουσιαστή να μας το ανακοινώνει και να μας περιγράφει τί ακριβώς συμβαίνει και τί κινηση είναι αυτή! 
Εμείς θα ακούγαμε! σωστά? Σωστά! 

Όλοι! Σωστά? Λάθος!!!!! 

Η ομάδα που κυρίως θα αφορούσε αυτή η είδηση θα ήταν αποκλεισμένη και δεν θα μπορούσε να πληροφορηθεί για αυτήν την κίνηση πάρα μόνο μέσω του διαδικτύου! Για έναν και μοναδικό λόγο... Δεν υπάρχουν υπότιτλοι! Σε κάποια κανάλια βέβαια υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα. Όχι σε όλα τα προγράμματα, αλλά τουλάχιστον έχει ξεκίνησει αν γίνεται! Ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και οι μεταγλωσσικοί κωφοί. 

(Μια μικρή παρένθεση για να εξηγήσουμε την διαφορά σε μεταγλωσσικούς και προγλωσσικούς κωφούς :  Κωφός είναι αυτός που δεν μπορεί να ακούσει, ώστε να εξυπηρετήσει τον εαυτό του με βάση τα ηχητικά ερεθίσματα. Οι κωφοί μπορεί να είναι προγλωσσικοί ή μεταγλωσσικοί. Οι προγλωσσικοί Κωφοί έχουν χάσει την ακοή τους πριν την ανάπτυξη της γλώσσας, ενώ οι μεταγλωσσικοί έχασαν την αίσθηση της ακοής σε μεγαλύτερη ηλικία και αφού ήδη είχαν ακούσει και αναπτύξει τον προφορικό λόγο. Οι δύο αυτοί τύποι κωφών είναι επόμενο να χαρακτηρίζονται και από εντελώς διαφορετικές επικοινωνιακές ανάγκες. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.)

Οι μεταγλωσσικοί κωφοί λοιπόν "εξ ορισμού", μπορούν και επικοινωνούν όπως και οι ακούοντες. Μιλάνε, διαβάζουν χείλη και δεν γνωρίζουν την Νοηματική (οι περισσότεροι τουλάχιστον) εφόσων ήδη ξέρουν τον τρόπο να επικοινωνούν!

Η κοινωνία των κωφών έχει αναπτυχθεί αρκετά, αλλά περισσότερο με πρωτοβουλία των ίδιων των κωφών. Μέσα σε πολλές ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, υπάρχει και μια στο facebook με τίτλο "Κουφός είσαι ρε?" η οποία έχει δημιουργηθεί από την γνωστή σε αρκετούς Σοφία Κολοτούρου μέσα από ομώνυμο το blog της Κουφός είσαι, ρε? Δεν ακούς?.! 

Διάφορες συζητήσεις έχουν λάβει κατά καιρούς χώρα με τελευταία την συζήτηση περί υποτιτλισμού των Ελληνικών ταινιών, σειρών και προγραμμάτων. Ήση όπως ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι το Mega έχει κάνει την αρχή με τον υποτιτλισμό της σειράς "Το Νησί", την οποία παρακολουθούν φανατικά οι κωφοί! Μέσα απο την συζήτηση διάφορα μέλη της ομάδας μας ενημερώνουν ότι και σε άλλες σειρές έχει γίνει υποτιτλισμός οι οποίες όμως παίζονται τις πρώτες πρωινές ώρες, ώρες που οι περισσότεροι απο εμάς κοιμόμαστε και ως αποτέλεσμα δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε!

Μέσα απο μακροσκελείς συζητήσεις αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε και να στείλουμε ο καθένας προσωπικά (είτε με αντιπρόσωπο την κα. Σοφία Κολοτούρου) μια επιστολή προς όλα τα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια, στην οποία ζητούμε τον υποτιτλισμό, αλλά εξηγούμε και τους λόγους για τους οποίους το ζητάμε!

Σας παραθέτω την επιστολή : 


"...
Καλησπέρα σας. Είμαστε μια διαδικτυακή ομάδα 107 μέχρι στιγμής ατόμων που έχουμε προβλήματα ακοής είτε εμείς είτε οι άμεσοι συγγενείς μας (κυρίως παιδιά).
Πολλοί από μας (ή τα παιδιά μας) δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, διαβάζουμε με ευχέρεια τους υποτίτλους στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα.

Αποφασίσαμε να σας στείλουμε αυτή την ομαδική επιστολή για να σας πούμε ότι
γνωρίζουμε πως στο εξωτερικό είναι υποτιτλισμένο το σύνολο των ταινιών που
προβάλλονται στην τηλεόραση και αναρωτιόμαστε πότε θα προχωρήσετε κι εσείς σε
αυτό το βήμα. Γνωρίζουμε πως σήμερα η τεχνολογία είναι άμεσα διαθέσιμη και σχετικά φτηνή. Όπως γνωρίζουμε επίσης και την πρωτοβουλία του καναλιού MEGA
να υποτιτλίσει τη σειρά «Το Νησί», την οποία παρακολουθούμε οι περισσότεροι από μας φανατικά.

Έχουμε μάθει ότι το ίδιο κανάλι έχει δεσμευτεί ως προς τον μελλοντικό υποτιτλισμό όλων των προγραμμάτων του. Ελπίζουμε αυτό να γίνει σύντομα και να ακολουθήσουν και τα άλλα κανάλια.

Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για τη μετάδοση υποτιτλισμένων σειρών στις 4 το πρωί ή σε άλλες ακατάλληλες ώρες, όπως μάθαμε ότι είχε συμβεί με τη σειρά «Το Καφέ της Χαράς» από τον ΑΝΤ1. Αφού η τεχνολογία υπάρχει, και αφού έχει ήδη χρησιμοποιηθεί, δεν είναι κρίμα τέτοιες σειρές να περνούν απαρατήρητες μέσα στη νύχτα;

Γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε μόνο 107 άτομα, ωστόσο οι κωφοί και βαρήκοοι της χώρας μας αντιστοιχούν συνολικά σε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό, ίσως και πάνω από 20.000 άτομα. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τους υποτίτλους. Το ίδιο θα μπορούσαν να ωφεληθούν και πολλοί από τους μετανάστες, που προσπαθούν να μάθουν τη γλώσσα μας. Εάν λοιπόν συνυπολογίσετε όλο αυτό το πλήθος ατόμων, θα δείτε ότι ανέρχονται συνολικά σε μια σημαντική τηλεοπτική μερίδα κοινού, που είναι σήμερα αποκλεισμένη από τα τηλεοπτικά προγράμματα και κυριολεκτικά διψάει για να τα δει υποτιτλισμένα.

Ειδικότερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, που επίσης γνωρίζουμε ότι έχουν υποτιτλιστεί ήδη σε μεγάλο αριθμό και μάλιστα είχαν διανεμηθεί πριν από 3-4 χρόνια με το περιοδικό «Τηλεθεατής».

Τέλος, υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον για την παρακολούθηση ειδήσεων με υποτίτλους, μια και οι σημερινές ειδήσεις «για άτομα με πρόβλημα ακοής» είναι ειδήσεις που οι περισσότεροι από μας (αλλά και από πολλούς βαρήκοους και μεταγλωσσικούς κωφούς) δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε καθώς δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, ένα δελτίο ειδήσεων και με υποτίτλους (ας έχει και νοηματική ταυτόχρονα, δεν μας πειράζει) θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες τις δικές μας αλλά και όλων των άλλων προαναφερθέντων ομάδων τηλεθεατών.

Κλείνουμε την επιστολή πιστεύοντας ότι θα έχουμε την προσοχή και την ανταπόκρισή σας.

Με εκτίμηση

Εκ μέρους της ομάδας «Κουφός είσαι ρε;» (θα μας βρείτε στο facebook με αυτή την ονομασία)

Σοφία Κολοτούρου, συγγραφέας του βιβλίου «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» , εκδόσεις ΚΨΜ,www.sofiakolotourou.gr"

(Για λόγους προσωπικών δεδομένων τα ονόματα των υπόλοιπων προσυπογραφόντων έχουν σβηστεί και έχει μείνει μόνο της Σοφίας, η οποία και έχει συντάξει την επιστολή )

Η επιστολή θα ξεκίνησει να αποστέλλεται απο σήμερα απο όσους είμαστε μέλη της ομάδας και αναμένουμε να δούμε αν θα έχουμε κάποια ανταπόκριση!

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την σχετικά μεγάλη ανάρτηση, αλλά δεν μπορούσε να λείπει μια τέτοια ενημέρωση απο το βλογάκι μου, μιας και μεγάλο μέρος τους αναφέρεται και στην αγαπημένη μου Αθηνά! 

Θα χαρώ ιδιαίτερα αν κάποιος απο εσάς μας βοηθήσει σε αυτή μας την κίνηση, είτε με αναδημοσίευση της επιστολής στο blog του, είτε στέλνοντας την επιστολή στα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια (να τονίσω ότι υπάρχει λίστα με τις διευθύνσεις για διευκόλυνση και μπορώ να την στείλω σε όποιον θέλει), είτε να ενημερώσει φίλους και γνωστούς μέσω των διαφόρων κοινωνικών δικτύων που είμαστε ο καθένας!

Φιλιά Διαμαντένια σε όλους και ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα!

Το Σκόρπιο Εγώ μου.....

18

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 8:09 μ.μ.

Γυρίζοντας στο άδειο σπίτι κάτι με πιάνει.....
Δεν είναι που λείπεις εσύ.. Ξέρω ότι σε λίγες ώρες θα είσαι πάλι εδώ... θα είμαι πάλι στην αγκαλιά σου....
Δεν είναι που λείπεις εσύ.... αγαπημένη μου... που πάντα είσαι στην καρδιά μου....Δεν είναι η συζήτηση που έκανα... και μου ήρθαν στο μυαλό θύμησες...
Δεν είναι που λείπουν τόσοι άλλοι.... νεκροί ή ζωντανοί λείπουν από την ζωή μου... κάποιοι μου λείπουν, κάποιοι άλλοι όχι... με κάποιους έπρεπε να γίνει, με κάποιους το αφήσαμε να γίνει....

Είναι μια μελαγχολία και ένας κόμπος στον λαιμό...

Είναι ένας ανεξήγητος φόβος που ξαφνικά ήρθε και φώλιασε στο μέσα μου... Φόβος χωρίς αιτία, χωρίς αφορμή... Απλά φόβος... 

Είναι τα τραγούδια που ακούω... 

Είναι όλα αυτά που για κάποιον λόγο ήρθαν και έσκασαν χωρίς να ρωτήσουν μπροστά στα μάτια μου...

Είναι όλα όσα απέφευγα μέρες, μήνες, χρόνια να αντιμετωπίσω και τώρα στέκονται προκλητικά μπροστά μου...

Είναι τα όνειρα που έχω κάνει.. όνειρα που πιστεύω ότι θα γίνουν... απλά τώρα, αυτή την δεδομένη στιγμή πατάω το γκάζι στο τέρμα και πέφτω πάνω τους... απλά για να δώ αν θα αντέξουν...

Είναι που φλερτάρω πολύ έντονα με την καταστροφή.... Θέλω να δοκιμάσω.. να γκρεμίσω όσα έχω χτίσει... να διώξω όσους έχω κοντά μου.. δεν θέλω να δώ αν θα γυρίσουν.... δεν έχει νόημα αν φύγουν και μετά το μετανιώσουν.. θέλω να δώ αν θα κάτσουν και να το παλέψουν...

Είναι που θέλω κι εγώ η ίδια να καταστραφώ για λίγο.... για πολύ λίγο.. να δώ την ψυχή μου γυμνή... να δώ τί είναι στ'αλήθεια... να δώ τί κρύβει μέσα της.... Να δώ τα κομμάτια μου αφημένα στο πάτωμα... και να τα μαζέψω... να τα συναρμολογήσω... να με ξαναφτιάξω.... χωρίς να αλλάξω το παραμικρό.... απλά να νιώσω το απόλυτο τίποτα και σιγά σιγά να χτίσω το είναι μου....

Γράφω και δεν μπορώ να σταματήσω... Σκόρπιες σκέψεις για τους άλλους.... Για μένα όμως όλη μου η ζωή κρύβεται πίσω απο αυτά τα λόγια.... Είμαι εγώ...

Εγώ που πηγαίνω το μυαλό μου επίτηδες σε όσα πονάνε...
Εγώ που αύριο θα είμαι και πάλι καλά...

Είμαι εγώ που βάζω το δάχτυλο στην πληγή και την ξύνει για να ματώσει... 

Με απόλυτη συνείδηση της πράξης...

Με απόλυτη και καθηλωτική επιρροή στις συνέπειες...

Μια Μέρα στο Νοσοκομείο

20

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:00 μ.μ.

Λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως έμπνευσης, αντιγράφω την περιγραφή της ημέρας μας στο νοσοκομείο απο την Αθηνούλα!
Την πρωτότυπη ανάρτηση μπορείτε να φυσικά την βρείτε στο σπιτάκι της!
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση! Μου δίνατε κουράγιο και χαμογελούσα! Σας ευχαριστώ όλους ειλικρινά!
Επίσης να ευχαριστήσω και απο εδώ την αγαπημένη φίλη ΕΚΦΡΑΣΟΥ η οποία χάρισε ένα πανέμορφο παραμύθι στην Αθηνούλα μου! Το παραμύθι της Μωβ Πεταλούδας μπορείτε να την διαβάσετε εδώ!
Πάμε λοιπόν να δούμε, πώς αντιμετώπισε η μικρή μου το χειρουργείο της και τις εντυπώσεις της! Να πώ ότι όλα πήγαν καλά, με εξαίρεση τους πόνους που έχει ακόμα και βγήκαμε για ακόμα μια φορά πιο δυνατοί όλοι μας!

"Επιτέλους είμαι σπίτι μου! Στο ζεστό μου σπιτάκι, στο μαλακό μου κρεββάτι και δεν έχω αυτούς τους ανθρώπους που γυρνάνε γύρω μου με τα άσπρα ρούχα! Ξέρω ότι τους λένε γιατρούς όμως αν μπορούσατε να δείτε το νόημα που έχουν δεν θα σας άρεσε καθόλου... Απλώστε το δεξί σας χέρι και με τον δείκτη του αριστερού ζουλήξτε στην μέσα πλευρά του αγκώνα σας του δεξιού σας και το γυρνάτε γύρω γύρω σαν τρυπάνι! Το κάνατε? Μπράβο! Μάθατε πώς είναι ο γιατρός στην Νοηματική! Και αφού μάθατε, σκεφτείτε.... Δεν είναι σαν να σου λέει ότι κάθε φορά που θα σε βλέπει γιατρό θα σε τρυπάει για να σου πάρει αίμα?? Πώς να μου αρέσουν λοιπόν όλοι αυτοί! Το σημαντικό όμως είναι ότι γύρισα στο σπιτάκι μου επιτέλους.. Μερικές ώρες μου λένε ότι κάτσαμε εκεί, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ παραπάνω... Πέρασα τόσα πολλά εκείνες τις ώρες και κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει... Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πώς εγώ, για να δείτε τί τραβάμε και πώς νιώθουμε κάθε φορά που μας πηγαίνετε στα νοσοκομεία.

Για αρχή να σας πω ότι μπήκαμε λίγο την Κυριακή! Εγώ πίστευα και επέμενα ότι το μόνο που θα μου κάνανε ήταν να δούνε το αυτί μου. Η μαμά έλεγε ότι θα μου πάρουν και αίμα! Εγώ συνέχιζα να της λέω ότι κάνει λάθος και μόνο το αυτί μου θα δούνε! Τελικά, για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε ότι η μαμά τα ξέρει όλα και τελικά μου πήρανε αίμα, αλλά το χειρότερο είναι ότι το αυτί μου δεν το είδανε καθόλου! Μετά φύγαμε, πήγαμε σε ένα άλλο σχολείο που πουλούσε διάφορα ωραία πράγματα και ψωνίσαμε. Είχαμε αρχίσει να ξεχνιέμαι και πίστευα ότι δεν θα ξαναπάμε στο νοσοκομείο. Όμως κάποια στιγμή είδα την μαμά να μιλάει σε μια δασκάλα μου. Κανονικά δεν θα καταλάβαινε τί έλεγε αφού δεν ακούω... Όμως η δασκάλα μου στην οποία μίλαγε δεν ακούει ούτε εκείνη και ενώ είχε γυρισμένη πλάτη η μαμά κατάφερα και είδα τις λέξεις “πάλι” και “νοσοκομείο”... Βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω πότε είναι αυτό το πάλι οπότε χαλάρωσα και συνέχισα το παιχνίδι μου! Το μεσημέρι κοιμήθηκα σπίτι μου και το απόγευμα που σηκώθηκα είδα την νονά να κάθεται με την Καδ μου και να κάνουμε μάθημα ορθογραφίας. Παραξενεύτηκα που την είδα, γιατί η μαμά δεν μου είχε πει ότι θα έρθει και έτσι κάθισα και έπαιξα μαζί της και της έλεγα πώς πέρασα την μέρα μου!

Με τα πολλά την Δευτέρα πρωί πρωί ήρθε η μαμά και με ξύπνησε και πήγαμε στο νοσοκομείο πάλι! Στο δωμάτιο ήταν άλλα 4 αγοράκια και στο ταβάνι είχε μπαλόνια μηχανές και αυτοκίνητα. Φυσικά ζήτησα κι εγώ ένα κόκκινο αυτοκίνητο! Δεν μπορούσα να διαφέρω εγώ! Για αρκετή ώρα με πηγαίνανε πάνω κάτω, μπαίναμε σε δωμάτια με γιατρούς, μου κολλούσαν διάφορα πράγματα πάνω μου και βγαίναν από ένα μηχάνημα χαρτιά με γραμμές και φωτογραφίες. Δεν ξέρω καθόλου τί ήταν όλα αυτά, μάλλον όμως ήταν καλά γιατί κάθε φορά η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούσαν. Μετά από αρκετή ώρα ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Εκεί βρήκα και την νονά να με περιμένει και είχα τρομερή διάθεση για παιχνίδια! Έκατσα στο κρεβάτι μου, έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου και πείραζα το διπλανό αγοράκι!

Κάποια στιγμή ήρθε ένας κύριος κοντά μου και έδωσε στον μπαμπά ένα άσπρο φορεματάκι. Με γδύσανε, μου το φόρεσαν και ξεκινήσαμε για να πάμε τελικά σε ένα άλλο δωμάτιο με παιχνίδια. Εκεί πρέπει να σας πω ότι μου πέρασε κάθε κέφι και κάθε διάθεση για παιχνίδι γιατί άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά! Ήταν και μια χοντρή εκεί μέσα, η οποία πρέπει να είχε πολλά νεύρα γιατί το πρόσωπο της ήταν χάλια και τα φρύδια της πολύ κοντά το ένα στο άλλο! Καθόμουν αγκαλιά στην μαμά και παρατηρούσα. Κάποια στιγμή λοιπόν μπαίνει μια κυρία με ένα μωρό στην αγκαλιά της που το σκασμένο έκλαιγε συνέχεια! Ευτυχώς που δεν ακούω, αλλιώς θα μου είχε πάρει τα αυτιά! Κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το μωρό, έκλεισε τα μάτια μου και κοιμήθηκε. Μα είναι δυνατόν να κοιμήθηκε τόσο εύκολα? Την μία κλαίς και την άλλη έτσι απλά κοιμάσαι? Τέλοσπαντων, άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά, γιατί αφού κοιμήθηκε η μαμά του το έδωσε στους γιατρούς και έφυγε από το δωμάτιο. Κάτι πήγα να πω στην μαμά, αλλά καθώς γύρισα να την κοιτάξω ένιωσα τα χέρια μου πολύ βαριά και δεν μπόρεσα να της πω ότι δεν θέλω να με αφήσει μόνη μου! Από εκεί και πέρα έχασα κάθε επαφή και ξαφνινά βρέθηκα σε ένα κρεββάτι με ρόδες και την μαμά απο πάνω να μου χαμογελάει. Αυτό που με τρόμαξε είναι ότι ένιωθα πόνο στην κοιλιά μου χαμηλά και τότε κατάλαβα τί μου κάνανε. Με κόψανε στην μέση (αλήθεια σας λέω! έχω το σημάδι!), βάλανε τα πόδια μου στην άκρη και φτιάξανε την κοιλιά μου. Μετά με ξανακολλήσανε και με δώσανε πίσω στην μαμά.

Την υπόλοιπη μέρα πέρασα άσχημα. Πονούσα συνέχεια, ήθελα την μαμά δίπλα μου στο κρεβάτι μου να μου κρατάει το χέρι και ότι και να μου λέγανε δεν με ένοιαζε! Με αναγκάζανε να πίνω νερό χωρίς να διψάω, να φάω κάτι μπισκότα που καθόλου δεν μου αρέσανε και ενώ τους έλεγα να με πάνε σπίτι μου λέγανε συνέχεια σε λίγο! Δεν ξέρω πόσο είναι το λίγο, ξέρω όμως ότι κάναμε πολλά χρόνια να γυρίσουμε.

Τώρα πια όμως είμαι επιτέλους στο σπίτι μου, πονάω βέβαια και δεν μπορώ να πάω σχολείο, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι! Σε λίγες μέρες μου είπε η μαμά ότι θα πάμε με την νονά να πάρουμε παπούτσια. Αυτό δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, χάρηκα όμως όταν μου είπε ότι η λαμπάδα που μου αγόρασε έχει πάνω τον mickey!

Πρέπει να σας αφήσω τώρα, γιατί είμαι πολλές ώρες στο γραφείο και πονάει πάλι η κοιλιά μου! Και μια παράκληση προς όλες τις μαμάδες και όλους τους μπαμπάδες! Μην μας αφήνετε μόνα μας όταν μας κόβουν στην μέση! Σκεφτείτε ότι μπορεί κάποια φορά να γίνει λάθος και να μην μας κολλήσουν και να σας δώσουν πίσω μόνο τα πόδια μας! Ή ακόμα χειρότερα να μας κολλήσουν από πάνω λάθος σώμα!



Με πονεμένους χαιρετισμούς,



Αθηνά"

Και πάλι σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς, που δείχνετε τόσο ενδιαφέρον για την μικρούλα μου και για την θετική σας ενέργεια!

Πολλά Διαμαντένια Φιλιά σε όλους!

Καλή σου Επιτυχία και πάλι μικρή μου!

37

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 6:04 μ.μ.

Λίγους μήνες μετά το τελευταίο μας χειρουργείο, μπαίνουμε και πάλι στο νοσοκομείο για ένα ακόμα! Άσχετο με το σύνδρομο της, αλλά αναγκαίο!
Εμφάνισε βουβωνοκήλη και ενώ συνήθως εμφανίζεται σε ηλικίες των πρώτων μηνών μέχρι τον 1ο χρόνο ζωής, στην μικρή μου εμφανίστηκε πριν από περίπου 2 μήνες! 
Και ενώ σαν χειρουργείο δεν είναι κάτι το τρομερό, ίσως θα μπορούσαμε να το πούμε και ρουτίνας, για την Αθηνούλα είναι κάπως πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Αρχικά γιατί το σύνδρομο της, επειδή δεν είναι ευρέως γνωστό φοβίζει τους γιατρούς κι έτσι απαιτούνται πολλές περισσότερες εξετάσεις, καθώς και η ανάρρωση της συνήθως καθυστερεί λίγο περισσότερο από το κανονικό! Επίσης, το γλυκό μου κοριτσάκι έχει κάνει ήδη αρκετά χειρουργεία στην ζωούλα της, είναι και οι αξονικές που πρέπει να μένει ακίνητη, άρα έχει πάρει και αρκετές ολικές ναρκώσεις! Άρα ακόμα μια, είναι ένα ακόμα βάσανο για τον οργανισμό της! Μπαίνουμε λοιπόν την Κυριακή στο Παίδων, να κάνουμε τις διαγνωστικές μας εξετάσεις, να ετοιμαστούμε ψυχολογικά και την Δευτέρα να δείξουμε την κορμάρα μας στο γιατρό που θα μας χειρουργήσει!

Κάποιος γνώστης του θέματος της βουβωνοκήλης, ίσως και να μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική! Όμως εγώ αγχώνομαι! Ανησυχώ! Και στεναχωριέμαι για το σκατούλι μου! Μας το είχε δηλώσει ξεκάθαρα την προηγούμενη φορά εξάλλου... "Δεν θέλω μπαλόνι"!!! Πάλι μπαλόνι λοιπόν για την Αθηνούλα μου... πάλι δάκρυα μου έρχονται στα μάτια! Και γράφω εδώ, γιατί όταν θα πάω να την δώ θέλωνα είμαι ήρεμη.. Να της δώσω ένα τεράστιο φιλί και να την σφίξω στην αγκαλιά μου! Να της ψιθυρίσω στο αυτάκι της, ότι είμαι εγώ εδώ.. και ο μπαμπάς της και η μαμά της.. Και εκείνος ο ψηλός τύπος που στα γενέθλια της την γυρνούσε γύρω γύρω... Είμαστε όλοι δίπλα της.. και αν κάποιος την πειράξει, αν κάποιος την κάνει κακό, τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε! Όλοι θα πέσουμε πάνω! Θα της ψιθυρίσω κι άλλα.. κι ας μην με ακούσει με το ορισμό του "ακούω" όπως εμείς τον ξέρουμε... Έχουμε τον τρόπο μας εμείς... Ξέρω ότι θα με ακούσει! Και πρέπει να είμαι δυνατή για εκείνη! 

Δευτέρα λοιπόν πρωί πρωί θα ετοιμαστούμε! Και θα ξεγυμνωθούμε και θα κοιμηθούμε όμορφα και ωραία! Και όταν τελειώσουμε (δεν ξέρω πόση ώρα θα κρατήσει) θα τους αφήσουμε να μας τσεκάρουνε ότι είμαστε καλά και λογικά θτο απογευματάκι που θα έχει και ωραία χρώματα ο ουρανός θα πάμε σπίτι μας να ξεκουραστούμε!

Θέλω λοιπόν και απο εδώ, να ευχηθώ Καλή Επιτυχία στην μικρούλα μου! Είναι δυνατή, το ξέρω! Και θα τα καταφέρει και πάλι! Και μετά θα της πάρω ένα κανονικό μπαλόνι! Με τον mickey που τόσο αγαπάει! Και θα της πώ και το μυστικό! Η λαμπάδα της mickey θα έχει! Και να ξέρεις μικρή μου, θα είμαι απ'έξω και θα σε περιμένω! Να μου χαμογελάσεις ψυχή μου όμορφη! Να ηρεμήσω! Να σε αγκαλιάσω και να νιώσω για ακόμα μια φόρα τόσο μα τόσο περήφανη που είσαι βαφτιστήρα μου! 

Καλή Επιτυχία αγαπημένη μου Αθηνούλα!!!!!!!!!

Όταν ένα κουμπάκι γυρνάει!

26

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 3:57 μ.μ.

Είναι κάτι Δευτέρες που σου φαίνονται διαφορετικές απο τις υπόλοιπες! Φαίνονται πιο φωτεινές, πιο χαμογελαστές, πιο γεμάτες κι ας έχεις κάποιες σκέψεις που ίσως και να φέρνουν σύννεφα στις όμορφες εικόνες που έχεις απο το Σαββατοκύριακο που πέρασε! Και ενώ ξέρεις ότι τα σύννεφα υπάρχουν εκεί... ενώ τα έβλεπες χθες βράδυ να σκιάζουν δύο αγαπημένα μάτια... ενώ υποψιάζεσαι ποιές σκέψεις μπορεί να έφεραν αυτά τα σύννεφα... δεν θέλεις να πείς κάτι... δεν θέλεις να ρωτήσεις... αφήνεις τον χρόνο να φέρει μόνος του ό,τι είναι να φέρει! 

Μόνο κάποια στιγμή σκέφτεσαι να στείλεις ένα μήνυμα, να πείς απλά μια καλησπέρα, να δείξεις ότι καταλαβαίνεις, ότι ξέρεις, ότι νοιάζεσαι... και τελικά για ακόμα μια φορά τα γεγονότα σε προλαβαίνουν... και βλέπεις ότι έχεις ένα καινούριο μειλ! Και το διαβάζεις... ρουφάς την κάθε λέξη.. βουρκώνεις.. γιατί νιώθεις πολλά μέσα σε αυτές τις λέξεις... και ενω γράφει πολλά, κολλάς σε κάποιες συγκεκριμένες! Σκέφτηκα να παραθέσω κάποια κομμάτια του, αλλά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε άλλον.. Αυτό που θα μπορούσα να κάνω απο εδώ, είναι κατάθεση ψυχής, όπως ακριβώς περιέγραψε και η ίδια το μήνυμα της!

Όμως να.. γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω και δεν ξέρω τί να γράψω.. δεν ξέρω πώς να περιγράψω, όσα σκέφτηκα χθές, όσα είδα σήμερα πίσω απο τα λόγια σου...  Δεν ξέρω τί να γράψω γιατί εχθές το βράδυ ανάμεσα σε άλλους δύο, υπήρχαν βλέμματα, υπήρχαν σκέψεις, υπήρχαν φόβοι... Υπήρχε η χαρά της αντάμωσης μετά απο πολλά χρόνια... και η αγωνία ότι σε δύο μήνες φεύγεις... πάλι?? πάλι.. όμως αυτή την φορά χαίρομαι τόσο πολύ για σένα.. όσο κι αν λυπάμαι ταυτόχρονα... ένα καινούριο κομμάτι της ζωής σου ξεκινάει... ίσως αρκετά μακριά απο εμένα! Αλλά έστω κι έτσι θα είμαστε μαζί, σωστά? 

Δεν μπορώ να πώ ότι δεν λυπάμαι... Στεναχωριέμαι και μάλιστα πολύ... όμως προσπαθώ να μην στο δείχνω, άσχετα που στο λέω μέσα απο εδώ! Βλέπεις, αν στο πώ απο κοντά, θα αρχίσεις να κλαίς και σου έχω ξαναπεί ανοίγω σπίτι και πρέπει να κάνω οικονομία ακόμα και στα μαντηλάκια για την μύτη! Ίσως και να ντρέπομαι να στο πώ απο κοντά.. ίσως και να φοβάμαι λίγο... αυτό που φοβάμαι τόσο καιρό.. ότι θα ανοιχτώ και θα μου φύγεις... όμως όσο και να προσπαθώ να μην το κάνω, μέσα μου ξέρω καλά, ότι είναι ψέμα! Έχω αφεθεί.. έχω ανοιχτεί! Κι ας μου φεύγεις τελικά!

Και ξέρεις κάτι... ένιωσα πολλά χθές.. είδα πολλά στα μάτια σου... και ήθελα τόσα να σου πώ, αλλα υπήρχαν άλλοι ανάμεσα μας... Εσύ όμως ξέρεις τί μπορεί εγώ να σκεφτόμουν, ξέρεις όλα όσα θα ήθελα να σου πώ... και ξέρουμε και οι δύο, ότι είναι κάτι που δεν χάθηκε παρά τα χρόνια που πέρασαν! Και ξέρουμε καλά, ότι όσο μακριά κι αν πάς, αυτό που είχαμε, αυτό που έχουμε δεν αλλάζει! Δεν άλλαξε τόσα χρόνια, μερικά χιλιόμετρα δεν θα το αλλάξουν!

Και ίσως να έρθουν μέρες που θα μου λείπεις πολύ! Που θα θέλω να είσαι εδώ, να πάμε για ένα καφέ, να έρθω σπίτι σου να πιούμε την σοκολάτα μας που σου έχω αφήσει, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θυμηθούμε! Ξέρω όμως ότι όσο μακριά κι αν είμαστε, θα είμαστε κοντά!

Ο τίτλος είναι κλεμμένος, απο ένα πολύ πολύ αγαπημένο πρόσωπο!
Αν αναρωτιέστε κι εσείς πώς ενα κουμπάκι γυρνάει και δεν πατιέται, 
απάντηση δεν έχω να σας δώσω! 
Το μήνυμα της ήταν αφορμή για την ανάρτηση αυτή.
Είναι το ίδιο πρόσωπο που με έκανε ένα βράδυ να πώ Καληνύχτα Μοναξιά! 

Ευτυχία και Αγάπη

18

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:21 π.μ.

Φώτο απο εδώ
Μου ζήτησε ένα καινούριος-αγαπημένος φίλος, να γράψω τί σκέφτομαι για την αγάπη και την ευτυχία! Προσπάθησα αρκετές φορές να γράψω κάποιο κείμενο! Αλλά πάντα, όταν τα ξαναδιάβαζα και προτού πατήσω το κουμπάκι της Δημοσίευσης, ένιωθα ότι κάτι έλειπε! Οι λέξεις δεν ήταν ποτέ αρκετές, τα λόγια φτωχά, το σύνολο του κειμένου δεν ήταν αρκετό για να περιγράψει, αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι είναι ευτυχία ή αγάπη! Έτσι άφησα κάμποσες αναρτήσεις στο Πρόχειρο, με σκοπό όταν θα έχω κάποιο ερέθισμα να συνεχίσω, να ξαναγράψω απο την αρχή, ή να συμπληρώσω τα κομμάτια που ένιωθα να λείπουν!

Το ερέθισμα τελικά ήρθε, όταν ένα βράδυ που δεν με έπαιρνε ο ύπνος και διάθεση για διάβασμα βιβλίου δεν είχα, άνοιξα την ατζέντα-ημερολόγιο που έχω! Εκεί που κάθε μέρα γράφω.. όχι κάτι τρομερό.. απλά μικρά πραγματάκια που με εντυπωσιάζουν, που με προβληματίζουν, που μου δίνουν τροφή για σκέψη στην καθημερινότητα μου! Μέσα σε όλα λοιπόν, θυμήθηκα στιγμές μου.. Στιγμές με αγαπημένους μου ανθρώπους!

Καφεδάκια στην αγαπημένη μας χειμωνιάτικη καφετέρια! Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο! Με ατέλειωτες συζητήσεις για τα πάντα! Καφεδάκια που δεν ήταν πάντα κανονισμένα...που ήρθαν απο την ανάγκη να δείς το χαμογελαστό φατσάκι της αγαπημένης σου φίλης!... που ήρθαν επειδή κάτι σε εκνεύρισε, κάτι σε στεναχώρησε και ήθελες να το μοιραστείς απο κοντά!... Καφεδάκια που τα κανονίζεις μέρες πρίν, απλά για να έχεις κάτι να περιμένεις! Και αν και κανονισμένο, πάντα σου φέρνει την ίδια ευτυχία, πάντα περνάς υπέροχα!

Βραδινά ποτάκια! Τα περισσότερα απο αυτά ξαφνικά! Απλά και μόνο γιατί βαρέθηκες την κλεισούρα του σπιτιού, ίσως γιατί τσακώθηκες με τον αγαπημένο σου, ίσως γιατί απλά νιώθεις την ανάγκη να δείς κόσμο, να ντυθείς καλά, να βάλεις τα καλά σου ρούχα και εκείνες τις ψηλοτάκουνες γόβες που έχεις τόσο καιρό να βάλεις! Και παίρνεις το τηλέφωνο στα χέρια σου, δεν πληκτρολογείς τον αριθμό γιατί τον έχεις καταχωρημένο στα αγαπημένα, κάνεις την κλήση και ακούς απο την άλλη γραμμή μια βαριεστημένη σχεδόν νυσταγμένη φωνούλα! Τί κάνεις?, ρωτάς... Ξαπλωμένη είμαι, σου απαντούν! Πάμε για ποτό! Δεν ρωτάς! Το ανακοινώνεις! Και δεν περιμένεις απάντηση! Έχεις ήδη κλείσει το τηλέφωνο και ξεκινάς!

Είναι και εκείνα τα καμμένα απογεύματα στο σπίτι! Που κάθεσαι στις καρέκλες της κουζίνας και πιάνεσαι, αλλά δεν πηγαίνεις στους καναπέδες! εκεί έμαθες να κάθεσαι, εκεί έχεις συνηθίσει! Με την παρέα σου, συζητάς όσα συζήτησες στο προχθεσινό καφέ και στο χθεσινό ποτάκι! Αλλά είναι σαν να συζητάς για πρώτη φορά! Και μέσα στα λόγια, μπλέκονται τα γέλια, τα αστεία τα δικά σας, οι χαρές και οι λύπες! Και πίνεις καφέ.. και μετά παραγγέλνεις πίτσα για να φάς... και μετά πίνεις και το κρασάκι σου! Και κλείνεις ένα 8ωρο τουλάχιστον! Και ξενυχτάς, και δεν βρίσκεις να παρκάρεις εύκολα και γκρινιάζεις! Και το πρωί γκρινιάζεις που ξενύχτησες τρίτο βράδυ στην σειρά! Και το βράδυ τελικά πάλι τα ίδια κάνεις!

Είναι και τα άλλα απογεύματα! Πού κάθεσαι και λιώνεις με τον αγαπημένο σου ή την αγαπημένη σου στα ηλεκτρονικά παιχνίδια! Λατρεύεις τα αυτοκινητάκια που οδηγούν ήρωες της Μαδαγασκάρης και επιδίδεσαι σε έναν ανελέητο αγώνα ράλλυ! Και αν και τις περισσότερες φορές χάνεις, δεν στεναχωριέσαι, γιατί αυτός που κέρδισε είναι εκείνος που σε κάνει να χαμογελάς! και καταλήγεις να χαίρεσαι με την ήττα σου, γιατί τελικά πάλι κερδισμένος είσαι! Και αφού πονέσουν τα δάχτυλα σε σημείο να μην μπορείς να τα κουνήσεις, ξαπλώνεις στον καναπέ, κουκουλώνεσαι με την αγαπημένη σου φλις κουβέρτα, μπλέκεις ποδαράκια και βλέπεις ταινία! Και συνήθως σε παίρνει ο ύπνος στην μέση αρχή της ταινίας, γιατί είσαι κουρασμένος και αυτή η αγκαλιά είναι το ησυχαστήριο σου!

Και είναι και εκείνες οι ημέρες που θα δείς επιτέλους το πιο γλυκό πλασματάκι όλου του κόσμου! Το αγαπημένο σου σκατούλι! Και περνάς υπέροχα μαζί του, αλλά και με την κουμπάρα σου! Και φεύγεις με μισή καρδιά όταν βλέπεις το φατσάκι του λυπημένο! Αλλά που πάντα έχει κατανόηση! Και φεύγεις γεμάτος όμορφες εικόνες, αναμνήσεις και φωτογραφίες στο κινητό! Και μέχρι την επόμενη φορά, κοιτάς τις φωτογραφίες και δεν χορταίνεις το γλυκό αυτό προσωπάκι! Με το φωτεινό χαμόγελο και τα υπέροχα ματάκια της! Και κορδώνεσαι όταν μιλάς για εκείνη και  περηφανεύεσαι λες και είσαι ο μόνος στον κόσμο! Αλλά για σένα, είναι ξεχωριστό αυτό το παιδί όσο κανένα άλλο!

Και είναι και τόσες άλλες μικρές χαρές! Που δεν χωράνε σε κανένα ιστολόγιο, που δεν περιγράφονται με καμία λέξη, με όσα λόγια κι αν πείς! Χωράνε μόνο στην καθημερινότητα μας, που κάνουν την κάθε ημέρα ξεχωριστή και όμορφη! 
Είναι αυτές οι στιγμές που νομίζεις ότι τελικά είναι ο ορισμός της Ευτυχίας! 

Και μέσα απο αυτές τις στιγμές Ευτυχίας, ανακαλύπτεις τί είναι Αγάπη!



Για περάσετε και απο την μικρή σήμερα!

Παπούτσια

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:31 μ.μ.

Η φώτο απο εδώ
Παπούτσια!
Πολλών ειδών παπούτσια! Mεγάλα, μικρά, φαρδιά, στενά, ελαφριά, βαριά, ψηλοτάκουνα, κομψά, ακριβά, φτηνά, ξώφτερνα, μυτερά, παιδικά, ανδρικά, γυναικεία, καλοκαιρινά, δερμάτινα, πλαστικά! Εξ'ορισμού το παπούτσι είναι ένα υπόδημα κατασκευασμένο απο δέρμα ή αλλο υλικό, με σκληρή αλλά εύκαμπτη σόλα στο κάτω μέρος και μαλακότερο δέρμα ή άλλο υλικό στο πάνω μέρος, μέ ή χωρίς τακούνι, μπορεί να καλύπτει ολόκληρο το πόδι ή τμήματα του!

Μεγάλος λόγος γίνεται για τα παπούτσια! Κάποιοι δίνουν ιδαίτερη σημασία στα παπούτσια! Κάποιοι άλλοι τα θεωρούν αναγκαία (και κάποιες φορές αναγκαίο κακό!)! Κάποιοι απλά αδιαφορούν!

Τί γίνεται όμως όταν ένα παπούτσι, δεν είναι απλά  ένα παπούτσι, αλλά είναι πολλά παραπάνω? Όταν σου κάνει ωραίο αστράγαλο, όταν σου ψηλώνει το πόδι, όταν είναι άνετο-βολικό, όταν σε χτυπάει;; 

Υπάρχουν λοιπόν, πολλών ειδών παπούτσια! Δύο τα πιο σημαντικά για μένα!

Τα αθλητικά! Τα πάντα άνετα και βολικά, που φοριούνται σχεδόν με τα πάντα, σχεδόν όλες τις ώρες! Λατρεύω τα αθλητικά! Είναι αυτά που με έχουν βγάλει πολλές φορές απο την δύσκολη θέση, τί να βάλω! Για καφέ, για φαγητό, ακόμα και για ποτό, με το κατάλληλο ντύσιμο! Λατρεμένα για ατέλειωτες βόλτες στην παραλία! Είναι πάντα εκεί! Με περιμένουν υπομονετικά! Είναι κάτι σαν τους φίλους τα αθλητικά παπούτσια! Ολες τις ώρες κοντά σου, ότι ώρα και να χρειαστείς, μπορούν να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο! Απο μικρή ηλικία, τα αθλητικά είναι ίσως απο τα πρώτα μας παπούτσια! Μπορεί να έχουμε αλλάξει γνώμες, να έχουμε αλλάξει γούστα, όμως πάντα υπάρχει κάποιο που σημάδεψε σημαντικές στιγμές της ζωής μας! Έτσι και οι φίλοι μας! 

Τα καλά παπούτσια! Είτε ανδρικό, είτε γυναικείο! Άβολα τις πρώτες φορές! Μέχρι να "ανοίξει", να πάρει την φόρμα του ποδιού μας! Να μάθουμε και εμείς οι ίδιοι πώς να περπατάμε, σωστά και όμορφα με αυτά! Ακόμα και ένα πολύ απλό ρούχο, μπορεί να "δείξει" διαφορετικό με ένα καλό παπούτσι! Το σημαντικό είναι ότι το "καλό", είναι καθαρά υποκειμενικό! Ο καθένας έχει την δική του άποψη για το τί είναι καλό παπούτσι! Είναι κάτι σαν τις ερωτικές σχέσεις! Στην αρχή, γνωρίζεις τον άλλον, δεν ξέρεις τα χούγια του, με ποιό τρόπο "δένουν τα κορδόνια του". Κάποια σε "χτυπάνε" κιόλας! Αν δεν τα συνηθίσεις τελικά τα αλλάζεις! Αν όμως ταιριάξουν στο πόδι σου, κάνεις υπομονή, μέχρι να συνηθίσει ο ένας τον άλλον!  Και αν δεν σου κάτσει τελικά το συγκεκριμένο για μικρές λεπτομέρειες ψάχνεις το επόμενο, που θα μοιάζει, αλλά και θα ξεχωρίζει ταυτόχρονα! Και συνήθως καταλήγεις σε ένα και μοναδικό παπούτσι που δεν θες να αλλάξεις! Το οποίο είναι και αυτό πάντα δίπλα σου, για να αναδείξει τον καλύτερο σου εαυτό!

Εγώ έχω βρεί τα παπούτσια μου! Δύο αθλητικά και ένα καλό! Και δεν τα αλλάζω! Τα θέλω στην ζωή μου! Τα φροντίζω, τα προσέχω, τα πλένω συχνά, τα γυαλίζω, τα φυλάω στα κουτάκια τους! Στα κουτάκια της καρδιάς μου! 

Και όσο κι αν παλιώσουν θα μείνω σε αυτά! Δεν θα πάρω καινούρια!
Έχω περπατήσει πολλούς δρόμους με αυτά! Τα έχω φορέσει με τα πάντα, με όλα τα ρούχα! Και αν σε κάποιους  δεν αρέσουν, δεν με ενδιαφέρει! Είναι τα αγαπημένα μου!

Αγαπάω τα παπούτσια μου!
Τους έχω αδυναμία!
Κι αν κανείς μου τα πειράξει κάηκε!
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)