Διαμαντένια_Προβλήτα Το σήμερα είναι το υπέροχο αύριο που ονειρεύτηκες χθές...

Και εκεί που έλεγα ότι την γλίτωσα τελικά έρχεται μια μέρα η μαμά και μου είπε αυτό που δεν ήθελα να ακούσω... Έκλεινα ερμητικά τα μάτια μου, δεν ήθελα να δώ τί μου λέει... Τελικά όμως τις λέξεις που περισσότερο φοβόμουν να δώ, τις είδα... Νοσοκομείο, γιατροί, χειρουργείο... 

Αύριο πάλι εκεί θα είμαι... Σε εκείνο το Νοσοκομείο που είναι πάρα πολύ όμορφο, γεμάτο χρώματα και παιχνίδια, άνετα κρεβάτια.... αλλά έχει και εκείνο το μεγάλο δωμάτιο που μπαίνω μόνη μου, μου βάζουν ένα μπαλόνι στο πρόσωπο, νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν και όταν ξυπνάω πονάω παντού... 

Και αυτή την φορά όπως και την προηγούμενη, κάτι θα μου κάνουν στο στόμα... Μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι ασχολούνται με αυτό.. Αφού είναι μια χαρά... Και όσοι με έχουν δει μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν... Θα γίνει λέει πιο ίσιο.. Μα ίσιο είναι... Θα μπορώ είπε η μαμά να τρώω καλύτερα... Αφού και τώρα μια χαρά τρώω... Και μην ακούτε τις αηδίες που λένε, ότι δεν τρώω επειδή δεν μπορώ να μασήσω σωστά.. Απλώς διατηρώ την σιλουέτα μου... 

Δεν έχω όρεξη για αστεία αυτή την φορά... Ξέρω πολύ καλά τί θα μου κάνουν και γιατί μου το κάνουν.. Και ξέρω πολύ καλά τί με περιμένει μόλις βγω απο εκεί..  Μπορεί η μαμά να μην μου το λέει... Αλλά το βλέπω στα μάτια της... Το νιώθω στην αγκαλιά της κάθε φορά που με σφίγγει και είναι έτοιμη να με πνίξει... Το βλέπω στο πρόσωπο της όταν μιλάει στο τηλέφωνο και όταν καταλαβαίνει ότι την κοιτάζω στρίβει το κεφάλι της... Και όλα αυτά με τρομάζουν ακόμα περισσότερο....

Φοβάμαι όπως δεν έχω ξαναφοβηθεί στην ζωή μου... Δεν μου αρέσει να μπαίνω σε εκείνο το δωμάτιο και να τους βλέπω όλους πίσω μου να μου χαμογελάνε και να με αφήνουν μόνη μου... Και ξέρω ότι δεν χαμογελάνε στα αλήθεια.. Ξέρω πόση αγωνία έχουν... Αλλά ξεχνάνε την δική μου αγωνία... Ξεχνάνε ότι εγώ είμαι αυτή που θα κοιμηθώ και θα είμαι σε χέρια ξένων... Ξεχνάνε ότι μετά εγώ θα πονάω και δεν θα μπορώ να κοιμηθώ απο τους εφιάλτες τα βράδια... Και όλο αυτό αυτή την φορά θα κρατήσει πολύ καιρό... 8 μήνες λέει η μαμά... Πείτε μου είναι πολύ? Αυτό είναι το για πάντα? Πείτε μου εσείς γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω....

Και θέλω να πώ κάτι σε όλους εκείνους που θα είναι απ'έξω και θα περιμένουν... 

Στην μαμά, στον μπαμπά, στην θεία, στον παππού, στην γιαγιά, στην νονά, στους φίλους τους... Μην μου χαμογελάτε ψεύτικα.. Το νιώθω... Έχω ανάγκη να βλέπω και την δική σας αγωνία... Θέλω να βλέπω ειδικά εκείνες τις στιγμές ότι με αγαπάτε... Και ότι με νοιάζεστε... 

Μην μου γεμίσετε το δωμάτιο δώρα, μπαλόνια και παιχνίδια.. Γεμίστε το με αγάπη... Και στοργή... Αυτό είναι που έχω ανάγκη.... Ποτέ δεν μου έλειψαν τα δώρα.. Ούτε και η στοργή.. Αλλά όπως νιώθετε εσείς, νιώθω κι εγώ... Αγάπη και αγκαλιές και χάδια θέλω...

Μην μου κάνετε όλα τα χατίρια μετά.. Το ξέρω καλά ότι η ζωή δεν είναι εύκολη... Το ξέρω από την ημέρα που γεννήθηκα... Και όταν μου κάνετε όλες τις χάρες επειδή πονάω, δεν με βοηθάτε... Θέλω να μου δίνετε μόνο ότι αξίζω.. Και όταν το αξίζω... όχι επειδή είμαι ευάλωτη.. Αλλά επειδή μπορώ και στέκομαι δυνατή.. 

Το μόνο που θέλω να κάνετε είναι υπομονή... Και να μου συγχωρείτε τα νεύρα μου... Μπείτε στην θέση μου για λίγο και σκεφτείτε πώς νιώθω.. Το ξέρω ότι κι εσείς θα είστε αγχωμένοι και θα ανησυχείτε... Μην ξεχνάτε όμως ότι εγώ το περνάω... Πονάτε μαζί μου.... Στην ψυχή σας.. Εγώ θα πονάω στο σώμα... 

Αύριο μπαίνω.. Το πρωί... Και λένε ότι μόνο ένα βράδυ θα κάτσω εκεί μέσα... Μου λένε ότι είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω... Αλλά εγώ φοβάμαι... Μην ξεχνάτε ότι είμαι παιδί.... 

Και σας το λέω και πάλι...

Γεμίστε το δωμάτιο με αγάπη και στοργή...

Αθηνά

Ήταν 26 Μαρτίου 2007... Τί καιρό είχε δεν θυμάμαι... Πώς το έμαθα δεν θυμάμαι.. Βλέπεις τότε δεν είχα την σχέση που έχω τώρα με τους γονείς σου.. Τότε ήταν απλά η ξαδέρφη του μπαμπά μου και ο άντρας της... Και εσύ ήρθες στην ζωή και δεν ξέρω ποιες ήταν οι πρώτες σου στιγμές... Δεν ξέρω πότε χαμογέλασες πρώτη φορά... Έχασα πολλά από τα πρώτα σου... 

Κάθε φορά που σε έβλεπα μαγευόμουν... Ήσουν ένα ξεχωριστό παιδί... Όχι γιατί τους λόγους που ίσως κάποιοι σε νομίζουν ξεχωριστή... Αλλά γιατί στα μάτια σου έβλεπα τέτοια δύναμη που δεν είχα συναντήσει σε άνθρωπο και πόσο μάλλον σε ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι όσο εσύ... Το χαμόγελο σου ήταν τόσο φωτεινό... Τα χεράκια σου.. Χόρευαν με έναν υπέροχο τρόπο... Απαλά μα ταυτόχρονα δυναμικά... Προσπαθούσαν να μας πουν όσα δεν μπορούσαν να μας πουν τα χείλη σου... Τα μάτια σου λαμπερά... Μεγάλα και φωτεινά.. Προσπαθούσαν να γίνουν τα αυτιά σου... Η θέληση σου για ζωή, να σταθείς στα πόδια σου με ξεπερνούσε... Μου έδειχνε όσα έκανα εγώ λάθος, όσα δεν μπορούσα να δώ και εσύ τα είχες ήδη καταφέρει... Κι έτσι αποφάσισα.. Να σε βαφτίσω εγώ... Ήθελα να μάθω από εσένα... Είχες και έχεις τόσα πολλά να μου δείξεις... Αλλά ήθελα και να έχω έναν λόγο για να σε φροντίζω όλη μου την ζωή.. 

Τότε σου υποσχέθηκα κρυφά, ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου... 

Μόνο που δεν τα έχω καταφέρει όλες τις φορές... Και είναι εκείνες οι φορές που πρέπει να το αντιμετωπίσεις μόνη σου γιατί δεν γίνεται αλλιώς.. Είναι εκείνες οι φορές που μπαίνεις μοναχούλα σου σε αυτά τα τεράστια δωμάτια με τα φώτα και τα διάφορα μηχανήματα γύρω γύρω και ένα κρεββάτι στην μέση... Είναι όλες εκείνες οι φορές που σε ανάγκασαν να μάθεις από τόσο μικρή τί σημαίνει χειρουργείο, τί σημαίνει εντατική... Είναι όλες αυτές οι φορές που δεν μπόρεσα να σε ακολουθήσω... Μια τεράστια πόρτα έκλεινε και μας χώριζε... Εσύ μέσα και εγώ έξω.. Να παλεύεις εσύ για την ζωή σου, να παλεύω κι εγώ απ'έξω... 

Και να που έρχεται πάλι αυτή η πόρτα να μας χωρίσει... Και με πονάει τόσο πολύ όλο αυτό... Αντί να αγχώνεσαι και να ανησυχείς για τις πρώτες σου ημέρες στο σχολείο, έχεις να σκέφτεσαι το πώς θα το περάσεις το νέο αυτό χειρουργείο... Και αυτή την φορά δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα.. Μήνες ολόκληρους θα πρέπει να παλεύεις μικρή μου... Και εγώ είμαι ανήμπορη να σε βοηθήσω... 

Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι η αγκαλιά μου.. Αλλά είναι αρκετή να πάρει τον πόνο μακριά;;... 

Ανησυχώ... Τρέμω... Μα όταν έρθει η μέρα θα είμαι εκεί... Έξω από την πόρτα που θα μας χωρίσει για μερικές ώρες... Μόλις ξυπνήσεις θα σε περιμένω με μια τεράστια αγκαλιά και χάδια πολλά... Και τα χατίρια που ίσως δεν σου κάνουν οι γονείς σου θα στα κάνω όλα εγώ μικρή μου.. Βλέπεις, εγώ είμαι η νονά σου και έχω κάθε δικαίωμα να σε κακομάθω... 

Μα για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να παλέψεις δυστυχώς μόνη σου ψυχή μου... Να δώσεις την μάχη σου και να βγεις έξω δυνατότερη από ποτέ! Και τότε να χαλαρώσεις... Τότε θα βρίσκεσαι στα δικά μου χέρια και κανείς δεν θα μπορέσει να σε πειράξει... Τότε θα μπορείς να γίνεις πάλι παιδάκι... Και όση δύναμη χρειάζεσαι θα στην δίνω εγώ.... 

Μόνο στάσου δυνατή κοριτσάκι μου... Όπως κάνεις μέχρι τώρα... 

Και απόδειξε το και σε εμένα για ακόμα μια φορά... Γιατί τώρα που σου γράφω, βουρκώνω, φοβάμαι... Έχω γίνει εγώ παιδάκι και ζητάω η τρελή δύναμη από εσένα....

Ετοιμάσου μικρή μου για την ημέρα που έρχεται... Σήκωσε το κεφαλάκι σου ψηλά και πάμε να τους δείξουμε ότι είσαι δυνατή... 

Καλή σου επιτυχία ψυχή μου!

Θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω! Στο υπόσχομαι! 

Η δική μου μαμά είναι ο ορισμός της "Μαμάς Κουκουβάγιας! 

Το δικό της παιδί, είναι το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο πολύ σε όλα! Και εγώ την πειράζω! Αλλά πάντα έχει την απάντηση έτοιμη, αποστομωτική και χιομουριστική!

Θα ήθελα πολλά να πώ για την μαμά... για την δική μου μαμά!

Εκείνη (με Ε κεφαλαίο όχι γιατί είναι στην αρχή της πρότασης, αλλά γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά!).....

Που με στήριξε όταν νόμιζα ότι όλος ο κόσμος χανόταν!  

Που η αγκαλιά της σε κάθε μου ανάγκη ήταν διάπλατα ανοιχτή! Ζεστή και ταυτόχρονα δροσιστική!

Που τα φιλιά της απαλά και πάντα έπαιρναν έστω και λίγο τον πόνο μακριά!

Οι τσακωμοί μας άπειροι... αλλά όσο μουτρωμένη κι αν έλεγα εγώ καληνύχτα, εκείνη πάντα μου έλεγε "Καληνύχτα κοριτσάκι μου" κι έσκαγα κρυφό χαμόγελο εγώ! 

Οι συζητήσεις μας ακόμα περισσότερες.... Ευχάριστες, δυσάρεστες, φιλοσοφημένες! 

Ναι, θα μπορούσα να πώ πολλά..... Κρατώ φυλακτό στην καρδιά μου τα πάντα της!

Και αυτό που θέλω να μείνει εδώ γραμμένο είναι τρία πολύ πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα μηνύματα της! Μηνύματα που έφεραν δάκρυα στα μάτια, από συγκίνηση, από θλίψη, από χαρά! Το καθένα για τους δικούς του λόγους! 

Όταν έβλεπε πόσο φοβόμουν για την μέρα που θα ξημέρωνε... Πού έβλεπε πόσο πολύ έτρεμα για τα νέα δεδομένα που είχαν εμφανιστεί τόσο βίαια στην ζωή μου... Που δεν μπορούσα να δώ πίσω απο τις άσχημες καταστάσεις και δεν άφηνα τον χρόνο να μαλακώσει την πληγή.. Τότε μου έστειλε......

.... και πλημμύρισα απο τύψεις... που της είχα μιλήσει άσχημα το προηγούμενο βράδυ.. που ότι κι αν έγραφε ήξερα ότι έφευγε στεναχωρημένη... και αναθάρρησα ταυτόχρονα! Μου έδινε μια ευθύνη.. να προσέχω την Μάρθα της και να την αγαπάω! Δεν θα μπορούσα να την απογοητεύσω λοιπόν και θα έκανα ότι μπορούσα για αυτό που μου ζητούσε!

Και όταν όλα αυτά περάσαν... Και μπορούσα και χαμογελούσα πάλι... Και μπορούσα να της πώ ότι είμαι καλά και να το εννοώ.... Τότε της έστειλα ένα πρωινό.. 

Και η απάντηση για ακόμα μια φορά μου έφερε δάκρυα στα μάτια! Αυτή την φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς! Δάκρυα ευτυχίας! Γιατί είχα καταφέρει και είχα προσέξει την Μάρθα της, το παιδί της! Και δεν το είχα κάνει μόνο για εκείνη τελικά! Το είχα κάνει για μένα! Γιατί όπως είπε και στην απάντηση της 

Μανούλα, δεν είσαι μόνο εσύ Μαμά Κουκουβάγια! Έχεις και κόρη κουκουβάγια για την μαμά της!!!!

Να το θυμάσαι!!! 

Οι αναρτήσεις στο πρόχειρο έχουν αρχίσει και γίνονται πάρα πολλές! Όλο και μαζεύονται, αλλά καμιά από όλες τις φορές που αποφασίζω και κάνω σύνδεση στο αραχνιασμένο μου πλέον σπιτάκι δεν βρίσκω κάποια για να πώ, είμαι εδώ και είμαι καλά! Μου θυμίζω λίγο τους ανώνυμους αλκοολικούς! Είμαι η Μάρθα και είμαι καλά! 

Τέλοσπαντων, επειδή και πάλι δεν θα βρω τις κατάλληλες λέξεις, είπα να έρθω από εδώ να σας στείλω την καλημέρα μου και να σας ενημερώσω ότι θα περάσω απο τα δικά σας σπιτικά! Να μάθω τα νέα σας, να δώ ποιοι διακοπάρουν, να δώ τί γίνεται τέλοσπαντων σε αυτόν εδώ τον κόσμο, γιατί με όσα είδα στον έξω κόσμο κάπου έχασα την μπάλα!

Τα βρήκα όμως όλα! Και τα έβαλα σε μια σειρά και μπορώ πλέον και χαμογελώ! Θα τα πούμε όλα σιγά σιγά!

Αφήνω λοιπόν την καλημέρα μου, πολλά διαμαντένια φιλιά και ένα τεράστιο ευχαριστώ για την υποστήριξη όλων σας στα ζόρια που πέρασα!!!!

Έρχομαιαιαιαιαιαιαι!! Ετοιμαστείτε! 

Είναι πάρα πολλές οι φορές που έχω ξεκινήσει να γράφω για τις μέρες που περνάω και τελικά τα σβήνω και δεν γράφω τίποτα!

Είναι πάρα πολλές οι φορές που κρύβομαι ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό! 

Είναι πάρα πολλές οι φορές που δηλώνω ότι δεν θα το ξανακάνω!

Είναι ακόμα περισσότερες οι φορές που το κάνω τελικά!

Πονάω... Πονάω πολύ! Βιώνω έναν δύσκολο χωρισμό! Όχι γιατί έχασα εκείνον! Αλλά γιατί έχασα μέσα από εκείνον εμένα! Κλαίω, κλαίω σιωπηλά, κλαίω με λυγμούς.. Σκουπίζω τα δάκρυα και χαμογελάω.. Και τα χείλη μου πονάνε... 

Πονάω και λέω μαλακίες.. Πονάω και για αυτόν! Όχι όμως για αυτόν ακριβώς! Αλλά για αυτόν όπως τον είχα φτιάξει εγώ στο μυαλό μου!!! Και φταίω εγώ γι'αυτό.. Όμως να, τώρα με βολεύει να λέω ότι φταίει εκείνος! Να μια αλήθεια, να μια φορά που δεν κρύβομαι από τον εαυτό μου! 

Τα βράδια κοιμάμαι μόνη μου! Δεν με φοβίζει αυτό! Το πρωί τρώω τις φρίκες μου! Και πώς το αντιμετωπίζω? αδύναμα και δειλά! Φεύγοντας από το σπίτι και γυρνώντας το βράδυ πτώμα! Δεν βοηθάει, μην γελιόμαστε! Απλώς καλύπτει όσα κάποια στιγμή θα έρθουν και θα σκάσουν!

Ξέρω ότι είμαι καλύτερα τώρα! Το νιώθω κάθε μέρα, κάθε λεπτό! Και είναι κάτι που τελικά με βοηθάει να αντιμετωπίζω τον πόνο! 

Βγαίνω έξω, ξενυχτάω, πίνω, ψάχνω φτηνά χέρια να με αγκαλιάσουν, ανούσιο σεξ και σκληρά φιλιά στα χείλη.....τίποτα από αυτά δεν με γεμίζει! Γαμώτο! και δεν το δοκιμάζω καν! Όχι γιατί δεν μπορώ... όχι γιατί δεν θέλω! Αλλά γιατί κάθε φορά που γιατρεύω την πληγή, πάντα την αφήνω λίγο ανοιχτή για να μπορώ να επιστρέψω! Μαζοχιστικό, παρανοϊκό! Έτσι είμαι τώρα και δεν θα το αρνηθώ!

Θέλω να διώξω τον κόσμου από δίπλα μου! Θέλω να μείνω μόνη μου! Εντελώς μόνη μου! Όπως δεν έμεινα ποτέ! 

Μα ποιόν κοροϊδεύω? Τους θέλω όλους κοντά μου! Δίπλα μου! Μόνο για μένα! Εγωιστικό το ξέρω! Όμως έχω ανάγκη, να νιώσω για μια φορά, για ένα λεπτό, ότι είμαι το κέντρο του κόσμου τους! 

Θέλω να νιώσω για λίγο καλά.... Θέλω να πάρω δύναμη! 

Για ένα λεπτό...

Για όσο κρατάει ένα τσιγάρο...

Κερνάω το τσιγάρο... Ποιος κερνάει την φωτιά???