Διαμαντένια_Προβλήτα Το σήμερα είναι το υπέροχο αύριο που ονειρεύτηκες χθές...

Για ακόμα μια φορά, η ζωή μας πληγώνει...
Δεν θα πώ ότι είναι τα χειρότερα νέα που έχω ακούσει, γιατί ήδη τα έχω ακούσει..
Είναι όμως πολύ πολύ άσχημα και με έχουν πληγώσει πολύ...
Χθες το βράδυ, μάθαμε για ένα πολύ πολύ αγαπημένο μας φίλο, ότι είναι στο νοσοκομείο και δεν υπάρχουν πιθανότητες να ζήσει..
Είναι στην ζωή με μηχανήματα και αυτό γιατί οι συγγενείς επέμεναν να γίνει έτσι..
Όταν τον πήγαν στο νοσοκομείο τους είπαν ότι συνήθως σε αυτή την κατάσταση, συνήθως τους αφήνουν να σβήσουν σιγά σιγά...
Δεν έχεις τις αισθήσεις του σχεδόν μια εβδομάδα, είναι στην εντατική, διασωληνομένος και μόνος...
Μόνος στο ταξίδι προς τον θάνατο.. Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει, κανείς δεν μπορεί να τον ακολουθήσει...
Είναι σε κώμα όλες αυτές τις μέρες... Οι δικοί του άνθρωποι είναι κοντά του, οι φίλοι του είμαστε δίπλα του και ελπίζουμε ότι ο Νανάγος μου θα τα καταφέρει...
Το Νανάγος βγαίνει απο το Πανάγος, που βγαίνει απο το Παναγιώτης... Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να πώ το Πανάγος, οπότε του έμεινε Νανάγος....
Η διαγνωση...
Καρκίνος....
Αυτή η δύσκολη αρρώστια που κάθε τόσο κάνει την εμφανίση της και καταστρέφει ζωές....

Λένε ότι κάποιος ο οποίος βρίσκεται σε κώμα, δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει ποιός είναι δίπλα του... Εγώ όμως πιστεύω ότι μας νιώθει κοντά του.. Ξέρει ότι είμαστε δίπλα του...
Γι'αυτό κι εγώ θα πάω να τον δώ, όσο κι αν μου λένε όλοι ότι θα είναι χειρότερα να τον δώ σε αυτήν την κατάσταση..
Πρέπει να καταλάβει ότι είμαι δίπλα του... Ότι είναι ο Νανάγος μου, που αγαπάω πολύ και που σε κάθε του στιγμή είμαι κοντά του..
Του εχω και μου έχει πολύ αδυναμία...
Δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο του...
Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν θα μπορέσω να κάτσω δίπλα του για λίγα λεπτά, να του κρατήσω το χέρι, να νιώθει ότι έχει παρέα σε αυτό το παράξενο ταξίδι... Να φύγει και να έχει για ανάμνηση το χέρι μου μέσα στο δικό του...

Κράτα Νανάγο μου γερά.... Κράτα σε παρακαλώ......

Και ακόμα και αν φύγεις, για μένα θα είσαι πάντα ζωντανός....
Θα έχω την εικόνα σου στο μυαλό μου πάντα.....

Θυμάμαι......

όταν έπιασαν την μαμά μου οι πόνοι της γέννας, επειδή ο μπαμπάς ήταν στον δρόμο για το σπίτι (φαντάρος και είχε πάρει άδεια) , πήρε εσένα.. και ήρθες και την πήρες και την πήγες στο νοσοκομείο.. και δεν έφυγες ούτε μια στιγμή.... Έκανες πλάκα στον μπαμπά μου... Ρε μ@λ@κ@ θα γίνεις πατέρας... και γέλαγες... έπαιζες.. ένιωθες χαρούμενος για τους αγαπημένους σου φίλους....

εσύ με έμαθες να παίζω αγορίστικα παιχνίδια.. είχες γιό και δεν ήξερες τί άλλο να παίξεις μαζί μου.. Και παίζαμε πόλεμο... και κάθε φορά εγώ ήμουν εκείνη που νικούσε... και γέλαγα απο ευτυχία που σε "πυλοβοληθα"!!! και έκανες εσύ τον λυπημένο... έκρυβες το πρόσωπο σου και εγώ νόμιζα ότι έκλαιγες.. και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα "θυγνωμη ναναγο μου, δεν ηθελα να θε πυλοβοληθω"... και γέλαγες και εγώ νευρίαζα που με κοροιδευες και σε ξαναπυροβολούσα....

Και πόσα ακόμα....
Γι'αυτο σου λέω κράτα γερά.....

Κι αν πρέπει να φύγεις, φύγε με εκείνο το υπέροχο γλυκό χαμόγελο σου..
Φύγε με το κεφάλι ψηλά....

Κράτα γερά φίλε μου...
Κρατά γέρα Νανάγο μου...