Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 1

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:08 μ.μ.

Ακόμα ένα ξημέρωμα τον βρήκε κουλουριασμένο στο παγωμένο πάτωμα του δωματιού του. Τα ρούχα του υγρά απο τον ιδρώτα που όλη την νύχτα ταλαιπωρούσε το ήδη βασανισμένο  του κορμί. Τα χέρια του τυλιγμένα στα πόδια του, και τα μάτια μου κολλημένα, στο φώς που έριχνε όλο το βράδυ το φεγγάρι. Το φεγγάρι πλέον είχε χαθεί, καθώς ο ήλιος είχε πάρει την θέση του στον ουρανό. 

Δεν τόλμησε να κουνηθεί απο την θέση του. Δεν τόλμησε να δοκιμάσει να σηκωθεί. Όσες φορές κι αν προσπάθησε την νύχτα, τα πόδια του δεν τον κρατούσαν και έπεφτε πάλι κάτω σαν άχαρο κουβάρι. Μετά απο μερικές άκαρπες προσπάθειες, παραιτήθηκε στην ιδέα και αφέθηκε στην αδυναμία συγκράτησης του κορμιού του. 
"Δεν βαριέσαι.. εδώ δεν μπορώ να συγκρατήσω την ψυχή μου..."

Οι ώρες περνούσαν πολύ γρήγορα χωρίς τίποτα να ταράζει την φαινομενική ησυχία του σπιτιού και του ίδιου. Ούτε τα τηλέφωνα που χτυπούσαν μανιωδώς, ούτε το κουδούνι, ούτε οι φωνές στο κεφάλι του που ζητούσαν απαντήσεις. Έψαχνε κι εκείνος πολλές φορές απαντήσεις. Και τις βρήκε! Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανερώσει το πού! Τις κρατούσε για τον εαυτό του και τον βασάνιζε το μυστικό. Μόνο ένας άνθρωπος ήξερε, μόνο εκείνη το είχε μάθει. Και όχι επειδή της το είχε πεί, αλλά επειδή μόνη της το ανακάλυψε. Και αυτό που τον πόνεσε πιο πολύ ήταν τα λόγια της. Δεν είχε θυμώσει για τις πράξεις του, αλλα που ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να της το πεί. Και πόνεσε, και θύμωσε με τον εαυτό του, γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο. 

Μόνο εκείνη σκεφτόταν αυτές τις δύσκολες ώρες. Εκείνη που το στάθηκε όσο κανείς, που δέχτηκε τις περίεργες συμπεριφορές του, που κράτησε το μυστικό του, που έτρεχε όταν εκείνος χρειαζόταν μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα, ένα στήριγμα. Κι εκείνος είχε πάψει πια να της δείχνει την αγάπη του. Αυτή την αγνή αγάπη που είχε μέσα του για εκείνη. Τώρα πια είχε στρέψει αλλού την προσοχή του, κι εκείνη το έβλεπε, αλλά ποτέ δεν τον άφησε. Τώρα το ένιωθε καθαρά, πόσο στάθηκε δίπλα του. Τώρα το μετάνιωνε που την άφησε, κι ας γατζώθηκε εκείνη πάνω του. 

Ο μόνος τρόπος να την κάνει να φύγει, ήταν να την πονέσει....

"Φύγε... δεν σε θέλω στην ζωή μου....", και της γύρισε την πλάτη.. για να μην δεί τον πόνο στα μάτια μου, για να μην δεί τον ίδιο πόνο στα δικά της......

Και τώρα το μετανιώνει...

Είναι άραγε αργά;;;;;


~Συνεχίζεται~


Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, 
που με σημάδεψαν...

Comments (21)

Tελικα εισαι ταλεντο.Αλαξε κατηγορια στο φορουμ,μπες στα λογοτεχνικα.ΜΠΡΑΒΟ!

Να και κάτι που θα συμφωνήσω με τη meanan. Έχεις ταλέντο, συνέχισε να γράφεις κοριτσάκι με τις μπούκλες!

Πραγαματικά ωραίο, περιμένουμε το Β ΜΈΡΟΣ!

Πολύ καλό!
Σου ταιριάζει η γραφή. :-)

Αν είναι αργά.... από εμπειρία προσωπική, για εκείνην ναι.
Καλό βράδυ

Πιστεψε με...οταν θες κατι πολυ...ποτε δεν ειναι αργα!
Γραφεις οντως πολυ ωραια!

Περιμένω κι εγώ την συνέχεια..

καλά το πάς και αινιγματικά :)

καλησπέρα :)

πολύ ωραιο!! μα γιατί να αντιδρά ετσι?

Υποκλίνομαι στο συναίσθημα! :)

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Περιμένω να λύσω τις απορίες μου..
Να προσθέσω για την γραφή σου; Περιττά τα αυτονόητα!!

Ποτέ δεν είναι αργά.. :)
Αναμένουμε!!!!

Ποτε δεν ειναι αργά ...όταν θες κάτι πραγματικά!!


Περιμενω με αγωνία!!

Για να δουμε γιατι την διωχνει...

Μηπως γιατι οι αντρες δυσκολα ζητανε συγγνωμη;

θα δουμε

περιμενω εναγωνιως

φιλιά

Όταν γράφεις αυτοβιογραφικά ή γενικά αληθινά γεγονότα με γεμίζουν μια περίεεγη απορία!Εκεί που δεν πάει ονους, έρχεραι η πραγμαρικότητα και σε τσακίζει!!!

Μετά απ' αυτό κατέληξα ότι τελικά δεν φταίει η Πανσέληνος, μάλλον μας ψεκάζουν! Γιατί τέτοια κατίφλα όλοι; (πάντως ωραίο κείμενο θέλουμε και τη συνέχεια!)

εισαι πολυ καλη στο γραψιμο..λες και διαβαζω συγγραφεα αναγνωρισμενη...το εχεις σκεφτει να το προχωρησεις??να εκδοσεις κατι??

Πολύ ωραίο κείμενο, πραγματικά έχεις ταλέντο.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Καλέ για επίσκεψη ήρθα και το έριξα στο διάβασμα, ξετρελλάθηκα κι εγώ παιδάκι μου είμαι ...περίεργη γάτα και τώρα θέλω τη συνέχεια....ΤΩΡΑ.. η κακομαθημένη! Να έρθω αύριο;

@Βάσω μου,
με κάνεις να κοκκινίζω!

@πένε μου,
συνεχίζω, συνεχίζω!

@Δραπέτη μου,
δεν αργεί! Είναι ήδη έτοιμο και περιμένει!

@Βάσσια μου,
ναι! είναι αργά! αλλά για πολύ διαφορετικούς και ιδιαίτερους λόγους, απο αυτούς που ενδεχομένως φαντάζεσαι!!

@Πεταλούδα μου,
στην συγκεκριμένη ιστορία, δυστυχώς είναι!

@Ευρύνοε μου,
σε ευχαριστώ! χαίρομαι για το αινιγματικό. αυτό ήθελα να πετύχω!

@Φούλη μου,
γιατί άραγε?? δεν ξέρω... :p

@Μπάτλερ,
αν και άργησες σε συγχωρώ!

@Γιαγιά μου,
δεν θα αργήσει η συνέχεια!

@Ηφαιστιωνάκο,
σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να είναι...

@Νερένια μου,
κάποιες φορές τα θέλω τα δικά μας είναι πολύ πιο αδύναμα απο κάποιες επιλογές των άλλων!

@Κούλα μου,
μπαααα.... καμία σχέση!!! θα δείς! θα δείς! ;)

@σκατζοχοιράκι μου,
πόσο δίκιο έχεις... άντε να δούμε, πόσο θα μας εκπλήξει η πραγματικότητα αυτή την φορά!

@Μάγισσα,
χαχαχαχαχα!! έλιωσα με το σχόλιο σου!!! Μας ψεκάζουν!! χαχαχα!! Θεά!

@σιωπηλή κραυγή,
δεν έχω λόγια... πάντως όχι δεν το έχω σκεφτεί... δεν θέλω να μπώ σε αυτή την διαδικασία... όσες φορές έχω πιεσεί να γράψω κάτι, βγαίνει μια πατάτα και μισή!

@marian,
σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!

@Αχτίδα μου,
:))) μπορεί και σήμερα!! θα δώ!!!!!!!

@όλους,
σας ευχαριστώ ειλικρινά για τα σχόλια σας... είναι πολύ σημαντικό, γιατί είναι "αφιερωμένη" ιστορία σε ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για μένα!

@Third Eye,
είμαι γαιδούρα.... σε προσπέρασα άθελα μου....
ούτε που το είδα το σχόλιο σου!!!!!!!!!
σε ευχαριστώ για τα λόγια σου!!!


Ελπίζω να μην ξέχασα και κανάν άλλον....

Δημοσίευση σχολίου