"Αναρωτιόμουν για ποιό θέμα να γράψω αυτό το μήνα στο περιοδικό "Νέα της Κοινότητας των Κωφών". Για λίγα λεπτά πανικοβλήθηκα σκεπτόμενος ότιδεν υπάρχουν άλλες ιστορίες στο μυαλό μου.
Τελικά, με έσωσε μια κατσαρίδα. Θα σας πώ τί συνέβη. Καθώς πήγαινα στους γονείς μου, στη μέση περίπου του δρόμου σταμάτησα σε ένα εστιατόριο. Όταν ήρθε η σερβιτόρα να πάρει την παραγγελία, της έδειξα στον κατάλογο τί ήθελα. Αυτή συνέχισε να μιλάει. Ίσως έλεγε ποιό ήταν το πιάτο της ημέρας. Την διέκοψα, της έκανα χειρονομία ότι δεν ακούω και έδειξα ξανά την παραγγελία μου.
Ενοχλήθηκε και είπε δείχνοντας τα χείλη της : "Γιατί δεν μιλάς;". Όταν πρόφερα με δυσκολία "ένα χάμπουργκερ με τυρί", ταράχτηκε και έφυγε. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξαναγύρισε φέρνοντας το φαγητό μου και ένα σημείωμα που ήταν γραμμένο με πολλά λάθη. Καθώς το διάβαζα αναρωτήθηκα πού έμαθε να γράφει, ήταν τόσο ανορθόγραφη. Το σημείωμα έλεγε : "Έχω έναν κωφό αδελφό ο οποίος παρακολούθησε ένα πολύ καλό σχολείο στα βόρεια. Τώρα μιλάει καλά. Πρέπει να μάθεις να μιλάς, ποτέ δεν είναι αργά. Τελοσπάντων, ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".
Θύμωσα, σκεπτόμενος με ποιό δικαίωμα υποστήριζε ότι δεν έκανα λογοθεραπεία. Παρακολούθησα σχολείο που ενσωμάτωνε την λογοθεραπεία στην φιλοσοφία του. Εκτός του ότι αφιέρωσα πολλέ ώρες προσπαθώντας να προφέρω τον ήχο Π αντί για ΜΠ στοιχείο το οποίο - σύμφωνα με την παραπάνω φιλοσοφία - θα μου επέτρεπε να επικοινωνώ επιτυχώς στον "Κόσμο των Ακουόντων".
Ήμουν τόσο εκνευρισμένος με το σημείωμα, που δεν κατάλαβα ότι η σερβιτόρα στεκόταν και περίμενε για την απάντηση μου. Καθώς την κοίταξα, τα μάτια και το στόμα της άνοιξαν τρομαγμένα και έφυγε γρήγορα. Επέστρεψε αμέσως με ένα αεροζόλ. Σηκώθηκα αμέσως να τρέξω, να προφυλάξω τον εαυτό μου, σκεπτόμενος "τί έκανα που πρέπει να με ψεκάσει;". Πέρασε γρήγορα απο μπροστά μου κατευθυνόμενη στο τραπέζι πίσω απο μένα όπου περπατούσε μια κατσαρίδα. Άδειασε σχεδόν το μισό μπουκάλι για να τα καταφέρει. Παρακολουθούσα την σκηνή έκπληκτος. Φυσικά, δεν μπόρεσα να τελειώσω το φαγητό μου. Πλήρωσα κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα παίρνοντας το σημείωμα μαζί μου.
Στον δρόμο ξαναδιάβασα το σημείωμα και αυτή την φορά κόλλησα στην φράση "Ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".
Με ποιό δικαίωμα οι ακούοντες επιβάλλουν σε μας την επικράτηση του κόσμου τους; Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν κωφοί, οι οποίοι υποστηρίζουν τις αξίες του κόσμου των ακουόντων σε μας τους κωφούς, λέγοντας συνεχώς ότι πρέπει να μάθουμε να μιλάμε γιατί ζούμε σε έναν κόσμου ακουόντων. Είναι αξιοπεριέργο, γιατί με αυτό τον τρόπο αρνούνται την δική τους ύπαρξη σαν κωφά άτομα.
Προτείνω σε όλους εμάς να διαλαλούμε ότι "είναι και δικός μας ο κόσμος". Βέβαια, δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι ακούοντες από ότι οι κωφοί, αλλά αρνούμαι το δικαιώμα τους να διεκδικούν τον κόσμο. Εγώ ως κωφός έχω τα δικά μου δικαιώματα και την δική μου θέση σε αυτόν τον πλανητή. Εμείς που μιλάμε τη νοηματική γλώσσα, λειτουργούμε εξίσου καλά σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Κερδίζοντας την θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπεθ διδάξουμε την νοηματική γλώσσα στους ακούοντες.
Με αυτόν τον τρόπο, γεφυρώνουμε τους δύο κόσμους....."
Κεφάλαιο απο το βιβλίο "American Deaf Culture, An Anthology", Baham B. (1989)
Την Δευτέρα ξεκινάω επιτέλους μαθήματα!!!!
