Posted by next_day | Posted in Μέσα απο τα Μάτια της | Posted on 3:08 μ.μ.
Πίσω της ακριβώς υπάρχει μια πλατεία.. Δεν είναι ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη, δεν θυμίζει καν πλατεία.. Για αρκετά χρόνια, υπάρχει μια παρέα, απο αγόρια και κορίτσια, που μαζεύονται απο νωρίς το απόγευμα και χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές σου, τα γέλια τους.. Όλες τις ημέρες του χρόνου, έχουν σημείο συνάντησης την πλατεία... Την Κόκκινη πλατεία όπως την λένε, γιατί είναι στρωμένη με κόκκινα τουβλάκια.. Υπάρχει κι άλλη μια πιο κάτω, η Κίτρινη, γιατί τα τουβλάκια της είναι γκρί. Αλλά το γκρί δεν είναι ωραίο όνομα για πλατεία!
Ξεκίνησανε να μαζεύονται στην πλατεία, απο μικρά παιδιά. Μεγαλώσανε, ερωτευτήκανε, τσακωθήκανε, κλάψανε, γελάσανε, χαλάσανε φιλίες, ξανασμίξανε φιλίες, όλα τα έζησαν σε αυτή την πλατεία. Και η λάμπα πάντα στεκόταν σιωπηλά δίπλα τους. Να τους φωτίζει τον δρόμο τους... Ποτέ δεν έμπλεξαν σε φασαρίες με αγνώστους, παρά μόνο αν κάποιο μέλος της "ομάδας" τους, βρισκόταν σε κίνδυνο. Ήταν τόσοι δεμένοι.
Και τα χρόνια περνούσαν, ψηλώνανε, παχαίνανε, αλλάζανε τα πρόσωπα τους.. Τα αγόρια γινόντουσταν άντρες και φέρνανε στην παρέα κοπέλες να περάσουν τα "τεστ".. Τα κορίτσια γινόντουσταν γυναίκες, αλλά ποτέ δεν έφερναν τα αγόρια.. Η πλατεία ήταν ιερός χώρος, ήταν δικός τους....
Μόνο εχθές το βράδυ, η πλατεία έμοιαζε περιέργα ήσυχοι.. Όλα τα παιδιά ήταν εκεί... Μαζεμένα σε έναν κύκλο, καθισμένη στα κόκκινα τουβλάκια, κρατώντας τα χέρια τους σφικτά, τα κεφάλια τους σκυμμένα, και μια παράκληση να καίει τα χείλη όλων. Ένας φίλος τους, ένας απο την "ομάδα" τους, πήρε το απόγευμα την μηχανή του και βγήκε στον δρόμο τρομακρατημένος, βιαστικός.. έτρεχε για να προφτάσει.. κανείς δεν ξέρει τί.. κανείς δεν ξέρει τί συνέβη.. κανείς δεν ξέρει τί θα γίνει απο εδώ και πέρα.. Πήγαν όλοι να τον δούν στο νοσοκομείο, αλλά δεν τους αφήσανε.. Χρειάζεται πολλά χειρουργία, τους είπαν οι γονείς του, αλλά μάλλον δεν θα καταφέρουν τα σώσουν τα πόδια του. ..
Ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή του.....
Οι ημέρες πέρασαν, η παρέα ξαναέσμιξε, τα πρώτα χαμόγελα ξαναφάνηκαν στα πρόσωπα, προστέθηκε ένα ακόμα μέλος στην παρέα.. Το αναπηρικό καροτσάκι.. Και εκείνος, πάντα δυνατός, να κάνει πλάκες, να γελάει, να μην χάνει την θέληση του για ζωή.
Η παρέα ξαναέμπαινε σιγά σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς, μέχρι που ένα απόγευμα, τους ανακοίνωσε ότι πρέπει για κάποιο καιρό να απουσιάζει απο την Πλατεία. Δεν τους εξήγησε τον λόγο και κανείς δεν ρώτησε, σεβάστηκαν την επιλογή του... Υποσχέθηκαν όμως ότι δεν θα αφήσουν την Πλατεία, μέχρι να επιστρέψει, έστω για μια βόλτα, όταν εκείνος νιώσει έτοιμος. Χαμογέλασε σε όλους γλυκά, υοπσχέθηκε με την σειρά του ότι θα γυρίσει και έφυγε...
Και όντως γύρισε....
Ένα απόγευμα, πήγε στην αγαπημένη του πλατεία, βρήκε τους αγαπημένους του φίλους, και τους έκανε την μεγαλύτερη έκπληξη.. την ίδια έκπληξη, που έκανε και ο ίδιος στον εαυτό του.... Ένα δώρο ζωής, για την ίδια του την ζωή.... Εμφανίστηκε στην πλατεία, χωρίς το καροτσάκι του, αλλά με δύο πατερίτσες...Μετά απο 3 χρόνια φυσιοθεραπείας και σκληρής δουλειάς, μπόρεσε και να ξαναπάτησε στα πόδια του! Είχε ακόμα δουλειά μπροστά του, αλλά τόσα είχε καταφέρει! Τους αγκάλιασε έναν έναν, τους διηγήθηκε την ιστορία του με όλες τις λεπτομέρειες, τους έδειξε τις πληγές του και τους έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής!
Όταν πήρε τον δρόμο της επιστροφής, όλη του η εικόνα φώτιζε! Η λάμπα έριχνε πάνω του το πιο ζεστό της φώς, να τον βοηθάει στα καινούρια του βήματα, να μην σκοντάψει πουθενά!
Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, λίγο μπλεγμένα όμως.. Και εξηγώ... Υπήρξε η Κόκκινη Πλατεία, στον Βύρωνα, και εκεί έζησα τα καλύτερα μου χρόνια!
Όσο για το παλληκάρι, είναι ενά παιδί που γνώρισα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ) που γνώρισα πριν μερικά χρόνια, κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία, με θέμα την Κοινωνική & Επαγγελματική Αποκατάσταση των ΑμΕΑ. Και η ιστορία της ζωής του είναι ακριβώς αυτή.. Τράκαρε με την μηχανή του, του είπαν ότι θα έμενε παράλυτος και τεράστια υπομονή, δύναμη και σκληρή δουλειά (και απο τον ίδιο, αλλά και απο όλους στο ΕΙΑΑ) τα κατάφερε και περπατούσε με πατερίτσες!
Ένα τεράστιο μάθημα για εμένα, και για όλους μας!
Γιατί τελικά η ζωή, δεν χαρίζεται, αλλά με προσπάθεια, μπορείς να την ζήσεις πραγματικά!
Τι όμορφο!!!!! :):):):)
:/
Xωρίς λόγια..
Φιλιά,καλό μήνα!!
:):):):):))))))))))))))))!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Καλο μηνα!
Δίνει κουράγιο και ωραίο μήνυμα αυτή η ιστορία..
Εισαι τυχερη που γνωρισες αυτο το παιδι.
Με πόση στοργή δίνεις ένα μάθημα, αξιοπρέπειας, αγάπης, δεσίματος, αισιοδοξίας.. Τόσα που δεν χωρούν σε λίγες λέξεις που σου γράφω...
Να είσαι καλά και το φως της πλατείας να φωτίζει όλες τις ψυχές...
Μπράβο κοριτσάκι με τις μπούκλες, πολύ όμορφα την έδωσες την ιστορία.
Χαίρομαι που επέστρεψες τις ιστορίες.
Για όλα αυτά τα όμορφα!
Για σένα
Καλό σου μήνα
:-)
υπέροχη ιστορία. :Ο
συγχαρητήρια στο παιδί, πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους μας...
μπράβο στο παιδί!σε όλη την ζωή του να είναι έτσι δυνατό!!
καλησπέρα, καλό μήνα..
Ti empneush einai auth pou postares!! Mprabo su!
Kalo mhna!
υπεροχη ιστορια και χαρηκα που μας την παροτσιασες ..μεγαλωμενη και εγω σε πλατεια ... λιγο πιο περα απο το βυρωνα στο παγκρατι
γνωριζω ασφαλως την πλατει απου λες
καλημερα
H ζωή δεν χαρίζεται! Θελει μαχες, προσωπικες και σκληρές!
Καλημερα
@Ηφαιστίωνα μου,
όντως η κατάληξη είναι όμορφη και ειδικά όταν ξέρεις ότι είναι αληθινό! χαμόγελα λοιπόν!! :))
@you may say i'm a dreamer..,
μόνο χαμόγελα θέλω.. αν έβλεπες εκείνο το παιδί πώς φωτιζόταν το πρόσωπο του, θα χαμογελούσες με όλη την δύναμη της ψυχής σου!!!!
@Πεταλούδα μου,
καλό μήνα να έχουμε!!
@Κέβιν,
ακριβως και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!
@Meanan,
το πιστεύω κι εγώ αυτό!!! Μπορεί να μίλησα μόνο μερικά λεπτά μαζί του, αλλά έμεινε βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου η ιστορία της ζωής του!
@Γιαγιά μου,
δεν φτάνει που πάντα με συγκινούν τα κείμενα σου, τώρα βουρκώνω και με τα σχόλια σου!!!!!!! :)))
@Νυχτερινή μου Πένα,
σε ευχαριστώ πολύ!
@Βάσσια μου,
τί να πώ.... σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!! :))
@Αγανακτισμένη Έφηβη,
είναι ακριβώς όπως το λές.. δίνει μεγάλο μάθημα και γι'αυτό το ανέβασα!
@Φούλη μου,
πραγματικά του αξίζουν πολλά μπράβο!
Καλό μήνα να έχουμε!
@Δόκιμε μου,
η ζωή τελικά δίνει τις καλύτερες ιστορίες!
@Σκουλίκι,
νομίζω οι περισσότεροι απο εμάς μεγαλώσαμε σε μια πλατεία! Για τους επόμενους δεν ξέρω!
Σε ευχαριστώ για το θετικό σου σχόλιο! (μα τί ευγένεια είναι αυτή??)
@Κουλίτσα,
ναι! θέλει! και ψυχικό σθένος! Μακάρι να είχαμε όλοι λίγη απο την δύναμη αυτού του παιδιού!