Μέσα απο τα μάτια της #2

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:21 μ.μ.

Εκλεισε ερμητικά τα μάτια της και τα αυτιά της..
Δεν ήθελε ούτε να βλέπει ούτε να ακούει...
Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπροστά της ήταν εκείνος που αγάπησε, εκείνος που την φιλούσε στο στόμα και της έλεγε λόγια αιώνιας αγάπης.. Εκείνος που την είχε κάνει να πιστέψει σε όσα είχε πάψει να πιστεύει πολλά χρόνια πριν...
"Δεν σε αγαπώ πιά", της είπε, "δεν το καταλαβαίνεις; με πνίγεις... σαν σχοινί έχεις τυλιχτεί στον λαιμό μου και μέρα με την μέρα η θηλιά σφίγει... και δεν θέλω να πνιγώ.. την θέλω την ζωή μου.. την θέλω όπως την ονειρεύτηκα εγώ και όχι όπως την θές εσύ.."
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια, γύρισε την πλάτη κι έφυγε.. Δεν πρόλαβαν τα δάκρυα να στεγνώσουν στα μάτια της κι εκείνος είχε δεί χαθεί απο το οπτικό της πεδίο.. Θυμάται την πλάτη του.. Όταν προσπαθούσε να φανταστεί αυτή την σκηνή, έβλεπε την πλάτη του σκυφτή, φορτωμένη με βάρος.. πόσο λάθος έκανε.... Περπατούσε με ίσια πλάτη, το κεφάλι ψηλά, ελεύθερος...
Την πονούσε πολύ αυτό... Δεν μπορεί να ένιωθε ότι είναι φυλακισμένος... 
Τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο...
Ένιωθε την ανάγκη να κάτσει, ένιωθε κι εκείνη μεγάλο βάρος...
Και όπως άφηνε τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της, ένιωσε ένα ζεστό άγγιγμα στην πλάτη της.. ένα απαλό χάδι... Γύρισε με την ελπίδα ότι θα έβλεπε εκείνον μετανιωμένο, θα την έκλεινε στην αγκαλια του και θα της έλεγε λόγια συγνώμης... Δεν είδε όμως κανέναν.. κι όμως το άγγιγμα ήταν ακόμα εκεί.... Και μια γλυκιά, ζεστή φωνή, τρύπωσε στο μυαλό της και στην σκέψη της....

"Μην λυπάσαι... σκέψου... θυμήσου... όσα σημάδια σου είχε δείξει και εσύ είχες προσπεράσει... όσα λόγια σου είχε και είχαν σκίσει την καρδιά σου σε χίλια κομμάτια.. Και τις στιγμές που μόνη σου, σε ένα δωμάτιο έβαζες τα κομμάτια στην θέση τους.. και του χάριζες πάλι την καρδιά σου.. Καινούρια, αστραφτερή... Θυμήσου τις φορές που το βλέπατε και οι δύο... Αλλά δεν θέλετε να το ξεστομίσετε...
Μην λυπάσαι καρδιά μου... Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας... Δεν φταίτε εσείς... Δεν φταίει κανείς... απλά δεν μπορείτε να είσαστε μαζί... έτσι είναι η ζωή... μην κατηγορείς κανέναν... 
Κράτα στην καρδιά σου όλα τα όμορφα που ζήσατε μαζί.....
Μα κράτα και τα άσχημα... Να παίρνει μαθήματα και να προχωράς μπροστά....
Έλα... Σήκω τώρα... Σχεδόν ξημέρωσε...
Σκούπισε τα ματάκια σου, φόρεσε το πιο όμορφο σου χαμόγελο και ζήσε την ζωή που ανοίγεται μπροστά σου.....
Σήκω ψυχή μου......
Είναι ώρα να βρείς το διαμαντάκι σου μέσα στις στάχτες....."

Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρυσε το φώς του ήλιου... Το όμορφο γαλάζιο του ουρανού... Πρόσεξε τα λουλούδια που άνθιζαν στην άκρη του δρόμου.. Τόσο όμορφα χρώματα και μυρωδιές.... Προσπαθούσε να καταλάβει αν είδε κάποιο όνειρο.. Ποιά ήταν εκείνη η υπέροχη φωνή που της απάλυνε τον πόνο;; 
Σηκώθηκε, ίσιωσε την φούστα της, γύρισε και κοίταξε την κολώνα στην οποία όλο το βράδυ ακουμπούσε... Της χαμογέλασε αχνά και αμέσως το μετάνιωσε.. "Μα τί κάνω;", σκέφτηκε...
Γύρισε την πλάτη κι έφυγε... Ένιωθε ανάλαφρη, έτοιμη για την νέα της ζωή.....
Καλημέρα, φώναξε δυνατά και γέλασε με τα πουλιά που πέταξαν απο τα κλαριά ενός δέντρου.. Γέλαγε με την ψυχή της...

"Γέλα κοριτσάκι μου.. Δυνατά... και ΖΗΣΕ... κι εγώ θα είμαι εδώ......"

Ο δρόμος  άρχισε να γεμίζει απο περαστικούς και αυτοκίνητα... 
Μια νέα μέρα ξεκινούσε....
Μια ημέρα κανούρια.... Μέσα απο τα δικά της Μάτια...


photo via bored-now

Comments (21)

Όμορφο κείμενο, και τρυφερό. Και λέει πολλές αλήθειες για το πως μια σχέση μπορεί να ξεκινήσει με ελπίδες και όνειρα και να καταλήξει να σε πνίξει ή απλά να σε λυπεί περισσότερο από όσο σε χαροποιεί. Συνέχισε να γράφεις και να βγάζεις τα δικά σου διαμαντάκια από τις στάκτες.

@Νυχτερινή μου Πένα,
χαίρομαι πάρα πολύ γιατί ένιωσες αυτό ακριβώς που ήθελα!
Θα συνεχίσω καλέ μου.. είναι τόσο όμορφη η αποδοχή σας!!!!

Τώρα με τάραξες... Εχω δει τα μάτια της κόρης μου κλαμένα...Αυτό το σχοινάκι που ενώνει δυο έχει αμφίδρομη πορεία. Οταν αρχίζουν οι ίνες να χάνονται μια μια και φτάσει η στιγμή να σπάσει, μάζεψε το τύλιξε το και αν ανακαλύψεις ότι η δική σου διαδρομή για το αντάμωμα είναι μεγαλύτερη, τότε έχεις κάνει λάθος διαδρομές...
Μόνο μη μετανιώσεις...

ο έρωτας και η αγάπη που φτάνει στο σημείο να μας πνίγει ίσως δεν είναι αληθινός έρωτας.
πάντα (πρέπει να) υπάρχει χώρος για την αλήθεια του (κάθε) συναισθήματος.
και ότι αγαπάμε αληθινά πάντα κοντά μας μένει (και μένουμε).
έτσι απλά. έτσι πολύπλοκα.
φιλιά σου πολλά! καλό απόγευμα!

όμορφο το κείμενο σου πρωτιά μου!!!
Καλησπέρα σου, φιλιά...

Ε μα έτσι είναι! Η ζωή συνεχίζεται! Και είμαστε γεμάτοι ζωή ακόμη!!!!

Όμορφα λόγια από όμορφο άνθρωπο.
Έτσι είναι φίλη, καμιά φορά ακόμα και αν δύο άτομα αγαπιούνται πολύ δεν μπορούν να συνεχίσουν και πρέπει να πάρουν διαφορετικούς δρόμους. Το θέμα είναι να κρατάς τα καλά και να συνεχίζεις...
Φιλούνια!

@Γιαγιά Αντιγόνη,
δεν ήθελα να σε στεναχώρησω καλή μου.. έχεις τόσο δίκιο για τις διαδρομές που λές, αλλά δυστυχώς κάποιες φορές δεν το βλέπουμε στην ώρα τους... Όπως και να έχει, αργά ή γρήγορα το καταλαβαίνουμε, σηκώνουμε το κεφάλι και προχωράμε μπροστά!!

@b|a|s|n\i/a μου,
για την αλήθεια του κάθε συναισθήματος ε;; πόσο δύσκολο είναι να αφήνουμε τον χώρο αυτό ελεύθερο... βλέπεις, κάνουμε το λάθος να γεμίζουμε απο συναισθηματικά κενά και να ξεχνάμε την ουσία...

@Φούλη μου,
σου στέλνω πολλά πολλά χαμόγελα για τα τρυφερά σου λόγια!!

@Ηφαιστιωνάκο μου,
ναι, έτσι είναι! η ζωή συνεχίζεται! και είναι τόσο υπέροχη η συνέχεια!! :)

@Marianna μου,
και τα κακά να κρατάμε, γιατί όλα αποτελούν κομμάτι μας!!!!!

Όχι άλλα κακά φίλη! Δεν τα θέλω, προτιμώ να κρατάω μόνο τα καλά και από τα κακά να μαθαίνω. Αρνούμαι να τα κουβαλήσω μαζί μου. Κουράστηκα!!

@Μαριάννα μου,
σε νιώθω... κι εγώ έτσι ήμουν... όταν όμως ξεκουραστείς, τότε θα δεις οτι δεν τα έχεις πετάξει τα κακά.. τα κρατάς κι αυτά... σε ένα πολύ πολύ μικρό κουτάκι, καλά κλειδωμένο..
Νιώθω ότι πονάς... συγχώρεσε με αν κάνω λάθος... ηρέμησε καλή μου...

ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠ ΟΛΑ.ΑΣ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΣΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ.Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ.

@Σκρουτζάκο,
συμφωνώ απόλυτα μαζί μας! Τα κρατάμε όλα, άλλα πιο κοντά μας, άλλα πιο μακριά!!!

Απλά.. no comment!...Ίσως φταίει το πόσο έντονα μου θυμίζει..πολλά...

Φιλιά...

Νομίζω πως αρκετοί έχουμε περάσει από αυτή τη φάση (οποιουδήποτε από τους 2 πρωταγωνιστές...) Εγώ τότε το είχα κάνει τραγούδι :Ρ Με τα λογοτεχνικά δεν τα πάω καλά!

Πολύ καλό το κείμενο πάντως! Αν είναι κάτι προσωπικό, ζήσε το όπως και να-χει και θα περάσει!

Λάμπα που μιλάει;
Φαίνεται ότι πάντα κάνω παρέα με λάθος λάμπες, να πάρει... :)

Όλα είναι θέμα μιας απόφασης.
Μιας απλής συνειδητοποίησης.
Ενός ξακαθαρίσματος.
Και συνήθως αυτό έρχεται σε μια στιγμή. Σε ένα "τσακ".

ΥΓ: Αν θες, προσπάθησε λίγο παραπάνω στους διαλόγους. Κάν' τους πιο φυσικούς. Με λιγότερα "καρδιά μου", "κοριτσάκι μου", κου-λου-που. Όλα αυτά με πολύ αυστηρό μάτι, γιατί το κόνσεπτ είναι πραγματικά πολύ δυνατό για short-stories και δεν πρέπει επουδενί να αδικείται (Προσωπική γνώμη. Δεν σημαίνει ότι είναι και η σωστή).

@Unidentified μου,
αυτές οι άτιμες οι αναμνήσεις ε??? σμουτςςςςς!!!

@Dimos,
τραγουδάκι ε???? ενδιαφέρον!!!!!
Ευτυχώς πλέον είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν!!

@Μπατλεράκο,
να ψάξεις λίγο καλύτερα τις παρέες σου αγαπητέ!!!!
Αυτό το τσακ είναι το πιο σημαντικό, απλά θέλει τον χρόνο του για να γίνει!!!
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου και καλά κάνεις και λές την γνώμη σου! θα το ψάξω! θα περιμένω τα σχόλια σου στην επόμενη!! είμαι καλή μαθήτρια, τα παίρνω εύκολα, θα δείς! ;)

το να αφηνεις πισω σου πραγματα καμια φορα ειναι τοσο σημαντικο οσο και η αναγεννηση

καλησπερα κοριτσι

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΜΠΟΡΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΔΩ
ΚΑΤΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΙ ΜΙΚΡΟ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΟΟ....

Τι όμορφο και αισιόδοξο! <3
Η ζωή προχωράει και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς,όσο κι αν καμιά φορά αρνούμαστε να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι :D
Φιλάκια!

ωραίο κείμενο και αισιόδοξο. έτσι έχουν τα πράγματα, όταν κάτι 'στραβώσει' τόσο (και δεν εννοώ απαραίτητα ένα εφετζίδικο στράβωμα, ακόμα και τα μικρά αθροίζονται σιγά-σιγά), καλό είναι να έχεις τη δύναμη να το δεις και να προχωρήσεις.
καλημέρα!
:-)

sad but true...life goes on...και άλλα τέτοια πολλά...

Δημοσίευση σχολίου