Υπόσχεση.....

19

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:40 μ.μ.

Μεγαλώνεις, μαθαίνεις, ζεις, αναπτύσσεσαι, κοινωνικοποίησε... 
Ανοίγεις τα λευκά χεράκια σου και κλείνεις μέσα τους τον κόσμο που σου φτιάξαμε...
Και μαζί σου μεγαλώνω, μαθαίνω, ζώ κι εγώ....

Σε βλέπω κάθε μέρα να γίνεσαι ένα αλλιώτικο παιδί... Να δυναμώνεις...να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους γύρω σου.. Να αποζητάς την παρέα των ομοίων σου, γιατί στον κόσμο που σου φτιάξαμε ξεχάσαμε ότι υπάρχουν και παιδιά που δεν ακούνε... και έτσι δεν έχεις επιλογές πολλές... Δεν ακούς τις φωνές μας, δεν ξέρεις τί σημαίνουν τα χείλη που κουνιούνται.. απλά κουνάς τα χεράκια σου με τόσο ήρεμες κινήσεις, προσπαθώντας να μας μιλήσεις.... Γιατί στον κόσμο που σου φτιάξαμε, ξεχάσαμε ότι μπορείς και με το σώμα να μιλήσεις.. Ξεχάσαμε ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες βρίσκονται στα μάτια... Ξεχάσαμε να φτιάξουμε έναν ήλιο που θα είναι ίδιος για όλους... Έναν ήλιο που δεν θα κοιμάται ποτέ... Έναν ήλιο που θα φωτίζει και θα ζεσταίνει τους πάντες, χωρίς να κάνει διακρίσεις....

Γι'αυτό κι εγώ θα γίνω αυτός ο κόσμος που σου στερήσαμε... Θα προσπαθήσω να σου δείξω ότι κι εμείς που είμαστε γύρω σου και ακούμε και κουνάμε περίεργα τα χείλη μας, μπορούμε να έρθουμε κοντά σου.. Μπορούμε κι εμείς να κουνάμε ήρεμα τα χέρια μας και να σου απαντάμε στις δικές σου κινήσεις σου.. Θα σου μάθω, τί σημαίνει "αγαπώ" και "νοιάζομαι" και κάνω τα πιο δύσκολα για τους άλλους να φαίνονται τα πιο απλά για σένα... Πολλοί μου λένε μπράβο που μαθαίνω την γλώσσα σου.. Δεν το θέλω.. Δεν αξίζω συγχαρητήρια.. Έσυ τα αξίζεις... Που σε έναν κόσμο ακουόντων, σε έναν κόσμο φτιαγμένο για εμάς, ήρθες κι εσύ και μας αποδεικνύεις κάθε μέρα, ότι είναι και δικός σου ο κόσμος.. Ότι έχεις κι εσύ μερίδιο στην ζωή...

Και θα σου δώσω το καλύτερο κομμάτι της πίτας γλυκιά μου.. Το μεγαλύτερο, το πιο γλυκό! Θα περπατήσουμε μαζί στην ζωή! Αγκαλιασμένες και αγαπημένες! Θα είμαι δίπλα σου ότι κι αν χρειαστείς... Στις κακοτυχίες, στα καλά! Στα κλάμματα σου, στις χαρές σου! Στον πρώτο σου έρωτα! Στην πρώτη σου δυνατή φιλία! Στην πρώτη σου απογοήτευση! Θα σου μάθω όσα ξέρω.. Μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά θα στα μεταδίδω με την ψύχη μου!

Μπορεί να μην σου δίνω πάντα τις σωστές συμβουλές! Μπορεί να μην συμφωνείς με αυτά που θα σου λέω! Σίγουρα θα τσακωθούμε κιόλας! Όμως πάντα να θυμάσαι, πώς ότι κι αν κάνω, ότι κι αν λέω, θα είναι πλημμυρισμένο απο αγνή αγάπη και θα θέλω μόνο το δικό σου καλό! Συγχώρεσε με απο τώρα για τις μελλοντικές στιγμές που μπορεί να σε θυμώσω, να σε μαλώσω! Δεν θα το θέλω κοριτσάκι μου! Θα το κάνω, γιατί έτσι πρέπει!

Μαζί σου μπήκα στην θέση του "μεγάλου"... Απο την ημέρα που σε βάφτισα, ένιωσα την ευθύνη να βασανίζει την καρδιά μου. Ανησυχώ τόσο πολύ για σένα! Αλλά πιστεύω κιόλας στις δυνάμεις σου! Μας έχει δώσει δύναμη που δεν πιστεύαμε ότι είχαμε, μόνο και μόνο με την δική σου υπομονή, το δικό σου κουράγιο! Μεγάλωσα κι εγώ μαζί σου.. Έζησα πράγματα, ένιωσα συναισθήματα που στην αρχή με τρόμαξαν.. Δεν ήμουν έτοιμη γι'αυτά.. Κανείς δεν με είχε προετοιμάσει.. Και ενώ στην αρχή φοβήθηκα, είδα εσένα, που πάτησες γερά στα ποδαράκια σου και στάθηκες! Και μας έβαλες όλους κάτω, με την δύναμη σου, την αντοχή σου!

Ότι κι αν κάνω, σε σκέφτομαι... Αν με έβλεπε η Αθηνά θα συμφωνούσε; Θα της άρεσε αυτή η μπλούζα; Θα της άρεσε αυτό το μαγαζί! Και κάνω σχέδια! Να βγαίνουμε μαζί, να πηγαίνουμε για ψώνια, να πίνουμε τους καφέδες μας! Και να μιλάμε ατέλειωτες ώρες! Και το μόνο που θα θέλω είναι να σε βλέπω να μου γελάς! Με αυτό το υπέροχο χαμόγελο σου.. Που κάποιοι το είπανε στραβό! Για μένα όμως είναι το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δεί ποτέ! Αστράφτουν τα λευκά δοντάκια σου και βγαίνει γάργαρο το γέλιο σου!


Και κάτι τελευταίο....
Την ημέρα εκείνη που σε βάφτησα και σε κράτησα στην αγκαλιά μου.... Η πιο ζεστή αγκαλιά που έδωσα ποτέ... Εκεί ένιωσα πόσο σημαντική είσαι για μένα! Εκεί κατάλαβα το πόσο υπεύθυνη είμαι για σένα! Και έκλαιγες εσύ..... Και έκλαιγα κι εγώ μαζί σου..  Χαζονονά με είπανε.. Δεν με πείραξε.. Ξέρω ότι εσύ κατάλαβες.. Ξέρω ότι με ένιωθες! Μου έδειχνες με τα χεράκια σου.. "σπίτι".. Με παρακαλούσες να φύγουμε απο εκεί... Κι εγώ σου μιλούσα μέσα απο την ψυχή μου να σε ησυχάσω.. Και το ξέρω ότι με άκουσες!

Γιατί τα λόγια της ψυχής ακούγονται σε όλους... Κωφούς και ακούοντες... Με τα λόγια της ψυχής θα σου μιλάω απο εδώ και πέρα.... Έτσι θα μου λές τα μυστικά σου... Έτσι θα είμαι πάντα δίπλα σου....

Να ψιθυρίζω στην ψυχούλα σου, ψυχή μου....

"Ζωή θα πεί ΝοηματίΖΩ #1" - Μάνια και Μάρκος, Η Πρώτη Συνάντηση

21

Posted by next_day | Posted in | Posted on 7:06 μ.μ.

Θυμάστε που σας είχα πεί ότι σκεφτόμουν να λάβω μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό? Ναι? Ναι! Ε.. το προσπάθησα πολύ είναι η αλήθεια, αλλά δεν μου βγαίνει σε παιδικό. Παρ'όλα αυτά έγραφα κάθε φορά που μου ερχόταν κάτι, με το σκεπτικό να το τροποποιήσω! Τελικά άρχισε να βγαίνει αρκετά μεγάλο, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να κάνω τις αλλαγές. Αφήστε που τελικά οι προθεσμίες δεν είναι το φόρτε μου! Και μόνο που έμαθα το πότε πρέπει να το στείλω (κάπου τον Απριλη) και ενώ είναι αρκετός ο καιρός, στέρεψα απο ιδέες! Έτσι λοιπόν, αποφάσισα,  να παρατήσω το τρέξιμο για τον Διαγωνισμό, να χαλαρώσω και να το μοιραστώ μαζί σας!
Ξεκινάμε λοιπόν, να σας συστήσω τους νέους ήρωες μου, που μου κρατάνε συντροφιά!


~~1. Μάνια και Μάρκος~~

Η Πρώτη Συνάντηση

 
                Η Μάνια, με τις κολλητές της, πίνανε τα ποτά τους, στο αγαπημένο τους μπαρ,  γελούσαν και δεν έβλεπαν γύρω τους τα βλέμματα που τραβούσαν. Όμορφες κοπέλες και οι τρείς τους, με αυτοπεποίθηση και δυναμικότητα, τραβούσαν την προσοχή όπου κι αν έμπαιναν.  Ήταν δεμένες, αγαπημένες και κανείς δεν μπορούσε να μπει ανάμεσα τους. Κολλητές από τον πρώτο φοιτητικό τους χρόνο, δεν άφησαν ποτέ η μία την άλλη. Μαζί στις χαρές, στις λύπες. Δάκρυζε η μία, κλαίγανε οι άλλες δύο. Μαζί στον πόνο, στους χωρισμούς, στα δύσκολα της ζωής. Είχανε τους τσακωμούς τους, όπως κάθε φιλία, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια ωρίμαζε η σχέση τους και λιγόστευαν οι προστριβές. Και όταν η Μάνια αντιμετώπισε ένα απο τα μεγαλύτερα ζόρια της, οι δύο φίλες της, στάθηκαν περισσότερο απο κάθε άλλον δίπλα της, περισσότερο ακόμα και απο τους ίδιους τους γονείς της. 

Η Μάνια, μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που ανήκε στην λεγόμεη υψηλή κοινωνική τάξη. Είχε τα πάντα απο υλικά αγαθά, αλλά όχι τόση αγάπη όσο ίσως να είχε ανάγκη. Ότι κι αν ζητούσε η Μάνια αργά την νύχτα, το επόμενο πρωί το έβρισκε δίπλα στο κρεββάτι της. Καινούρια φόρεμα ήθελε; Το είχε! Κανούρια παπούτσια; Καινούρια κοσμήματα; Καινούριο αυτοκίνητο γιατί απλά είχε βαρεθεί το προηγούμενο. Όλα έτοιμα, σε μοναδικά προσεγμένες συσκευασίες, με την υπογραφή των καλύτερων σχεδιαστών. Μόνο κάτι βραδιά που ζητούσε την αγκαλιά της μάνας, το χάδι του πατέρα, δεν το είχε ποτέ. Έμαθε να μεγαλώνει ανάμεσα σε ξένους. Μέσα στον κοινωνικό περίγυρο των δικών της, με τις φανταχτερές τουαλέτες και τα ακριβοραμμένα κουστούμια, έβλεπε αλλά δεν αναγνώριζε το μητρικό πρόσωπο, το αυστηρότητα του πατέρα. Τα βλέπει πιά τα λάθη που έκαναν οι γονείς της στο μεγάλωμα της και υπόσχεται στον εαυτό της ότι εκείνη δεν θα τα κάνει.

Είχε μάθει να τα έχει όλα έτοιμα, αλλά δεν είχε μάθει να αγαπάει. Οι φιλές της ήταν πάντα, στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο με την ίδια, αλλά ποτέ δεν ένιωσε ότι εισπράττει αυτό που μπορεί να δώσει μια φιλία. Μαζευόντουσταν στα τεράστια σαλόνια των σπιτιών τους στα Βόρεια Προάστια, διαβάζανε περιοδικά με τις τελευταίες προσταγές της μόδας και κλεινόντουσταν όλο και περισσότερο σε έναν κύκλο με πανύψηλα τείχη, αδιαπέραστα για όλους τους άλλους.

Δεν ήξερε τι σήμαινε φιλία, μόνο είχε διαβάσει για αυτήν σε βιβλία που έβρισκε στην ατέλειωτη βιβλιοθήκη του σπιτίου της. Διάβαζε πολλές ώρες την ημέρα. Κάπου μέσα της ήξερε, αντιλαμβανόταν ότι η πραγματική ζωή είναι εξώ απο το παλάτι που έχουν φτιάξει οι γονείς της. Όταν γνώρισε τις φίλες της, είδε  τι σημαίνει ανιδιοτέλεια, να κρατάς το χέρι του διπλανού σου κι ας μην είναι ντυμένος με τα ακριβότερα ρούχα, ότι τα χρήματα δεν μπορούν τελικά να αγοράσουν τα πάντα, ούτε να απαλύνουν πραγματικά τον πόνο. Είδε να γίνονται πραγματικότητα όα είχε διαβάσει, όσα είχε ονειρευτεί, όσα είχε ζητήσει απο τα ξένα κορμιά που μαζευόντουσταν σπίτι της αλλά δεν της το έδωσαν ποτέ.  Την βοήθησαν πολύ τα δύο νέα κορίτσια που μπήκαν στην ζωή της και τους το χρωστούσε. Εκείνο το βράδυ λοιπόν γιόρταζαν την πρώτη τους δεκαετία μαζί. Δεκαεννιά χρονών γνωρίστηκαν και από τότε δεν πέρασε ούτε ένα βράδυ που να ξαπλώνουν χωρίς να πουν καληνύχτα μεταξύ τους. 

                Ο Μάρκος, στο ίδιο μαγαζί εκείνο το βράδυ, βρέθηκε όχι για να διασκεδάσει, αλλά για να κάνει το δικό του μνημόσυνο. Ο πατέρας του, έκλεινε τριανταένα χρόνια από την μέρα που έφυγε από την ζωή, έτσι ξαφνικά ένα πρωινό. Όταν τον πήρε η γυναίκα του τηλέφωνο να του πει ότι γεννάει και να τρέξει στο νοσοκομείο. Εκείνη ήταν ήδη εκεί, όταν ένιωσε τους πρώτους πόνους το πρωί, αλλά δεν περίμενε να έρθει ο μικρός Μάρκος τόσο γρήγορα. Στον δρόμο σκεφτόταν πόσο λάθος ήταν που δεν είχε ειδοποιηθεί από το πρωί, εκνευριζόταν και αγωνιούσε για την γυναίκα του και τις ώρες που πέρασε μόνη της. Δεν είδε το stop που τον ενημέρωνε ότι θα έμπαινε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Δεν άκουσε τα κορναρίσματα, δεν άκουσε τις ρόδες που έσκιζαν την άσφαλτο, άκουσε μόνο το πρώτο κλάμα του γιού του. Η ίδια η ζωή έδειχνε το μεγαλείο της σε μια γυναίκα και το σκληρό της πρόσωπο σε έναν άντρα. Την στιγμή που ο μικρός Μάρκος αντίκρισε το φώς της μέρας, ο πατέρας του ξεψυχούσε μέσα σε ένα κουβάρι από σίδερα. 

                Μεγάλωσε ο Μάρκος και έγινε ένας όμορφος άντρας, γεροδεμένος, σκληραγωγημένος, αλλά τόσο τρυφερός. Η μάνα του, στάθηκε δίπλα του έχοντας διπλό ρόλο. Ήταν η μάνα που του έβαζε ιώδιο στα ματωμένα απο το ποδόσφαιρο γόνατα, που του κρατούσε συντοφιά τα βράδια που ψηνότανε στον πυρετό. Ήταν όμως και ο πατέρας που δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Προσπάθησε να μην του λείψει τίποτα απο εκείνον. Γι’αυτό και ποτέ δεν τον έβγαλε απο τις κουβέντες της. Ζούσαν, σαν να ήταν τρείς στο σπίτι και όχι δύο. Έκρυβε τον πόνο της, σκούπιζε κρυφά τα δάκρυα της, έσφιγγε τα δόντια, για να μην δεί το ο Μάρκος της τον σταυρό της και του περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τον πατέρα του.

Οικονομικά ήταν πάντα σε δύσκολη θέση. Η μάνα του, δούλευε πολλές ώρες, αλλά προσπαθώντας πάντα να περνάει και  στιγμές με τον μικρό Μάρκο. Τα χρήματα που κέρδιζε με κόπο, σπάνια γινόντουσταν δώρα. Οι υποχρεώσεις του σπιτιού, ήταν ακόμα ένα βάσανο για εκείνην. Έκανε και τις οικονομίες της, «μην μας έβρει κάποιο κακό καμάρι μου» του εξηγούσε του γιού της, όταν παλλικάρι πια εκείνος την παρακαλούσε να πάρει κάτι για τον εαυτό της. «Μάνα, με μεγάλωσες με τα καλύτερα δώρα, την αγάπη σου, τα χάδια σου, την ζεστασιά της αγκαλιάς σου. Τώρα πρέπει να κοιτάξεις εσένα.», την παρακαλούσε κάθε τόσο, αλλά εκείνη ανένδοτη. Φοβόταν το κακό που μπορεί να τους έβρισκε, όπως εκείνο το πρωινό. Στίγματα ανεξήτιλα άφησαν μέσα της τα λόγια του γιατρού, όταν ενώ κρατούσε τον όμορφο γιό της στα χέρια της, μάθαινε ότι ο άντρας της ζωής της δεν υπήρχε πιά. Νέο κορίτσι ήταν, εικοσιπέντε χρονών και ζούσε και τις δύο πλευρές της ζωής.

Σε όλες αυτές τις αναμνήσεις χανόταν ο Μάρκος, μόνος αυτή την φορά, χωρίς την συντροφιά της καλύτερης του φίλης, της Έλενας. Ήθελε να είναι μόνος απόψε, να μπορεί να κλάψει σαν παιδί για εκείνον, να του μιλήσει με τα λόγια της ψυχής του. Έζησε ευτυχισμένα μέχρι τώρα και το όφειλε στην Μάνα του, αλλά πάντα του έλειπε ο πατέρας του κι ας μην το είχε παραδεχτεί ποτέ για να μην την πληγώσει βαθιά. Έβλεπε τα άλλα παιδιά στο σχολείο, στο δρόμο και αναλογιζόταν πώς θα ήταν να τον είχε εκεί κοντά του. Πώς θα έπαιζε μπάλα, πώς θα περπατούσε, πώς θα ήταν ο ήχος της φωνής του. Κάθε απορία και τσιγάρο. Κάθε χαμένη ανάμνηση και ποτό.


Τα βλέμματα τους δεν είχαν συναντηθεί καθόλου όλη την βραδιά. Η μουσική, ο καπνός, οι παρέες που περνούσαν ανάμεσα στα τραπέζια, οι σκέψεις, τα γέλια, δημιουργούσαν ένα τείχος και κανείς από τους δύο δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του άλλου στον ίδιο χώρο. Κανείς δεν αντιλήφθηκε το περίεργο παιχνίδι της μοίρας που τους έφερνε κοντά. Μόνο όταν η Μάνια, σηκώθηκε από την θέση της για να φύγει, ένιωσε ένα δροσερό, σχεδόν μεθυστικό αεράκι, να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Στάθηκε μερικά δευτερόλεπτα να το απολαύσει και η αγκαλιά της που κρατούσε το παλτό της, άνοιξε σαν έτοιμη να δεχτεί έναν καινούριο άνθρωπο. Το παλτό, έπεσε κουβάρι στα πόδια της και σκύβοντας για να το μαζέψει το βλέμμα της διασταυρώθηκε με του Μάρκου. Την κοιτούσε απαθής, δεν έκανε κάποια κίνηση να την βοηθήσει και αυτό την θύμωσε. Το σήκωσε βιαστικά, τράβηξε τις φίλες της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, έχοντας ήδη βγάλει από την σκέψη της, τα γλυκά μελιά μάτια του νεαρού από το διπλανό τραπέζι.

                Ήταν όμως  ο αέρας τόσο δυνατός που κίνησε τα νήματα της μοίρας και θα συναντιόντουσταν οι δύο νέοι, εκείνο το βράδυ. Εκείνη την νύχτα που για ακόμα μια φορά, κάποιος γιόρταζε και κάποιος θρηνούσε.

Καληνύχτα Μοναξιά.....

21

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 1:31 μ.μ.

Βραδάκι, περίπου 2 παρά... Βολτάροντας σε βλογοσπιτάκια... Διαβάζοντας σκέψεις... Ανακαλύπτοντας ψυχές πίσω απο τις λέξεις... Βλέποντας μουτράκια.... άλλα χαμογελαστά, άλλα θλιμμένα... Δαχτυλάκια στα πληκτρολόγιο και το "ξέσπασμα" της ψυχής....Θύμησες περνάνε μπροστά απο μάτια καρφωμένα σε μια οθόνη... κάποια θολώνουν, κάποια σμίγουν τα φρύδια με θυμό, κάποια απλά κοιτούν χαμένα σε σκέψεις... σκέψεις.... που πονάνε, που σε κάνουν να χαμογελάς, που σκίζουν τα σωθικά... 

Και τόσοι άνθρωποι...εκείνοι που έρχονται και μένουν στην ζωή μας... εκείνοι που ερχονται, αρπάζουν βίαια ότι μπορούν απο την ψυχή σου και μετά φεύγουν...και κάποιοι δεν το επέλεξαν οι ίδιοι να φύγουν, αλλά το απαίτησε η ίδια η ζωή και δεν ζούν πιά...

Και στιγμές... τόσες πολλές στιγμές... κάθε μια και απο ένα τσιγάρο.. και το τασάκι όσο περνάει η ώρα γεμίζει... και το μυαλό δεν ηρεμεί, δεν χαλαρώνει... αλλά πιέζει και ψάχνει τα κουτάκια του ένα-ένα.. 

Αυτά τα κουτάκια, που έχουμε όλοι στο μυαλό και στην καρδιά (όπως πρόσθεσες εσύ....)... Και κλείνουμε εκεί μέσα, όσα μας πόνεσαν, όσα μας πλήγωσαν... Κλείσαμε εκεί μέσα όσους θα θέλαμε να είχαμε ακόμα στην ζωή μας... Και δεν το κάναμε.. δεν είχαμε το θάρρος; δεν είχαμε την δύναμης δεν είχαμε την θέληση; απλά κουραστήκαμε να μιλάμε πάνω απο έναν τάφο; άπειροι οι λόγοι.. ατέλειωτες οι δικαιολογίες... και το αποτέλεσμα το ίδιο... 

Μοναξιά....

Μόνο που η μοναξιά δεν κλείνεται σε κουτάκι... μένει εκεί έξω, στέκεται στην γωνία, σε κοιτάει και γελάει σαρκαστικά... Και περνάει ο καιρός,... και την συνηθίζεις.. σιγά σιγά την ερωτεύεσαι... και κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου.... Και βρίσκεις κι άλλες δικαιολογίες.. πιο ικανοποιητικές αυτή την φορά... πιο πειστικές... για σένα.... 

Και ο εαυτός σου γίνεται ο καλύτερος σου φίλος.... όμως δεν μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο, δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις όταν  πονάει... δεν μπορείς να του χαιδέψεις τα μαλλιά.. δεν μπορείς να σκουπίσεις τα καυτά δάκρυα που κυλούν....

Και η τριάδα ολοκληρώνεται....
Εσύ, ο εαυτός σου και η μοναξιά σου.......

Ανάρτηση που γράφτηκε 18.01.2011, με ένα ποτήρι κρασί.. αφορμή;; το άδειο σπίτι.... ένα τραγούδι... και έτσι ξαφνικά ένα μήνυμα ήρθε στην οθόνη του υπολογιστή... και τέλος οι δικαιολογίες... τέλος τα κουτάκια... τέλος η μοναξιά που είχε φωλιάσει στην καρδιά.... λόγια πολλά.... λόγια που δεν σου φαινόντουσταν σωστά... κι όμως αυτά μας λύτρωσαν..


Χρησιμοποιώ τις λέξεις σου.. συγχώρεσε με.... είσαι κομμάτι μου... είμαι κομμάτι σου είπες.. δεν θα μπορούσαμε να λέγαμε διαφορετικά λόγια.... 
Καληνύχτα μοναξιά.......


Μην σκεφτείτε ερωτική ανάρτηση....
Αφιερωμένη σε μια φίλη... 
Σε ένα κομμάτι του εαυτού μου....
Που έχασα... και ξαναβρήκα... με ξαναβρήκε...

Η δική μου κα. Σοφία

16

Posted by next_day | Posted in , , , | Posted on 4:41 μ.μ.

Την Δευτέρα συνάντησα την κα. Σοφία... Είναι η δασκάλα της Αθηνούλας μου στο σχολείο της και είναι και η αδερφή του κου. Νίκου που έχει την Σχολή! 
 
Η κουμπάρα μου, μου έχει μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την κα. Σοφία. Πόσο πολύ αγαπαέι το μικρούλι, πόσο την νοιάζεται! Της θυμίζει όπως έχει πεί και η ίδια τον εαυτό της όταν ήταν μικρή και θέλει να την βοηθήσει όσο μπορεί, να την διδάξει, να την στηρίξει και να την δεί να προοδεύει! 
 
Η Αθηνούλα μου, μέγα πειραχτήρι, της κάνει πλάκες συνεχώς! Λέει στην μαμά της μπροστά στην κα. Σοφία, ότι αγαπάει τις άλλες δασκάλες πιο πολύ! Και την κοιτάει με τα υπέροχα ματάκια της να δεί αντιδράσεις! 
 
Γεμάτη ιδέες, κάθε μέρα που περνά, το ζουζούνι μου γυρνάει κάθε μέρα και πιο μεγάλη στο σπίτι! Γεμίζει το τετράδιο επικοινωνίας, γεμίζει η ζωή της στιγμές, γεμίζουν τα δικά μου μάτια απο συγκίνηση!

Αυτά άκουγα και λύσσαγα όλο και περισσότερο να την γνωρίσω! 
 
Ένας τέτοιος άνθρωπος, για μένα φαντάζει ο καλύτερος του κόσμου! 
Μια δασκάλα που φέρει επάξια τον τίτλο και είναι η πρώτη επαφή της μικρής μου με τον κόσμο των κωφών! 
 
Την είχα βρεί της κα. Σοφία στο facebook, είχαμε ανταλλάξει μερικά μηνύματα και μου είχε πεί ότι 1η Φεβρουαρίου θα ξεκινήσει και η ίδια την διδασκαλία της στις Γέφυρες! Είχα σκεφτεί άπειρα πράγματα να της πώ, να την ρωτήσω, να της εκφράσω τον σεβασμό μου, να μάθω πώς φαίνεται το σκατούλι μου στα μάτια κάποιου άλλου! Το χαμόγελο της όμως όταν την αντίκρυσα ξαφνικά στους διαδρόμους της σχολής, πάγωσε κάθε σκέψη! 
 
Ένα πρόσωπο φωτεινό, χαμογελαστό και μάτια που λένε πολλά! Ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, με θέληση να προσφέρει.. Κι εγώ εκεί δίπλα... Σαν μωρό να την χαζεύω.. Να κοιτάω τις κινήσεις των χεριών της... Να καταλαβαίνω πολύ λιγότερα απο τα μισά και όμως το κεφάλι μου να γεμίζει απο φωνές χαρούμενες και γέλια. 
 
Μου είπε πολλά.... κατάλαβα ελάχιστα.... λέξεις μόνο.... αθηνά, νονα, νηπιαγωγείο.. Κάτι πρέπει να μου είπε ότι κάνω καλά που ξεκίνησα μαθήματα γιατί θα έχει ανάγκη η μικρή μου απο επικοινωνία.. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη!
 
Δύο πράγματα είμαι απόλυτα βέβαιη ότι είπε... Ότι έχει όμορφη οικογένεια... Και χαμογέλασα... Και μου είπε ότι το αγαπάει πολύ το σκατούλι αν και πειραχτήρι! Και εκεί είναι που έλιωσε το μέσα μου! 
 
Μου έκανε τόσο θετική εντυπώση και λυπήθηκα τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να της πώ όσα ήθελα... Να της εκφράσω το πόσο πολύ την ευχαριστώ για όσα προσφέρει στην Αθηνά μου. Να της πώ πόσο ζηλεύω που εγώ δεν είχα τέτοιους δασκάλους! Να την παρακαλέσω, να μου την προσέχει, γιατί έρχονται δύσκολα (θα σας τα πώ σε άλλη ανάρτηση). 
Και να συνεχίσει να της μαθαίνει την ζωή με τον υπέροχο τρόπο που έχει!
Τα κρατάω όμως μέσα μου και κάποια στιγμή θα τα καταφέρω και θα τα πώ! Κατάφερα να της πώ με λέξεις "της έχω αδυναμία" και αν με άκουγε θα καταλάβαινε το σπάσιμο στην φωνή.. Θα καταλάβαινε ότι πάλι πηγαίνανε να με πάρουνε τα ζουμιά! Και θα γινόμουνα πάλι κλαψιάρα!

Η κα. Σοφία....
Η δασκάλα της Αθηνούλας μου!
Η δική μου κα. Σοφία... 
Η δική μου Δασκάλα!

Σκατουλονέα!!!!

20

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 6:03 μ.μ.

Μάλλον είναι δύσκολο κάποιος να καταλάβει τί εννοώ με αυτόν τον τίτλο!

Ελάτε όμως.. προσπαθήστε!!! Δεν είναι και τόσο δύσκολο!!! Δύο λεξούλες είναι! Σκατούλι + Νέα!

Αναρτησούλα αφιερωμένη λοιπόν στην μικρή μου Αθηνούλα, καθώς όσο πάει και γίνεται καλύτερη, σε πολλά επίπεδα! Το ξέρω ότι είμαι πολύ ψώνιο με το μικρούλι μου, αλλά μου το συγχωρείτε έτσι??

Το πρώτο που έμαθα δεν ειναι και τόσο ευχάριστο δυστυχώς! Ο κουμπάρος μου, παρατήρησε ένα μικρό εξόγκωμα χαμηλά στην κοιλιά της μικρής όταν την έκαναν μπάνιο. Αν τα έπαιρνε στο κρανίο και άρχιζε να κλαίει, αυτό γινόταν εντονότορο. Την πήγαν λοιπόν σε γιατρό, τους είπαν να κάνουν έναν υπέρηχο και τελικά τους είπαν, ότι το εξόγκωμα αυτό είναι  βουβωνοκήλη και κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί χειρουργείο. Δεν είναι κάτι τρομερό, εύκολη επέμβαση είναι, απλά το θέμα είναι ότι θα πάρει για πολλοστή φορά ολική νάρκωση! Τέλοσπαντων, την Τρίτη, έχουμε ραντεβού με τον χειρουργό στο Παίδων και θα δούμε τί θα μας πεί! Να επιβεβαιώσει αρχικά ότι όντως χρειάζεται επέμβαση και στην συνέχεια να δούμε το πότε! 

Εντωμεταξύ, το σκατούλι, έχει αρχίσει και βλέπει εφιάλτες! Είναι φυσιολογικό, λένε, στην ηλικία της, με τόσα ερεθίσματα που παίρνει, να ξεσπάει στον ύπνο της! Και κάθε τόσο ξυπνάει στα κλαμματα και τρέχει και κρύβεται ανάμεσα στον μπαμπά και στην μαμά! Θα περάσει κι αυτό....

Ωστόσο, για ακόμα μια φορά με έκανε να συγκινηθώ και να κλαίω σαν μωρό! Την Δευτέρα, την είχανε πάει να κάνει αξονική, για να δούνε πώς πάει το μόσχευμα απο το προηγούμενο χειρουργείο. Αρχικά, έκανε μια πανοραμική, στην οποία ήταν κυρία, μόνο που ρωτούσε συνέχεια με τα χεράκια της τί της κάνουνε! Στην συνέχεια έπρεπε να την πάνε για την αξονική, στην οποία όμως θα έπρεπε να μείνει εντελώς ακούνητη, κάτι το οποίο για ένα παιδάκι 4,5 χρονών είναι αρκετά δύσκολο! Το θέμα είναι ότι θα έπρεπε και πάλι να πάρει ολική νάρκωση. Οπότε, την πιάνει η μαμά της, της εξηγεί ότι πρέπει να κάτσει ακίνητη και της υποσχέθηκε ότι αν το κάνει μετά θα την πάει στο σούπερ μάρκετ! Εδώ να προσθέσω ότι έχει φάει ένα απίστευτο κόλλημα με το σούπερ μάρκετ, το οποίο κανείς μας δεν έχει καταλάβει ακόμα!!!! Και βρε παιδιά, το μικρούλι μου, έκατσε ακούνητη εντελώς! Και μετά είπε στην μαμά της, ότι όταν άκουγε τον θόρυβο απο το μηχάνημα, απλά έκλεινε τα ματάκια της! 
Ωστόσο, όταν την πήγανε για αξονική και πανοραμική δεν είπανε για ποιόν λόγο τις χρειάζονται! Και όταν έγινε η αξονική, βγήκε ο ακτινολόγος και ρώταγε τί είναι τα δύο ξένα σώματα που βρήκε στην γνάθο της! Και έμεινε κάγκελο όταν η απάντηση που πήρε ήταν "βίδες"! Την Δευτέρα θα δούμε πώς πάει και αυτό το θέμα! Ελπίζουμε να είναι όλα καλά!

Και έκλαιγα η χαζονονά απο περηφάνια όταν μου τα έλεγε όλα αυτά η κουμπάρα μου! Και στεναχωριόμουνα ταυτόχρονα, που ένα παιδάκι τόσο μικρό, έχει μάθει να καταλαβαίνει τόσα πολλά σχετικά με νοσοκομεία, γιατρούς, ναρκώσεις, αξονικές! 
Και κάθε φορά μας αποδεικνύει το πόσο πολύ δυνατή είναι!!!!!! :)

Έχει μεγαλώσει τόσο πολύ το καλό μου! Έχει γίνει πιο άνετη, πιο κοινωνική, πιο ανοιχτή! Μου έκανε και μαθήματα, όταν της είπα ότι έχω ξεκινήσει κι εγώ νοηματική! Και ήταν τόσο υπομονετική για να μου τα δείξει και να τα κάνω σωστά!

Μαθήματα ζωής δίνει κάθε μέρα και νιώθω τόσο περήφανη για αυτήν!! 

Καλό Σαββατόβραδο να έχετε!

Εξομολόγηση

13

Posted by next_day | Posted in , , , | Posted on 2:19 μ.μ.

Έχω ένα κακό... ίσως και καλό κάποιες φορές, αλλά όσων αφορά τους δικούς μου ανθρώπους είναι μάλλον κακό...
Δεν μου αρέσει να χαλάω την εικόνα που έχουν οι γύρω μου για μένα. Γενικά είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο,  και φροντίζω οτιδήποτε μου συμβαίνει να το αντιμετωπίζω με χαμόγελο και καλή διάθεση (όσο μου το επιτρέπουν τα γεγονότα). Προσπαθώ γενικά να έχω καλή διάθεση και να την μεταδίδω σε όποιον είναι κοντά μου. Οι φίλες μου έτσι με ξέρουν, ο καλός μου το ίδιο, ο περισσότερος κόσμος. Σίγουρα με έχουν δεί και στις κακές, στραβές και ανάποδες μέρες μου, αλλά συνήθως έχω πολύ καλή δικαιολογία-κάτι σοβαρό συμβαίνει.

Απο την άλλη, όταν είμαι μόνη μου, με πιάνουν οι μαζοχιστικες μου μανίες, βάζω καφέ-κρασί (ανάλογα την ώρα), βάζω την μουσική που ενδεχομένως βοηθάει το ψυχοπλάκωμα και σκέφτομαι διάφορα. Εμένα με αναζωογονεί όλο αυτό και συνήθως με βοηθάει μετά να ξαναβρώ το χαμόγελο μου! Ξεσπάω και τελειώνει η υπόθεση! Είναι κάτι όμως που δεν θέλω να δείχνω στους άλλους, το κρατάω για μένα, και μόνο κατά τύχη ίσως να μαθευτεί (αν κάποιος με πάρει τηλέφωνο, ή σκάσει απροειδοποίητα μύτη στο σπίτι!). Πάντα όμως αλλάζω διάθεση (την έχω στο τσεπάκι η αλήθεια είναι την αλλαγή διάθεσης!) και έτσι "κρύβω" καλά τις ας το πούμε πιο προσωπικές στιγμές που αναζητώ την μοναξιά (αν με διάβαζαν οι κολλητές μου τώρα θα γελούσαν με αυτό! Εγώ και μοναξιά, σπάνια πάμε πακέτο!).

Τον τελευταίο καιρό όμως, κάτι τα οικονομικά προβλήματα που σκάνε μύτη (πρώτη φορά που κρατάω εξ ολοκλήρου το σπίτι με όλα του τα έξοδα), κάτι τα νεύρα απο την ανασφάλεια στην δουλειά, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, εχω τις στραβές μου! Και δυστυχώς προκειμένου να το κρύψω και να "χαλάσω" την εικόνα που λέγαμε, μου έβγαινε με νεύρα και με γκρίνια. Τσακώνομαι με όλο τον κόσμο (και ευχαριστώ όλον αυτόν τον κόσμο που δεν μου κρατάει κακια!) και η διάθεση μου πάει απο το κακό στο χειρότερο! Κρύψε, κρύψε λοιπόν, έρχεται η ωραιότατη Δευτέρα, και κατά τις 2 το μεσημέρι, βρίσκω μια δικαιολογία του κ@λου, και την κάνω με ελαφρά απο την δουλειά! Φτάνω στα Διόδια της Αττικής Οδού και με το που μου εύχεται η κοπέλα "Καλή Χρονιά", αρχίζω και κλαίω! Κάγκελο η κοπέλα! Φτάνω σπίτι και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω! Πάω σε μια φίλη, δηλωνώ σε όλο τον κόσμο, ότι δεν θέλω να συζητήσω τίποτα, περνάει η μέρα, χωρίς άλλα κλάμματα.. Το απόγευμα πάω σχολή, ξεχνιέμαι και είναι όλα καλά! Γυρνάω σπίτι και ξανά πάλι τα ίδια. Κλάμα ατέλειωτο! Κι αν με ρωτούσε και κανείς τί έχω, έκλαιγα ακόμα περισσότερο, γιατί δεν ήξερα ποιός ήταν ο πραγματικός λόγος... 

Τελικά, μετά απο συζήτηση με τον εαυτό μου πίνοντας οι δύο μας καφέ, κατέληξα, ότι είναι κρίμα να μου το κάνω αυτό. Δεν θα με νοιάζει πλέον τόσο για την εικόνα μου, γιατί τελικά δίνω μια γερή και ίσως και να τα καστρέψω όλα, γιατί θα με περάσουνε το λιγότερο για ψυχασθενή!!!!! 
Ότι νιώθω θα το δείχνω σε αυτούς που θα επιλέξω κι αν τους αρέσει! Αν δεν τους αρέσει, τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία!!!!!!!

Σας φιλώ γλυκά όλους!!

Υ.Γ. 1 : τί έχετε πάθει όλοι με τα Υστερόγραφα;;

Υ.Γ. 2 : Ετοιμαζω ένα τολμηρό εγχείρημα. Θα δείξει πώς θα πάει. Η θετική σας ενέργεια είνα καλοδεχούμενη, και όταν το προχωρήσω θα σας πώ και περί τίνος πρόκειται!

Υ.Γ. 3 : Όσο έγραφα το Υ.Γ. 2, σκέφτηκα να σας πώ τί είναι! Και δεν το έσβησα για να παραμείνει αυτή η ανάρτηση αυθόρμητη! Σκέφτομαι να λάβω μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό! Δεν ξέρω πώς θα πάει, ούτε αν θα στείλω κάτι τελικά! Αλλά η προσπαθεία και μόνο θα με μάθει πολλά!

Υ.Γ. 3 : Μια και μιλάμε για αυθόρμητες αναρτήσεις, να σας ενημερώσω ότι χρησιμοποίησα το "backspace" μόνο για να σβήσω λέξεις που δεν είχαν τόνους!! Τα υπόλοιπα είναι ατόφια!
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)