Το ημερολόγιο ενός απεργού πείνας

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:48 π.μ.

Αντιγράφω αποσπάσματα απο το περιοδικό Ταχυδρόμος......



3 Νοεμβρίου : Πρώτη μέρα απεργία πείνας. Υπάρχουν άθρωποι που τρώνε και απέχουν απο την αγώνα μας, αλλά δεν μας προκαλούν. Προσπαθούν να τρώνε κρυφά και να μας σέβονται.





4 Νοεμβρίου : Νερό και καφές. Η πέινα με θερίζει. Η δικηγόρος μου προπαθεί να με πείσει να πίνω τουλάχιστον χυμούς. Θα μου κάνουν καλό. Είμαι μια χαρά προς το παρόν.





5 Νοεμβρίου : Το στομάχι μου πάει να σπάσει απο τον πόνο. Το φαγητό δεν φεύγει στιγμή απο το μυαλό μου. Ηδη άρχισαν την περιφορά ταψιών στους θαλάμους για να μας κάνουν να λυγίσουμε. Πόσο βλάκες που δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι μας πεισμώνουν.





6 Νοεμβρίου : Τέταρτη μέρα και συνέβη κάτι περίεργο. Το στομάχι μου έχει κλείσει. Δεν ζητά τόσο επίμονα φαγητό. Αισθάνομαι να ζαλίζομαι λιγάκι. Ισως θα έπρεπε να ξεκουράζομαι περισσότερο τώρα. [.......]Έχουμε δίκιο και έχουμε στο πλευρό μας ελεύθερους. Έτσι όπως τους άκουγα πρέπει να ήταν πολλοί. Πάω για ύπνο.





7 Νοεμβρίου : Η πείνα δεν ξεχνιέται. Πρέπει να κάνω κάτι για να ξεχαστώ. Ένα ζεστό μπάνιο θα με ανακούφιζε. Για ακόμη μια φορά το νερό είναι παγωμένο. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;





8 Νοεμβρίου : Το σώμα μου ζητάει τρφή. Νιώθω αδυναμία στα πόδια και ζαλίζομαι. Έχω επισκεπτήριο απο την δικηγόρο μου. "Τί έφαγες σήμερα;", την ρωτάω. "Έλα τωρα", μου λέει "δεν θα μιλήοσυμε για μένα". Το ήξερα πως δεν θα μου απαντούσε, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ να μην ρωτήσω. Άλλωστε το κάνω κάθε μέρα και παίρνω πάντα την ίδια απάντηση.





9 Νοεμβρίου : Μαθαίνω πως τρείς Κούρδοι στις φυλακές των Τρικάλων εχουν ράχει τα στόματα τους. Διαμαρτύρονται μαζί μας μετον δικό τους τρόπο. [.....]





10 Νοεμβρίου : Πόσοι είμαστε άραγε; Ο Γιώργος μού είπε πως άκουσε για 3.000 σε όλη την χώρα και πως θα προστεθούν κι άλλοι. Πάμε καλά.





[.......]





14 Νοεμβρίου : Σήμερα κρυώνω πολύ. Η θερμοκρασία έχει πέσει και δεν μας έχουν ανάψει το καλοριφέρ. Ένας απεργός πείνας απο κάποιες μέρες αρχίζει και να κρυώνει. Το ξέρουν αυτό και δεν μας τα ανάβουν.





[.......]





18 Νοεμβρίου : Καθισμένος στο κελί μου μετά απο 14 μέρες συνεχούς αφαγίας, με φωνάζου στο γραφείο του Διευθυντή. Πάρε τηλέφωνο σπίτι σου, μου λένε. Παίρω και δεν απαντάει κανείς. Τί συμβαίνει ρωτάω; Καμία απάντηση. [......] Ξαναπαίρνω. Το σηκώνει η αδερφή μου κλαίγοντας. Μόλις πέθανε η μάνα μου....





19 Νοεμβρίου : Με μεταφέρουν το πρωί σε ένα νεκροτομείο δεμένο με χειροπέδες και με 4 αυτόματα να με σημαδεύουν. Δεν καταλαβαίνω τί γίνεται. Γιατί όλο αυτό; Είμαι εξαντλημένος απο την απεργία και εκείνοι με σημαδευούν πα΄νω απο το νεκρό σώμα της μάνας μου. Το απόγευμα έγινε η κηδεία της, αλλά δεν με πήγαν ποτέ. Την έθαψαν χωρίς εμένα. Τί πίστεψαν δηλαδή; Πως θα αποδρούσα με 4 αυτόματα στο κεφάλι μου; Δεν έχου έλεος. Εχουν απλά την εξουσία και την επιβάλλουν με τον χειρότερο τρόπο. Συνεχίζω να μην τρώω.

[.....]


21 Νοεμβρίου : Το υπουργείο δέχεται να ικανοποιήσει τα περισσότερα απο τα αιτήματα μας. Σταματάμε [......] Πρέπει να μάθούν να μας σέβονται αλλίως θα μας ξαναβρούν μπροστά τους......

Comments (0)

Δημοσίευση σχολίου