Διαμαντένια_Προβλήτα Το σήμερα είναι το υπέροχο αύριο που ονειρεύτηκες χθές...

Photo from here

Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ καθαρά την φωνούλα της μικρής μου και δεν θα την ακούσω μάλλον ποτέ... Μου λείπει τόσο πολύ να την ακούσω να λέει "νονά"... Δεν το άκουσα ποτέ, κι όμως μου λείπει... Να την ακούσω να μου ψιθυρίζει ένα μυστικό και να νιώθω την ανάσα της....

Είναι πολλές εκείνες οι φορές που κάθομαι μόνη μου και  στεναχωριέμαι λυπάμαι τόσο πολύ για αυτό το πλασματάκι που τόσο πολύ ταλαιπωρείται και δυστυχώς θα ταλαιπωρηθεί κι άλλο στην ζωή του... Με τόσα χειρουργεία, τόσους γιατρούς, τόσες υποχρεώσεις απο τόσο μικρή ηλικία... Μας λέει ότι είναι κουρασμένη κάτι μέρες.. και πώς να μην είναι δηλαδή?....

Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες της.. απο τόσο δα μικράκι μέχρι σήμερα... έχω τόσες φωτογραφίες και όλες είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους... Και η κάθε μια είναι και απο μία ανάμνηση.. μια εικόνα της, ένα χαμόγελο της... Και την βλέπω πόσο δυνατή είναι... όμως κι αυτό μου φαίνεται άδικο... είναι κρίμα απο τόσο μικρή να πρέπει να μένει τόσο δυνατή... 

Τώρα που γράφω την ανάρτηση σκέφτομαι το δέρμα της... τα μαλλιά της και την μυρωδιά τους... αλήθεια, έχετε προσέξει πόσο τέλεια μυρίζει το κεφαλάκι των μικρών παιδιών όταν ιδρώνουν?...  τα χεράκια της... τα δάχτυλα της... Και πώς κουνιούνται... πώς προσπαθούν να επικοινωνήσουν.. πόσα μου λένε.. κι εγώ τώρα μαθαίνω να την ακούω... μεγαλώνω κι εγώ μαζί της... μαθητριούλα κι εγώ, μαθαίνω τα ίδια παραμύθια που κάνει στο σχολείο της... Και αυτό μου δίνει κουράγιο και δύναμη... προχωράμε μαζί με την Αθηνούλα μου.... Απέκτησα μαζί της κι εγώ το καινούριο μου όνομα... το Νοηματικό μου... και μοιάζει τόσο πολύ με το δικό της...

Και έτσι προχωράμε μαζί.... Με όλα τα άσχημα, αλλά κυρίως με όλα τα όμορφα...

Σήμερα που έχεις τα γενέθλια σου, θέλω να έρθω να σε πάρω αγκαλιά.. να σε σφίξω, να σε γεμίσω φιλιά... και εσύ να μου χαμογελάς, να με πειράζεις, να μου μιλάς με τα μάτια σου, με το χαμόγελο σου....

Σήμερα που γιορτάζεις, δεν θέλω να σκέφτομαι τα άσχημα.. θέλω μόνο μαζί σου να θυμηθώ όλα αυτά τα όμορφα που έχουμε περάσει μαζί, όλες τις αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει... Και έχω τόσα πράγματα να θυμάμαι...

Σήμερα που μεγαλώνεις έναν χρόνο, θέλω να σου υποσχεθώ... μέσα απο την καρδιά μου... θα είμαι πάντα δίπλα σου... κι ας μην με βλέπεις πάντα.... το νιώθεις όμως.... γιατί η σκέψη μου κάθε μέρα είναι μαζί σου... θα τα περάσουμε όλα μαζί αγαπημένο μου σκατούλι... θα σου κρατώ το χέρι και θα το σφίγγω... να το νιώθεις... να το βλέπεις....

Χρόνια σου Πολλά μικρή μου... αλλά κυρίως Χρόνια Καλά... και όσο περνάει απο το χέρι μου θα είναι καλά... κι ας είναι δύσκολα...

Αφήνω τις υποσχέσεις όμως στην άκρη... στην πράξη θα φανούν όλα!!

Χρόνια σου Πολλά μικρή μου... να χαμογελάς πάντα και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους!!!!

Σε λατρεύω!

Η ζωή είναι σαν τον μετρητή χιλιομέτρων των αυτοκινήτων... Τρέχει κάθε μέρα που τρέχεις κι εσύ μαζί... Μετράει μαζί σου.. Χιλιόμετρα εκείνος... Στιγμές, εικόνες, πρόσωπα, θύμησες, συναισθήματα εσύ.... Μπαίνεις στο αυτοκίνητο που λέγεται ζωή και πρέπει να φτάσεις κάπου.. δεν ξέρεις πού.. δεν ξέρεις πόσα διαφορετικά αυτοκίνητα θα συναντήσεις στον δρόμο σου... 

Κάποιους απλά θα τους προσπεράσεις... Και δεν θα σου περάσει καν η ιδέα απο το μυαλό τί μπορεί να κρυβόταν μέσα  τους, αν είχαν κάτι να σου πούν... Απλά προσπερνάς, γιατί είσαι χαμένος στα δικά σου προβλήματα... Πού να μπλέκεις τώρα.... Και ακόμα και όταν συναντάς άλλα αυτοκίνητα στο φανάρι, δεν ανοίγεις το παράθυρο να στείλεις μια καλήμερα.. Για τρελό θα με περάσουν σκέφτεσαι και κλείνεσαι στην δική σου τρέλα! Στην τρέλα που εσύ έχεις ονομάσει λογική.......

Κάποιους θα τους θαυμάσεις για το όμορφο αυτοκίνητο και θα μελαγχολήσεις ίσως γιατί το δικό σου δεν είναι τόσο όμορφο... ίσως να τρέχουν και πιο γρήγορα απο εσένα... ξεχνάς όμως κάτι βασικό... είναι δικό σου.. και μόνο δικό σου... και το πόσο όμορφο είναι, εξαρτάται απο το πόσο όμορφο θα το βλέπεις εσύ! Θα ομορφαίνει το αυτοκίνητο σου, όταν στις ρόδες του έχουν μείνει σημάδια απο τα βουνά που ανέβηκες με φίλους όταν αποφάσισες να κάνεις το πρώτο σου road trip!....άμμος απο τις παραλίες που επισκέφτηκες εκείνο το βράδυ που τα είχες πάρει με όλους και με όλα και ήπιες μπύρες μόνος σου ακούγοντας τον ήχο της θάλασσας!

Με κάποιους θα τρακάρεις... Απαλά, με το πλάι, θα πέσουν εκείνοι πάνω σου, μετωπική... Κι όμως όσο σοβαρό ή όχι και αν είναι το τρακάρισμα, θα ανταλλάξεις κουβέντες... ίσως κάποιους να τους βρίσεις, ίσως κάποιοι να κάνουν το ίδιο.... Με κάποιους ίσως να κλαίς μαζί απο τον φόβο που δεν έγινε κάτι σοβαρότερο... θα ευγνωμονείς τον αερόσακο που σου έσωζε την ζωή... θα τρομάξεις, θα ταρακουνηθείς.. ίσως και να τραυματιστείς.. αλλά όταν βγείς τελικά απο όλο αυτό, θα ξέρεις τί να προσέξεις την επόμενη φορά... και θα το αποφύγεις.... και θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό, αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι με το οποίο θα τρακάρεις.... Και πάντα θα μαθαίνεις πώς να προσέχεις... και ποτέ δεν θα ξέρεις τα πάντα.... και ίσως αυτό να είναι το ωραίο.... Να μην ξέρεις τί σου φέρνει η επόμενη στροφή....

Κάθε φορά που οδηγείς αφήνεις την άσφαλτο πίσω σου... κοίτας απο τον καθρέφτη και την βλέπεις να χάνεται... η ταχύτητα καθορίζει το πόσο γρήγορα ή πόσο αργά θα χαθεί... χάνεται όμως... και ακόμα και όταν ξανακάνεις την ίδια διαδρομή, τίποτα δεν θα είναι ίδιο... κάποιος άλλος θα περπατάει στο πεζοδρόμιο... τα σύννεφα στον ουρανό θα έχουν διαφορετικά σχήματα... η θέση του ήλιου θα είναι άλλη...  διαφορετικό τραγούδι θα ακούς στο ράδιο.. άλλη ψυχολογία θα έχεις... κάτι άλλο θα αναζητάς απο την κάθε διαφορετική διαδρομή....

Και όλα αυτά καταγράφονται..... Στο μετρητή σου.. στην καρδιά σου.... Και υπάρχουν χιλιόμετρα σταθμοί....

Μόνο θυμήσου.....
Δεν μπορείς να τα σβήσεις τα χιλιόμετρα... μπορείς να τα αφήσεις πίσω... μπορείς να μην επιστρέψεις ποτέ σε μέρη που έχει πάει.. όμως ποτέ δεν μπορείς να τα σβήσεις.....

Είναι όπως ο μετρητής των αυτοκίνητων... μπορεί να σβήνεις τις ενδείξεις στο μερικό χιλιομετρητή, αλλά θα υπάρχει πάντα απο κάτω ένα νούμερο... ένας αριθμός που θα πέφτει πάντα πάνω του το μάτι σου και θα σου θυμίζει όσα χιλιόμετρα έχεις κάνει....

Επειδή τον τελευταίο καιρό, ακούω πολλά καλά λόγια, απο συγγενείς, φίλους, γνωστούς, bloggers, αποφάσισα ότι είναι καιρός όλοι να μάθετε την αληθινή Μάρθα! Το σκέφτηκα απο εδώ, το είδα απο εκεί, κάτι και το παιχνίδια με τα 7 μυστικά, αποφάσισα να σας πώ όλη την αλήθεια... Χωρίς φόβο και πάθος (ή το ανάποδο δεν είμαι και πολύ σίγουρη), θα αποκαλυφθώ... όλα τα στραβά που έχω θα φανούν εδώ.....

Για πάμε λοιπόν......

Το πρωί είμαι για σφαλιάρες... Το ξέρω, το δέχομαι, αλλά όποιος θέλει να τα πάμε καλά, καλά θα κάνει να μην μου κολλάει πρωινιάτικα! Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς, δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς, δεν θέλω να βλέπω κανέναν! Έχω ρίξει ομηρικούς καβγάδες με τα γονίδια γι'αυτο το θέμα! Αλλά και με διάφορους άλλους κακόμοιρους που είχαν την ατυχία να τους φιλοξενήσω σπίτι μου!

Όταν περπατάω, στο δρόμο, στο μετρό, στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, είμαι επίσης για σφαλιάρες. Είμαι πολύ αρνητική με τον οποιονδήποτε με πλησιάσει. Αν τελικά βρεί το θάρρος και μου μιλήσει μετά το γεμάτο τσαντίλα βλέμμα που θα του ρίξω, ίσως και να βγάλει κάποια άκρη. Αρκεί βέβαια να έχει πραγματικά κάτι να μου πεί και όχι να χαζολογήσει!Η μια απο τις φιλεναδίτσες μου, με λέει ξυνομούρα! Και μετά σου λένε κάνε φίλους να δείς καλό!

Έχω ένα θέμα τεράστιο με τα νεύρα! Θυμώνω πολύ εύκολα! Βέβαια το ξεχνάω και πολύ εύκολα... αφού όμως τα χώσω... το πραγματικά άσχημο της υπόθεσης είναι ότι το ξέσπασμα δεν γίνεται στην ώρα του, οπότε είναι λίγο ακραίο και σε στιγμή που ο άλλος δεν καταλαβαίνει απο πού του ήρθε η καταπρακιά!

Βαριέμαι πολύ εύκολα! Όταν είναι να ξεκινήσω κάτι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη, βάζω μπρός την μηχανή και γκαζώνω! Αλλά μετά από λίγο, αρχίζω και βαριέμαι.. θέλω με κάτι καινούριο να ασχοληθώ και τα παρατάω, συνήθως λίγο πρίν το τέλος! Ευτυχώς τουλάχιστον αυτό δεν το κάνω με τους ανθρώπους της ζωής μου!

Και μιας και μίλησα για τους γύρω μου... να, ένα ακόμα κακό μου, που μου ήρθε έτσι εύκολα στο μυαλό! Γενικά, δεν χαλάω εύκολα τις σχέσεις με τους γύρω μου.. κάνω υπομονή μέχρι εκεί που δεν πάει! δεν μιλάω εύκολα για όσα με ενοχλούνε, εξώ και το αποτόμο ξέσπασμα που είπα πρίν! Ακόμα και μετά το ξέσπασμα όμως, πάλι δεν θα εξαφανιστώ! Θα συνεχίσω να είμαι δίπλα στον άλλον. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αν ξενερώσω... εκεί πραγματικά έχουμε θέμα! Και δυστυχώς ξενερώνω πολύ εύκολα και για ανούσια πράγματα!

Ακόμα ένα κόλλημα μου είναι με τα πράγματα μου. Εγώ μπορεί να τα κακομεταχειρίζομαι, να τα σπάω, να τα πετάω, αλλά αν κάποιος άσχετος κάνει κάτι απο όλα αυτά, μαύρο φίδι που το έφαγε! Χαρακτηριστικό παράδειγμα, σε ένα πάρτυ που είχα κάνει σπίτι μου, κάποιος ζαλίστικε και έπεσε.... μέχρι εδώ καλά! Το κακό είναι ότι έπεσα πάνω στον υπολογιστή μου και ο υπολογιστής πάνω στο x-box! Γυάλισε το μάτι μου! και ένας φίλος που προσπάθησε να μου πεί ότι δεν έγινε τίποτα, έφαγε κλωτσιά -μην-μιλήσεις εσύ θα την πληρώσεις απο την κολλητή μου!

Ελπίζω να εξακολουθήσουν να με αγαπάνε κάποιοι μετά απο αυτό, και εσείς να συνεχίσετε να μου κρατάτε συντροφιά!

Φυσικά, όποιος άλλος θέλει μπορεί να ακολουθήσει την ίδια τακτική.. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να γνωριστούμε καλύτερα!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!!!!!

Όλοι τόσοι διαφορετικοί......

Κάποιοι ακούνε μουσική και κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι τους, χτυπάνε τα δάχτυλα τους στο τζάμι.. οι πιο κεφάτοι κουνιούνται ολόκληροι... Απο τις γκριμάτσες τους, απο τον ρυθμό τους, ίσως και να μπορείς να καταλάβεις τί μουσική ακούνε... χαρούμενη, ρυθμική, έντονη, λυπητερή, θλιμμένη... Και ίσως μέσα απο την μουσική τους να μπορείς να ρίξεις μια ματιά στην ψυχή τους... 

Κάποιοι διαβάζουν βιβλία.. Μπαίνουν βιαστικά στο βαγόνι, ψάχνουν θέση και βγάζουν το βιβλίο στα πόδια τους και διαβάζουν.... Απο τον τίτλο των βιβλίων, αντίστοιχα με την μουσική, ίσως και να μπορέσεις να ανακαλύψεις τί είναι αυτό για το οποίο αναζητούν την λύση... ίσως και να μπορέσεις να καταλάβεις απο τί προσπαθούνε ξεφύγουν...

Υπάρχουν και κάποιοι που γέρνουν στο τζάμι και κοιτούν έξω... Κοιτούν το απόλυτο κενό, αφού η μαυρίλα μέσα στα τούνελ του μετρό, δεν προσφέρει και ιδιαίτερα θέα.... Προσφέρει όμως τροφή για σκέψη... αυτό το απόλυτο μαύρο ίσως και να φωτίζει τελικά τις πιο κρυφές σκέψεις.. εκείνες που λουσμένες στο φώς φαίνονται τρομακτικές...

Κάπου μέσα σε όλους αυτούς βλέπεις και φωτεινά πρόσωπα... Που κρατάνε ένα κινητό στο χέρι και διαβάζουν ένα μήνυμα.. ίσως ερωτικό, ίσως φιλικό, ίσως κάποιο καλό νέο... και το χαμόγελο τους νομίζεις θα ξεκολλήσει απο τα χείλη τους και θα πάει και θα απαλύνει τα σκυθρωπα πρόσωπα των υπολοίπων!

Συναντάς παρέες που συζητάνε, σχεδόν τα πάντα νομίζεις.. παιδιά με σχολικές τσάντες λένε για το απροειδοποίητο διαγώνισμα, για την καινούρια στριμμένη καθηγήτρια, για τους βαθμούς που θα πάρουν και θα πρέπει να τους δείξουν στους γονείς τους, για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Όνειρα, ελπίδες, σχέδια για το μέλλον μαζεμένα όλα σε έναν συρμό του μετρό! Άντρες με χαρτοφύλακες στα χέρια, γυναίκες με ψηλές γόβες, συζητούν για τις απολύσεις που έγιναν  στην δουλειά τους, για τις υπερωρίες που δεν θα πληρωθούν, για τον προϊστάμενο που πάλι τους έσπρωξε στα όρια τους αλλά και πάλι δεν είπαν τίποτα!

Τα λατρεμένο μου Μαρούλι, με κάλεσε στο παιχνιδάκι που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες στην γειτονιά! Και επειδή περίμενα πώς και πώς την πρόσκληση την ευχαριστώ γι' αυτό! Καλά και πρόσκληση να μην έπαιρνα κάποια στιγμή θα το έκανα μόνη μου!

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν πιο εύκολο, αλλά τελικά δυσκολεύτηκα αρκετά, όχι γιατί δεν έχω μυστικά (αλίμονο!), αλλά γιατί έψαχνα τα πιο αστεία! 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν (η σειρά δεν παίζει ρόλο... όλα την ίδια αξία έχουν!!) : 

1.Το κολλημένο μυστικό : Έχω ένα κόλλημα στο κρεββάτι.. Και μην πάτε σε πονηρές σκέψεις.... Όταν ξαπλώνω δεν μπορώ να κοιμηθώ αν κάποιο χέρι, πόδι, ακόμα και τρίχες απο τα μαλλιά προεξέχουν... μου έχει καρφωθεί ότι υπάρχει ένα τεράστιο ξυράφι στο ταβάνι περιμετρικά απο το κρεββάτι και την ώρα που κοιμάμαι θα πέσει και θα κόψει ότι περισσεύει!!!! 

2. Το γελοίο μυστικό : Όταν κάνω μπάνιο δεν τραγουδάω! Σιγά το μυστικό εξάλλου! Εγώ αναπαριστώ σκηνές απο αγαπημένες μου ταινίες! Και ανάλογα τον ρόλο, γεμίζω σαπουνάδα τα ανάλογα μέρη του σώματος και χρησιμοποιώ το τηλέφωνο του μπάνιου ανάλογα με το τί κρατάει ο ήρωας!! (οκ, κάπως ακούστηκε τώρα αυτό!) Όλο αυτό μαι βραδιά είχε σαν αποτέλεσμα να μου γλυστρίσει το τηλέφωνο απο τα χέρια, να πέσει σχεδόν έξω απο την μπανιέρα, να γεμίζει το πάτωμα νερά και εγώ να τσακίζομαι τελικά για να το πιάσω και να μην πλημμυρίσω! 

3. Το σιχαμένο μυστικό : Όταν ήμουν μικρούλα (ήμουνα και τρυφερούλα! Τώρα που μεγάλωσα παει στο δι@ολο χάλασα!) και γυρνούσα απο το σχολείο, ήμουν μόνη στο σπίτι! Τα γονίδια δουλευάνε και επιστρέφανε αργά στο σπίτι! Οπότε η μαμά για να μην πάρω φωτιά, μου ζέσταινε το φαγητό απο το πρωί και μου το έβαζε σε θερμός! Όποτε δεν μου άρεσε το φαγητό, το έβαζα στο πιάτο, πασάλειβα κι ένα πιρούνι και μετά το πετούσα πίσω απο το ψυγείο και άφηνα περιχαρής το πιάτο στον νεροχύτη με λίγο φαγητό αλλιώς θα καρφωνόμουν!! Αντιλαμβάνεστε τί έγινε όταν οι γονείς μου νόμιζαν ότι το ψυγείο είχε χαλάσει γιατί μύριζε και φέρανε το καινούριο!!!!

4. Κι άλλο κολλημένο μυστικό : Μου αρέσει πάρα πολύ να χορεύω! Αλλά γενικά ντρέπομαι πάρα πολύ! Παρ'ότι έκανα χρόνια μπαλέτο, έχω κάνει και παραδοσιακούς χορούς και γενικά τις γνώσεις τις έχω, όπως και τον ρυθμό μέσα μου!!, την ντροπή δεν μπορώ να την ξεπεράσω! Οπότε έχω βρεί την λύση!! Όταν είμαι σε πάρτυ, συνεστιάσεις, γάμους κλπ και θέλω να χορέψω πίνω κρασάκι και το παίζω ζαλισμένη και χορεύω με την ησυχία μου! Το μυστικό της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν πίνω τόσο κρασί, όσο φαίνεται! Απλά αλλάζω συνεχώς τα ποτήρια με του μπαμπά μου, δίπλα στον οποίον κάθομαι πάντα! Και ο καημένος κάθε φορά αναρωτιέται πώς εγώ έχω αδειάσει το ποτήρι και το δικό του είναι ακόμα γεμάτο!!!!

5. Το μη-γυναικείο μυστικό : Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ να βάφω τα νύχια μου! Όμως ποτέ δεν έχω την υπομονή να τα κάνω προσεκτικά και επίσης τα χέρια μου τρέμουν απο τους πολλούς καφέδες (αλλά και λόγω της ηλικίας!!!). Δεν τα έβαφα λοιπόν σχεδόν ποτέ γιατί εκτός απο νύχι είχα και δάχτυλο βαμμένο! Και καλά όταν ήταν ένα απαλό διαφανές! Μια μέρα που έκανα την προσπάθεια να τα βάψω έντονο χρώμα, έβαψα και τα μισά μου δάχτυλα!!! Στην μέση τα παράτησα και πήγα να λουστώ για να τα ξεβάψω μετά! Παρατήρησα λοιπόν, ότι επειδή μουλιάζω με τις ώρες μέσα στο νερό, το χρώμα που ήταν εκτός περιοχής νυχιού απο το πολύ νερό έφευγε!!! Απο εκείνη την μέρα λοιπόν βρήκα την χαρά μου! Και νύχι βάφω και τελειώνοντας το μπάνιο μου είμαι έτοιμη και με νύχι ζηλευτό!

6. Πόση-ξεφτίλα-πιά μυστικό : Έχω βγεί για καφέ. Πίνω καφέ, πίνω νερό, ξαναπίνω καφέ, ξαναπίνω νερό! Έχω φτάσει σε ένα σημείο που έχω πιεί δύο κανάτες νερό! Ε λογικό, κάποια στιγμή δεν άντεξα και ήθελα να πάω τουαλέτα. Η πρώτη μ@λ@κί@, ρωτάω ένα παλληκάρι που είναι η τουαλέτα και ενώ οι οδηγίες του είναι απλές και κατανοητές (ευθεία στην σκάλα που θα δείς κάτω!), εγώ βρέθηκα στην κουζίνα του μαγαζιού (πήγα ευθεία και στην σκάλα δεν κατέβηκα κάτω, αλλά πήγα δεξιά!)! Με τα πολλά βρίσκω την τουαλέτα, η οποία έχει δύο πόρτες, κλειστές και οι δύο! Γενικά δεν χτυπάω γιατί φοβάμαι ότι δεν θα ακούσω! Οπότε σκέφτομαι ότι για να είναι κλειστές, πιθανόν υπάρχει κάποιος μέσα! Σκάνε και δύο κοπέλες ακόμα, με ρωτάνε αν είναι κατηλλειμένες και απαντώ με χάρη "ναι"! Το αποτέλεσμα ήταν μετά απο κανά δεκάλεπτο που περιμέναμε, κάποια να της κόψει και να χτυπήσει και να ανακαλύψουμε ότι και οι δύο ήταν άδειες! (φυσικά την σειρά μου την έχασα!)

7. Το χαζό-μυστικό : έχω ακόμα μια φοβία η οποία με βασανίζει με εφιάλτες αρκετές φροές μέσα στην εβδομάδα! Φοβάμαι μήπως με πιάσει κάποιος στο κυνήγι στον δρόμο και αρχίζω και τρέχω και χάσω τα παπούτσια μου. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να τρέξω άλλο, να με πιάσει και να με σπάσει στο ξύλο αυτός ο άγνωστος!!!!!

Αυτά και απο εμένα!!!!

Υποτίθεται ότι πρέπει να καλέσω κι εγώ κάποιους, αλλό από όσο έχω δεί οι περισσότεροι το έχετε κάνει! Οπότε, ας παίξει όποιος απο εσάς το θέλει!!!

Επίσης, να σας ευχαριστήσω πολύ πολύ όλους για τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση! Με γεμίσατε χαμόγελα!!!!! 

Με ψεκάσατε με άνοιξη!!!!!! 

Θα σας απαντήσω σύντομα!!!!

Σας φιλώ γλυκά όλους!