Ένα ματωμένο ξημέρωμα

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:21 μ.μ.

3 ζευγάρια μάτια να τον κοιτάνε τρομαγμένα.. 3 ζευγάρια μάτια να κοιτάνε το αυτοκίνητο που πήγαινε ανεξέλεγκτο κατά πάνω τους...
Σίδερα και κορμιά έγιναν κουβάρια....

Κόσμος μαζεύτηκε..κανείς όμως δεν τόλμησε να τον ειδοποιήσει...
Κι όταν εκείνος απορημένος απο τις κραυγές βγήκε στο μπαλκόνι το μυαλό του σταμάτησε....

Το πλήθος άνοιξε σαν βεντάλια για να περάσει εκείνος...
Μπορούσες να ακούσεις τα δάκρυα που έπεφταν στην άσφαλτο και μάτωναν....

Πήρε στην αγκαλιά του τα τρια αιματοβαμμένα κορμιά...
Πηρε στα χέρια του την ευτυχία του..
Την Μάνα του, Εκείνη και την μικρή τους κόρη...

Και όλη του η ζωή πέρασε μπροστά απο τα μάτια του...

Είδε την πρώτη του μέρα στο σχολείο.. Με την πρώτη του τσάντα.. Και τα βιβλία που είχαν απαλές σελίδες.. Και την Μάνα του... Που με ένα γλυκό φιλί τον χαιρέτησε στην αυλή του σχολείου.. Είδε τα δάκρυα της... Δάκρυα χαράς και περηφάνιας... Την φίλησε κι εκείνος και άνοιξε τα φτερά του στον νέο δικό του κόσμο....


Είδε τα γόνατα του ματωμένα.. Κάθε μέρα σχεδόν έτσι γυρνούσε απο το σχολείο..Με ματωμένα γόνατα και σκισμένα παντελόνια.. Από μικρός λάτρευε την μπάλα... Μισούσε όμως το τσούξιμο απο εκείνο το κόκκινο υγρό που του έβαζε η Μάνα..

Είδε την μέρα που πήρε το πτυχίο του.. Πάλι δάκρυα χαράς και περηφάνιας στα μάτια Εκείνης.. Εκείνης που μόνη της τον μεγάλωσε.. Εκείνης που δεν είχε ψωμί να φάει αλλά πάντα είχε ένα ζεστό πιάτο φαγητό στο τραπέζι για το παιδί... Ορκίστηκε εκείνη την μέρα, ότι πλέον αυτός είναι που θα την προσέχει...

Είδε την πρώτη του μέρα στην δουλειά.. Στριμμένο το αφεντικό... Θυμήθηκε τα λόγια της Μάνας του... Όσο πιο πολύ εξουσία έχουν οι άνθρωποι τόσο πιο κακοί γίνονται... Και απέκτησε κι εκείνος εξουσία, ποτέ όμως δεν έγινε κακός.... Είχε φυλακτό τα λόγια της Μάνας στο μυαλό του...

Είδε Εκείνη... την πιο όμορφη κοπέλα στον κόσμο.. Θυμήθηκε το απαλό της δέρμα... Μύρισε το άρωμα απο τα μαλλιά της.. Την ερωτεύτηκε αμέσως..και για πάντα... Παντρευτήκανε στον 2ο μήνα και ήταν και οι δύο ευτυχισμένοι...

Κράταγε όλη του την ζωή στα χέρια του....
Μια ζωή όμορφη...
Μια ζωή γλυκία..

Έκλεισε τα μάτια...
Πήγε μαζί τους στο νέο τους ταξίδι.....
Ξεμερώματα Κυριακής....

Comments (6)

Χρειάζεται όμως τόσος πόνος για να βρεις την αγάπη; Είναι πάντα τόσο δύσκολο;

ΥΓ Τι οίστρος...

Ωραίο κείμενο, στρωτά γραμμένο και με αρκετή τρυφερότητα αλλά και θλίψη.

δεν ξερω αν βασιζεται σε αληθινα γεγονοτα η οχι απλα να πω οτι οι ανθρωποι εχουν την ταση να μαθαινουν οταν τους συμβαινει κατι κακο
και εγω ακομα ετσι εμαθα

αλλα η ζωη ειναι εδω για να δωσει μαθηματα ζωης

Με εκανε να ανατριχιασω το κείμενο σου... να σαι καλα.

να σου πω...τι είναι αυτά...;;;;

για πάμε...για να ανεβαίνουμε και είναι Σάββατο βράδυ...αν ψάχνεις για extra σκέψεις πέρνα και από τη λάσπη

@KitsosMitsos ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο, δεν νομίζεις;;

@Νυχτερινή Πένα, σε ευχαριστώ πολύ..Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα ήθελα να περάσω...

@Skouliki, αλοίμονο αν ήταν αληθινα..δεν είχα το κουράγιο να τα περηγράψω.. Η ζωή μας δίνει μαθήματα απο νωρίς..Εμεις όμως μαθαίνουμε όταν είναι πλέον αργά..

@Estella μου έτσι ένιωθα όταν έγραφα!

@Λασπολόγε,μελαγχολική διάθεση, αλλά όλα καλά...Πέρασα και πραγματικά έδωσες πολύ τροφή για νέες σκέψεις και νέες αναρτήσεις!!

Δημοσίευση σχολίου