Αντρέας
Ο Σεπτέμβρης μόλις μπήκε. Άφησε πίσω του ένα υπέροχο καλοκαίρι και τον προετοιμάζει για έναν πολλά υποσχόμενο χειμώνα.  Ένας χειμώνας γεμάτος από πολλές μικρές και διαφορετικές ζωούλες, οι οποίες όλες μαζί θα αποτελέσουν κομμάτια από αυτό το υπέροχο πάζλ που λέγεται Ζωή. Αυτή την στιγμή την περίμενε όλο το καλοκαίρι και τώρα που βρίσκεται μπροστά σε αυτό τον πίνακα ανακοινώσεων που θα του αλλάξει την ζωή, διστάζει να πλησιάσει. Οι αναμνήσεις του χώρου έχουν πλημμυρίσει το μυαλό και την καρδιά του και δεν θέλει να τις αφήσει. Οι αναμνήσεις δεν πρέπει να περιμένουν.

Απομακρύνεται με αργά, σταθερά βήματα και πλησιάζει στις κερκίδες. Ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλοπάτι, κάθεται απαλά και στρίβει ένα τσιγάρο. Ο καπνός που πέφτει από τα χέρια του, του θυμίζει την άμμο της κλεψύδρας. Κυλάει αργά και αφήνει τον χρόνο να περνά. Και δεν φοβάται πια. Ο χρόνος είναι στα δικά του χέρια και μπορεί να τον χειριστεί όπως εκείνος θέλει.

Ανάβει το τσιγάρο και θυμάται κάτι που το είχε πει ο Πάνος. Ο ψηλός, μελαχρινός Πάνος που όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του. Ο Πάνος που ήταν πάντα μαζί του και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ο Πάνος που τώρα δεν ήταν εκεί. Είχε πάρει για ακόμα μια φορά την μηχανή του και τον περίμενε στο Σημείο. Εκεί που πάντα έδιναν ραντεβού για τις πιο σημαντικές στιγμές τους.

«Φίλε, όταν κοιτάω το τσιγάρο που σιγοκαίει, περνούν μπροστά από τα μάτια μου, οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου».
Τώρα μπορεί να δει πόσο δίκιο είχε!

Βρίσκεται στο σχολείο που γνώρισε τον πρώτο του πραγματικό έρωτα. Τον Έρωτα που κάνει τα χέρια σου να ιδρώνουν και την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου. Θυμάται τα σαν από στάχυ πλασμένα μαλλιά της. Πέρναγε δίπλα του και μια μυρωδιά γιασεμιού, τρύπωνε στα πνευμόνια του. Και έπαιρνε βαθιές ανάσες για να χορτάσει όσο μπορεί από εκείνη.
Εκεί στις κερκίδες που κάθεται τώρα, γνώρισε και τον πόνο από Έρωτα. Μέσα από δύο γαλάζια, ψυχρά μάτια. Τότε δεν ήθελε να το πιστέψει. Έκλεισε ερμητικά τα αυτιά του και δήλωσε άρνηση σε όσα του έλεγε. Δεν ήταν εκείνη που του μιλούσε έτσι.

Στην πίσω αυλή έκανε το πρώτο του τσιγάρο. Καθόταν με καμιά δεκαριά ακόμα συμμαθητές του. Όλοι ντυμένοι με ξεβαμμένα παντελόνια και τα δάχτυλα παγωμένα από το κρύο. Εκεί στην πίσω αυλή γνώρισε τον Πάνο. Σαν τώρα το θυμάται. Ο Πάνος ήταν πάντα μόνος του, μακριά από όλους. Και έβλεπες στο βλέμμα του κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό. Σαν να ήξερε ένα μυστικό,  τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό και κανείς άλλος δεν έπρεπε να το μάθει. Και γνωριστήκανε και μοιραστήκαν  μαζί το μυστικό.

Σε αυτό το σχολείο έζησε τα τρία πιο όμορφα χρόνια της ζωής του και τώρα έπρεπε να τα κλείσει όλα αυτά σε ένα κουτάκι του μυαλού, να φυλάξει το κλειδί στην καρδιά του και να προχωρήσει για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής του.

Έσβησε το τσιγάρο, ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από τα σωθικά του, σηκώθηκε και με πιο βιαστικά βήματα πλέον προχώρησε προς την έξοδο. Εκεί που ήταν αναρτημένοι οι βαθμοί του από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, εκεί που τον περίμενε μια νέα ζωή, ίσως και σε μια νέα πόλη, με καινούριους ανθρώπους, καινούρια  στέκια, καινούριες στιγμές, ένα καινούριο κουτάκι στο μυαλό του και στην καρδιά του.

~~~
Μαργαρίτα
Την ίδια ώρα, την ίδια ακριβώς στιγμή, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, σε ένα άλλο σχολείο, η Μαργαρίτα χοροπηδούσε ήδη και αγκαλιαζόταν με τις κολλητές τις. Είχανε όλες περάσει στην Αθήνα, στις σχολές που θέλανε και βλέπανε τα σχέδια που κάνανε όλο το καλοκαίρι να γίνονται πραγματικότητα. Σχέδια για την φοιτητική τους ζωή, σχέδια για το πώς θα φτιάχνανε τα σπίτια τους, αγωνία για την νέα πόλη. Τα είχανε κανονίσει όλα! Ή σχεδόν όλα, αλλά δεν ήταν αυτό που τις απασχολούσε τώρα.

Η χαρά διαδέχθηκε σιγά σιγά μια μελαγχολία. Η Μαργαρίτα θα άφηνε το σπίτι της, την αγαπημένη της οικογένεια, τον λατρεμένο της αδερφό. Θα ήταν δύσκολα μακριά τους. Η κατάσταση του αδερφού της, μέρα με την μέρα επιδεινωνόταν και οι γονείς της δύσκολα τα έβγαζαν πέρα.

Διχάστηκε ανάμεσα στην ζωή της και ανάμεσα στην αγάπη για τον αδερφό της. Πέρασαν δύσκολα χρόνια, άγριες εμπειρίες για ένα παιδάκι που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε τόσα προβλήματα. Έμαθε από πολύ μικρή ηλικία τι σημαίνει καρκίνος, τις παρενέργειες τις χημειοθεραπείας, τα γεμάτα οίκτο βλέμματα των συμμαθητών της. Όμως εκείνη έμαθε να αντιστέκεται και να στέκεται δυνατή σε όλα αυτά για να μπορεί έτσι να βοηθάει τον αδερφό της. Μαζί στην ίδια τάξη από την Α’ Δημοτικού, μάθανε μαζί να αντιμετωπίζουνε τα πάντα. Στο Λύκειο όμως όταν έμαθαν για την ασθένεια του αδερφού της, τα πράγματα δυσκόλεψαν.

Εκείνο το πρωί της κόστισε πολύ. Έπρεπε να πάει μόνη  της στο σχολείο, καθώς ο οργανισμός του Νίκου είχε εξασθενίσει πολύ για να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα του. Όλοι την ρωτάγανε τι συμβαίνει και όταν τους έλεγε ότι ο αδερφός της θα κάνει πλέον τα μαθήματα στο σπίτι την κοιτούσαν έκπληκτη. Ένιωθε ότι περίμεναν να ακούσουν ότι πέθανε. Και θύμωνε.. θύμωνε πολύ. Έμαθε όμως ακόμα και σε αυτό να στέκεται αγέρωχη, να υψώνει το ανάστημα της και να μην επιτρέπει σε κανέναν να μπαίνει βαθιά στην καρδιά της και να την πονάει.

Οι φίλες κατάλαβαν αμέσως τις σκέψεις της. Την κράτησαν στην αγκαλιά τους και της υποσχέθηκαν ότι όλα θα πάνε καλά. Και εξάλλου τι ήταν η Αθήνα από την Πάτρα; 
Τρείς ωρίτσες.
~~~

Συνεχίζεται...



Σε ευχαριστώ Μαράκι που με έπεισες....

Comments (12)

oxi etsi 8a se afina ;)

etsi! keep going!!!

Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι Ανώνυμο!!! ;)

Κατα την αποψη μου οταν μπορεις και εκφραζεσαι μεσα απο τον γραπτο λογο αμεσα νιωθεις λιγο πιο "ελαφρυς"

ειναι μια μορφη να εξαφανιζεις το στρες και το αγχος
αν καταλαβα καλα η μαρια σε επεισε να το αναρτησεις το κειμενο και καλα εκανε

φιλια

Όμορφος ο γραπτός σου λόγος??
Καλό βράδυ ..

Ω τι βλέπω; Δεν ήξερα ότι είναι και η μυθοπλασία μέσα στα ενδιαφέροντά σου.
Μου αρέσει ωστόσο και περιμένω τη συνέχεια, γράφεις με έναν τρόπο τρυφερό που αγγίζει τον αναγνώστη.

Περιμένω τη συνέχεια!! Πολύ όμορφο κείμενο.. όποιος κι αν είναι ο τίτλος στη συνέχεια θα ήθελα πολύ να το διαβάσω!
Μπράβο στη Μαρία για την πειθώ της!!!

Φιλάκια πολλάαα :)))

πολυ πολυ ομορφη ιστορια..περιμενουμε την συνεχεια
φιλια!

ωραίο!Περιμένω την συνέχεια!

Φαίνεται να έχει μέλλον αυτή η ιστορία και αναγνώστες επίσης!
Γράφεις πολύ όμορφα!
Μπράβο, συνέχισε!

:)

@Skouliki χαλάρωνω όντως όταν γράφω!

@Φούλη μου σε ευχαριστώ πολυ πολύ!

@Νυχτερινή Πένα, είναι πολύ γλυκό αυτό που λές και μου δίνει το ΟΚ για να συνεχίσω!!

@Συννεφούλα μου, κι εγώ ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια..Το έχω ξεκινήσει αλλά δεν έχω ιδεα πώς θα τελειώσει!

@Laplace μου, δεν θα αργήσει η συνέχεια! ;)

@~~Α~~ συντονίσου εδώ!

@Libertas,είναι απο τις λίγες φορές που δεν με απασχολεί αν θα προσελκύσω καινουρίους αναγνώστες!Αν και είναι πάντα ευπρόσδεκτοι! Γράφω για μένα!

Σχεδόν απόκοσμος ρομαντισμός και λεπτότητα στη διήγηση... Πανέμορφο το διήγημά σου. Φιλιά!

@irthe_h_pitsa, "Απόκοσμός ρομαντισμός".. δεν θα μπουρούσε κάποιςο να το περιγράψει καλύτερα.. σε ευχαριστώ!

Δημοσίευση σχολίου