Διαμαντένια_Προβλήτα Το σήμερα είναι το υπέροχο αύριο που ονειρεύτηκες χθές...

Στο τσίρκο τα πάντα είναι έτοιμα για ακόμα μια παράσταση...

Οι θέσεις είναι όλες γεμάτες, μπαλόνια στον αέρα, φωνές απο τα παιδιά, χαρούμενα πρόσωπα...

Πίσω απο την σκήνη, ο κλόουν αλλάζει πρόσωπο..

Βάζει το μεγάλο του χαμόγελο, παίρνει τα απαραίτητα "συμπράγαλα" και είναι έτοιμος να διασκεδάσει τον κόσμο για ακόμα ένα βράδυ...

Η παράσταση που δίνει είναι και πάλι καθ'όλα άψογη!

Χοροπηδάει στην σκηνή, κάνει μαγικά τα οποία όλα αποτυγχάνουν και τα παιδιά ξεκαρδίζονται, τρέχει πάνω κάτω, γελάει, πέφτει κάτω-ξανασηκώνεται..

περιμένει υπομονετικά να περάσει η ώρα..

να σταματήσει να φοράει το χαμόγελο..

τον πονάει.. τα χείλη του τραβηγμένα...

μέχρι τα αυτιά νιώθει να φτάνει.. και  πονάει πολύ...

Και η παράσταση τελειώνει επιτέλους!!!

Ο κόσμος φεύγει σιγά σιγά, οι θέσεις αδειάζουν, τα μεγάλα φώτα σβήνουν και ο κλόουν αποσύρεται..

Και όταν πλέον το θέατρο (του παραλόγου) έχει αδειάσει, ο κλόουν ξαναβγαίνει στην σκηνή..

Κάθεται στο κέντρο και νιώθει σαν στόχος...

Εύχεται να μπορούσε να μαζέψει λίγο απο τα παιδικά γέλια.. να είχε έναν μαγνήτη και να ρουφούσε τα γέλια, την ζωντάνια, την ανεμελιά και όταν έμενε μόνος του, να πατούσε ένα κουμπάκι και να τα ένιωθε και αυτός...

Τίποτα όμως απο όλα αυτά δεν συμβαίνει και έτσι καθισμένος, αφήνει τα δάκρυα του να ποτίσουν την παγωμένη σκηνή.. να την μαλακώσουν, να πάψει να είναι ξύλινη...

Και όταν αύριο, τα φώτα ξανανάψουν κι αν είσαι κι εσύ ενάς απο αυτούς που θα κάθονται στις κερκίδες, μην σε κοροιδέψουν τα διαμαντάκια στην σκηνή...

Εσύ ξέρεις τί ακριβώς είναι...

Κι εγώ πονάω πολύ..

Και έχω πολλά τέτοια διαμαντάκια να σας χαρίσω......

Σάββατο βράδυ...

Ελάχιστες στιγμές πριν αλλάξει ο χρόνος...

Σε μια αίθουσα με έντονα λευκά φώτα, φωνές πόνου να σκίζουν την ησυχία...

Απ'έξω ένας άντρας, σκυφτός, σαν λυπημένος, σαν χαρούμενος.... Γεμάτος αγωνία είναι...

Για Εκείνη και για το μωρό....

"Θα είναι το πρώτο μωρό της νέας χρονιάς", τους είπε ο γιατρός όταν τον διέκοψαν απο τον ρεβεγιόν του, καθώς η γυναίκα του είχε ήδη αρχίσει να νιώθει τους πρώτους έντονους πόνους.... Εκείνη την στιγή όμως καθόλου δεν τον ένοιαζε...  Ήθελε να σταματήσει να πονάει Εκείνη και να μπεί μέσα να τις κρατήσει και τις δυό στην αγκαλιά του.. Εκείνη και χιλιοστή φορά και την μικρή Εκείνη για πρώτη.....

Δεν ξέρει πόσες ώρες πέρασαν...

Δεν ξέρει πόσα τσιγάρα έκανε......

Δεν ξέρει πόσες φορές περπάτησε τον διάδρομο έξω απο την αίθουσα τοκετού πάνω-κάτω...

Ξέρει όμως ότι κάποια στιγμή, επικράτησε απόλυτη ησυχία.....

Κοίταξε το ρολόι του....

00:03..... χρονιά δεν μπορεί να θυμηθεί....

νιώθει να κρυώνει και να ζεσταίνεται μαζί...

και περιμένει....

μερικά δευτερόλεπτα ήταν, ελάχιστα...αλλά του φάνηκαν αιώνες....

Και τότε το άκουσε.....

Το κλάμα της... το πρώτο της κλάμα....

Και τότε μπήκε μέσα...

Και τις είδε.....

Τις δύο γυναίκες της ζωής τους...

Κρύφτηκε στην αγκαλιά Εκείνης και έκλαψε.. έβγαλε την αγωνία του.....

Και μετά πήρε στην αγκαλιά του την νεογέννητη κορούλα του....

Έσκιψε στο αυτί της και της υποσχέθηκε μια υπέροχη ζωή....

Με αγάπη και ευτυχία...

Και όλα τα υπόλοιπα θα ερχόντουσταν.....

Και έτσι έγινε...

Γέρος πια εκείνος, με την μαγκουρίτσα του στο ένα χέρι και στο άλλο την γυναίκα του... Εκείνη που περάσανε μια ολόκληρη ζωή μαζί...

Είδε την κόρη του.. και τον "γιό" του.... Γιός του έγινε, αφού αγάπησε τόσο την κόρη του.... Και τα εγγονάκια του....

Και λίγο πρίν ανοίξει την αγκαλιά του, για να σφίξει όλους τους αγαπημένους του, έγειρε το κεφάλι του, έκλεισε τα μάτια του και προσευχήθηκε ....

για όλα εκείνα τα παιδιά, που δεν είναι το ίδιο τυχερά......

11 Δεκεμβρίου : Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

κι εγώ είμαι μόνη στο σπίτι...

Δεν ξέρω εάν έμεινα μέσα απο επιλογή, ξέρω όμως ότι το απολαμβάνω όσο μπορώ....

Έχω βάλει την αγαπημένη μου μουσική, καυτή σοκολάτα στην αγαπημένη μου κούπα, έχω μαζέψει φωτογραφίες γύρω γύρω και ταξιδεύω...

Ταξιδεύω μακριά, πίσω στο παρελθόν μου...

Σήμερα δεν θέλω να δώ το μέλλον...

Θέλω μόνο να ξαναζήσω όσα έζησα..

Να νιώσω όσα ένιωσα...

Να νιώσω ακόμα και τον πόνο που έζησα πρίν απο 2,5 περίπου χρόνια..έναν πόνο που μου έσκισε τα σωθικά και τώρα με κάνει να δακρίζω....

Να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν για το κάθε πρώτο ραντεβού και που ακόμα τρέμουν.. ακόμα κι ας είναι το χιλιοστό μας ραντεβού...

Να νιώσω  την χαρά που ένιωθα σε τόσες πολλές στιγμές στην ζωή μου..

Να νιώσω πώς είναι να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, όταν με τις φιλεναδίτσες, προσπαθούμε να κάνουμε σοβαρή συζήτηση και τελικά χαζολογάμε μέχρι αηδίας...

Θέλω να σου πώ πολλά...

Αλλά τόση ώρα γράφω και ίσως ακόμα δεν κατάφερα να σου πώ όλα αυτά που θέλω...

Μήπως κατάλαβες εσύ????

Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές....

Λένε ότι αν αλλάξεις έστω και το παραμικρό στην ιστορία, τότε όλα θα αλλάξουν όλα θα είναι διαφορετικά...

Προσπαθώ να το κατανοήσω λίγο όλο αυτό, αλλά μπλέκομαι σε σκέψεις πολλές που με ρουφάνε όλο και πιο βαθιά....

Εστώ λοιπόν ότι ο πατέρας μου γεννιόταν σε ένα διαφορετικό μέρος..

Θα γνώρισε διαφορετικούς ανθρώπους, των οποίων οι ζωές θα ήταν διαφορετικές απ'ότι είναι τώρα και οι ζωές αυτών που ξέρει τελικά θα ήταν επίσης διαφορετικές..Πρόσθεσα σε αυτούς όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους που θα γνώριζαν εφόσων θα ήταν και οι ίδιοι διαφορετικοί..Μπάχαλο!

Συνεπώς, ο πατέρας μου δεν θα γνώριζε την μαμά και άρα δεν θα γεννιόμουν εγώ..άρα πιθανόν εσύ που διαβάζεις αυτό το βλογ δεν θα το διάβαζες αφού δεν θα υπήρχε, αρά πιθανόν να ήοσυν κάπου αλλού ή να μην είχες γεννηθεί ούτε εσύ.. Πρόσθεσε και πάλι όλους αυτούς που ξέρεις, με αυτούς που ξέρουν και πόσο διαφορετικοί θα ήταν και αυτοί!

Εάν λοιπόν, δεν υπήρχες εσύ, πιθανόν να συμβαίνει γιατί οι γονείς σου δεν γνωρίστηκαν, άρα και οι ζωές πόσων ακόμα ανθρώπων έχουν αλλάξει.

όχι, δεν είμαι ψώνιο με τον πατέρα μου...

Απλά άλλαξα ένα λιθαράκι της ιστορίας και αναρωτιέμαι...

Πόσο πίσω μπορεί να φτάσει όλο αυτό...

Και το βασικότερο...

Αν κάποτε, κάποιος μπόρεσε να αλλάξει την ιστορία...

Μήπως τελικά για άλλες ζωές προοριζόμασταν;;;;

Μήπως είμαστε όλοι εκείνοι των οποίων οι ζωές άλλαξαν, επειδή κάποιος "πείραξε" την ιστορία?????

Πάω να πιώ καφέ.....

Καλημέρα!

Η ζωή είναι μια σκάλα...

Μια σκάλα περίεργη, ιδιόμοτφη, που δεν ξέρεις τί σε περιμένει στο τέλος της..

Άλλες φορές ανεβαίνεις τα σκαλιά της και άλλες φορές τα κατεβαίνεις...

Και είναι περίεργο..

Όταν ανεβαίνεις το κάνεις ψυχικά ξεκούραστος, γιατί πάς κάπου πιο ψηλά..

Όταν όμως την κατεβαίνεις, πάς με σκυμμενοτο κεφάλι γιατί είναι σαν να γυρνάς πίσω, πέφτεις και δεν ξέρεις πότε είναι το επόμενο σκαλί που θα σε ανεβάζει πάλι...

Εγώ αυτή την περίοδο της ζωής μου κατεβαίνω...

Ανέβηκα μάλλον πολύ..

όμως είναι άδικο...

γιατί να πρέπει να κατέβω;;;;..

και ποτέ θα αρχίσω πάλι να ανεβαίνω;;;

Εχω ανάγκη αυτό το σκαλί που θα αρχίσει πάλι να με ανεβάζει..

Μπορείς να μου υποσχεθείς ότι θα φανεί;;; κι εγώ τότε θα αρχίσω να κατεβαίνω με φόρα.....

στον πιό γλυκό μπαμπά όλου το κόσμου!!!!

και φυσικά χρόνια πολλά σε όλους τους Μήτσους και τις Δημητρούλες!!!!

Άλλη ανάρτηση ήθελα να κάνω, άλλη κάνω τελικά!!!

Αρχικά να σας πώ ότι περνάω τέλεια!!! Όλο βολτίτσες, γέλια, δάκρυα, νευράκια, συζητήσεις, όλα όσα δηλαδή απολαμβάνει κανείς όταν είναι με μεγάλες παρέες που αγαπάει και εκτιμάει!!

Σήμερα το πρωί, με περίμενε και μια ευχάριστη έκπληξη!!! Μήνυμα απο την κομπάρα να την πάρω αμέσως τηλέφωνο!!!! Και γέμισε η γραμμή Αθήνα-Μολάοι, δάκρυα και γέλια! Περηφάνια και συγκίνηση!

Οι περισσότεροι εδώ μέσα δεν γνωρίζετε την ιστορία και για να καταλάβετε θα ήθελα με λίγα λόγια να σας την πώ...

Πέρυσι το καλοκαίρι βρέθηκα για ένα 3ήμερο στην Τήνο, για να βαφτίσω την Αθηνούλα μου! Ένα δεύτερο μου ξαδερφάκι, το οποίο γεννήθηκε με ένα σύνδρομο, το οποίο μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχει "δώσει" στο παιδάκι μας, είναι και η έλλειψη της ακοής..Η μικρούλα μου, απο το ένα αυτάκι δεν έχει καν τύμπανο αλλά ούτε και πτερύγιο, ενώ απο το άλλο το τύμπανο δεν λειτουργεί σχεδόν καθόλου.. Μας έχουν πεί οι γιατροί που την παρακολουθούν ότι η μόνη ένταση ήχουν που μπορεί να ακούσεις είναι αυτή του τρένου πάνω στις ράγες, αν είναι ακριβώς δίπλα! Όπως αντιλαμβάνεστε εφόσων δεν ακούει σχεδόν καθόλου, δεν μπορεί και να μιλήσει... Εντάσσεται λοιπόν στην ομάδα των κωφάλαλων..

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε και για τους γονείς της εξακολουθεί να είναι δύσκολο, διότι το παιδάκι έχει αρκετά προβλήματα υγείας και τρέχουν κάθε μέρα σε γιατρούς, λογοθεραπευτές και γενικότερα έχουν κάνει το Παίδων δεύτερο τους σπίτι..

Τελικά όμως η ζωή πάντα ανταμοίβει τους δυνατούς ανθρώπους και την θέληση για ζωή! Και επιδή η Αθηνούλα μου, είναι το πιο δυνατό παιδάκι του κόσμου,βρίσκει τρόπους να μας δείχνει ότι είναι καλά και ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα!

Ο μόνος τρόπος επικοιωνίας με την μικρή είναι η νοηματική.. Επειδή όμως ακόμα παραείναι μικρούλα (3,5 ετών) έχουμε αναπτύξει μαζί της μια άτυπη μορφή νοηματικής με νοήματα που μπορεί να αντιληφθεί το μυαλουδάκι της!

Ε λοιπόν...τα δικά της λόγια, ο δικός της τρόπος, είναι πολύ πιο εκφραστικός απο οποιαδήποτε άλη λέξη!

Όταν θέλει να σου πεί σ'αγαπάω, σφίγγει τα χεράκια της γύρω απο το ευατό της σαν να σε παίρνεια αγκαλιά και σου χαρίζει ένα υπέροχο ξεδοντιάρικο χαμόγελο!

Όταν θέλει να δείξει ότι είναι χαρούμενη για κάτι, χτυπάει παλαμάκια, γελάει δυνατά και χοροπηδάει!!

Όταν θυμώνει χτυπάει με δύναμη τα ποδαράκια της στο πάτωμα και κουνάει αρνητικά την κεφάλα της!!!

Κάτι το οποίο επίσης μου κάνει πολύ εντύπωση, είναι το πώς έχει βρεί για όλους ένα χαρακτηριστικό, για να μπορεί να κάνει κατανοητό σε ποιούς αναφέρεται!

Όταν θέλει να πεί "η μαμά μου", κάνει το στοματάκι της σαν να βυζαίνει!!!

Όταν θέλει να πεί "ο μπαμπάς μου", βάζει τα χεράκια της στο πρόσωπο της και παριστάνει ότι ξυρίζεται!!

Έχει βρεί για όλους κάτι...

Και σήμερα η κομπάρα, με πήρε να μου πεί ότι το πρωί με ζητούσε! Και πώς το κατάλαβε???

Έδειχνε έναν κοντό άνθρωπο με μπούκλες!!!! χαχαχαχαχαχα!!! Εγώ είμαι αυτή, γιατί όταν της είπε, την νονά ζητάς, εκείνη έγνεψε το κεφαλάκι της θετικά και χτύπησε παλαμάκια!!!

Τότε ήταν που εγώ άρχισα να κλαίω, να γελάω και να νιώθω τόσο πολύ περήφανη για την μικρή μου Αθηνούλα!!!!!

Νιώθω τόσο περήφανη για το σκατούλι μου και τελικά νομίζω ότι τα λόγια της σιωπής μπορούν να εκφράσουν πολύ καλύτερα απο την οποιαδήποτε λέξη κι αν χρησιμοποιήσεις!!!!!!

Ψυχούλα μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο γλυκιά και να μας γεμίζεις με τόσο όμορφα συναισθήματα!!!!!!

Σας φιλώ γλυκά αγαπημένοι μου, μου έχετε λείψει πολύ...

Δεν έχω απαντήσει στα σχόλια σας, ούτε και έχω περάσει απο τα σπιτάκια σας, γιατί η σύδεση στο χωριό σέρνεται!! άτιμη κοινωνία!!!

Μάλλον κάτι περίεργο συμβαίνει με εμένα και τον καλό μου, γιατί λατρεύουμε το SAW!!!

Τα έχουμε δεί όλα μέχρι τώρα και περιμένουμε πώς και πώς να πάμε να δούμε και το 6!!!

Η υπόθεση του είναι ανάλογη με τις προηγούμενες...

Ο ειδικός πράκτορας Strahm είναι πλέον νεκρός και ο ντετέκτιβ Hoffman είναι ο μόνος που απέμεινε για συνεχίσει τον θρύλο του Jigsaw.Όταν το FBI δείχνει να πλησιάζει στην αποκάλυψη του, ο Hoffman θέτει σε ενέργεια ένα νέο σαδιστικό παιχνίδι στο οποίο επιτέλους το διάγραμμα του Jigsaw αποκωδικοποιείται. Ο κύκλος ολοκληρώνεται με 6 ευκαιρίες, 6 μαθήματα, 6 επιλογές.

Αναμένουμε λοιπόν, να πάμε να το δούμε!!!!!!

Είναι κάποιες φορές που κάθομαι και σκέφτομαι πόσο πολύ μοιάζουν κάποιες περίοδοι της ζωής μας, με την ζωή.. Αυτό που συχνά λέμε, μια μικρογραφία της κοινωνίας. Το σχολείο, οι παρέες μας,  η δουλειά μας.

Αυτό που με προβληματίζει αρκετά τον τελευταίο καιρό, είναι ο χώρος της δουλειάς.

Ξεκινάς μια καινούρια δουλειά, όλο ενθουσιασμό, όλοι οι συνάδελφοι σου, σου φαίνονται γαμώ τα παιδιά, ακόμα και ο προϊσταμένος σου μοιάζει να είναι εντάξει.

Και σιγά σιγά όλα αλλάζουν.. θα μου πείς, πού ζείς κοπέλα μου.. ο κόσμος δεν είναι ρόδινα πλασμενος...οκ συμφωνώ, αλλά πάντα με εκπλήσσει το πόσο εύκολα αλλάζουν τα δεδομένα σου.

Ξαφνικά όσοι εκτιμούσες και πίστευες ότι σε εκτιμούσανε και αυτοί, τουε βλέπεις και σου έρχεται να τους σφαλιαρίσεις, γιατί απλά όχι μόνο δεν σε εκτιμάνε, αλλά θεωρούνε κιόλας ότι είσαι πολύ λίγος για να σου μιλάνε. Είναι εκείνοι, που δεν συμπαθούσες καθόλου και τώρα νομίζεις ότι ταιριάζεις πολύ περισσότερο τελικά και κάνεις μια προσπάθεια και ελπίζεις να σου βγεί σε καλό. Και είναι και εκείνοι, που δεν είχες σχηματίσει γνώμη και τελικά τους εντάσεεις σε μια απο τις παραπάνω κατηγορίες.

Απλά είναι κρίμα, να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύεις. Περνάς 8 ώρες μαζί τους, δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι φίλος τους, οπότε καλό θα ήταν να προσπαθούσες να είχες τουλάχιστον μια καλή σχέση στα πλαίσια τις συνεργασίες.

Με αυτά και μ'αυτά πείνασα και δεν ξέρω και τί να φάω...

Καλό απογευματάκι!

Ο Αντρέας είχε φτάσει πλέον πολύ κοντά στο σημείο του ατυχήματος. Είχε δει την μηχανή,αλλά δεν ήθελε να πιστέψει ότι ήταν το φιλαράκι του. Εξάλλου, δεν ήταν ο μόνος στην Πάτρα που είχε την ίδια μηχανή.

Τον Πάνο τον είχαν ήδη απομακρύνει από την άσφαλτο κι έτσι ο Αντρέας δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει τί αστείο παιχνίδι παιζόταν στην πλάτη του. Άκουσε το κινητό του να χτυπάει και ένιωσε ατέλειωτη χαρά να τον πλημμυρίζει. Το έβγαλε από την τσέπη του, είδε το όνομα του φίλου του και ήρεμος το σήκωσε. Μάλλον θα του γκρίνιαζε γιατί τον είχε ήδη στήσει. Θα του εξηγούσε όμως και θα κατέβαινε και ο Πάνος να βοηθήσει.

Ασυναίσθητα είχε ήδη πλησιάσει την Μαργαρίτα και σήκωσε το τηλέφωνο.

«Έλα φίλε μου, πρέπει να κατέβεις στην πλατεία, έγινε ατύχημα με μια μηχανή και μάλλον είναι σοβαρά τα πράγματα», είπε ο Αντρέας χωρίς να περιμένει να ακούσει ποιος είναι απότην άλλη μεριά της γραμμής.

Η Μαργαρίτα σάστισε καθώς άκουσε την φωνή του στο πλάι της. Τον κοίταξε με μάτια τρομαγμένα, λέγοντας του με ένα βλέμμα όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Ο Αντρέας τα έχασε.Κοίταζε μια το κινητό του, μια την Μαργαρίτα. Δεν μπορούσε και πάλι να χωρέσει ο νους του όλο αυτό που αυτή την στιγμή συνέβαινε. Δεν μπορούσε να καταλάβει και δεν ήθελε να καταλάβει.

Έμεινε με το κινητό στα χέρια να κοιτάει την Μαργαρίτα. Σαν ένα κακόγουστο αστείο που εξελισσόταν και κανείς δεν μπορούσε να γελάσει.Τα λεπτά περνούσαν και όλα έμοιαζαν να είναι παγωμένα. Ο κόσμος που ήταν εκεί γύρω μαζεμένος, είχε γυρίσει πλέον το βλέμμα του στα δύο παιδιά και σαστισμένοι όλοι περίμεναν την αναμενόμενη έκρηξη από τον Αντρέα.

Αυτή η έκρηξη δεν άργησε πολύ να έρθει.

Ο Αντρέας άφησε το κινητό να πέσει από τα χέρια του, έψαξε με άδειο βλέμμα να βρει τον φίλο του και όταν τον είδε, τον πλησίασε, γονάτισε δίπλα του, και χάθηκε στην ξεψυχισμένη αγκαλιά του. Έκλαψε γοερά για πολλή ώρα, αγνοώντας τις προσπάθειες του κόσμου να τον απομακρύνει. Μόνο όταν άκουσε μια γλυκιά, ζεστή φωνή σήκωσε το βλέμμα του.

Ήταν η Μαργαρίτα, τον είχε πλησιάσει, είχε σκύψει δίπλα του και προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι έπρεπε να σηκωθεί γιατί το ασθενοφόρο είχε ήδη φτάσει.Γύρισε και την κοίταξε και τότε νευρίασε πολύ.Άρχισε να φωνάζει σαν μικρό παιδί που του πήραν το παιχνίδι. Αντιδρούσε στον θάνατο και στην ομορφιά. Τόση ομορφιά από εκείνη την κοπέλα, δεν χωρούσε σε μια τέτοια στιγμή. Ήθελε να φύγει μακριά του, γιατί τα όμορφα μελιά της μάτια τον έκαναν να θέλει να χαμογελάσει.

Η Μαργαρίτα τρόμαξε από την αντίδραση του Αντρέα και απομακρύνθηκε. Είχε νιώσει ότι ήταν άδικο, αλλά μπορούσε να το δικαιολογήσει. Ήταν τόσο δύσκολη αυτή η στιγμή.

Πλησίασε τις φίλες της και τουςζήτησε να φύγουν. Ο Αντρέας την άκουσε και ήθελε να της φωνάξει να μην φύγει. Την ήθελε κοντά του, όσο και αν του φαινότανε παράλογο, ότι εκείνη την στιγμή είχε ανάγκη κάποιον άγνωστο. Η ζεστή φωνή της, η μυρωδιά από τα μαλλιά της όπως είχε σκύψει πλάι του, τον μάγεψαν και ένιωθε ένα μικρό θαύμα να γεννιέται, μέσα στις στάχτες του θανάτου.

Δεν μπόρεσε να της φωνάξει, η φωνή του δεν έβγαινε και έτσι έπνιξε την επιθυμία του μέσα στον πόνο.Τον σήκωσαν και τον μετέφεραν κι αυτόν σε ένα δεύτερο ασθενοφόρο που είχε πλησιάσει.Ήταν σοκαρισμένος και ίσως να χρειαζόταν και ο ίδιος ιατρική παρακολούθηση. Καθώς περπατούσε προς το ασθενοφόρο, γύρισε και την κοίταξε.

Άφησε το βλέμμα του επάνω της να ξεκουραστεί για λίγο, πήρε βαθιά ανάσα και στάθηκε αντιμέτωπος μπροστά στην μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής του.

Συνεχίζεται...(πιό ευχάριστο, το υπόσχομαι...)

Τα προηγούμενα μπορείτε να τα βρείτε εδώ..

Ο Αντρέας ένιωσε έναν περίεργο πόνο στο στήθος.
«Δεν θα είναι τίποτα σκέφτηκε» και συνέχισε να σημειώνει τους βαθμούς του Πάνου.
Πάτρα περάσανε και οι δύο τους, τουλάχιστον θα ήταν μαζί, αλλά ήθελε να φύγει, να πάει να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη.
«Ας είναι, έχουμε χρόνια μπροστά μας», σκέφτηκε, «να πάμε όπου θελήσουμε».
Όταν τελείωσε δίπλωσε ευλαβικά το χαρτί που είχε σημειώσει, το έβαλε στην τσέπη του και ξεκίνησε να προχωράει προς την πλατεία, να περιμένει το λεωφορείο που θα τον πήγαινε στον αγαπημένο του φίλο.
Αυτός ο κόμπος μόνο να έφευγε και όλα θα ήταν καλύτερα.
Στο τέλος του δρόμου, λίγο πριν την κεντρική πλατεία, είδε κόσμο μαζεμένο και μια τρομακτική ησυχία βούιζε στα αυτιά του. Συνήθως δεν πλησίαζε όπου υπήρχε κόσμος και φασαρία, όμως αυτή την φορά κάτι τον τραβούσε προς τα εκεί. Ένιωθε σαν κάποιο μαγικό χέρι να τον έσπρωχνε στην αντίθετη κατεύθυνση από την δική του, εκεί που κάτι γινότανε.Ένιωσε ένα δροσερό αεράκι να τον φυσάει, αλλά δεν ένιωσε καλύτερα. Πήγαινε σαν υπνωτισμένος.
Τα λάστιχα στην καυτή άσφαλτο σου έσκιζαν την καρδιά.
Οι φωνές από τους περαστικούς ακούγονταν τόσο παράφωνες.
Φυσικά και δεν είδε το αυτοκίνητο.
Η Μαργαρίτα πάγωσε και γύρισε να κοιτάξει τι συμβαίνει.
Το ίδιο και οι φίλες της,τρομοκρατημένες, παγωμένες, γεμάτες απορία, γύρισαν το κεφάλι προς την μεριά του δρόμου που ακούστηκε αυτός ο περίεργος ήχος από τα λάστιχα. Περίεργος γιατί προμήνυε ένα μεγάλο κακό. Παράταιρος,γιατί όλοι μπορούσαν να καταλάβουν τί είχε συμβεί, αλλά κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει.
Πλησιάσανε κοντά στην μηχανή που ήταν στην άσφαλτο πεσμένη, μαζί με πολλούς ακόμα περαστικούς και προσπαθούσαν να καταλάβουν αν το όμορφο, μελαχρινό αγόρι ήταν ζωντανό. Το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο από αίμα και δεν μπορούσανε εύκολα να καταλάβουνε τι συμβαίνει. Κάποιος πιο ψύχραιμος, πιθανόν να ήταν και γιατρός, γονάτισε,ακούμπησε τα δάχτυλα στο λαιμό του αγοριού και έσκυψε το κεφάλι.
Οι στιγμές πέρασαν πολύ γρήγορα. Απομάκρυναν το όμορφο αγόρι από την μηχανή, του σκούπισαν το πρόσωπο και κάλεσαν ασθενοφόρο. Κάποιος έψαξε και βρήκε το κινητό του και προσπαθούσε να σκεφτεί ποιόν θα μπορούσε να πάρει τηλέφωνο και με τί λόγια να περιγράψει ότι συνέβη.
Η Μαργαρίτα και οι φίλες της, είχανε απομακρυνθεί λίγα μέτρα, αλλά δεν μπορούσαν να φύγουν. Δεν ήταν περιέργεια. Ήταν αυτή η αίσθηση ότι κάπου τον είχαν δει, από κάπου τον
ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να θυμηθούν από πού.
Πλησίασαν για να μπορέσουν να βοηθήσουν τον άνθρωπο που προσπαθούσε να τηλεφωνήσει σε κάποιον πού να μπορούσε να εξηγήσει και να μην προξενήσει μεγαλύτερο κακό. Του πήραν το κινητό από τα χέρια και μπήκαν στις τελευταίες εξερχόμενες κλήσεις.
«Αντρέας», κάποιος φίλος του θα είναι σκέφτηκαν και πάτησαν για να πραγματοποιήσουν την κλήση.

Πάνος

Ο Πάνος όλη αυτή την ώρα καθόταν στο περβάζι του παραθύρου του και περίμενε υπομονετικά το τηλεφώνημα του Αντρέα. Κοίταζε στον δρόμο τον κόσμο που περπατούσε και σκεφτότανε πόσο διαφορετικές είναι οι ζωές όλων αυτών των άγνωστων μεταξύ τους περαστικών.

Διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές ζωές και όμως περπατάγανε κάθε μέρα στους ίδιους δρόμους χαμένοι στις σκέψεις τους.

«Είναι κρίμα», σκέφτεται.

«Να έχουμε κάθε μέρα τόσους διαφορετικούς κόσμους ακόμα και στο διπλανό διαμέρισμα και να μην μπορούμε να πούμε τίποτα παραπάνω από μια καλημέρα, όταν συναντιόμαστε στην είσοδο του σπιτιού»

Πάντα έτσι ήταν ο Πάνος, σκεφτόταν και επεξεργαζόταν το κάθε ερέθισμα που του έδινε η απλή, καθημερινή ζωή. Έτσι και τώρα, ενώ περίμενε ένα τόσο σημαντικό τηλεφώνημα, δεν μπορούσε να αφήσει στο περιθώριο αυτές τις σκέψεις. Εξάλλου, γνώριζε πως ακόμα και αν το σκεφτόταν έντονα, δεν θα άλλαζε κάτι.

Προσπάθησε να θυμηθεί την γνωριμία του με τον Αντρέα. Προσπάθησε να φέρει στο νου του, όλες τις στιγμές που είχανε περάσει μαζί. Και ήταν τόσα πολλά αυτά που είχανε ζήσει μαζί. Ένιωθε τόσο χαρούμενος που είχε έναν τέτοιο φίλο στην ζωή του.

Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Όσο και να ήθελε να καταπολεμήσει την αγωνία, όσο

περνούσε η ώρα μεγάλωνε.

«Φίλε, σε περιμένω στο Σημείο», έστειλα μήνυμα στον Αντρέα, πήρε το κράνος τους, μάζεψε

τα κλειδιά βιαστικά από το πάτωμα και κατέβηκε στην μηχανή του.

Στάθηκε για ένα λεπτό να την κοιτάξει. Την είχε μεγάλο καμάρι αυτή την μηχανή, την είχε κερδίσει με το σπαθί του και δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. Συμπονούσε όμως και την μάνα του, η οποία ανησυχούσε και γι’ αυτό τον λόγο δεν έβγαζε ποτέ το κράνος του. Δεν του είχε αρνηθεί ούτε μια στιγμή να ολοκληρώσει την επιθυμία του να αγοράσει μια μηχανή, δεν θα μπορούσε λοιπόν αυτός να της χαλάσει αυτή την μικρή χάρη που του είχε ζητήσει, φιλώντας του τα χέρια.

Σήμερα όμως είχε πολύ ζέστη και ήθελε να νιώσει πραγματικά ελεύθερος. Πέρασε το κράνος στο χέρι του και με απόλυτη προσοχή ξεκίνησε για το Σημείο. Εκεί θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του, να ημερέψει την αγωνία του και η ώρα θα περνούσε και θα συναντούσε τον Αντρέα.

Πέρασε έξω από ένα σχολείο, το τελευταίο πριν το δικό του και είδε τρείς κοπέλες αγκαλιασμένες να χαίρονται και να γελάνε.

«Μπράβο ρε κορίτσια», σκέφτηκε. «Συγχαρητήρια!».

Δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα.

Δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν επάνω του, ούτε άκουσε τις φωνές των περαστικών.

Το μόνο που ένιωσε ήταν κάτι ζεστό να κυλάει στο μέτωπο του…

Έχασα κι εγώ την νονά μου απο καρκίνο του μαστού..Αρχικά στον μαστό ήταν, μετά έφτασε παντού...Η μητέρα μου έχασε την μητέρα της σε ηλικία 11 χρονών απο καρκίνο του μαστού... Δύο γυναίκες, νέες και οι δύο...

Κι εγώ και  η μητέρα μου, κάνουμε ψηλάφιση μαστού μόνες μας και τακτικά επισκεπτόμαστε και τον γιατρό μας...

Αυτό όμως που θέλω περισσότερο να καταθέσω σε αυτό το πόστ, δεν είναι οι πρσωπικές μου εμπειρίες, αλλά στοιχεία....

Στοιχεία για την ασθένεια, για τους τρόπους πρόληψεις, για όλα τα βασικά και απλά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει μια γυναίκα!

Πρώτο και βασικό στοιχείο... Εάν ο καρκίνος του μαστού διαγνωστεί έγκαιρα, τότε το ποσοστό επιβίωσης αγγίζει το 95%!!!! ΄Και μόνο αυτός ο αριθμός θα πρέπει να ήταν ισχυρό κίνητρο για την πρόληψη!

Ενας βασικός κανόνας προληπτικού ελέγχου, είναι ότι η ψηλάφιση θα πρέπει να συνδιάζεται και με την τακτική επίσκεψη στον γιατρό μας καθώς και η μαστογραφία, αφού η συγκεκριμένη εξέταση μπορεί να ανιχνεύσει πολύ μικρούς όγκους και ο γιατρός μας μπορεί να εντοπίσει όγκους που δεν απεικονίζονται στην μαστογραφία.

Περισσότερες λεπτομέρειες μπορούν όλες οι γυναίκες να βρούν στο διαδύκτιο και φυσικά μια πλήρης ενημέρωση απο έναν έμπειρο γιατρό είναι η καλύτερη μέθοδος πρόληψης!

Τέλος, θέλω να τονίσω ότι όλες οι γυναικές πρέπει να είναι ενημερωμένες όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά κα για τις κόρες τους.... Αυτές είναι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα, σε όλα τα κορίτσια.

Δείτε κι ένα βίντεο απο την Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία που μπορεί να βοηθήσει πολλούς!