Άτομα με Κινητικές Αναπηρίες? Άτομα με ειδικές ανάγκες? ή απλά...άνθρωποι???

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 1:59 μ.μ.

ΑμΕΑ : Άτομα με Ειδικές Ανάγκες ....

Άτομα με Κινητικές Αναπηρίες....

Άνθρωποι....


Γιατί πρέπει να μπεί ένας τίτλος.. Απλές λέξεις, που δεν βοηθούν στην κατανόηση κανενός προβλήματος..

Παραθέτω έναν ορισμός της λέξης "ανάπηρος"...

Ανάπηρος θεωρείται ο άνθρωπος που παρουσιάζει έλλειψη αρτιότητας.

Πουθενά δεν μιλάει για "άτομα", για "ειδικές ανάγκες", για "αναπηρία"....
Μιλάμε πάντα για Ανθρώπους..

Γιατί πρέπει να μεταθέτουμε το δικό μας πρόβλημα και να το κάνουμε δικο τους???
Επειδή σαν χώρα, δεν έχουμε άρτιες κτιριακές εγκαταστάσεις???
Επειδή δεν έχουμε σωστά κατασκευασμένους δρόμους??
Επειδή έχουμε μάθει να ζούμε με προκατάληψη??

Το πρόβλημα είναι δικό μας...

Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε Ειδικές Ανάγκες...

Και αυτό γιατί.....

.......δεν μπορούμε να διανοηθούμε πώς είναι να κινείσαι με ένα καροτσάκι σε αυτούς τους δρόμους που έχουμε κατασκευάσει.

......δεν μπορούμε να ξέρουμς πώς είναι να μην μπορούμε να πάμε σε κάπιια τουαλέτα εάν δεν είναι κατάλληλα διαμορφωμένη.

.....δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι να μην τρέχεις πίσω απο το παιδί σου, όταν αυτό παίζει, κάνει αταξία, κάνει απλά τα πρώτα του βήματα.

Είμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες γιατί...

...Εξακολουθούμε σαν ηλίθιοι να παρκάρουμε πάνω σε πεζοδρόμια (όπου υπάρχουν)....

....εξακολουθούμε να χτίζουμε πολυκατοικίες με τεράστια μπαλκόνια, κήπους στην είσοδο, να κλείνουμε πυλωτές για να κάνουμε πάργκινκ και "ξεχνάμε" να βάλουμε μια ράμπα....

Είμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες γιατί απλά στολίζουμε κάποιους συνανθρώπους μας με αυτό τον τίτλο...

Εμείς είμαστε οι ανάπηροι..

Στο μυαλό και στην ψυχή.....

Στο μονοπάτι που δεν μένουν χνάρια

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:20 μ.μ.

http://diamantenia-problita.blogspot.com/2009/04/blog-post.html

Στο μονοπάτι που δεν μένουν χνάρια

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:17 μ.μ.

Είχα καιρό να περάσω από τούτο δω το μονοπάτι..
Ξέρεις πάντα με φόβιζαν τα σημάδια στην άμμο που άφηναν τα γυμνά μου πόδια…
Κι έτσι έκανα καιρό να περάσω…
Χθες το βράδυ όμως σαν να μου έλειψαν αυτές οι βόλτες.. Οι νυχτερινές, κάτω από τα αστέρια, που χέρι χέρι περπατάγαμε και μιλάγαμε..
Έψαξα να σε βρω εχθές το βράδυ… Και δεν ήσουν ούτε εσύ εκεί..
Μάλλον κουράστηκες κι εσύ…
Κι έτσι περπάτησα μόνη μου…

Μόνο κάποια στιγμή κοίταξα πίσω μου… να δω από τα χνάρια πόσο μακριά είχα φτάσει και δεν βρήκα τίποτα…

Περίεργο…….

Μήπως τελικά δεν περπάτησα κι όλο αυτό είναι στην σφαίρα της φαντασίας μου;;…

Μήπως με ξέχασες;;…

Άρχισα να τρέχω… Δεν ήθελα πια να περπατώ σε αυτό το μονοπάτι…

Κι όταν έφτασα σπίτι με περίμενε μια ζεστή αγκαλιά….
Αφέθηκα και εκεί άφησα τα σημάδια μου….

Και τότε κατάλαβα..

Εγώ σε ξέχασα…
Σε άφησα στο παρελθόν…
Σε ένα μικρό κουτάκι, γλυκιά ανάμνηση…

Σε άφησα πίσω και προχωράω μπροστά…..

Πόσο ελεύθερη νιώθω….

Προχωράω σε ένα μονοπάτι που αφήνουμε και οι δύο τα σημάδια μας…
Δεν περπατάω πια μόνη μου στο μονοπάτι που από την αρχή τελικά δεν έμεναν χνάρια….