Στο μονοπάτι που δεν μένουν χνάρια

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:17 μ.μ.

Είχα καιρό να περάσω από τούτο δω το μονοπάτι..
Ξέρεις πάντα με φόβιζαν τα σημάδια στην άμμο που άφηναν τα γυμνά μου πόδια…
Κι έτσι έκανα καιρό να περάσω…
Χθες το βράδυ όμως σαν να μου έλειψαν αυτές οι βόλτες.. Οι νυχτερινές, κάτω από τα αστέρια, που χέρι χέρι περπατάγαμε και μιλάγαμε..
Έψαξα να σε βρω εχθές το βράδυ… Και δεν ήσουν ούτε εσύ εκεί..
Μάλλον κουράστηκες κι εσύ…
Κι έτσι περπάτησα μόνη μου…

Μόνο κάποια στιγμή κοίταξα πίσω μου… να δω από τα χνάρια πόσο μακριά είχα φτάσει και δεν βρήκα τίποτα…

Περίεργο…….

Μήπως τελικά δεν περπάτησα κι όλο αυτό είναι στην σφαίρα της φαντασίας μου;;…

Μήπως με ξέχασες;;…

Άρχισα να τρέχω… Δεν ήθελα πια να περπατώ σε αυτό το μονοπάτι…

Κι όταν έφτασα σπίτι με περίμενε μια ζεστή αγκαλιά….
Αφέθηκα και εκεί άφησα τα σημάδια μου….

Και τότε κατάλαβα..

Εγώ σε ξέχασα…
Σε άφησα στο παρελθόν…
Σε ένα μικρό κουτάκι, γλυκιά ανάμνηση…

Σε άφησα πίσω και προχωράω μπροστά…..

Πόσο ελεύθερη νιώθω….

Προχωράω σε ένα μονοπάτι που αφήνουμε και οι δύο τα σημάδια μας…
Δεν περπατάω πια μόνη μου στο μονοπάτι που από την αρχή τελικά δεν έμεναν χνάρια….

Comments (0)

Δημοσίευση σχολίου