In bad mood...

25

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:04 μ.μ.

Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα...

Είχα ένα κείμενο στο μυαλό μου, για να σας περιγράψω όσα ένιωσα  μέσα στο σκ...

ένα πάρτυ...

μια απογοήτευση...

ποτό πολύ...

ξενύχτι...

χορός...

Τα πάντα είχε αυτό το σκ..

Τελικά όμως δεν μου βγαίνει τίποτα...

Ίσως να το γράψω μές στην βδομάδα...

Έχω μια ξυνομουριά άλλο πράγμα...

Δεν έχω διάθεση για τίποτα..

Μόνο να γκρινιάζω όσο είμαι δουλειά και μετά να πάω σπίτι να κοιμηθώ...

Αυτά!

Ελπίζω η εβδομάδα να συνεχίσει με καλύτερους ρυθμούς!

Αγάπη είναι....

19

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 1:52 π.μ.

Οι αφορμές για ευτούνη (και γ@μω τις λέξεις έτσι?) την ανάρτηση  προέκυψαν απο την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, απο ένα  δωράκι απο τα γονίδια και κάτι ακόμα που θα το μάθετε στο τέλος!!

Και εξηγώ...

Πριν δεν ξέρω πόσο καιρό, είχανε πάει τα γονίδια εκδρομή στο Μέτσοβο! Το πώς περάσανε δεν είναι το θέμα μας, ούτε ότι μετά απο τόσα χρόνια παντρεμένοι πάνε εκδρομούλες και χαζοχαίρονται σαν παιδιά! Την επομένη της επιστροφής τους έφυγαν για το χωριό! Γυρνώντας εγώ απο την δουλειά, βρήκα στην τραπεζάρια ένα μικρό μπέζ κουτάκι! Το ανοίγω και βλέπω ένα μικρό κόσμημα σε σχήμα καρδούλας! Κοίτα να δείς λέω που κάνουνε και δώρα μεταξύ τους τα πουλάκια μου! Και η αφηρημένη η μαμά το ξέχασε να το πάρει μαζί της! Την παίρνω λοιπόν τηλέφωνο να της πώ ότι ξέχασε το δωράκι του μπαμπά και ότι θα το φυλάξω στο συρτάρι της! Ελάτε όμως που τελικά το δώρο ήταν για μένα!!!!!! Και ναι, ήταν και απο τα γονίδια.

Το φόρεσα αμέσως και ποτέ κανείς δεν το είχε παρατηρήσει! Μέχρι που έφτασε η 14η Φεβρουαρίου! Όλοι το προσέξανε και όλοι με ρωτάγανε με ματάκια που ανοιγοκλείνουν και χαζό χαμόγελο... "Απο τον καλό σου?".. Και το χειρότερο? Όταν απαντούσα ότι είναι απο τα γονίδια, τότε το σαγόνι έφτανε στο πάτωμα!

Δεν κατάλαβα πρός τί η απορία των περισσοτέρων.. Δηλαδή είναι τόσο κουλό που οι δικοί μου, σκεφτήκανε να μου κάνουν ένα δώρο?? Και το ότι έχει σχήμα καρδιάς, γιατί σημαίνει ότι πρέπει να είναι "γκομενικό" δώρο? Ναι, οκ, έτσι συνηθίζεται.. Αλλά μάλλον κάπου ξεχνάμε ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που μας αγαπάνε και μας το δείχνουν με μικροδωράκια, κι ας έχουν σχήμα καρδιάς!!

Αγάπη λοιπόν είναι...
Το δώρο που θα μου κάνουν τα γονίδια! Γιατί όσο και να είναι αυτονόητο ότι με σκέφτονται, η υπενθύμιση δεν μπορεί παρά να είναι ευχάριστη και καλοδεχούμενη!
Να φοράω μια καρδιά, η οποία μου θυμίζει την πιο αγνή αγάπη που υπάρχει! Την αγάπη που ότι μ@λ@κί@ κι αν κάνω θα είναι παντά εκεί!

Η σκέψη των πιο κοντινών μου ανθρώπων να μου πάρουν κάτι μικρό, έτσι για να μου θυμίσουν ότι δεν πρέπει να τους ξεχνώ!

Να γράφω αναρτήσουλα για εκείνους που ποτέ δεν θα την δούν! Αξίζουν κι εκείνοι την θέση τους εδώ μέσα! 

Μια ανάρτηση αφιερωμένη στα γονίδια και ειδικότερα στον Μπαμπά!! Που σήμερα έχει τα γενέθλια του! Που μεγάλωσε ακόμα έναν χρόνο αλλά τελικά έχει μείνει σταθερά ένα παιδί!!

Συγκίνηση....

23

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 6:54 μ.μ.

Δεν μπορώ να γράψω πολλά...

Είμαι συγκινημένη....

Μίλησα με την κουμπάρα μου...

Και βούρκωσα απο χαρά και περηφάνια....

Η μικρή μου προχωράει... μεγαλώνει... γίνεται ένας σωστός άνθρωπος...

Πατάει γερά στα πόδια της... είναι δυνατή...

Και αντιμετωπίζει τα πάντα με χαμόγελο.....

Αυτό το χαμόγελο που έχει φωτίσει την ζωή μου....

Δεν βγαίνουν λόγια άλλα....

Μόνο κάτι απλό και αληθινό....

σ'αγαπώ σκατούλι μου.....


Updated μετά απο τα πρώτα σχόλια :
Συγκίνηση είναι η απίστευτη ανταπόκριση σας...
Σας ευχαριστώ πολύ όλους

Νυχτερινοί Ψίθυροι...

23

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:26 μ.μ.

Είναι κάποιες βραδιές που γυρνάω στο σπίτι και θέλω τα παράθυρα του αυτοκινήτου μου ανοιχτά.. Μπορεί να κρυώνω, αλλά η μυρωδιά που έρχεται...... αχ! αυτή η μυρωδιά... είναι που μου φέρνει αόριστες αλλά πανέμορφες σκέψεις στο μυαλό... εισχωρεί αβίαστα μέσα σου... Και τί περίεργο.... το κρύο με ζεσταίνει...

Ο τόπος μυρίζει δροσερές καλοκαιρινές νύχτες... Μπορεί το καλοκαίρι να μην μου αρέσει... Υπάρχουν όμως κάποιες νύχτες του, που αράζεις στο μπαλκόνι σου, με κρασί, μουσικούλα και τσιγάρο... Και οι πόροι σου ανατριχιάζουν... Το δέρμα σου τεντώνει... και αναζητάς ένα λεπτό ζακετάκι.. Εκείνο το ζακετάκι που είδες ένα μεσημέρι που έκανες την βόλτα σου στο κέντρο της πόλης.. Και το πήρες για τις πρώτες νύχτες του φθινοπώρου... Και να που τελικά το χρειάζεσαι στην καρδιά του καλοκαιριού!

Μου μυρίζει ανεμελιά.. Την ανεμελιά που είχα μικροί... Που τα βλέπαμε όλα με διαφορετικά μάτια.. πιο αθώα, πιο αγνά... όλα ήταν πιο εύκολα... Και χτυπούσαμε παλαμάκια όταν χαιρόμασταν... Και χτυπάγαμε τα πόδια στο πάτωμα όταν νευριάζαμε με τους μεγάλους... Και μπορεί τα χρόνια να περάσαν αλλά ακόμα είμαστε παιδιά μέσα μας... Και αναζητάμε την ανεμελιά.. Και την βρίσκουμε στα πιο απλά! Στην δροσερή νύχτα ενός καλοκαιριού!

Μου μυρίζει νυχτολούλουδο! Κι ας είναι νωρίς ακόμα... Ένα λουλούδι που την νύχτα βγάζει το πιο όμορφο του άρωμα.. ίσως γιατί το πρωί δεν υπάρχει η κατάλληλη διάθεση να βγάλει το άρωμα του.. όλα τρέχουν με γοργούς ρυθμούς... όλοι τρέχουμε να προλάβουμε και δεν διαθέτουμε μερικά δευτερόλεπτα να απολαύσουμε την ομορφιά του.. Το βράδυ που όλα πέφτουν για ύπνο, εκείνο ξυπνάει για να μας θυμίσει ότι και το βράδυ υπάρχει ζωή... και είναι όμορφη! Δροσερή!

Αυτή η μυρωδιά της νύχτας... Σε ζεσταίνει... Σε μαλακώνει... Βλέπω αλλιώς τα πράγματα... πιο γλυκά.. πιο τρυφερά... και είναι το βράδυ που πάντα ζώ τελικά τα πιο όμορφα... Τα πιο ερωτικά.. Τα πιο σημαντικά... Αυτά που με δένουν με τους ανθρώπους στην ζωή μου... 

Είναι τα βράδια που βλέπω πόσο όμορφη έχει γίνει πια η ζωή μου.. Τόσο γεμάτη.. Με όνειρα που πλέον είναι πραγματικότητα... Είναι η καθημερινότητα μου.. Και πάλεψα τόσο σκληρά γι'αυτά... Και τώρα τα ζώ! Τα απολαμβάνω στο έπακρο!

Είναι αυτά τα βράδια που νιώθω ευτυχισμένη!
Είναι αυτά τα βράδια που με βρίσκουν την επόμενη μέρα ακόμα ευτυχισμένη! Και καταλήγω να αγαπώ και το φώς της μέρας!

Γιατί τώρα πια ξέρω....
Τα λόγια της νύχτας είναι αληθινά όταν ξημερώνει και ακόμα τα ακούς σαν γλυκούς ψιθύρους!

Πόσο χρόνο χάνουμε θυμωμένοι;

18

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 9:13 μ.μ.

Το σκέφτηκα απο εδώ..το έβαλα κάτω απο εκεί... 
Το έγραψα σε ένα φύλλο χαρτί... ξενύχτησα σκεπτόμενη πολλές φορές το ίδιο πράγμα...
Δεν το συζήτησα όμως με κανέναν αφού ήθελα το αποτέλεσμα να είναι αποτέλεσμα καθαρής δικής μου σκέψης...
Και χθες το ένιωσα ότι πρέπει να γίνει... Αν θέλω εγώ πρώτα απο όλους να είμαι καλά και μετά να είναι και οι αγαπημένοι μου που βρίσκονται στην ζωή μου....
Και εξηγούμαι...... 
Πόσο χρόνο άραγε χάνουμε θυμωμένοι?
Πόσες πολύτιμες στιγμές προσπεράμε όσο καθόμαστε μουτρωμένοι και κουνάμε νευρικά το πόδι?
Πόσα πράγματα λέμε όταν αυτό που βγαίνει απο μέσα μας είναι θυμός και μόνο θυμός?

Γενικά είμαι άνθρωπος αρκετά νευρόσπαστος... Μπορώ να θυμώσω πολύ εύκολα, για το παραμικρό και να αρχίσω να λειτουργώ υπερβολικά και να λέω και να κάνω πράγματα που τα μετανιώνω.. Τα νεύρα όμως παραμένουν... Και συνήθως το μετανιώνω αφού έχω πεί την χαζομάρα μου, αφού έχω στείλει το θυμωμένο μήνυμα.. Και το χειρότερο όλων;; Όταν ο αποδέκτης της δικής μου άνευ σοβαρού λόγου τσαντίλας, θυμώνει δικαίως, εγώ εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο! Όχι, δεν είμαι τρελή! Απλά όταν έχω τα νεύρα μου, τίποτα δεν μπορεί να με καλμάρει!

Μετά λοιπόν, απο μια κατάσταση στην οποία ήμουν ο ορισμός της έκφρασης "βάζω τα μάτια χέρια μου και βγάζω τα χέρια μάτια μου" (τα σαρδάμ είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό μου!) και που έφτασα οριακά να χάσω κάτι πολύ σημαντικό, κατέληξα στην απορία του τίτλου!

Απο την άλλη, να μην θυμώνεις ποτέ, δεν γίνεται.. Γιατί απο καλός άνθρωπος φτάνεις να σε λένε μ@λ@κ@ (συγχωρέστε τα γαλλικά μου!)! 
Μήπως όμως, τις στιγμές εκείνες θα έπρεπε να σκεφτόμαστε όλα όσα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χάσουμε? Και δεν εννοώ, μόνο να χάσουμε κάποιον άνθρωπο απο την ζωή μας! Εννοώ και όλα εκείνα τα λεπτά που θα χαθούν, όλες τις στιγμές που περνάμε όντας θυμωμένοι! Και αν εκείνη ακριβώς την στιγμή, η ζωή μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη κι εμείς την χάσαμε? Κι αν πούμε πράγματα που μετά θα μετανιώσουμε πικρά και ένα συγνώμη νιώθουμε ότι δεν θα είναι αρκετό?

Σίγουρα θα το κάνω πολλές φορές ακόμα.. Σίγουρα θα ξαναθυμώσω... Σίγουρα θα φύγουν κι άλλα εκνευρισμένα μηνύματα απο το κινητό μου... Όμως να, θα προσπαθήσω... Να συγκρατούμαι (για λίγο! Αν δεν μπορώ δεν θα σκάσω κιόλας!!) Να σκέφτομαι όλα όσα γράφω αυτή την στιγμή! Και να σκέφτομαι τα πόσα κόντεψα να χάσω την τελευταία φορά που θύμωσα τόσο πολύ! 

Αλλά πάνω απο όλα να σκέφτομαι εμένα....

Επιτέλους πρέπει να το καταλάβω!
Τα νεύρα κάνουν ρυτίδες!!!!!!!!!!!

Καλό και ήρεμο, χωρίς τσακωμούς βράδυ σε όλους!!!!!

Η παραπάνω ανάρτηση, εκτός απο επίλογος μιας άσχημης κατάστασης
είναι και ο πρόλογος μιας πολύ πολύ σοροπιαστής ανάρτησης!! ;)

"Ζωή θα πεί ΝοηματίΖΩ #2" - Αλέξανδρος

11

Posted by next_day | Posted in | Posted on 8:43 μ.μ.

Ένα κρύωμα το οποίο ακόμα με ταλαιπωρεί, ένα θεματάκι υγείας της μαμάς το οποίο όμως εξλίχθηκε πολύ καλά, αλλά και τα γονίδια που τόσες μέρες ήταν στο σπίτι και σπάγαμε τα νεύρα όλοι σε όλους, με κρατήσανε για λίγο μακριά σας! Όλα όμως είναι μια χαρά τώρα, έμεινα ξανά και πάλι μόνη μου στο σπιτάκι μου, έφτιαξα το καφεδάκι μου, άνοιξα τον υπολογιστή και ήρθα να σας βρώ! Και ήρθα με το δεύτερο μέρος της ιστορίας μας "Ζωή θα πεί ΝοηματίΖΩ"! Πάμε λοιπόν, να γνωρίσουμε ακόμα ένα πρόσωπο και τις καταστάσεις που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται γύρω του!
Όσο εσείς θα διαβάζετε, εγώ θα περνάω απο τα σπιτάκι σας και θα διαβάζω τα νέα σας!
Σας φιλώ γλυκά όλους!

~~2. Αλέξανδρος~~
                Ο Αλέξανδρος  γεννήθηκε κωφός, κάτι το οποίο ποτέ δεν επηρέασε την ζωή του. Μη γνωρίζοντας τον ορισμό της έννοιας «ακούω», δεν ένιωσε ποτέ να του λείπει η ακοή. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια με γερούς δεσμούς να συνδέουν τα μέλη της, έτυχε πλήρης αποδοχής σαν άτομο και ανέπτυξε δυνατή προσωπικότητα που του επέτρεψε να αντιμετωπίσει μελλοντικές άσχημες στιγμές. Δημιούργησε δυνατές φιλίες, μεγάλο κύκλο γνωριμιών, ανέπτυξε δραστηριότητες, έζησε και ζει μια υπέροχη ζωή, έχοντας πλέον κάνει με την σειρά του την δική του οικογένεια και χαρίζοντας στην γυναίκα του και στα παιδιά του, τα δώρα που ο ίδιος έλαβε απλόχερα από τους δικούς του.
                Οι γονείς του δεν ήξεραν ότι το παιδί θα γεννηθεί κωφό. Ακούοντες και οι δύο και χωρίς να έχει υπάρξει ιστορικό στις δύο οικογένειες, ήταν κάτι που τους συγκλόνισε. Μόλις τους έχουν ανακοινώσει την εξέλιξη αυτή και δεν μπορούν εύκολα να συνειδητοποιήσουν, ότι το μόλις μερικών ωρών μωρών τους δεν μπορεί να ακούσει τον ήχο  της φωνής τους. Η Μάνια, η μητέρα του, με δυσκολία κρατάει τα δάκρυα της και στρέφει το βλέμμα της γεμάτη αγωνία στον άντρα της, τον Μάρκο, αναζητώντας μια απάντηση και μια λύση που η ίδια δεν μπορούσε να σκεφτεί. Εκείνος, την αγκάλιασε τρυφερά και της ψιθύρισε ότι όλα θα πάνε καλά. «Είναι το παιδί μας», της είπε και ζήτησε από τον γιατρό να τους γνωρίσει τον μικρό Αλέξανδρο.
                Ο Αλέξανδρος, μάγεψε το προσωπικό του Μαιευτηρίου με την ομορφιά του. Ένα καστανόξανθο μωρό, με μεγάλα μελιά μάτια και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφισμένο στο λευκό του πρόσωπο. Μάγεψε και τον Μάρκο όταν πρωτοσυναντήθηκαν πατέρας και γιός. Έβλεπε στο πρόσωπο του, χαρακτηριστικά από την αγαπημένη του, που με τόσο πάθος ερωτεύτηκε και έκανε γυναίκα του. Έβλεπε στα μάτια του την θέληση για ζωή, μια ζωή που όσο θα ήταν θωρακισμένη στα τείχη της οικογένειας θα ήταν ιδανική. Είδε το χαμόγελο του και πήρε δύναμη την στιγμή που σκεφτόταν τα πόσα ίσως και να αντιμετωπίσει λόγω της έλλειψης ακοής. Ποτέ δεν το είδε, από τον πρώτη στιγμή, σαν διαφορετικό. Ήταν ο καρπός του έρωτα του για την Μάνια και δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να τον δει ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος σαν διαφορετικό.
                Οι πρώτες ημέρες στο σπίτι, με το νέο μέλος της οικογένειας, ήταν ευχάριστες αλλά και δύσκολες συνάμα. Έπρεπε οι δύο γονείς να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, με πολλές εκπλήξεις, ανατροπές, χαρές ακόμα και δυσάρεστες στιγμές. Ένα μωρό είναι πάντα κάτι το διαφορετικό σε ένα κάθε σπίτι. Ένα παιδί όμως που δεν ακούει, μπορεί να φέρει επιπρόσθετες δυσκολίες στους γονείς που δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, που δεν έχουν προετοιμαστεί ψυχολογικά, που δεν είχαν ποτέ συναναστραφεί με κωφούς. Περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους με τον μικρό τους Αλέξανδρο, προσπαθώντας να κατανοήσουν το πώς βλέπει τον κόσμο. Ήξεραν ότι θα διαφέρουν σε πολλά πράγματα, ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά για να του δώσουν μια ζωή που του αξίζει. Όμως του το χρωστούσαν, του το όφειλαν. Ο Αλέξανδρος τόσο μικρός και τόσο αθώος, έπρεπε να σκληραγωγηθεί, να μάθει ότι η ζωή του ανήκει και ότι δεν πρέπει σε κανέναν να χαρίζεται.
                Τα βράδια ήταν δύσκολα. Ειδικά για την Μάνια, η οποία δυσκολευόταν πολύ να δεχτεί τα νέα δεδομένα. Μάνα ήταν και αγαπούσε παραπάνω από την ζωή της τον γιό της, όμως φοβόταν πολύ. Πώς θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε όσα θα ζητούσε ο μικρός Αλέξανδρος; Χιλιάδες σκέψεις την βασάνιζαν και την κρατούσαν μακριά από την αγκαλιά των ονείρων. Και προσπαθούσε να βρει λύσεις, ενώ βαθιά μέσα της ήξερε, ότι λύσεις δεν υπήρχαν και ότι έπρεπε να το δεχτεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να προχωρήσει την ζωή της στο πλευρό του γιού της.
                Τις πρώτες ημέρες ένιωθε ότι ο κόσμος της είχε καταστραφεί. Αρνιόταν να δεχτεί ότι το παιδί της δεν θα άκουγε ποτέ την φωνή της, ακόμα και ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει, να πεί όσα σκέφτεται όσα νιώθει. Σκέψεις τρομακτικές την κρατούσαν σε μια συνεχή εγρήγορση. Πώς θα της έλεγε αν πονούσε κάπου, πώς θα της έλεγε ότι πεινάει. Σκεφτόταν χίλιες δύο περιπτώσεις όπου η έλλειψη ακοής του μικρού Αλέξανδρου θα δυσκόλευε και τον ίδιο, αλλά και εκείνη. Άρχισε να νιώθει ενοχές. Μήπως υπήρχε κάποια εξέταση που δεν έκανε; Μήπως είχε κάτι που δεν το γνώριζε και το μετέφερε στο παιδί? Μήπως δεν ακολούθησε όσα την συμβούλευε ο γιατρός της στην διάρκεια της εγκυμοσύνης; Ήταν βέβαιη ότι η ίδια ευθυνόταν για την κατάσταση, παρά τις συνεχείς επιβεβαιώσεις όλων, όταν δεν μπορούσε να προβλεφθεί αλλά ούτε και να αποφευχθεί. Θύμωνε με τους πάντες γύρω της. Με την ίδια, με τον Μάρκο, με τον γιατρό της, με την ζωή. Θεωρούσε άδικο να συμβεί στο δικό της παιδί. «γιατί σε μένα και όχι σε κάποιον άλλον», σκεφτόταν, αγνοώντας ότι υπάρχουν οικογένειες που περνάνε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις, προσπερνόντας ακόμα το γεγονός πόσο σκληρή και άδικη γινόταν και η ίδια.
                Δυσκολευόταν πολύ να είναι κοντά στον Αλέξανδρο. Οι μόνες στιγμές που είχαν επαφές ήταν όταν έπρεπε να τον θηλάσει και αυτό γινόταν με πολύ άσχημη ψυχολογία. Ο μικρός έκλαιγε στην αγκαλιά της μάνας του, που ακόμα δεν την είχε συνηθίσει και η Μάνια χανόταν στις σκέψεις της. Η κατάθλιψη ήταν δίπλα της, της χτύπαγε την πόρτα, αλλά εκείνη εξακολουθούσε να σκέφτεται τα δικά της προβλήματα και όχι το πόσο κακό έκανε στον Αλέξανδρο, στην οικογένεια της.
Σχεδόν ζήλευε τον Μάρκο ο οποίος, φύση πιο αισιόδοξος από την γυναίκα του, χαιρόταν σαν μικρό παιδί και δεν μπορούσε να συμμεριστεί τις ανησυχίες της Μάνιας. Λάτρεψε τον όμορφο Αλέξανδρο, από την πρώτη στιγμή που τον είδε και δεν άφηνε τις αρνητικές και δυσοίωνες σκέψεις, να του χαλάνε την αίσθηση  της υπευθυνότητας και της απερίγραπτης χαράς. Σίγουρα, καταλάβαινε, ότι κάποιες φορές δεν θα είναι εξίσου εύκολες, ότι θα αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι τον κοινωνικό ρατσισμό, τα γεμάτα λύπηση βλέμματα. Ήξερε όμως παράλληλα, ότι έχουν γύρω τους ανθρώπους που θα τους βοηθήσουν, θα τους κρατήσουν σφικτά το χέρι και θα τους δίνουν δύναμη. Περνούσε ατέλειωτες ώρες με τον μικρό, θέλοντας να το χαρίσει στιγμές που ο ίδιος δεν μπόρεσε να έχει με τον πατέρα του. Είχε κιόλας αρχίσει να μπορεί να συννενοείται μαζί του. Παρατηρούσε προσεκτικά τα μικρά, λευκά χεράκια και προσπαθούσε να καταλάβει τί προσπαθούσε να του πεί. «έτσι πρέπει να γίνει», σκεφτόταν και γέμιζε δύναμη  όταν καταλαβαίνει τί του ζητάει ο γιός του και μπορούσε να του το προσφέρει.
Η κατάσταση της γυναίκας του, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Ανησυχούσε τόσο πολύ για εκείνη, αλλά κάθε φορά που προσπαθούσε να την πλησιάσει, έπεφτε σε ένα τοίχο. Σκέφτηκε πολλές φορές να πάνε να δούνε κάποιον ψυχολόγο. Σίγουρα θα τον χρειαζόντουσταν και οι δύο, για να αντιμετωπίσουν τα μελλούμενα, αλλά δεν τόλμησε να της το προτείνει. Η σχέση τους πλέον είχε γίνει απρόσωπη. Δεν μιλούσαν για τίποτα περισσότερο απο τα απαραίτητα, η τρυφερότητα είχε χαθεί, η χαρά έμοιαζε να έμεινε μακριά απο την νέα τους οικογένεια. Μόνο ο μικρός Αλέξανδρος του έδινε πλέον χαρά.
Συζητούσε πολύ με την Έλενα, την καλύτερη του φίλη, για όσα τον απασχολούσαν και πονούσε που δεν μπορούσε να τα μοιραστεί με την γυναίκα του. Ανεβαίνανε στον Λυκαβηττό, πέρνανε τις μπύρες τους και περνούσαν ατέλειωτες ώρες, όπως έκαναν προτού καν γνωρίσει την Μάνια. Έτσι κάνανε και απόψε και έκλαιγε ο Μάρκος σαν μωρό παιδί στην αγκαλιά της φίλης του. Μπερδευότανε η χαρά με την λύπη και δεν είχε απο πού να πιαστεί. Η Έλενα, η γλυκιά και η τρυφερή Έλενα, προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, να του εξηγήσει ότι δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, να τον βοηθήσει να κατανοήσει την κατάσταση της Μάνιας. Δεν μπορούσε όμως να το κάνει άλλο. Έβλεπε τον φίλο της και πονούσε μαζί του και απλά σώπαινε κι εκείνη και αγκάλιαζε τα δάκρυα του.
Μόνο όταν είδε τί κρατούσε στα χέρια του ο Μάρκος, κατάλαβε το πόσο πολύ πονούσε... ήταν διατεθιμένος να δώσει τέλος στην ζωή του, αγνοώντας πόσο κακό θα έκανε, πόσες ψυχές θα άφηνε πίσω του.. Τώρα αντιλαμβανόταν τί εννοούσε όταν της έλεγε ξεψυχισμένα «κουράστηκα»... Είχε παγώσει.. δεν ήξερε τί να κάνει... Απλά έμεινε να τον κοιτάει όταν με ήρεμες κινήσεις άδειασε το κουτάκι με τα μικρά λευκά χάπια στην χούφτα του.. δεν κουνήθηκε όταν τα κατάπιε αδειάζοντας σχεδόν όλο το κουτάκι της μπύρας... Μόνο όταν γύρισε και την κοίταξε και της χαμογέλασε συνειδητοποιήσε τί μόλις έχει επιτρέψει να συμβεί....
Η Μάνια πετάχτηκε απότομα απο ένα ύπνο βαθύ, λυτρωτικό... Γύρισε να αγκαλιάσει τον άντρα της.. να τον φιλήσει τρυφερά στον λαιμό και να του ψιθυρίσει ότι τα δύσκολα πέρασαν και ότι τώρα το ξέρει.. το βλέπει καθαρά.. όλα θα πάνε καλά! Είχε ξυπνήσει απο τον λήθαργο της, ένιωθε δυνατή. Μόλις έπιασε το άδειο μαξιλάρι, χαμογέλασε γαλήνια.. Πάλι στον Λυκαβηττό θα είναι με την Έλενα σκέφτηκε και ησύχασε.. ήξερε πόσο τον αγαπούσε η φίλη του και ότι δεν θα άφηνε τίποτα κακό να του συμβεί... Πήγε στην κούνια του Αλέξανδρου... τον πήρε στην αγκαλιά της και τον έσφιξε.. πρώτη φορά που έκλαιγε απο ευτυχία... «συγνώμη», του ψυθίρισε και ας ήξερε ότι δεν μπορεί να την ακούσει.. Κι όμως ο μικρός Αλέξανδρος, ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια του και της χαμογέλασε.. το πρώτο του χαμόγελο... Το τηλέφωνο που έσπασε την σιωπή την ανησύχησε... έτρεξε βιαστικά να το σηκώσει.... Το μόνο που άκουγε ήταν οι σειρήνες του ασθενοφόρου και η φωνή της Έλενας...
«Μάνια....... ο Μάρκος......»..................