Έκτακτος Απολογισμός

22

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:10 π.μ.

Άλλα σκεφτόμουν να γράψω σε αυτήν την ανάρτηση! Μέχρι και σημειώσεις κρατούσα όλο τον χρόνο! Έτσι για να είναι πραγματικός απολογισμός, να τα γράψω όλα με την σειρά, με τα δυσάρεστα, τα ευχάριστα, τα ανούσια, τα χλιαρά. Αλλά τελικά για ακόμα μια φορά η ζωή με πρόλαβε! Και όλος ο χρόνος ήρθε και χώρεσε σε δύο συγκεκριμένες μέρες! 
Όλα σε μερικές ώρες ήρθαν μπροστά στα μάτια μου, με γέμισαν εικόνες, δάκρυα χαράς, δάκρυα ευτυχίας, δάκρυα νοσταλγίας.
Τα Χριστούγεννα ήταν η μια εκ των δύο ημερών!
Στο σπίτι στο χωριό, όλοι μαζεμένοι, στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι! Είμασταν όλοι εκεί! Εγώ, τα γονίδια, ο παππούς, η θεία! Μετρηθήκαμε και βγήκαμε τα ίδια άτομα, όπως πάντα! Περίεργο μας φάνηκε... Μα η λύση ήταν ακριβώς μπροστά μας..... Ένας αγαπημένος μας, έλειπε.. και γέμισαν τα μάτια δάκρυα... και μιλήσαμε πολύ.. και θυμηθήκαμε... και τα δάκρυα στέγνωσαν.. και ξαναμετρηθήκαμε.... και πάλι ίδιοι βγήκαμε.... Ένας νέος αγαπημένος, προστέθηκε στην παρέα μας! Και τα έφερε έτσι η ζωή και νιώσαμε σαν να μην έλειπε κανείς! 
Και το χαμόγελο σχηματίστηκε αυθόρμητα στα χείλη, και το μυαλό γέμισε με όμορφες, ζεστές εικόνες!

Η χθεσινή μέρα! Η πιο υπέροχη του χρόνου που με αποχαιρετά!
Η επίσκεψη στο Σκατούλι μου, να της πάω τα δώρα της, αν της μιλήσω για πρώτη φορά στην γλώσσα της, να μάθω τα νέα της, χωρίς να χρειάζεται να αυτοσχεδιάζουμε και οι δύο!
Εκεί στο σπίτι της κουμπάρας μου, και πάλι με τα γονίδια, και πάλι με τον έρωτα μου και το ζουζούνι μου, να γυρνάει γύρω γύρω όλο το σπίτι να μου κάνει μαθήματα! Για όσα δεν έχω μάθει ακόμα στην σχολή, για όσα έκανα λάθος, να με διορθώνει, να γελάει με τις γκριμάτσες μου, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει!
Βάλαμε και είδαμε το βίντεο απο την Χριστουγεννιάτικη Γιορτή που έκανε στο σχολείο! Κλάμα η χαζονονά! Να γελάει το μικρό και να με κοροιδεύει! Και για το τέλος, η πιο γλυκιά κουβέντα. 
"Σε ευχαριστώ".... 
Το μικρό της χεράκι, να ακουμπάει το στήθος της, να προσπαθεί να το πεί με τα χειλάκια της και να μου χαμογελάει....

"Μαθαίνω Νοηματική Αθηνά μου!"
"Σε ευχαριστώ"!!!!!!!

Καλή Χρονιά να έχουμε!
Να μας φέρει όσα με στέρησε το 2010, να μας κάνει πιο δυνατούς, πιο χαμογελαστούς!
Σας αφήνω με μια φωτογραφία!
Το σκατούλι που έφτιαξε κουραμπιέδες στο σχολείο της!

Θα τα πούμε του χρόνου!!!!!!!
Σας φιλώ γλυκά όλους και σας στέλνω τις καλύτερες ευχές μου!!!!!!!!

Αταξία για καλό σκοπό!

18

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:44 μ.μ.

Μαντέψτε ποιός σας γράφει... όχι μαντέψτε....

.......

.......

........


Εγώ είμαι! Η Αθηνά!
Και θα μου πείτε τώρα γιατί σας γράφω εδώ ε? Και δίκιο θα έχετε! Αλλά να! Είπα να κάνω μια αταξία κι εγώ! Μπήκα στο σπιτάκι της νονάς, για να δώ αν γράφει τί δώρο θα μου πάρει.. Ψάχνω απο δώ, ψάχνω απο κεί, τίποτα δεν βρίσκω... Και απευθύνω έκκληση σε εσάς, να μου πείτε!
Ξέρετε, θα έρθει αύριο το απόγευμα απο το σπίτι, να με δεί και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα έρθει με άδεια χέρια! Με έχει φάει η αγωνία όπως καταλαβαίνετε, να δώ τί θα μου πάρει. Βλέπετε, έχω κι αυτές τις βλακείες για αυτιά που δεν ακούνε τίποτα και δεν μπορώ να καταλάβω τί λένε με την μαμά στο τηλέφωνο!

Πάντως χαίρομαι πολύ που θα την δώ, γιατί έχει καιρό να έρθει και μου έχει λείψει! Μην μου την κατηγορίσετε όμως! Δεν φταίει εκείνη! Εμείς τρέχουμε όλη την μέρα!
Μου είπε η μαμά ότι ξεκίνησε κι εκείνη να μιλάει με τα χέρια και τώρα θα μπορώ να της πώς πιο εύκολα όσα θέλω!
Αφήστε που έχω κι ένα μυστικό! Δυστυχώς η μαμά το έχει μάθει, αλλά κανείς άλλος! Και στην νονά μου θέλω να το πώ!
Είναι ένα αγοράκι στο σχολείο, που έρχεται κάθε μέρα και μου δίνει φιλιά! Είναι τόσο καλός! Μόνο μια μέρα του νευρίασα πάρα πολύ! Ήταν η μύτη του γεμάτη μύξες και ήρθε πάλι για φιλί και με γέμισε κι εμένα! Μπλιαααχχχ....

Έχω πάρα πολλά νέα να σας πώ, αλλά δεν προλαβαίνω και είμαι και πολύ κουρασμένη τον τελευταίο καιρό! Γι'αυτό θα αφήσω αυτή την φορά την νονά να σας τα πεί, μόλις έρθει να με δεί!

Στο θέμα μας λοιπόν....

Ξέρει κανείς τί δώρο θα μου φέρει??????

Αθηνά!

Κουράγιο Αγάπη μου!

14

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 4:57 μ.μ.

Με αφορμή την ανάρτηση απο ένα πολύ πολύ αγαπημένο και γλυκό σκατζοχοιράκι, θυμήθηκα μια απο τις γλυκές εικόνες που έχω δεί ποτέ....
Χειμώνας, κάπου στο κέντρο της Αθήνας... Το κρύο τσουχτερό, ο κόσμος συνωστισμένος στις στάσεις, τα λεωφορεία να αργούνε και τα πόδια να πονάνε απο την ορθοστασία.

Δίπλα μου, όρθιος ένας κύριος, με λευκό, γλυκό ζαρωμένο πρόσωπο, με ένα μαύρο σκουφάκι και ένα μακρύ καφέ παλτό.
Κοιτάζω τα χέρια του... Μπλεγμένα δάχτυλα, ζαρωμένα κι αυτά, να τρίβονται μεταξύ τους...

Και μια ήρεμη φωνή...

"Κουράγιο αγάπη μου.... Κάνε λίγο υπομονή και όταν πάμε σπίτι μας, θα σου ζεστάνω τα χέρια στην σόμπα και θα σου ψήσω κάστανα"!

Ένα ζευγάρι, ηλικιωμένων, μα τόσο νέων στην καρδιά...

Κουράγιο λοιπόν και θα ψήσουμε κάστανα στην φωτιά και θα ζεσταθούν πάλι τα χέρια μας.....

Η Γνωριμία μου με την Ε.Ν.Γ.

18

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:03 π.μ.

Αγαπημένοι μου,
γεια σας! 
Πόσο πολύ μου έχετε λείψει όλοι εσείς εδώ!!! Τρέχω όμως! Για ευχάριστα πράγματα, αλλά τρέχω!!! Η κάθε μου μέρα είναι γεμάτη, απο χρώματα, μουσικές, γνώσεις, αγαπημένα πρόσωπα, λατρεμένες καθημερινές ασχολίες!
Ίσως και να περνάω μια απο τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου!!!!!!!
Δεν θέλω να χάνομαι, αλλά κάποιες φορές, η ζωή εκεί έξω είναι τόσο όμορφη, που η οθόνη του υπολογιστή, δεν έχει και πολλά πράγματα να σου προσφέρει!
Ήρθα όμως να σας πώ τα νέα μου, να διαβάσω τα δικά σας και θα δούμε πώς θα πάει!!!!!!
Θέλω να ξεκινήσω να σας πώ για την μαθήματα στην Σχολή! Την Νοηματική ντέ!!!!!!!
Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πόσο υπέροχη γλώσσα είναι η Ε.Ν.Γ (Ελληνική Νοηματική Γλώσσα).
Τόσο πολύ εκφραστική.. πρέπει να δίνεις όλο σου το είναι για να μπορέσει να κάνεις πλήρως κατανοητό, αυτό που θές να πείς! Χρησιμοποιείς τα δάχτυλα, τα χέρια, το σώμα, το πρόσωπο!  'Εχουμε επιστρατεύσει, με τα υπόλοιπα παιδιά, τις πιο περιέργες γκριμάτσες, αλλά ακόμα ο δάσκαλος μας δεν είναι πλήρως ικανοποιημένος! Το προσπαθούμε όμως αλήθεια σας λέω! Το προσπαθούμε γιατί εκτός απο υπέροχη γλώσα, για εμάς είναι και δύσκολη! Περιττό, βέβαια να σας πώ,ότι κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα τα χέρια μου πονάνε! Απο τα δάχτυλα, μέχρι τους ώμους! Νιώθω σαν να έχω κάνει δύο ώρες γυμναστική, αντί για μάθημα!!!!
Κάθε φορά, γυρνάω σπίτι, κάθομαι μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη και μιλάω μόνη μου! Κάνω εξάσκηση όσα κάναμε στο καινούριο μάθημα! Και κάθε μέρα, το δουλεύω και απο λίγο! Μου λένε ότι θα γίνω καλή, ότι επειδή πάντα έκανα γκριμάτσες και χρησιμοποιούσα πολύ τα χέρια μου όταν μιλούσα, ότι τώρα θα τα καταφέρω! Η νευρόσπαστηόπως με λέγανε οι ακούοντες, έχει γίνει η εκφραστική Μάρθα για τους κωφούς!
Τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί! Αρχίζω και μπαίνω σιγά σιγά στον κόσμο των κωφών! Γνωρίζουμε άτομα, προσπαθούμε να μιλήσουμε, τους κάνουμε όλους φίλους στο facebook, στο msn, οπουδήποτε μπορούμε κι εμείς να επικοινωνήσουμε μαζί τους! Σε ένα πάρτυ που είχαμε πάει ένα Σαββατόβραδο, γνωρίσαμε ένα παιδί! Θέλαμε τόσο πολύ να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε, αλλα μας ήταν πολύ δύσκολο! Ξεκινήσαμε λοιπόν, να λέμε όσα είχαμε μάθει μέχρι τότε! Φανταστείτε λοιπόν την σκηνή... Να είσαστε κάπου με την παρέα σας, να πίνετε το ποτό σας και να συναντήσετε μια άλλη παρέα, η οποία αφού με το ζόρι συστήθηκε, μετά άρχισε να λέει στην σειρά όλα τα χρώματα!!!! :)))
Ο δάσκαλος μας! Ο Γιώργος!Λατρεύω τις εκφράσεις, λατρεύω τον τρόπο που κινείται, λατρεύω τον τρόπο που κινεί τα χέρια του! Δοτικός, προσπαθεί να μας κάνει πλήρως κατανοητό το κάθε νεύμα, την κάθε λέξη, την κάθε έκφραση! Με χιούμορ, με καλή διαθέση και ανοικτός να μας βάλει μέσα στην κοινωνία των κωφών!
Τα παιδιά στην σχολή! Μεγάλα σούργελα!!! Ήρθε και έδεσε το γλυκό με όλους μας! Είμαστε μια παρέα, το διασκεσάζουμε και προσπαθούμε! Βοηθάμε ο ένας τον άλλον, όσο μπορούμε, γνωριζόμαστε δενόμαστε!!!!!!
Την άλλη εβδομάδα θα πάω να δώ την μικρούλα μου, να της πώ μια ιστορία που μάθαμε στην Σχολή, να την ρωτήσω επιτέλους αν είναι καλά! Αν είναι χαρούμενη! Να την ρωτήσω για το σχολείο της, για τις δασκάλες τις, για τους φίλους της! Θα είναι η πρώτη μας πραγματική κουβέντα και ανυπομονώ τόσο πολύ γι'αυτό!!!!

Σας αφήνω προς το παρόν με ένα βίντεο, απο έναν ακόμα δάσκαλο της σχολής! Τον κο. Νίκο. Ένα βίντεο στην Νοηματική με υπότιτλους! Έαν βίντεο, με μεγάλες αλήθειες! Και ένα ανέκδοτο στο τέλος, που εμένα με ανατρίχιασε, αλλά τελικά κρύβει μια δόση αλήθειας μέσα! Έτσι για να μπείτε κι εσείς μαζί στον υπέροχο κόσμο της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας!!!!!!


Περιμένω τα νέα σας και σιγά σιγά θα με δείτε και στα δικά σας μέρη!!

Σας φιλώ γλυκά όλους!!!

Είναι και δικός μας ο κόσμος

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:22 μ.μ.

"Αναρωτιόμουν για ποιό θέμα να γράψω αυτό το μήνα στο περιοδικό "Νέα της Κοινότητας των Κωφών". Για λίγα λεπτά πανικοβλήθηκα σκεπτόμενος ότιδεν υπάρχουν άλλες ιστορίες στο μυαλό μου.

Τελικά, με έσωσε μια κατσαρίδα. Θα σας πώ τί συνέβη. Καθώς πήγαινα στους γονείς μου, στη μέση περίπου του δρόμου σταμάτησα σε ένα εστιατόριο. Όταν ήρθε η σερβιτόρα να πάρει την παραγγελία, της έδειξα στον κατάλογο τί ήθελα. Αυτή συνέχισε να μιλάει. Ίσως έλεγε ποιό ήταν το πιάτο της ημέρας. Την διέκοψα, της έκανα χειρονομία ότι δεν ακούω και έδειξα ξανά την παραγγελία μου.

Ενοχλήθηκε και είπε δείχνοντας τα χείλη της : "Γιατί δεν μιλάς;". Όταν πρόφερα με δυσκολία "ένα χάμπουργκερ με τυρί", ταράχτηκε και έφυγε. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξαναγύρισε φέρνοντας το φαγητό μου και ένα σημείωμα που ήταν γραμμένο με πολλά λάθη. Καθώς το διάβαζα αναρωτήθηκα πού έμαθε να γράφει, ήταν τόσο ανορθόγραφη. Το σημείωμα έλεγε : "Έχω έναν κωφό αδελφό ο οποίος παρακολούθησε ένα πολύ καλό σχολείο στα βόρεια. Τώρα μιλάει καλά. Πρέπει να μάθεις να μιλάς, ποτέ δεν είναι αργά. Τελοσπάντων, ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".
Θύμωσα, σκεπτόμενος με ποιό δικαίωμα υποστήριζε ότι δεν έκανα λογοθεραπεία. Παρακολούθησα σχολείο που ενσωμάτωνε την λογοθεραπεία στην φιλοσοφία του. Εκτός του ότι αφιέρωσα πολλέ ώρες προσπαθώντας να προφέρω τον ήχο Π αντί για ΜΠ στοιχείο το οποίο - σύμφωνα με την παραπάνω φιλοσοφία - θα μου επέτρεπε να επικοινωνώ επιτυχώς στον "Κόσμο των Ακουόντων".

Ήμουν τόσο εκνευρισμένος με το σημείωμα, που δεν κατάλαβα ότι η σερβιτόρα στεκόταν και περίμενε για την απάντηση μου. Καθώς την κοίταξα, τα μάτια και το στόμα της άνοιξαν τρομαγμένα και έφυγε γρήγορα. Επέστρεψε αμέσως με ένα αεροζόλ. Σηκώθηκα αμέσως να τρέξω, να προφυλάξω τον εαυτό μου, σκεπτόμενος "τί έκανα που πρέπει να με ψεκάσει;". Πέρασε γρήγορα απο μπροστά μου κατευθυνόμενη στο τραπέζι πίσω απο μένα όπου περπατούσε μια κατσαρίδα. Άδειασε σχεδόν το μισό μπουκάλι για να τα καταφέρει. Παρακολουθούσα την σκηνή έκπληκτος. Φυσικά, δεν μπόρεσα να τελειώσω το φαγητό μου. Πλήρωσα κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα παίρνοντας το σημείωμα μαζί μου.

Στον δρόμο ξαναδιάβασα το σημείωμα και αυτή την φορά κόλλησα στην φράση "Ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".

Με ποιό δικαίωμα οι ακούοντες επιβάλλουν σε μας την επικράτηση του κόσμου τους; Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν κωφοί, οι οποίοι υποστηρίζουν τις αξίες του κόσμου των ακουόντων σε μας τους κωφούς, λέγοντας συνεχώς ότι πρέπει να μάθουμε να μιλάμε γιατί ζούμε σε έναν κόσμου ακουόντων. Είναι αξιοπεριέργο, γιατί με αυτό τον τρόπο αρνούνται την δική τους ύπαρξη σαν κωφά άτομα.

Προτείνω σε όλους εμάς να διαλαλούμε ότι "είναι και δικός μας ο κόσμος". Βέβαια, δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι ακούοντες από ότι οι κωφοί, αλλά αρνούμαι το δικαιώμα τους να διεκδικούν τον κόσμο. Εγώ ως κωφός έχω τα δικά μου δικαιώματα και την δική μου θέση σε αυτόν τον πλανητή. Εμείς που μιλάμε τη νοηματική γλώσσα, λειτουργούμε εξίσου καλά σε όλες τις πτυχές της ζωής.

Κερδίζοντας την θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπεθ  διδάξουμε την νοηματική γλώσσα στους ακούοντες.

Με αυτόν τον τρόπο, γεφυρώνουμε τους δύο κόσμους....."

Κεφάλαιο απο το βιβλίο "American Deaf Culture, An Anthology", Baham B. (1989)



Την Δευτέρα ξεκινάω επιτέλους μαθήματα!!!!

Δύσκολη Μέρα

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:00 μ.μ.

Αυτή την εβδομάδα δεν το έχω καθόλου. Όλα μου φταίνε, όλα με ενοχλούνε, όλα με εκνευρίζουνε! Και ξέρω τί φταίει... και δυστυχώς είναι η δουλειά. Και λέω δυστυχώς γιατί κάνω το τραγικό λάθος και παίρνω τα πρόβλημα, το άγχος και τα νεύρα απο το γραφείο, μαζί μου στο σπίτι. Και ξεσπάω στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν είναι δίπλα μου και με στηρίζουνε και έχουν απεριόριστη υπομονή, αλλά δεν μου φταίνε σε τίποτα, να βλέπουν τα δικά μου τα μούτρα.

Σήμερα, εντός λίγων ωρών, περιμένουμε μια πολύ σημαντική απόφαση, για την εταιρεία γενικότερα, και η οποία θα επηρεάσει άμεσα το τμήμα μου. Εάν είναι θετική, για εμάς, τότε για αρκετούς μήνες θα έχουμε δουλίτσα. Θα είναι δύσκολοι μήνες βέβαια, αλλά δεν θα μιλήσω καθόλου,σας το υπόσχομαι! Αν όμως είναι αρνητική, τότε η κάθε μέρα θα είναι επικίνδυνη για απόλυση.

Ήδη σε διάστημα περίπου μισής ώρας, μάθαμε για τρία άτομα!

Όλη αυτή η κατάσταση και η αναμονή, με έχει τσακίσει. Είμαι πολύ πιεσμένη ψυχολογικά. Και ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Ότι υπάρχουν άτομα με οικογένεια απο πίσω, με χρέη να τρέχουν, με υποχρέωσεις πολύ περισσότερες απο τις δικές μου, αλλά το κάθε πρόβλημα του ο καθένας το βλέπει μεγάλο! Ξέρω ότι δεν θα μείνω στον δρόμο, ευτυχώς οι γονείς μου έχουν την δυνατότητα να με βοηθήσουν και  χωρίς να στερηθώ τίποτα απο όσα ήδη έχω. 

Απλά με πιάνει αυτό το άγχος, γιατί ποτέ στην ζωή μου δεν αντιμετώπισα κάτι τέτοιο! Και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Τώρα που αποφάσισα, να μείνω με τον φίλο μου, να δούμε πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, τώρα που προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου, έρχεται αυτό και με καταρακώνει! Υπερβολική θα με πείτε και να σκέφτομαι θετικά και δεν θα έχετε και άδικο! Αλλά το να λέω και να τα μεγαλοποιώ, λειτουργεί για μένα σαν να ξορκίζω το κακό!

Τέλοσπαντων, μέχρι τις 4:30 μάθαμε ότι λογικά θα έχουμε απάντηση! Ελπίζω να είναι θετική! Και χαλάλι οι δύσκολοι μήνες που θα έρθουν! Τουλάχιστον, θα πηγαίνω σπίτι μου ήρεμη! Ευελπιστώ στην θετική σας ενέργεια!
Και πάλι, αν δεν πάει καλά, θα γκρινιάξω, θα στεναχωρηθώ, θα εκνευριστώ, αλλά πάλι θα χαμογελάσω (γιατί είμαι και λίγο χαζοχαρούμενο!) και θα την βρώ την άκρη! Απλά θα υποστείτε την γκρίνια μου! :ppp

Σταυρώνω δαχτυλάκια λοιπόν και αναμένω την θετική απάντηση και τίποτα λιγότερο απο αυτήν!

Καλό απόγευμα να έχουμε!

Update : Η απόφαση μόλις βγήκε και δυστυχώς είναι αρνητική. Η υπόθεση θα επανεξεταστεί σε λίγους μήνες και είναι πλέον στο χέρι του προϊσταμένου μου, αν θα διώξει προσωπικό ή αν θα μας κρατήσει με την λογική ότι αργότερα πάλι θα έχουμε δουλειά...
Δύσκολες μέρες έρχονται φίλοι μου, αλλά θα χαμογελάμε όλοι έτσι;;;;;;;;;

Μέσα από τα μάτια της #6

15

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:08 μ.μ.

Πίσω της ακριβώς υπάρχει μια πλατεία.. Δεν είναι ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη, δεν θυμίζει καν πλατεία.. Για αρκετά χρόνια, υπάρχει μια παρέα, απο αγόρια και κορίτσια, που μαζεύονται απο νωρίς το απόγευμα και χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές σου, τα γέλια τους.. Όλες τις ημέρες του χρόνου, έχουν σημείο συνάντησης την πλατεία... Την Κόκκινη πλατεία όπως την λένε, γιατί είναι στρωμένη με κόκκινα τουβλάκια.. Υπάρχει κι άλλη μια πιο κάτω, η Κίτρινη, γιατί τα τουβλάκια της είναι γκρί. Αλλά το γκρί δεν είναι ωραίο όνομα για πλατεία!

Ξεκίνησανε να μαζεύονται στην πλατεία, απο μικρά παιδιά. Μεγαλώσανε, ερωτευτήκανε, τσακωθήκανε, κλάψανε, γελάσανε, χαλάσανε φιλίες, ξανασμίξανε φιλίες, όλα τα έζησαν σε αυτή την πλατεία. Και η λάμπα πάντα στεκόταν σιωπηλά δίπλα τους. Να τους φωτίζει τον δρόμο τους... Ποτέ δεν έμπλεξαν σε φασαρίες με αγνώστους, παρά μόνο αν κάποιο μέλος της "ομάδας" τους, βρισκόταν σε κίνδυνο. Ήταν τόσοι δεμένοι.
Και τα χρόνια περνούσαν, ψηλώνανε, παχαίνανε, αλλάζανε τα πρόσωπα τους.. Τα αγόρια γινόντουσταν άντρες και φέρνανε στην παρέα κοπέλες να περάσουν τα "τεστ".. Τα κορίτσια γινόντουσταν γυναίκες, αλλά ποτέ δεν έφερναν τα αγόρια.. Η πλατεία ήταν ιερός χώρος, ήταν δικός τους....

Μόνο εχθές το βράδυ, η πλατεία έμοιαζε περιέργα ήσυχοι.. Όλα τα παιδιά ήταν εκεί... Μαζεμένα σε έναν κύκλο, καθισμένη στα κόκκινα τουβλάκια, κρατώντας τα χέρια τους σφικτά, τα κεφάλια τους σκυμμένα, και μια παράκληση να καίει τα χείλη όλων. Ένας φίλος τους, ένας απο την "ομάδα" τους, πήρε το απόγευμα την μηχανή του και βγήκε στον δρόμο τρομακρατημένος, βιαστικός.. έτρεχε για να προφτάσει.. κανείς δεν ξέρει τί.. κανείς δεν ξέρει τί συνέβη.. κανείς δεν ξέρει τί θα γίνει απο εδώ και πέρα.. Πήγαν όλοι να τον δούν στο νοσοκομείο, αλλά δεν τους αφήσανε.. Χρειάζεται πολλά χειρουργία, τους είπαν οι γονείς του, αλλά μάλλον δεν θα καταφέρουν τα σώσουν τα πόδια του. ..

Ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή του.....

Οι ημέρες πέρασαν, η παρέα ξαναέσμιξε, τα πρώτα χαμόγελα ξαναφάνηκαν στα πρόσωπα, προστέθηκε ένα ακόμα μέλος στην παρέα.. Το αναπηρικό καροτσάκι.. Και εκείνος, πάντα δυνατός, να κάνει πλάκες, να γελάει, να μην χάνει την θέληση του για ζωή. 
Η παρέα ξαναέμπαινε σιγά σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς, μέχρι που ένα απόγευμα, τους ανακοίνωσε ότι πρέπει για κάποιο καιρό να απουσιάζει απο την Πλατεία. Δεν τους εξήγησε τον λόγο και κανείς δεν ρώτησε, σεβάστηκαν την επιλογή του... Υποσχέθηκαν όμως ότι δεν θα αφήσουν την Πλατεία, μέχρι να επιστρέψει, έστω για μια βόλτα, όταν εκείνος νιώσει έτοιμος. Χαμογέλασε σε όλους γλυκά, υοπσχέθηκε με την σειρά του ότι θα γυρίσει και έφυγε...

Και όντως γύρισε....
Ένα απόγευμα, πήγε στην αγαπημένη του πλατεία, βρήκε τους αγαπημένους του φίλους, και τους έκανε την μεγαλύτερη έκπληξη.. την ίδια έκπληξη, που έκανε και ο ίδιος στον εαυτό του.... Ένα δώρο ζωής, για την ίδια του την ζωή.... Εμφανίστηκε στην πλατεία, χωρίς το καροτσάκι του, αλλά με δύο πατερίτσες...Μετά απο 3 χρόνια φυσιοθεραπείας και σκληρής δουλειάς, μπόρεσε και να ξαναπάτησε στα πόδια του! Είχε ακόμα δουλειά μπροστά του, αλλά τόσα είχε καταφέρει! Τους αγκάλιασε έναν έναν, τους διηγήθηκε την ιστορία του με όλες τις λεπτομέρειες, τους έδειξε τις πληγές του και τους έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής!

Όταν πήρε τον δρόμο της επιστροφής, όλη του η εικόνα φώτιζε! Η λάμπα έριχνε πάνω του το πιο ζεστό της φώς, να τον βοηθάει στα καινούρια του βήματα, να μην σκοντάψει πουθενά!

Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, λίγο μπλεγμένα όμως.. Και εξηγώ... Υπήρξε η Κόκκινη Πλατεία, στον Βύρωνα, και εκεί έζησα τα καλύτερα μου χρόνια!
Όσο για το παλληκάρι, είναι ενά παιδί που γνώρισα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων  (ΕΙΑΑ) που γνώρισα πριν μερικά χρόνια, κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία, με θέμα την Κοινωνική & Επαγγελματική Αποκατάσταση των ΑμΕΑ. Και η ιστορία της ζωής του είναι ακριβώς αυτή.. Τράκαρε με την μηχανή του, του είπαν ότι θα έμενε παράλυτος και τεράστια υπομονή, δύναμη και σκληρή δουλειά (και απο τον ίδιο, αλλά και απο όλους στο ΕΙΑΑ) τα κατάφερε και περπατούσε με πατερίτσες!

Ένα τεράστιο μάθημα για εμένα, και για όλους μας!
Γιατί τελικά η ζωή, δεν χαρίζεται, αλλά με προσπάθεια, μπορείς να την ζήσεις πραγματικά!


Χρόνια Πολλά Μπαμπά!!!!

31

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:45 π.μ.

Τα Χρόνια μου Πολλά σε όλους τους εορτάζοντες σήμερα!

Και τις καλύτερες ευχές μου, για τον μπαμπά μου! Εύχομαι να είναι πάντα γερός, χαμογελαστός να χαίρεται την ζωή του και να τον χαίρομαι κι εγώ!!!!!!
Πατερούλη μου, να μείνεις πάντα, αυτό το τρυφερό παιδί που είσαι πάντα, να μας χαρίζεις δύναμη και αγάπη! Και η ζωή να σου φέρει όλα όσα ακόμα σου έχει στερήσει!

Χρόνια Πολλά όμως και στην θεία μου, η οποία έχει τα γενέθλια της σήμερα!!!
Μπορεί να είναι δύσκολη μέρα η σημερινή γλυκιά μου θεία, αλλά θα δείς ότι όλα θα πάνε καλά!

Έναν χρόνο μετά απο την περσινή γιορτή και είναι ημέρα περισυλλογής!
Πόσα πράγματα αλλάξανε σε αυτό το διάστημα! Πέρυσι είμασταν στο χωριό και ετοιμαζόμασταν για γλέντι! Φέτος, οι δικοί μου στο χωριό, εγώ στην Αθήνα, να μου αφήνουν τον χώρο μου να ξεκινήσω την ζωή μου! 
Άνθρωποι έφυγαν, ένας μεγάλος έρωτας ήρθε στην ζωή μου, έχασα φίλους, βρήκα καινούριους, συνάντησα παλιούς.... 
Η κάθε μέρα είναι τόσο διαφορετική τελικά απο την προηγούμενη και βλέπω πλέον καθαρά ότι η ζωή προχωράει και τα δύσκολα περνάνε!

Φέτος δεν θα γιορτάσουμε... ποτέ δεν κατάλαβα ακριβως το ορισμό του πένθους.  Είναι λένε η λύπη που νιώθουμε, η έλλειψη ανάγκης να ασχοληθούμε με πράγματα που μας ευχαριστούσαν. Είναι όμως και τα έθιμα που ακολουθούνται για ένα χρονικό διάστημα απο την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου. 

Συγχωρέστε με, αλλά εγώ δεν συμφωνώ μετά... Θα ήθελα σήμερα να κάναμε μια μεγάλη γιορτή! Για τον μπαμπά μου, για την θεία μου, για την ζωή που προχωράει! Αλλά κυρίως για εμάς.... Γιατί παρά τις δυσκολίες και τις αναποδιές που μας έχουν βρεί είμαστε δυνατοί και στεκόμαστε στα πόδια μας και σήμερα ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον!!

Εγώ σήμερα, θα κάνω μια μικρή γιορτή.. έστω και μόνη μου... θα πιώ ένα ποτήρι κρασί για τον μπαμπά μου, ένα για την θεία μου, ένα για οσους λείπουν απο δίπλα μας, ένα για όσους είναι κοντά μας...
Κοινώς  εγώ σήμερα θα γίνω κουρούμπελο!!!!! ;)

Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλους!!!!!!!!!!
Χρόνια Πολλά και σε εμάς τους ίδιους!!

Μα κυρίως.......Χρόνια Πολλά στην ζωή!!!!!


Στο Σπιτάκι της μικρούλας μου, 
μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες εντυπώσεις της 
απο το σχολείο της!!



Φόβος.....

19

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:58 π.μ.

Και εκεί που λές ότι όλα πάνε καλά..
Και εκεί που πατάς σε όμορφα ρόζ συννεφάκια...
Και εκεί που χαμογελάς όλη την μέρα..
Έρχεται μια σκέψη και σου σφηνώνεται στο μυαλό.....
Και σε βασανίζει ώρες...
Και δεν μιλάς σε κανέναν γι'αυτήν... ούτε καν στον άμεσα ενδιαφέρομενο... Ίσως γιατί και ο ίδιος δεν ξέρεις αν είναι σωστή.. ίσως γιατί φοβάσαι ότι είναι χαζομάρα... ίσως γιατί φοβάσαι τελικά να παραδεχτείς ότι μπορεί και να είναι αλήθεια....
Και ακούς τραγούδια που πονάνε.. και ξύνεις την πληγή συνέχεια... και όταν για λίγο στεγνώνει το αίμα, βάζεις τα νύχια ακόμα πιο βαθιά, να ματώσει πάλι.. η απόλυτη σκληρότητα, αλλά έτσι έχεις μάθει....
Και απλά ελπίζεις ότι το αίμα θα στεγνώσει, η σκέψη θα χαθεί, η ψυχή θα ηρεμήσει.....
Και ηρεμώ κάθε φορά που βρίσκομα στην αγκαλιά σου... και ξέρω ότι θα κοιμηθώ ήρεμα, γιατί θα έχω δίπλα μου το κορμί σου....
Όμως αύριο πάλι θα με βασανίζουν οι σκέψεις....
Απλά γιατί φοβάμαι..........
Φοβάμαι την μοναξιά...
Φοβάμαι το μετά που μπορεί να είναι χωρίς εσένα...
Φοβάμαι το αύριο χωρίς εσένα.....
Και όσο φοβάμαι ίσως και να σε διώχνω... Αλλά έτσι είναι τώρα.......
Φοβάμαι.......

Χαμένη στο Διάστημα

34

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:19 μ.μ.

Τον τελευταίο καιρό είμαι εντελώς στον κόσμο μου.... Μου συμβαίνουν τόσα πολλά, κυρίως ευχάριστα και προσπαθώ να είμαι όσο πιο μακριά απο τον υπολογιστή γίνεται, τις ώρες που είμαι εκτός γραφείου. 
Μου έχει λείψει όμως πολύ το blogging.. Κάθε μέρα, εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθώ να στίψω το κεφάλι μου να κατεβάσει καμιά ιδέα να σας γράψω. Τίποτα όμως... Ίσως γιατί πάντα είχα συνδιάσει το γράψιμο με πεσμένη ψυχολογία, πίεση ή νεύρα.. Είναι κάτι σαν το αγχολυτικό μου. 
Μου είναι αρκετά δύσκολο να σας διαβάζω απο την δουλειά, ή να γράφω, γιατί πάντα το έκανα με καφεδάκι απο τον καναπέ μου.. Όπως είπα όμως προσπαθώ στο σπίτι να μην τον ανοίγω καθόλου.
Κατέληξα όμως ότι θα βρώ μια ημέρα της εβδομάδας την οποία θα την αφιερώνω στα αγαπημένα μου blogs, στις ιστορίες σας, στις σκέψεις σας. Είναι κάτι που αγαπώ και μου έχει λείψει πολύ. Τώρα που θεωρητικά μπαίνει και  ο χειμώνας, απολαμβάνω ακόμα περισσότερο το διάβασμα.
Δεν ξέρω τί άλλο να σας πώ...
Επανήλθα, να σας απειλήσω ότι είμαι ακόμα εδώ! ;)

Σεπτέμβρης... Ιούνιος....

27

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:00 μ.μ.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας κατά του καρκίνου...
Μου το θύμισε ένας φίλος κι εγώ με την σειρά μου θυμήθηκα μια παλιά μου ανάρτηση....
Την ξαναβάζω εδώ...
Στην θύμηση της νονάς μου, που έφυγε τον Ιούνιο του 2006 και που ακόμα με πονάει σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα.... Τότε είχε περάσει μόλις 1,5 περίπου χρόνος... Σήμερα έχουν περάσει 3 χρόνια, 3 μήνες και 1 ημέρα...


"19 Ιουνίου 2006…..
Ένα αρκετά ζεστό πρωινό στην Αθήνα…
Μια μέρα που θα αλλάξει όλη μου την ζωή ξεκινάει..

Ένα όνειρο με στοιχειώνει….Η αλυσίδα σπάει και ο σταυρός πέφτει σε μια λίμνη αίματος.. Καθαρό αίμα.. Ανακούφιση…

Η μέρα προχωράει ανέμελη… Τίποτα δεν υπάρχει που να δείχνει τι πρόκειται να συμβεί… 

Μεσημεράκι…Μιλάω στο κινητό…. Ώρα δεν θυμάμαι…. Είχε σταματήσει ο χρόνος…
Χτυπάει το σταθερό… Στην αναγνώριση το τηλέφωνο του μαγαζιού… Μάλλον θα θέλουν οι δικοί μου να ζεστάνω το φαί…

- «Ναι;»
- «Έλα παιδάκι»
- «Έλα μαμά»
-……………………….(σιωπή)…Η μεγαλύτερη στιγμή ησυχίας.. ατέλειωτη μου φάνηκε….. Και μετά.. Η φράση που με συγκλόνισε….. «Πάει η νονά………………………………»

Πάει….;;;… Πού πάει…..;;;…… Γιατί να φύγει… Γιατί να μας αφήσει……;;
Απορίες ενός μικρού παιδιού… Που δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος…..
Απορίες ενός ενήλικα που ακούει το αναμενόμενο και όμως το μυαλό αρνείται να δεχτεί….
Πόνος… Ατέλειωτος πόνος… Δάκρυα ακαριαία στα μάτια…. 


Η ώρα περνάει… Ξεκινάμε για Πάτρα… Το χειρότερο ταξίδι της ζωής μου…. Ένα ταξίδι με πολλαπλά συναισθήματα… Πρώτο και κυρίαρχο ο πόνος… Η θλίψη… Η καρδιά να ετοιμάζεται να σπάσει… κι όμως να αντέχει…. Τρία σώματα μέσα στο αυτοκίνητο… Κι όμως τόσο μόνος ο καθένας… Και ανακούφιση.. ΟΧΙ για τον άνθρωπο που έφυγε… Αλλά για τον πόνο που έφυγε από το σώμα και την ψυχή που ηρέμησε…. 

Και μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος… 
Δύναμη για να στηρίξει όλους τους υπολοίπους και εσένα κάποιος άλλο θα βρεθεί να σε στηρίξει… 

Δύναμη για τον άντρα σου.. Αυτόν τον υπέροχο σύζυγο που ήταν δίπλα σου.. Πραγματικά δίπλα σου.. Με σώμα και ψυχή… Δύναμη για τον πατέρα.. Ένα πατέρα που παλεύει ακόμα με νύχια και με δόντια να κρατήσει μια γροθιά όπως έλεγε την οικογένεια σας… Και στο λέω να το ξέρεις αγαπημένη μου νονά, τα έχει καταφέρει άριστα μέχρι τώρα…. Δύναμη για τον νονό…. Ο οποίος με αγαπάει όπως με αγάπησες κι εσύ… Ένας νονός ο οποίος μέσα στον πόνο του στήριξε κι εμένα…

Δύναμη για τα παιδιά σου… Μα τι υπέροχα παιδιά… Δίπλα σου συνέχεια… ακόμα και στο τέλος… στο τελευταίο αντίο.. ΠΑΝΤΑ δίπλα σου.. να μην σε αφήσουν στιγμή μόνη σου…. Τρεις αγγέλους έχεις αφήσει κληρονομιά… Που με την σκέψη τους, τα δάκρυα τους και κυρίως την ατέλειωτη αγάπη τους για την υπέροχη μανούλα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου….

Δύναμη για μένα δεν βρήκα εκείνη την μέρα… Και τελικά ακόμα και εγωισμός μπήκε στην μέση… Γιατί να φύγεις;;;…. Δεν ήσουνα καλά μαζί μας;;… Δεν σε αγαπάγαμε;;…Δεν σε προσέχαμε….;;
Αχ… Γλυκιά μου νονά… Συγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου για αυτές τις σκέψεις… Ξέρεις ότι ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά….

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που έφυγες… Κι όμως…. ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ…… Είσαι πάντα εδώ… Δίπλα μου… 

Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην πέρασες έστω και στιγμιαία από το μυαλό μου….
Υπάρχουν και μέρες όμως που χάνομαι στην γλυκιά σου ανάμνηση… Σε όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει… χάνομαι στις ζεστές σου αγκαλιές και στα γλυκά σου φιλιά… 

Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, για όσα μου έμαθες, για το γλυκό σου χαμόγελο..
Σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω ότι έχω δυο μανούλες…..

Σε ευχαριστώ όμως πάνω από όλα για τα μαθήματα που μου έδωσες έστω και με αυτόν τον τρόπο…
Μέσα από τον Γολγοθά σου μου δίδαξες πολλά…

Τι σημαίνει αξιοπρέπεια…. Τόσους πόνους άντεξες και μπροστά μου ποτέ δεν παραπονέθηκες, παρά με κοίταζες με το υπέροχο, γλυκό χαμόγελο σου το οποίο έσπαγε ο πόνος.. Αλλά εσύ έσφιγγες τα δόντια…

Θυμάμαι………

…Την μέρα του πρώτου χειρουργείου.. Σε πήρα τηλέφωνο και η γραμμή Αθήνα – Πάτρα γέμισε με μια εκκωφαντική σιωπή και δάκρυα… Και μετά, συνέχισες να στεναχωριέσαι…. «Το στεναχώρησα το παιδί…», είπες στην μαμά….

…Την τελευταία σου Κυριακή σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε και σε είδαμε…. Μπήκα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα.. δεν άντεχα αυτό που έβλεπα… Βρήκα όμως την δύναμη και ήρθα.. δεν μπορούσα να μην έρθω… «Ευανθία μου, ήρθε το παιδί να σε δει…», σου είπε ο νονός.. Και άνοιξες τα μάτια… Και μου χάρισες το ποιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου… Και πάλι τα έκλεισες…

…Για χρόνια μιλάγατε με την μαμά κάθε μέρα στο τηλέφωνο.. Και πάντα ρώταγες.. «Το παιδί, τι κάνει;»…

Πάντα έτσι με έλεγες.. και πάντα έτσι με ένιωθες…
Είχαμε όλοι δύο μαμάδες… Την μαμά Μαρία και εσένα….

Πόσους πόνους άντεξες… Πόση στεναχώρια κατέκλυζε την ψυχή σου κάθε μέρα… Πόση αγωνία για όλα όσα θα αφήσεις πίσω….

Αχ.. μακάρι να ήσουν εδώ να δεις τι έχουμε καταφέρει…..
Ίσως όμως και να μας βλέπεις…. Και να είσαι περήφανη…."

Θα επανέλθω σύντομα με την παλιά καλή Μάρθα (ναι! εγώ είμαι αυτή!)
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης..... Θα σας απαντήσω! Σας το χρωστάω.. μου χαρίσατε πολλά χαμόγελα!

.....

28

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:51 π.μ.

Περνάω δύσκολα...
Ψάχνω να βρώ την δύναμη, να συνέλθω μόνη μου....
Δεν ξέρω τί μου φταίει, δεν ξέρω ποιός μου φταίει, δεν ξέρω τί μου συμβαίνει....
Ξέρω όμως ότι θέλω να τα καταφέρω μόνη μου.... Και ξέρω ότι θα μπορέσω.....
Δεν σας αφήνω, σας διαβάζω, απλά δεν έχω κάτι να πώ...
Είμαι εδώ κι ας μην με βλέπετε...
Θα επανέλθω....

Σας φιλώ γλυκά όλους....

Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 3

12

Posted by next_day | Posted in | Posted on 10:41 π.μ.

Η θύμηση της πρώτης τους συνάντησης, το ζεστό της χέρι μέσα στο δικό του, τον έκαναν να ανατριχιάσει, να πονέσει βαθιά, να μπήξει τα νύχια του τόσο βάναυσα στο δέρμα του, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να καλύψει τον πνευματικό του πόνο με τον σωματικό. Μάταια όμως, καθώς η εξάρτηση του πλέον είχε ξεπεράσει την θέληση του για ζωή. Θυμήθηκε την ημέρα που τον είδε να τρυπάει το δέρμα του, τις κόρες των ματιών του να μεγαλώνουν και ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Ήταν τόσο βυθισμένος στην απόλαυση που το προσέφερε η δόση του που δεν μπόρεσε να καταλάβει, να δεί, να νιώσει, την απελπίσια που τύλιξε την καλύτερη του φίλη, αντικρύζοντας ένα θέαμα που ποτέ δεν είχε φανταστεί. Εκείνον, με την σύριγγα στο χέρι, να την κοιτάει σαν αγρίμι εγκλωβισμένο σε κλουβί και λίγα δευτερόλεπτα μετά να της χαμογελάει, χαμένος πλέον στις παραισθήσεις του ναρκωτικού.

Τώρα όμως το βλέπει καθαρά. Ήταν μια παράξενα πολύ ζεστή ημέρα του Δεκέμβρη, λίγο πρίν τα γενέθλια της, που περίμενε απο το καλοκαίρι που είχαν περάσει τις πρώτες τους διακοπές. Τις πρώτες διακοπές χωρίς γονείς, ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και τόσο ευτυχισμένοι, αγκιστρωμένοι και οι δύο στους ισχυρούς δεσμούς της φιλίας που τους ένωνε. Εκείνο το καλοκαίρι έβαλαν κάτω την ζωή τους, συζητήσανε τα πάντα, έδιωξαν απο το μυαλό τους όλες τις κακές θύμησες και έκαναν σχέδια! Σχέδια για το πώς θα κάνανε τις πιο έξυπνες φάρσες στους καθηγητές, τί δικαιολογίες θα έβρισκαν για να καλύψουν τις κοπάνες τους, τα μέρη που θα επισκέπτονταν μαζί, οι σχέσεις που θα κάνανε! Σε όλα ήταν μαζί! Και είχαν κανονίσει μια μεγάλη γιορτή για τα γενέθλια της, με κόσμο, φαγητά, ποτά! Θα έδιωχναν και τους γονείς της και θα μπορούσανε να καπνίσουνε και κανά τσιγαράκι χωρίς να παγώνουν τα δάχτυλα τους στα μπαλκόνια.

Τα γενέθλια της πλησίαζαν και κάθε μέρα περνούσανε τα απογεύματα μαζί, όπως εξάλλου έκαναν και τα τελευταία δύο χρόνια. Σε κάθε διάλλειμα μαζί, σε κάθε κοπάνα μαζί, κάθε μεσημέρι μαζί! Της έπαιρνε την τσάντα της, γιατί είχε ανηφόρα μέχρι το σπίτι της, και δεν μπορούσε να βλέπει ένα τόσο κοντό ανθρωπάκι να κουβαλάει μια τσάντα διπλάσια σχεδόν απο εκείνη. Την άφηνε κάτω απο το σπίτι, την φιλούσε γλυκά στο μέτωπο και επέστρεφε στο δικό του, έτοιμος για ακόμα μια διαμάχη με την μάνα του. Μεγάλη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να είναι μόνο φίλοι. Και τον πίεζε να του πεί την αλήθεια, γιατί ένιωθε περίεργα για εκείνο το κορίτσι. Δεν είναι ότι δεν την συμπαθούσε, απλά κάτι την προβλημάτιζε στα μάτια του γιού της όταν μιλούσε για εκείνη. Τρώγανε και οι δύο βιαστικά, κλεινόντουσταν για μια ώρα στα δωμάτια τους παριστάνοντας ότι διαβάζουν και μετά συναντιόντουσταν, στο πάρκο που είχαν γνωριστεί.

Τον τελευταίο καιρό εκείνος της είχε ξεφουρνίσει ότι η μητέρα του είχε ένα διαμέρισμα κοντά στο σπίτι του, πολύ καιρό ανοίκιαστο και είχε αποφασίσει να το κάνει το καταφύγιο τους. Της φαινόταν περίεργο, πως δύο χρόνια δεν είχε ακούσει  τίποτα για το σπίτι, αλλά δεν το είχε ψάξει περισσότερο. Του είχε τόσο πολύ εμπιστοσύνη. Πόσες στιγμές είχε φιλοξενήσει αυτή η μικρή γκαρσονιέρα. Χαρές, λύπες, γέλια, δάκρυα, παιχνίδια μεταξύ των δύο φίλων.

Σε αυτό το σπίτι σχεδιάζαν τις τελευταίες μέρες τα γενέθλια της και εκεί πήγε εκείνο το απόγευμα. Νωρίτερα απο ότι είχαν κανονίσει. Κάτι την έσπρωχνε να πάει κοντά του και δεν το σκέφτηκε. Μέσα στην αγωνία της δεν τον πήρε καν τηλέφωνο. Πήγε να τον αγκαλιάσει, να του ψιθυρίσει τις φοβίες της που ξαφνικά την κατέκλιζαν και εκείνος να την κοροίδευε που φοβόταν τόσο. Δεν θα χτύπουσε το κουδούνι. Της είχε δώσει κλειδιά, αλλά ποτέ δεν τα χρησιμοποίησε. Θα έμπαινε αυτή την φορά ανοίγοντας μόνη της. Είχε χαθεί τόσο πολύ στις σκέψεις της που ήταν σχεδόν σίγουρη, ότι θα έμπαινε μέσα και θα τον έβρισκε στην καλύτερη περίπτωση σκοτωμένο στο πάτωμα, στην χειρότερη τεμαχισμένο.

Τελικά, αυτό που αντίκρυσε ήταν χειρότερο, απο κάθε τρελή σκέψη που είχε κάνει.

~~Συνεχίζεται~~

Γέφυρες Επικοινωνίας

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:34 μ.μ.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη! Υπερβολικά πολύ χαρούμενη!
Γέφυρες με γερές βάσεις! Που θα έχουν μεγάλους δρόμους χωρίς λακούβες! Με λουλούδια στην άκρη και όμορφα ψηλά καταπράσινα δέντρα!

Βρήκα επιτέλους μια σχολή νοηματικής που μου άρεσε! Για αρχή το site! Μου αρέσουν οι φωτογραφίες, μου αρέσει ο απλός τρόπος γραφής! Πήρα ήδη τηλέφωνο! Και μίλησα με μια κοπέλα, ευγενέστατη! Έβλεπα το χαμόγελο της στην φωνή της! Κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα, να πάω να δώ τον χώρο και απο κοντά, να μιλήσω με τον δάσκαλο, να συναντήσω φοιτητές που ήδη έχουν προχωρήσει σε υψηλά επίπεδα!

Το συζητήσαμε εχθές με την κουμπάρα μου και καταλήξαμε ότι απο φέτος πρέπει να ξεκινήσουμε! Η μικρούλα θα ξεκινήσει παιδικό σε λίγες μέρες και θα πηγαίνει κάθε μέρα σπίτι με καινούρια νοήματα και εμείς θα την κοιτάμε σαν χάνοι! Ίσως και να το καθυστερήσαμε δηλαδή, αλλά οκ, ποτέ δεν είναι αργά!

Τα μαθήματα ξεκινάνε τον Οκτώβριο! Θα είναι δύο φορές την εβδομάδα, δύο ώρες το μάθημα! Θα έχουμε και ασκήσεις για το σπίτι! Αμέ!!!! Ανυπομονώ τόσο πολύ! Δεν ξέρω σε ποιό επίπεδο θα το φτάσω! Πάντως στα τέσσερα χρόνια μπορείς να δώσεις εξετάσεις για επάρκεια, απ'ότι διάβασα! Με βλέπω να αλλάζω δουλειά και πεδίο σπουδών και να γίνομαι διερμηνέας! Πάντα ήθελα να μαθω νοηματική και τώρα πλέον έχω κι ενα πολύ πολύ σχυρό κίνητρο!!!!! Τα μυστικά που θα μου λέει η έφηβη βαφτιστήρα μου σε λίγα χρόνια!!!! Όλα αυτά βέβαια θα γίνουν σιγά σιγά! 
Ανυπομονώ τόσο πολύ να ξεκινήσω!

Χθες που πήγα και είδα την μικρή, προχωρήσαμε επίπεδο! Έμαθα πώς είναι στην Νοηματική τα εξής :

Θέλεις να πάμε βόλτα;

Θέλεις να φάς/πιείς/κοιμηθείς;

Σ'αγαπώ!

Είναι νύχτα και πρέπει να κοιμηθείς!

Θέλεις να πας σχολείο;;;;; Σε αυτή την ερώτηση είδα και πώς είναι να λές ένα τρανταχτό "όχι" και να μην δέχεσαι καμία αντίδραση!!! χαχαχαχα!!!!!!

Αυτά!
Δεν σας απαντώ ακόμα στα σχόλια για την ιστορία μας!!! Θα απαντήσω λίγο πρίν ανεβάσω την συνέχεια!!!!

Σας αφήνω τώρα!
Πάω να συνεχίσω την αλφάβητο!



Καλό μήνα να έχουμε! Γεμάτο απο λόγια που δεν ακούγονται, αλλά αγγίζουν την ψυχή!!!

Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 2

13

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:01 μ.μ.

Τα λεπτά περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν είχε πλέον αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερε τί ώρα ήταν, τί μέρα ήταν, δεν μπορούσε καν να καταλάβει αν βρισκόταν σπίτι του ή σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο. Ο αέρας του δωματίου τον έπνιγε, οι ελάχιστοι θόρυβοι του τρυπούσαν τα αυτιά και το φώς του ήλιου του έσκιζε τα σωθικά. Έπρεπε να σηκωθεί, να κλείσει τα πατζούρια και να συνεχίσει να βυθίζεται σιγά σιγά στον λήθαργο του, μέχρι το τέλος να τον λυτρώσει.

Κατάφερε και στάθηκε στα πόδια του και με δυσκολία έσυρε αργά τα πόδια του μέχρι το παράθυρο. Και τότε αντίκρυσε το πιο αποτρόπαιο θέαμα! Τον εαυτό του.
Κοίταξε καλύτερα, ανοιγόκλεισε τα μάτια του, καθώς δεν μπορούε να πιστέψει ότι το είδωλο που καθρεφτιζόταν στο τζάμι, ήταν ο ίδιος. Πλησίασε, ακούπησε με τα ακροδάχτυλα την εικόνα του και έκλεισε τα μάτια του. Και τότε είδε όλα όσα του βασάνιζαν την καρδιά! Πώς γνώρισε εκείνη, πώς εξελίχθηκε η σχέση τους, πώς τις έκρυβε για μήνες το πιο βαθύ του μυστικό, πώς την πλήγωσε.

Έμεινε μπροστά στο τζάμι για αρκετή ώρα. Δεν ήθελε να αφήσει τις εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά του, δεν ήθελε να ξαναγύρισει στην κόλαση που του επέβαλλε το σώμα του. Ήταν τόσο γλυκιά η αίσθηση που ένιωθε, βλέποντας το πρόσωπο της, ταξιδεύοντας στις αναμνήσεις τους, ενθυμούμενος την πρώτη τους συνάντηση.....

Πηγαίνανε στο ίδιο σχολείο. Εκείνος, απο τα "ρεμάλια", τους "αλήτες", που δεν διάβαζαν και έκαναν κοπάνες και έμεναν στην ίδια τάξη, όχι επειδή δεν έγραφαν καλά στις εξετάσεις, αλλά απο τις απουσίες! Την περνούσε όχι μόνο μια τάξη, αλλά τρία περίπου χρόνια. Εκείνη, ντροπαλή, συνεσταλμένη, νεοφερμένη στο σχολείο, προσπαθούσε να γνωρίσει κόσμο, να κάνει νέες παρέες. Κάτι κλίκες του σχολείου  που ήταν πολύ δυνατές κάτι που είχε απογοητευτεί και πρόσφατα απο μια "φίλη", δυσκολευόταν πολυ. Γνωστούς έκανε αμέσως, φίλους δυσκολεύοταν.

Σε μια μονοήμερη εκδρομή του σχολείου, απο εκείνες που σε πάνε στο πιο κοντινό πάρκο της περιοχής, αποφάσισε η παρέα της να παίξει μπάσκετ. Χωριστήκανε, αλλά κάπου δεν τους έβγαιναν ισάριθμες ομάδες και αποφάσισαν να ζητήσουν απο την δική του παρέα μερικούς εθελοντές! Μερικοί σηκώθηκαν απρόθυμα, διαλέξανε ομάδα, αλλά και πάλι τους έλειπε ένα άτομο. Τότε την είδε! Δεν πρέπει να ήταν πάνω απο 1,56 κι όμως έδειχνε τόσο χαρούμενη και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της! Τον κοίταξε και γέλασε δυνατά, σαν να άκουσε τις σκέψεις του, τον πλησίασε, του έδωσε το χέρι της και τον τράβηξε!

~Συνεχίζεται~

Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 1

21

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:08 μ.μ.

Ακόμα ένα ξημέρωμα τον βρήκε κουλουριασμένο στο παγωμένο πάτωμα του δωματιού του. Τα ρούχα του υγρά απο τον ιδρώτα που όλη την νύχτα ταλαιπωρούσε το ήδη βασανισμένο  του κορμί. Τα χέρια του τυλιγμένα στα πόδια του, και τα μάτια μου κολλημένα, στο φώς που έριχνε όλο το βράδυ το φεγγάρι. Το φεγγάρι πλέον είχε χαθεί, καθώς ο ήλιος είχε πάρει την θέση του στον ουρανό. 

Δεν τόλμησε να κουνηθεί απο την θέση του. Δεν τόλμησε να δοκιμάσει να σηκωθεί. Όσες φορές κι αν προσπάθησε την νύχτα, τα πόδια του δεν τον κρατούσαν και έπεφτε πάλι κάτω σαν άχαρο κουβάρι. Μετά απο μερικές άκαρπες προσπάθειες, παραιτήθηκε στην ιδέα και αφέθηκε στην αδυναμία συγκράτησης του κορμιού του. 
"Δεν βαριέσαι.. εδώ δεν μπορώ να συγκρατήσω την ψυχή μου..."

Οι ώρες περνούσαν πολύ γρήγορα χωρίς τίποτα να ταράζει την φαινομενική ησυχία του σπιτιού και του ίδιου. Ούτε τα τηλέφωνα που χτυπούσαν μανιωδώς, ούτε το κουδούνι, ούτε οι φωνές στο κεφάλι του που ζητούσαν απαντήσεις. Έψαχνε κι εκείνος πολλές φορές απαντήσεις. Και τις βρήκε! Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανερώσει το πού! Τις κρατούσε για τον εαυτό του και τον βασάνιζε το μυστικό. Μόνο ένας άνθρωπος ήξερε, μόνο εκείνη το είχε μάθει. Και όχι επειδή της το είχε πεί, αλλά επειδή μόνη της το ανακάλυψε. Και αυτό που τον πόνεσε πιο πολύ ήταν τα λόγια της. Δεν είχε θυμώσει για τις πράξεις του, αλλα που ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να της το πεί. Και πόνεσε, και θύμωσε με τον εαυτό του, γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο. 

Μόνο εκείνη σκεφτόταν αυτές τις δύσκολες ώρες. Εκείνη που το στάθηκε όσο κανείς, που δέχτηκε τις περίεργες συμπεριφορές του, που κράτησε το μυστικό του, που έτρεχε όταν εκείνος χρειαζόταν μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα, ένα στήριγμα. Κι εκείνος είχε πάψει πια να της δείχνει την αγάπη του. Αυτή την αγνή αγάπη που είχε μέσα του για εκείνη. Τώρα πια είχε στρέψει αλλού την προσοχή του, κι εκείνη το έβλεπε, αλλά ποτέ δεν τον άφησε. Τώρα το ένιωθε καθαρά, πόσο στάθηκε δίπλα του. Τώρα το μετάνιωνε που την άφησε, κι ας γατζώθηκε εκείνη πάνω του. 

Ο μόνος τρόπος να την κάνει να φύγει, ήταν να την πονέσει....

"Φύγε... δεν σε θέλω στην ζωή μου....", και της γύρισε την πλάτη.. για να μην δεί τον πόνο στα μάτια μου, για να μην δεί τον ίδιο πόνο στα δικά της......

Και τώρα το μετανιώνει...

Είναι άραγε αργά;;;;;


~Συνεχίζεται~


Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, 
που με σημάδεψαν...

Στραβό ξύπνημα, στραβή μέρα!

17

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:24 μ.μ.

Σήμερα σηκώθηκα με το ζόρι!

9:30 πιάνω δουλειά, 9:05 ήμουν ακόμα στο κρεββάτι! Αεροπλάνο το έκανα το αυτοκίνητο και τελικά κατάφερα και έφτασα στις 10! Αυτό οπως είναι λογικό, μου προξένησε πολλά νεύρα και τρομερή ένταση! Έρχομαι στο γραφείο, έχω μαζί και τον λαπτοπάκι μου, και τσούπ μετά απο 2 ώρες σκάει μύτη και το αφεντικό! 

Έκανα φορμάτ πριν δύο μέρες, έβαλα και linux και ήθελα να τα ψαχουλέψω! Πάει κι αυτό! Στο μεταξύ, την δουλειά την ψάχνουμε με τα κυάλια! Δεν υπάρχει τίποτα! Μην χαλιέσαι λέω, θα απαντήσεις στα σχόλια του προηγούμενου πόστ, θα διαβάσεις τις καινούριες αναρτήσεις, θα ψαχουλέψεις τους καινούριους αναγνώστες, θα αναζητήσεις γενικότερα καινούρια βλογοσπιτάκια! Βάζω λοιπόν καφεδάκι, ανοίγω μια νέα ανάρτηση και κολλάω! Ε αι στο καλό πιά! Πάει η έμπνευση, την έχασα! Αλυσιδωτή αντίδραση όλων αυτών, έχασα και την διάθεση και για όλα τα υπόλοιπα!

Δεν θα το βάλω κάτω, σκέφτομαι! Θα γράψω κάτι! Δεν είναι ανάγκη να είναι ιστορία λάμπας, δεν είναι υοχρεωτικό να πώ για την Αθηνούλα μου - αν και έχω πολλά νέα της -, θα γράψω αυτό που νιώθω! Και αυτό κάνω το λοιπόν! Πολύ γκρινιάρικο μου φαίνεται βέβαια, αλλά νομίζω σε κάποιους θα είναι πιο οικείο όλο αυτό - χιχι! συγνωμη καλό μου!!!

Το μόνο καινούριο που έχω να πώ, είναι ότι έγινα κι εγώ μέλος - συγγραφέας στο Τα σπάμε και ξεσπάμε  και οφείλω ευχαριστήσω και δημόσια την coula που με προσκάλεσε! Τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να επισκεφθώ και τους καινούριους συνβλόγερς απο εκεί. Ε ντροπή, να μην γνωριστούμε!

Άσε το άλλο... είμαι εδώ και 4 εβδομάδες χωρίς γονίδια στο σπίτι και τα έχω δεί όλα! Εκεί που ήμουν 3 λαλούν και 102 χορεύουν, τώρα είμαι εγώ σκουπίζω, εσύ σφουγγαρίζεις!!!!

Νομίζω ότι γκρίνιαξα αρκετά και θα με βαρεθείτε και θα μου φύγετε!
Σας φιλώ γλυκά όλους!!!!!!!

Κι αν σας περισσεύει και κανά ευρώ, αφήστε το κάτω απο το χαλάκι! Δύσκολοι καιροί βλέπετε! Μα, συγνώμη θα το πώ.... πηγαίνεις στο super market, κυρία! παίρνεις το καλαθάκι σου το κόκκινο, νιώθεις κεφάτη κι ας μην ψωνίζεις απο τον Βεροπούλο, παίρνεις ότι πιστεύεις ότι χρειάζεσαι, λές τί στο καλό πόσα να χαλάσω για δύο πραγματάκια και φτάνεις στο ταμείο και μένεις με το στόμα ανοιχτο! πάει και η κεφάτη διάθεση, παέι και το τελευταίο σου καφέ χαρτονόμισμα απο το πορτοφόλι!!

Αυτά τα ολίγα!!!!
Σας χαιρετώ!!!!

Προσευχή!

22

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:44 μ.μ.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήταν οι κουμπάροι μου στο χωριό για διακοπές, μαζί με τους δικούς μου.
Η Χρυσάνθη λοιπόν (η αδερφή της Αθηνούλας μου), αφού έχει παρατηρήσει αρκετό καιρό τον παππού (χήρος εδώ και αρκετά χρόνια), και έχει κάνεις τους ανάλογους συνειρμούς στο μυαλουδάκι της, ρωτάει την κουμπάρα αν ο παππούς έχει γυναίκα! Και ακολουθεί η συζήτηση :

- Είχε γυναίκα Χρυσάνθη μου.
- Και που είναι τώρα μαμά?
- Έχει πεθάνει.
- Και γιατί πέθανε πρώτα η γιαγιά?
- Γιατί έτσι αποφάσισε ο Θεός.
- Δηλαδή μόνο ο Θεός αποφασίζει ποιός θα πεθάνει πρώτος?
- Τις περισσότερες φορές, ναι!



Παύση λίγων λεπτών.



- Τότε μαμά, εγώ θα παρακαλάω τον Θεό, να πεθάνει πρώτα ο άντρας μου!!!!!

Σέκος η κουμπάρα μου, λιώσανε στο γέλιο οι υπόλοιποι!!

Μέσα απο τα Μάτια της #5

16

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:32 μ.μ.

Ο δρόμος εκείνο το βράδυ φώτιζε περίεργα...
Με ένα φώς πολύ έντονο, σαν να γέμιζε χρώματα, τόσο χαρούμενο, τόσο ξεχωριστό, τόσο εντυπωσιακό.. Σχεδόν όλοι οι πεζοί στέκονταν για λίγο κάτω απο την λάμπα και ένιωθαν ένα υπέροχο συναίσθημα να τους κατακλύζει... Κανείς δεν μπορούσε να καταλαβει τί συμβαίνει, αλλά και πάλι δεν ένιωθαν την ανάγκη να αναρωτηθούν περισσότερο..
Κάτι συνέβαινε εκείνο το βράδυ..

Η λάμπα ένιωθε τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη! Είχε ακούσει νωρίτερα απο μια μαμά, ότι αύριο θα στο σχολείο που βρισκόταν ακριβώς πίσω της, θα γινόταν μια εκδήλωση για κάποια παιδιά, απο ένα άλλο σχολείο.. Δεν καταλαβαίνε βέβαια τί εκδήλωση θα είναι αυτή και τί το ξεχωριστό έχουν αυτά τα άλλα παδιά, της αρκούσε όμως που θα έβλεπε νέα παιδικά φατσάκια, θα άκουγε καινούρια γέλια, θα γέμιζε η πλατεία παιδικές φωνές! Χαμογελούσε η λάμπα και αυτό το χαμόγελο έβγαινε με την μορφή υπέροχου, λευκού φωτός! 

Η νύχτα περνούσε αργά και βασανιστικά.. Μετρούσε τα αστέρια, χάζευε τους περαστικούς, προσπαθούσε να μαντέψει τί χρώμα θα είναι το επόμενο αυτοκίνητο που θα περνούσε, αλλά η ώρα φαινόταν να είναι κολλημένη! 

Σιγά σιγά το φώς του ήλιου έκανε την εμφανιση του, ο δρόμος άρχισε να παίρνει ζωή με τους περαστικούς,  τα αυτοκίνητα, τα μηχανακια, τα παιδιά με τις τεράστιες σχολικές τσάντες. Και μετά απο λίγο, είδε το μεγάλο μπλέ λεωφορείο.. Στα παράθυρα έβλεπες, γλυκές φατσούλες, με το χαμόγελο σαν ζωγραφισμένο στα παιδικά προσωπάκια. Και ματάκια γουρλωμένα, να γεμίσουν όσες περισσότερες εικόνες μπορούνε απο το καινούριο μέρος.

Τα πρώτα παιδάκια άρχισαν να κατεβαίνουν και πήγαν και στάθηκαν κάτω απο την λάμπα. "Ποιές θα είναι άραγε οι πρώτες τους εντυπώσεις?".. Περίμενε με αγωνία να ακούσει τις πρώτες του λέξεις, αλλά για κάποιον λόγο δεν άκουγε τίποτα.. 
Έσκυψε λίγο απο πάνω τους, να ακούσει καλύτερα, αλλά και πάλι τίποτα.. Δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο έβλεπε περιέργες κινήσεις με τα χέρια.. Δεν μπορούσε να καταλάβει τί συμβαίνει.. Πώς γινόταν, να μην μιλάνε, να κουνάνε μόνο τα χέρια τους, κι όμως να βλέπει ότι συννενοούνται? Το καταλάβαινε απο τα πρόσωπα τους, απο τις εκφράσεις τους....
"Περιέργο", σκέφτηκε, αλλά έκανε λίγο υπομονή για να μπορέσει να καταλάβει τί συμβαίνει...

Η παρέα άρχισε να μεγαλώνει, και κάποια στιγμή άκουσε και τις πρώτες φωνές.. Έστρεψε το βλέμμα της και είδε κάτι ακόμα πιο παράξενο.. Παιδια διαφόρων ηλικίων, σε κάτι περιέργες καρέκλες που είχαν ρόδες... Μιλούσανε, γελάγανε και τα άκουγε.. Αλλά γιατί δεν αφήνανε τις καρέκλες σπίτι τους? Και αφού βλέπανε την πλατεία, γιατί δεν πηγαίνανε να παίξουνε, να τρέξουνε, να χαρούνε? Παρά μόνο πήγαν και στάθηκαν δίπλα στα υπόλοιπα παιδιά και πάλι η σιωπή γέμισε τον δρόμο... 
Σιγά, σιγά αποχώρησαν όλα τα παιδιά.. Πήγανε στο σχολείο και κρύφτηκαν πίσω απο τις μεγάλους τσιμεντένιους τοίχους του...

Η λάμπα έμεινε με την απορία, όλη την επόμενη μέρα και προσπαθούσε να καταλάβει τί είχε συμβεί... Δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη, όσο κι αν προσπάθησε... Μια εικόνα της έμεινε στο μυαλό... Όταν όλα τα παιδιά, ενώθηκαν σε μια μεγάλη παρέα και πήγαν να συναντήσουν τα υπόλοιπα... Τα "κανονικά" παιδιά, όπως άκουσε απο έναν περαστικό και θύμωσε πολύ....

Αφιερωμένο στην Αθηνούλα μου και σε όλα εκείνα τα "διαφορετικά" παιδιά..
Αλλά και στα "κανονικά" παιδιά, που δίνουν το παράδειγμα σε κάποιος "κανονικούς μεγάλους"...

Βρίσκομαι ακόμα σε νιρβάνα!

8

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:09 μ.μ.

Είμαι ακόμα εδώ όμως.. Δεν σας έχω ξεχάσει!
Σας διαβάζω, σας παρακολουθώ, σας σημειώνω και σύντομα θα σας επισκεφθώ!
Λίγη πίστωση χρόνου ζητώ το κακόμοιρο!
Έχω βάλει όριο... μετά απο αυτή την εβδομάδα, πρέπει να επιστρέψω στους ρυθμούς μου!
Και θα το κάνω!
Μου έχετε λείψει όλοι απίστευτα!!!!!!
Σας φιλώ γλυκά!

Και πάλι μαζί!!!!!! :)

27

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:37 μ.μ.

Επέστρεψα κι εγώ...
Σήμερα πρώτη μέρα στην δουλειά.. που λέει ο λόγος δουλειά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα.. η καλύτερη μου (αποβάλλω σκέψεις τύπου "δεν έχει δουλειά, θα μας απολύσουν όλους") λοιπόν, αφού τυπικά οι διακοπές τελειώσαν, ουσιαστικά συνεχίζονται...
Έχω άπειρα πράγματα να κάνω...
Ξεκινάω την μια λίστα μετά την άλλη... ναι! έχω απίστευτο κόλλημα με τις λίστες και όπως φαίνεται άπειρο χρόνο στο γραφείο για να τις κάνω να είναι και όμορφες!!!
Απο πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω... 
Απο τα 1000+ νέα ποστ που έχω να διαβάσω;
Απο την Αθηνούλα  μου για την οποία έχω πολλά πράγματα να πώ;
Απο τις φωτογραφίες απο το ταξίδι που πρέπει να ταξινομήσω;
Απο τα σχόλια σας, στα οποία πρέπει να απαντήσω;
Απο την αλλάγη που θέλω να κάνω εδω, σε κάτι πιο χειμωνιάτικο, πιο ζεστό?
Απο τα βιβλία που θέλω να διαβάσω;
Απο τις  τόσες σκέψεις που έχει εκείνη και θα μας τις μεταφέρει μέσα απο τα μάτια της;;
Απο όλα όσα έχω σκοπό να κάνω μέσα στον χειμώνα;

Έβαλα έναν και μοναδικό στόχο για την νέα (μετά διακοπών) χρονιά!
Να μην βάλω κανέναν στόχο!
Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου και θέλω να τα κάνω όλα όταν τα νιώθω!
Το σίγουρο είναι ότι θα είναι μια γεμάτη χρονιά!

Σας αφήνω τώρα, πάω να σας διαβάσω σιγά σιγά....

Κι επισής, θα πώ καλό χειμώνα! κι ας πέσετε να με φάτε! :p Λατρεύω τον χειμώνα!!!!!!!

Καλώς ξαναβρεθήκαμε (με όσους έχετε απομείνει), οι υπόλοιποι να συνεχίσετε να περνάτε όμορφα και θα τα πούμε και με εσάς όταν επιστρέψετε!

Στα Γρήγορα!

40

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 10:21 π.μ.

Έβγαλα χαλάζιο στο μάτι. Stop.
Δεν επιτρέπεται να κάθομαι πολύ στον υπολογιστή. Stop.
Έχω τα νεύρα μου γιατί έχω πρηστεί. Stop.
Σήμερα βγαίνω σε άδεια. Stop.
Την Δευτέρα πετάω για Βαρκελώνη! Stoooooooop!!!!!

Θα τα πούμε σε 3 εβδομάδες!
Καλά να περάσετε όλοι σας!
Θα τα πούμε στην επιστροφή, με γεμάτες μπατάριες!!!!!!!!

Φιλιάααααααααα!!!!!!!!!

Ένα Φιλί και μια Νονά!

18

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 10:32 π.μ.

Σήμερα η μέρα μου έκρυβε πολλές συγκινήσεις, πολλά δάκρυα, άλλα πόνου, θυμού και στεναχώριας και άλλα ευτυχίας και περηφάνιας!
Το πρωινό φιλί του μπαμπά επέστρεψε! Δεν ήθελα να του δείξω ότι έχω ξυπνήσει και μόλις έφυγε, έσταξαν τα δάκρυα στα μάτια.... Το λάτρεψα το σημερινό φιλί, σαν να μην το είχα ξανανιώσει.. Ζεστό, τρυφερό, πατρικό, γεμάτο αγάπη, γεμάτο συγχώρεση!

Μετά, έφυγα για το νοσοκομείο. Η γλυκιά μου Αθηνούλα, πάλι έπρεπε να μπεί χειρουργείο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να περάσετε απο το σπιτάκι της. εδώ!!Όλα πήγαν καλά, με τις όποιες δυσκολίες, μας περιμένουν και κυρίως το μικράκι μας!

Φεύγοντας απο το νοσοκομείο, με προλαβαίνει στο ασανσέρ ο χειρουργός της! Ένας γλυκύτατος κύριος, με υπέροχα ζεστά μάτια και μια φώνη ήρεμη, καθυσηχαστική!

-Ξαδέρφη?, με ρώτησε,
-Νονά!!!!, απάντησα και έτρεξαν πάλι δάκρυα στα μάτια!
-Πρέπει να είσαι πολύ περήφανη!
-ΕΙΜΑΙ!!!!!!!!

Και βγήκαμε στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου..
Κάθησα να κάνω ένα τσιγάρο!
Παρά τα στραβά της επέμβασης, παρά τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε, η μέρα τελικά ξεκίνησα πολύ πολύ όμορφα!

Με ένα γλυκό φιλί και μια περήφανη νονά!

Κι ένα κορμάκι που έχει υποφέρει πολύ και θα υποφέρει κι άλλο, αλλά είναι τόσο δυνατό! Μας δίνει μαθήματα ζωής κάθε μέρα! Σφίγγει τα δόντια, χαμογελάει,ακόμα και όταν πονάει, και μας δίνει κουράγιο!

Ένα φιλί και μια Νονά!
Αυτό κρατάω για σήμερα!

.......

32

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 10:43 π.μ.

Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό...
Ειλικρινά δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου....
Ένα συγνώμη δεν είναι αρκετό...
Δεν είσαι ο φίλος μου, δεν είσαι η κολλητή μου, δεν είσαι ένας ακόμα άνθρωπος στην ζωή μου..
Είσαι ο μπαμπάς μου.. 
και σε πλήγωσα...
σε πόνεσα...
όσο δεν είχα κάνει στα  προηγούμενα 27 μου χρόνια, το έκανα τώρα....
και δεν φτάνει το συγνώμη....
σήμερα το πρωί δεν ήρθες να με φιλήσεις, προτού πάς δουλειά... ήταν η πρώτη φορά....
Η λογική λέει ότι θα περάσει.... αλλά εγώ φοβάμαι τόσο πολύ.... 
Δεν θέλω να ξαναπώ συγνώμη....
Θα σου δείξω με τις πράξεις μου, πόσο λάθος ήμουν και πόσο το έχω μετανιώσει....
Απλά να, είναι αυτός ο κόμπος στον λαιμό απο χθές... είναι  που δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια.. είναι που σήμερα τρώμε συνήθως όλοι μαζί κι εγώ νιώθω τόσο άσχημα να κάτσω στο ίδιο τραπέζι μαζί σου...
Θα περάσει.......
Αλλά αναρωτιέμαι.. πόσο εύκολο είναι να κάνεις κάτι, που πίστευες ότι ποτέ δεν θα έκανες... :(


Σκέφτηκα να κλείσω τα σχόλια, αλλά τελικά δεν το κάνω...
Αν δεν ήθελα να το μοιραστώ, απλά δεν θα το έβαζα εδώ...
Απλά είχα τόσο πολύ ανάγκη να το κάνω...
Να το πώ εδώ, να ξορκίσω το κακό..
Να μοιραστώ το βάρος μου.....
Ευχαριστώ τον πολύ αγαπημένο blogger Νυχτερινή Πένα,που άθελα του με έκανε να βρώ το θάρρος να  μοιραστώ αυτό τον κόμπο που με σφίγγει.....

Μια ευχή......

25

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:22 μ.μ.

Θυμήθηκα χθές έτσι ξαφνικά και βούρκωσα....
γιατί κατάλαβα πόσο μου λείπει...
Είχε ερθει η γιαγιά στην Αθήνα, να κάτσουν λίγες ημέρες μαζί μας...
Μεγάλη πιά, δεν μπορούσε να ράψει την τρύπα που είχε κάνει την εμφάνιση της στις κάλτσες τις... Αυτές τις κάλτσες, που φτάνανε μέχρι το γόνατο... Κι είχανε ένα τόσο όμορφο, απαλό, μπεζ χρώμα....
Σχεδόν πιτσιρίκα, της είπα ότι θα της την ράψω εγώ....
Δεν ήξερα όμως  να ράβω....
Έκανα μια τεράστια στραβή γραμμή απο τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο...
Μια βλακεία και μισή ήταν...
Κι όμως στα μάτια της φάνταζεσαι τόσο όμορφη...
Και μου έδωσε μια ευχή.....

"Όσες βελονιές πέρασες, τόσες να είναι και οι χαρές της ζωής σου....."

Και δεν τις πέταξε ποτέ αυτές τις κάλτσες.....
Και δεν έχει φύγει ποτέ απο το μυαλό μου η ευχή της.....

Μέσα απο τα μάτια της #4

19

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:13 π.μ.

Είναι περίεργο... 
Στέκομα πολλά χρόνια εδώ, στο ίδιο ακριβώς σημείο... 
Κάποτε δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου... Μόνο χωράφια... 
Σιγά σιγά με τα χρόνια η περιοχή άλλαξε... έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα σπίτια... Κάτι μικρά, χαμηλά, ξύλινα σπιτάκια... 
Με όμορφους κήπους, πολλά λουλούδια, χωρίς φράκτες και κάγκελα... 
Παιδιά να παίζουν στις αυλές και στους δρόμους... 
Γελάνε, παίζουν, κλωτσάνε τις μπάλες τους και παίζουνε κρυφτό... και η μόνη στιγμή που σταματάνε είναι σπάνια... μόνο όταν θα κάνει την εμφανίση του κάποιο αυτοκίνητο... Πράγμα σπάνιο και όλοι το κοιτάνε εξτασιασμένοι... 
Σιγά, σιγά, τα σπίτι πληθαίνουν, αλλάζουν μορφή, αλλάζουν χρώμα, γίνονται πιο ψηλά, πιο άχαρα, με πιο λίγα παράθυρα αλλά πιο πολλά κάγκελα, με πιο μεγάλους χώρους στο εσωτερικό τους.. 
Και ο δρόμος.... αλλάζει κι αυτός.... Απο χωμάτινος, αρχίζει και παίρνει ένα μουντό, γκρί χρώμα... Και δεν λερώνεις πια τα παπούτσια σου, αλλά φαίνεται σαν να μην σε νοιάζει... και πληθαίνουν κι άλλο τα αυτοκίνητα.... 
Και ψηλώνουν τα σπίτια, και πλαταίνουν οι δρόμοι, και αυξάνονται τα αυτοκίνητα, και λιγοστεύουν τα παιδικά γέλια...

Κι εγώ πάντα εδώ....

Να κοιτω και να παρατηρώ.....

Και ένα μόνο ελπίζω.....

Όσοι είναι ακόμα παιδιά, να παραμείνουν... 

Να μην μεγαλώσουν, να μην πάψει να υπάρχει το παιδικό γέλιο...

Σφύριξε Χαρούμενα Μπορείς!!!

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:26 μ.μ.

Σήμερα έχω φούλ κέφια!
Ακούω απο το πρωί το αποκάτω τραγουδάκι, και προσπαθώ κι εγώ να σφυρίξω, αλλά..δεν!
Αλλά δεν με νοιάζει!
Δεν ξέρω τί φταίει και έχω τέτοια διάθεση.. αλλά στην τελική, γιατί πρέπει να έχουμε λόγο για να είμαστε χαρούμενοι???

Θέλω λοιπόν να το αφιερώσω σε όλους σας!
Μα πραγματικά σε όλους!
Σε κάθε εναν ξεχωριστά με πολλά πολλά χαμόγελα!
Σας το χαρίζω λοιπόν, να το κάνετε ότι θέλετε και να σας ανεβάσει κι εσάς!

Και όπως λέει και το τραγουδάκι....

"Μην το γρουσουζεύεις, σκέψου θετικά, όλα στην ζωή είναι σκατά!!!!!!!!
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς! Δές την φωτεινή πλευρά της ζωής!!!!"

Σφυρίξτε λοιπόν όλοι μαζί!
Φου, φου, φου, φου! (σφυράω, μην μπερδεύεστε!!)

Πάμε!!

Φου, φου, φου, φου!!!!!!

Δικό σας!!!!

"εεε... τώρα μάλιστα... βλέπω την φωτεινή πλευρά της ζωής... π@π@ρι@!!!"!! Το τέλος τα λέει όλα!!!!!





"Απο την νονά μου"

27

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:28 μ.μ.

Το ενδιαφέρον σας, οι ευχές σας, η θετική ενέργεια που στείλατε στην μικρούλα μου, με έχει συγκινήσει πάρα πολύ... το ίδιο και την κουμπάρα μου, στην οποία δεν άντεξα και ξεφούρνισα για το βλογάκι και τα σχόλια τα οποία δεχτήκαμε απο όλους εσάς!
Θέλω λοιπόν, να σας ενημερώσω ότι το σκατούλι, κατάφερε και βγήκε πολύ δυνατό απο όλη αυτή την δοκιμασία και έδωσε μαθήματα θάρρους και υπομονής!
Η επέμβαση πήγε πολύ καλά, με καμία επιπλοκή! Η μικρούλα μέχρι πρίν λίγη ώρα  ήταν στην εντατική και περιμένουν τον γιατρό για τις τελευταίες εξετάσεις για να πάει σε δωμάτιο! Και αν όλα πάνε καλά, αύριο θα γυρίσει στο σπιτάκι της!
Για περισσότερες λεπτομέρειες και νέα της μικρούλας, μπορείτε να περάσετε απο το δεύτερο της σπιτάκι, φτιαγμένο απο την απο την νονά της με πολύ πολύ αγάπη!
Μια σκέψη, η οποία μου ήρθε εχθές το βράδυ, σήμερα την έκανα πράξη και εύχομαι όταν θα της φανερώσω "τί έκανα πίσω απο την πλάτη της", να της αρέσει και να το ευχαιστηθεί!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας, για το ενδιαφέρον σας! Της δώσατε επιπλέον δύναμη την οποία χρειαζόταν!
Στα πρόχειρα περιμένει, νέα ιστορία μέσα απο τα μάτια της γνωστής μας λάμπας και ετοιμάζει εντυπωσιακή εμφάνιση! 

Σας φιλώ γλυκά!

Καλή Επιτυχία μικρή μου!

37

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:24 μ.μ.

Πρίν αρκετό καιρό είχα αφιερώσει μια ανάρτηση για το μικρό μου βαφτιστηράκι!
Τότε το είχα κάνει, απλά και μόνο γιατί εκείνη την ημέρα, με ζήτησε πρώτη φορά στην ζωή της! Ζήτησε το κοντό ανθρωπάκι με τις μπούκλες! Το πρώτο μποϊ είπε εμένα κοντή! χαχα!
Τώρα όμως θέλω να της ευχηθώ καλή επιτυχία!
Αύριο ετοιμάζεται για ένα απο τα πιο σημαντικά χειρουργεία που θα κάνει το σκατούλι μου και με έχει πάρει απο κάτω... Της λείπει ο άνω δεξιός σιαγώνας και θα πρέπει να την ανοίξουν και στα πλευράκια της για να πάρουν το μόσχευμα... Δεν είναι λογικό να τρελαίνομαι στην σκέψη;
Πώς ένα ανθρωπάκι, τόσο μικρό, τόσο ευαίσθητο, τόσο εύθραυστο θα αντέξει ένα χειρουργείο 5 ωρών περίπου???
Και μετά;;; δεν θα πονάει, δεν θα υποφέρει;;;
Ξέρω, είναι για το καλό της... γιατί στο φατσάκι της φαίνεται το πρόβλημα της, κι ας μην το βλέπω εγώ! Χαζονονά με λένε όλοι, αλλά εγώ νομίζω ότι απλά είμαι ερωτευμενη μαζί της και στα μάτια μοιάζει το πιο όμορφο μωρό του κόσμου! Ξέρω ότι πρέπει να το κάνουμε για το δικό της καλό, για να γίνει "όμορφη"... και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί τώρα καταλαβαίνω, σε πόσα καλούπια πρέπει να μπούμε απο πολύ μικροί, για να ταιριάζουμε με τους υπολοίπους...  Μεγάλο θέμα συζήτησης, το οποίο δεν θα ανοίξω τώρα!
Να ευχηθώ λοιπόν, στο πιο όμορφο φατσάκι που έχω στην ζωή μου, να πάει πολύ καλά, να μπορέσει να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και την ώρα του χειρυοργείου αλλά και τις επόμενες μέρες!

Αθηνούλα μου, θα είσαι στην σκέψη μου κοριτσάρα μου! Κοιτά, να βγείς γερή και δυνατή απο αυτήν την δοκιμασία και να συνεχίσεις να μας χαρίζεις ξεδοντιάρικα χαμογελάκια!

Μέσα απο τα μάτια της #3

20

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:15 μ.μ.

Ακόμα μια μέρα ξημέρωνε, η ζέστη αφόρητη, ούτε λίγο αεράκι για να μαλακώσει λίγο η λάβα που ξεπηδούσε λυσσασμένα απο την άσφαλτο...Ένα κατα τα φαινόμενα ήσυχο μεσημέρι, που τίποτα δεν μπορούσε να προοιωνήσει όσα θα γινόντουσταν σε λίγες ώρες...

Εκείνη στεκόταν στην γωνία της, χάζευε τους περαστικούς που περνούσαν, άκουγε τις συνομιλίες τους, μετρούσε τα αυτοκίνητα που περνούσαν.. τον τελευταίο καιρό είχε ανακαλύψει ένα καινούριο παιχνίδι... άθροιζε τα νούμερα απο τις πινακίδες των αυτοκινήτων.. δεν είχε κάποιο νόημα, απλά περνούσε η ώρα...

Ένας μόνο περαστικός της κίνησε την περιέργεια... Τον είδε να περπατάει στο πεζοδρόμιο, σκυφτός, βαρύς... Αξύριστος φαινόταν για μέρες και ένα τεράστιο βάρος να τον πλακώνει.... Περνώντας δίπλα της, του έστειλε ένα δροσερό αεράκι, να απαλύνει λίγο το βάρος του.. εκείνος το αισθάνθηκε, στάθηκε ένα λεπτό μπροστά της και την κοιτούσε αποσβολωμένος... Ήξερε όμως ότι δεν κοιτούσε εκείνη, το βλέμμα του έκρυβε πολλά μυστικά, πολλά βάσανα, πολλές στεναχώριες... Κι εκείνη εκεί.. να μην μπορεί να κάνει τίποτα.. 

Προσπάθησε να τρυπώσει στην σκέψη του, να του πεί να έρθει το βράδυ, να αφήσει σε εκείνη την γωνία όλα του τα βάσανα και να συνεχίσει την ζωή του... Δεν μπόρεσε να το κάνει.. Ήταν  τόσος ο πόνος του, που τίποτα δεν μπορούσε να εισχωρήσει στην σκέψη του, στην καρδιά του, στην πονεμένη του ψυχή....
Και συνέχισε τον δρόμο του....

Εκείνη ανύμπορη πλέον να κάνει το οτιδήποτε, προσπάθησε να φέρει στο μυαλό της το πρόσωπου εκείνου, ξυρισμένο, περιποιημένο και να θυμηθεί πού μπορεί να τον είχε ξαναδεί.... Προσπάθησε πολύ αλλά δεν κατάφερε τίποτα... Συνέχισε την μέρα της, προσπαθώντας να βγάλει απο τις σκέψεις της το πρόσωπο αυτό....

Και όταν ήρθε το βράδυ θυμήθηκε μία και μοναδική εικόνα....
Εκείνον, με ένα παιδικό καροτσάκι να κάνει βόλτες στην πλατεία που βρισκόταν ακριβώς πίσω της.. Με το ένα χέρι κρατούσε το καροτσάκι, και με το άλλο κρατούσε ένα κατάλευκο χέρι... Το κρατούσε σφικτά, το έβλεπε, ένιωθε όλη την αγάπη που έβγαζε αυτό το ζευγάρι στον αέρα... Δεν μπόρεσε να θυμηθεί κάτι άλλο...

Μετά απο λίγες ώρες, λίγο πριν το ξημέρωμα, εμφανίστηκε πάλι εκείνος...
Έγειρε επάνω της και άφησε τις σκέψεις του και τις εικόνες του μυαλού του, να ποτίσουν το σώμα της....

Σάββατο βράδυ ήταν, μια δροσερή νύχτα, η πρώτη βόλτα με το μωρό τους... Την περιμέναν τόσο καιρό εκείνη την βόλτα, αλλά δεν ήξεραν πόσο πιο σημαντική τελικά θα κατέληγε να είναι η βραδιά... Μπήκαν στην πλατεία, έκαναν πολλές φορές το γύρω της, μέχρι που τα ματάκια της μικρής τους έκλεισαν και αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα... 

Όταν έφτασαν στην άκρη του δρόμου, εκείνος, άφησε τις δύο γυναίκες της ζωής του για να πάει στο περίπτερο να πάρει τα τσιγάρα του... Δεν είδε το πώς, δεν είδε το πότε.. μόνο άκουσε... Τα λάστιχα στην άσφαλτο κι έναν βουβό ήχο... Σχεδόν άκουσε τον ήχο της επαφής... Τα σίδερα με τα κορμιά... Δεν βρήκε το κουράγιο να γυρίσει να κοιτάξει.. ένιωσε τα πόδια του να λύνονται και να χάνει τις αισθήσεις του....

Ξύπνησε στο κρεββάτι του, ένιωσε ένα κορμί δίπλα του... Χαμογέλασε και σκέφτηκε όνειρο ήταν... Γύρισε έτοιμος να την σφίξει στην αγκαλιά του.. Αλοίμονο... Δίπλα του ήταν ο κολλητός του.. "Τί κάνεις εδω, ρε μαλάκα?", τον ρώτησε, έτοιμος για παιχνίδια με τον παιδικό του φίλο.... Μόνο όταν είδε τα μάτια του, πάγωσε... Και τότε κατάλαβε τί είχε συμβεί... Μια ερώτηση μόνο έκανε... "Πώς θα ζήσω τώρα ρε φίλε?".... Και έκλεισε τα μάτια του....

Αυτά θυμόταν  τώρα, εκεί στην γωνία του δρόμου.. Είχε μήνες να περάσει απο εκείνο το σημείο... Αρνιόταν πεισματικά, σαν μικρό παιδί που του έχουν πάρει το αγαπημένο του παιχνίδι, να περπατήσει στον ίδιο δρόμο...

Κι εκείνη, δεν μπορούσε να κάνει κάτι... Πώς θα μπορούσε άλλωστε.. ένιωθε τον πόνο που του έσκιζε τα σωθικά... 

Ένιωθε τα πάντα....
Όπως τα έβλεπε στα μάτια του....
Μέχρι που τα μάτια του έκλεισαν για πάντα....
Κι εκείνη έγυρε πάνω του, να κρατήσει το σώμα του ζεστό, μέχρι να ξημερώσει, μέχρι κάποιος περαστικός να καλέσει ένα ασθενοφόρο, κι ας είναι ήδη πολύ αργά....

Και θα θυμάται εκείνη για εκείνον τώρα πια....
Θα βλέπει τις εικόνες του.....
Μέσα απο τα δικά της μάτια.....