Παπούτσια

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:31 μ.μ.

Η φώτο απο εδώ
Παπούτσια!
Πολλών ειδών παπούτσια! Mεγάλα, μικρά, φαρδιά, στενά, ελαφριά, βαριά, ψηλοτάκουνα, κομψά, ακριβά, φτηνά, ξώφτερνα, μυτερά, παιδικά, ανδρικά, γυναικεία, καλοκαιρινά, δερμάτινα, πλαστικά! Εξ'ορισμού το παπούτσι είναι ένα υπόδημα κατασκευασμένο απο δέρμα ή αλλο υλικό, με σκληρή αλλά εύκαμπτη σόλα στο κάτω μέρος και μαλακότερο δέρμα ή άλλο υλικό στο πάνω μέρος, μέ ή χωρίς τακούνι, μπορεί να καλύπτει ολόκληρο το πόδι ή τμήματα του!

Μεγάλος λόγος γίνεται για τα παπούτσια! Κάποιοι δίνουν ιδαίτερη σημασία στα παπούτσια! Κάποιοι άλλοι τα θεωρούν αναγκαία (και κάποιες φορές αναγκαίο κακό!)! Κάποιοι απλά αδιαφορούν!

Τί γίνεται όμως όταν ένα παπούτσι, δεν είναι απλά  ένα παπούτσι, αλλά είναι πολλά παραπάνω? Όταν σου κάνει ωραίο αστράγαλο, όταν σου ψηλώνει το πόδι, όταν είναι άνετο-βολικό, όταν σε χτυπάει;; 

Υπάρχουν λοιπόν, πολλών ειδών παπούτσια! Δύο τα πιο σημαντικά για μένα!

Τα αθλητικά! Τα πάντα άνετα και βολικά, που φοριούνται σχεδόν με τα πάντα, σχεδόν όλες τις ώρες! Λατρεύω τα αθλητικά! Είναι αυτά που με έχουν βγάλει πολλές φορές απο την δύσκολη θέση, τί να βάλω! Για καφέ, για φαγητό, ακόμα και για ποτό, με το κατάλληλο ντύσιμο! Λατρεμένα για ατέλειωτες βόλτες στην παραλία! Είναι πάντα εκεί! Με περιμένουν υπομονετικά! Είναι κάτι σαν τους φίλους τα αθλητικά παπούτσια! Ολες τις ώρες κοντά σου, ότι ώρα και να χρειαστείς, μπορούν να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο! Απο μικρή ηλικία, τα αθλητικά είναι ίσως απο τα πρώτα μας παπούτσια! Μπορεί να έχουμε αλλάξει γνώμες, να έχουμε αλλάξει γούστα, όμως πάντα υπάρχει κάποιο που σημάδεψε σημαντικές στιγμές της ζωής μας! Έτσι και οι φίλοι μας! 

Τα καλά παπούτσια! Είτε ανδρικό, είτε γυναικείο! Άβολα τις πρώτες φορές! Μέχρι να "ανοίξει", να πάρει την φόρμα του ποδιού μας! Να μάθουμε και εμείς οι ίδιοι πώς να περπατάμε, σωστά και όμορφα με αυτά! Ακόμα και ένα πολύ απλό ρούχο, μπορεί να "δείξει" διαφορετικό με ένα καλό παπούτσι! Το σημαντικό είναι ότι το "καλό", είναι καθαρά υποκειμενικό! Ο καθένας έχει την δική του άποψη για το τί είναι καλό παπούτσι! Είναι κάτι σαν τις ερωτικές σχέσεις! Στην αρχή, γνωρίζεις τον άλλον, δεν ξέρεις τα χούγια του, με ποιό τρόπο "δένουν τα κορδόνια του". Κάποια σε "χτυπάνε" κιόλας! Αν δεν τα συνηθίσεις τελικά τα αλλάζεις! Αν όμως ταιριάξουν στο πόδι σου, κάνεις υπομονή, μέχρι να συνηθίσει ο ένας τον άλλον!  Και αν δεν σου κάτσει τελικά το συγκεκριμένο για μικρές λεπτομέρειες ψάχνεις το επόμενο, που θα μοιάζει, αλλά και θα ξεχωρίζει ταυτόχρονα! Και συνήθως καταλήγεις σε ένα και μοναδικό παπούτσι που δεν θες να αλλάξεις! Το οποίο είναι και αυτό πάντα δίπλα σου, για να αναδείξει τον καλύτερο σου εαυτό!

Εγώ έχω βρεί τα παπούτσια μου! Δύο αθλητικά και ένα καλό! Και δεν τα αλλάζω! Τα θέλω στην ζωή μου! Τα φροντίζω, τα προσέχω, τα πλένω συχνά, τα γυαλίζω, τα φυλάω στα κουτάκια τους! Στα κουτάκια της καρδιάς μου! 

Και όσο κι αν παλιώσουν θα μείνω σε αυτά! Δεν θα πάρω καινούρια!
Έχω περπατήσει πολλούς δρόμους με αυτά! Τα έχω φορέσει με τα πάντα, με όλα τα ρούχα! Και αν σε κάποιους  δεν αρέσουν, δεν με ενδιαφέρει! Είναι τα αγαπημένα μου!

Αγαπάω τα παπούτσια μου!
Τους έχω αδυναμία!
Κι αν κανείς μου τα πειράξει κάηκε!

Εξομολογήσεις και Γενέθλια!!

35

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:02 π.μ.

Photo from here
Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ καθαρά την φωνούλα της μικρής μου και δεν θα την ακούσω μάλλον ποτέ... Μου λείπει τόσο πολύ να την ακούσω να λέει "νονά"... Δεν το άκουσα ποτέ, κι όμως μου λείπει... Να την ακούσω να μου ψιθυρίζει ένα μυστικό και να νιώθω την ανάσα της....

Είναι πολλές εκείνες οι φορές που κάθομαι μόνη μου και  στεναχωριέμαι λυπάμαι τόσο πολύ για αυτό το πλασματάκι που τόσο πολύ ταλαιπωρείται και δυστυχώς θα ταλαιπωρηθεί κι άλλο στην ζωή του... Με τόσα χειρουργεία, τόσους γιατρούς, τόσες υποχρεώσεις απο τόσο μικρή ηλικία... Μας λέει ότι είναι κουρασμένη κάτι μέρες.. και πώς να μην είναι δηλαδή?....

Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες της.. απο τόσο δα μικράκι μέχρι σήμερα... έχω τόσες φωτογραφίες και όλες είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους... Και η κάθε μια είναι και απο μία ανάμνηση.. μια εικόνα της, ένα χαμόγελο της... Και την βλέπω πόσο δυνατή είναι... όμως κι αυτό μου φαίνεται άδικο... είναι κρίμα απο τόσο μικρή να πρέπει να μένει τόσο δυνατή... 

Τώρα που γράφω την ανάρτηση σκέφτομαι το δέρμα της... τα μαλλιά της και την μυρωδιά τους... αλήθεια, έχετε προσέξει πόσο τέλεια μυρίζει το κεφαλάκι των μικρών παιδιών όταν ιδρώνουν?...  τα χεράκια της... τα δάχτυλα της... Και πώς κουνιούνται... πώς προσπαθούν να επικοινωνήσουν.. πόσα μου λένε.. κι εγώ τώρα μαθαίνω να την ακούω... μεγαλώνω κι εγώ μαζί της... μαθητριούλα κι εγώ, μαθαίνω τα ίδια παραμύθια που κάνει στο σχολείο της... Και αυτό μου δίνει κουράγιο και δύναμη... προχωράμε μαζί με την Αθηνούλα μου.... Απέκτησα μαζί της κι εγώ το καινούριο μου όνομα... το Νοηματικό μου... και μοιάζει τόσο πολύ με το δικό της...

Και έτσι προχωράμε μαζί.... Με όλα τα άσχημα, αλλά κυρίως με όλα τα όμορφα...

Σήμερα που έχεις τα γενέθλια σου, θέλω να έρθω να σε πάρω αγκαλιά.. να σε σφίξω, να σε γεμίσω φιλιά... και εσύ να μου χαμογελάς, να με πειράζεις, να μου μιλάς με τα μάτια σου, με το χαμόγελο σου....

Σήμερα που γιορτάζεις, δεν θέλω να σκέφτομαι τα άσχημα.. θέλω μόνο μαζί σου να θυμηθώ όλα αυτά τα όμορφα που έχουμε περάσει μαζί, όλες τις αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει... Και έχω τόσα πράγματα να θυμάμαι...

Σήμερα που μεγαλώνεις έναν χρόνο, θέλω να σου υποσχεθώ... μέσα απο την καρδιά μου... θα είμαι πάντα δίπλα σου... κι ας μην με βλέπεις πάντα.... το νιώθεις όμως.... γιατί η σκέψη μου κάθε μέρα είναι μαζί σου... θα τα περάσουμε όλα μαζί αγαπημένο μου σκατούλι... θα σου κρατώ το χέρι και θα το σφίγγω... να το νιώθεις... να το βλέπεις....

Χρόνια σου Πολλά μικρή μου... αλλά κυρίως Χρόνια Καλά... και όσο περνάει απο το χέρι μου θα είναι καλά... κι ας είναι δύσκολα...

Αφήνω τις υποσχέσεις όμως στην άκρη... στην πράξη θα φανούν όλα!!

Χρόνια σου Πολλά μικρή μου... να χαμογελάς πάντα και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους!!!!

Σε λατρεύω!

Τηλεγράφημα

19

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 5:05 μ.μ.

Έρχονται τα γονίδια, στοπ!

Έχω πολλά νεύρα, στοπ!

Δεν έχω ιδέα πότε θα ξαναφύγουν, στοπ!

Αυτό μου δημιουργεί ακόμα περισσότερα νεύρα, στοπ!

Το 3ήμερο δεν θα έχω υπολογιστή, στοπ!

Ας όψεται ο έρωτας, στοπ!

Θα δώσω στον έρωτα τον υπολογιστή μου, στοπ!

Το μόνο καλό είναι τα γενέθλια της μικρής μου, στοπ!

Κρατήστε τις ευχές σας, στοπ!

Θα ανέβει ανάρτηση (προγραμματισμένη) το Σάββατο, στοπ!

Διάβασα αυτό και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, στοπ!

Καλά να περάσετε όλοι σας! Στοπ!

Στοπ!
Στοπ!
Στοπ!
Στοπ!

Χιλιόμετρα

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:04 μ.μ.

Η ζωή είναι σαν τον μετρητή χιλιομέτρων των αυτοκινήτων... Τρέχει κάθε μέρα που τρέχεις κι εσύ μαζί... Μετράει μαζί σου.. Χιλιόμετρα εκείνος... Στιγμές, εικόνες, πρόσωπα, θύμησες, συναισθήματα εσύ.... Μπαίνεις στο αυτοκίνητο που λέγεται ζωή και πρέπει να φτάσεις κάπου.. δεν ξέρεις πού.. δεν ξέρεις πόσα διαφορετικά αυτοκίνητα θα συναντήσεις στον δρόμο σου... 

Κάποιους απλά θα τους προσπεράσεις... Και δεν θα σου περάσει καν η ιδέα απο το μυαλό τί μπορεί να κρυβόταν μέσα  τους, αν είχαν κάτι να σου πούν... Απλά προσπερνάς, γιατί είσαι χαμένος στα δικά σου προβλήματα... Πού να μπλέκεις τώρα.... Και ακόμα και όταν συναντάς άλλα αυτοκίνητα στο φανάρι, δεν ανοίγεις το παράθυρο να στείλεις μια καλήμερα.. Για τρελό θα με περάσουν σκέφτεσαι και κλείνεσαι στην δική σου τρέλα! Στην τρέλα που εσύ έχεις ονομάσει λογική.......

Κάποιους θα τους θαυμάσεις για το όμορφο αυτοκίνητο και θα μελαγχολήσεις ίσως γιατί το δικό σου δεν είναι τόσο όμορφο... ίσως να τρέχουν και πιο γρήγορα απο εσένα... ξεχνάς όμως κάτι βασικό... είναι δικό σου.. και μόνο δικό σου... και το πόσο όμορφο είναι, εξαρτάται απο το πόσο όμορφο θα το βλέπεις εσύ! Θα ομορφαίνει το αυτοκίνητο σου, όταν στις ρόδες του έχουν μείνει σημάδια απο τα βουνά που ανέβηκες με φίλους όταν αποφάσισες να κάνεις το πρώτο σου road trip!....άμμος απο τις παραλίες που επισκέφτηκες εκείνο το βράδυ που τα είχες πάρει με όλους και με όλα και ήπιες μπύρες μόνος σου ακούγοντας τον ήχο της θάλασσας!

Με κάποιους θα τρακάρεις... Απαλά, με το πλάι, θα πέσουν εκείνοι πάνω σου, μετωπική... Κι όμως όσο σοβαρό ή όχι και αν είναι το τρακάρισμα, θα ανταλλάξεις κουβέντες... ίσως κάποιους να τους βρίσεις, ίσως κάποιοι να κάνουν το ίδιο.... Με κάποιους ίσως να κλαίς μαζί απο τον φόβο που δεν έγινε κάτι σοβαρότερο... θα ευγνωμονείς τον αερόσακο που σου έσωζε την ζωή... θα τρομάξεις, θα ταρακουνηθείς.. ίσως και να τραυματιστείς.. αλλά όταν βγείς τελικά απο όλο αυτό, θα ξέρεις τί να προσέξεις την επόμενη φορά... και θα το αποφύγεις.... και θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό, αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι με το οποίο θα τρακάρεις.... Και πάντα θα μαθαίνεις πώς να προσέχεις... και ποτέ δεν θα ξέρεις τα πάντα.... και ίσως αυτό να είναι το ωραίο.... Να μην ξέρεις τί σου φέρνει η επόμενη στροφή....

Κάθε φορά που οδηγείς αφήνεις την άσφαλτο πίσω σου... κοίτας απο τον καθρέφτη και την βλέπεις να χάνεται... η ταχύτητα καθορίζει το πόσο γρήγορα ή πόσο αργά θα χαθεί... χάνεται όμως... και ακόμα και όταν ξανακάνεις την ίδια διαδρομή, τίποτα δεν θα είναι ίδιο... κάποιος άλλος θα περπατάει στο πεζοδρόμιο... τα σύννεφα στον ουρανό θα έχουν διαφορετικά σχήματα... η θέση του ήλιου θα είναι άλλη...  διαφορετικό τραγούδι θα ακούς στο ράδιο.. άλλη ψυχολογία θα έχεις... κάτι άλλο θα αναζητάς απο την κάθε διαφορετική διαδρομή....

Και όλα αυτά καταγράφονται..... Στο μετρητή σου.. στην καρδιά σου.... Και υπάρχουν χιλιόμετρα σταθμοί....

Μόνο θυμήσου.....
Δεν μπορείς να τα σβήσεις τα χιλιόμετρα... μπορείς να τα αφήσεις πίσω... μπορείς να μην επιστρέψεις ποτέ σε μέρη που έχει πάει.. όμως ποτέ δεν μπορείς να τα σβήσεις.....

Είναι όπως ο μετρητής των αυτοκίνητων... μπορεί να σβήνεις τις ενδείξεις στο μερικό χιλιομετρητή, αλλά θα υπάρχει πάντα απο κάτω ένα νούμερο... ένας αριθμός που θα πέφτει πάντα πάνω του το μάτι σου και θα σου θυμίζει όσα χιλιόμετρα έχεις κάνει....

Ξεγύμνωμα....

27

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:32 μ.μ.

Επειδή τον τελευταίο καιρό, ακούω πολλά καλά λόγια, απο συγγενείς, φίλους, γνωστούς, bloggers, αποφάσισα ότι είναι καιρός όλοι να μάθετε την αληθινή Μάρθα! Το σκέφτηκα απο εδώ, το είδα απο εκεί, κάτι και το παιχνίδια με τα 7 μυστικά, αποφάσισα να σας πώ όλη την αλήθεια... Χωρίς φόβο και πάθος (ή το ανάποδο δεν είμαι και πολύ σίγουρη), θα αποκαλυφθώ... όλα τα στραβά που έχω θα φανούν εδώ.....

Για πάμε λοιπόν......

Το πρωί είμαι για σφαλιάρες... Το ξέρω, το δέχομαι, αλλά όποιος θέλει να τα πάμε καλά, καλά θα κάνει να μην μου κολλάει πρωινιάτικα! Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς, δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς, δεν θέλω να βλέπω κανέναν! Έχω ρίξει ομηρικούς καβγάδες με τα γονίδια γι'αυτο το θέμα! Αλλά και με διάφορους άλλους κακόμοιρους που είχαν την ατυχία να τους φιλοξενήσω σπίτι μου!

Όταν περπατάω, στο δρόμο, στο μετρό, στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, είμαι επίσης για σφαλιάρες. Είμαι πολύ αρνητική με τον οποιονδήποτε με πλησιάσει. Αν τελικά βρεί το θάρρος και μου μιλήσει μετά το γεμάτο τσαντίλα βλέμμα που θα του ρίξω, ίσως και να βγάλει κάποια άκρη. Αρκεί βέβαια να έχει πραγματικά κάτι να μου πεί και όχι να χαζολογήσει!Η μια απο τις φιλεναδίτσες μου, με λέει ξυνομούρα! Και μετά σου λένε κάνε φίλους να δείς καλό!

Έχω ένα θέμα τεράστιο με τα νεύρα! Θυμώνω πολύ εύκολα! Βέβαια το ξεχνάω και πολύ εύκολα... αφού όμως τα χώσω... το πραγματικά άσχημο της υπόθεσης είναι ότι το ξέσπασμα δεν γίνεται στην ώρα του, οπότε είναι λίγο ακραίο και σε στιγμή που ο άλλος δεν καταλαβαίνει απο πού του ήρθε η καταπρακιά!

Βαριέμαι πολύ εύκολα! Όταν είναι να ξεκινήσω κάτι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη, βάζω μπρός την μηχανή και γκαζώνω! Αλλά μετά από λίγο, αρχίζω και βαριέμαι.. θέλω με κάτι καινούριο να ασχοληθώ και τα παρατάω, συνήθως λίγο πρίν το τέλος! Ευτυχώς τουλάχιστον αυτό δεν το κάνω με τους ανθρώπους της ζωής μου!

Και μιας και μίλησα για τους γύρω μου... να, ένα ακόμα κακό μου, που μου ήρθε έτσι εύκολα στο μυαλό! Γενικά, δεν χαλάω εύκολα τις σχέσεις με τους γύρω μου.. κάνω υπομονή μέχρι εκεί που δεν πάει! δεν μιλάω εύκολα για όσα με ενοχλούνε, εξώ και το αποτόμο ξέσπασμα που είπα πρίν! Ακόμα και μετά το ξέσπασμα όμως, πάλι δεν θα εξαφανιστώ! Θα συνεχίσω να είμαι δίπλα στον άλλον. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αν ξενερώσω... εκεί πραγματικά έχουμε θέμα! Και δυστυχώς ξενερώνω πολύ εύκολα και για ανούσια πράγματα!

Ακόμα ένα κόλλημα μου είναι με τα πράγματα μου. Εγώ μπορεί να τα κακομεταχειρίζομαι, να τα σπάω, να τα πετάω, αλλά αν κάποιος άσχετος κάνει κάτι απο όλα αυτά, μαύρο φίδι που το έφαγε! Χαρακτηριστικό παράδειγμα, σε ένα πάρτυ που είχα κάνει σπίτι μου, κάποιος ζαλίστικε και έπεσε.... μέχρι εδώ καλά! Το κακό είναι ότι έπεσα πάνω στον υπολογιστή μου και ο υπολογιστής πάνω στο x-box! Γυάλισε το μάτι μου! και ένας φίλος που προσπάθησε να μου πεί ότι δεν έγινε τίποτα, έφαγε κλωτσιά -μην-μιλήσεις εσύ θα την πληρώσεις απο την κολλητή μου!

Ελπίζω να εξακολουθήσουν να με αγαπάνε κάποιοι μετά απο αυτό, και εσείς να συνεχίσετε να μου κρατάτε συντροφιά!

Φυσικά, όποιος άλλος θέλει μπορεί να ακολουθήσει την ίδια τακτική.. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να γνωριστούμε καλύτερα!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!!!!!

F@ck the Gap!

27

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:24 π.μ.

Πόσα πράγματα μπορεί τελικά να μεταφέρει ένας συρμός του μετρό?
Κάθε μέρα κόσμος, ανεβοκατεβαίνει βιαστικά, μπαίνει, βγαίνει.. Πάει κάπου, αργότερα ξαναμπαίνει κουρασμένος για να επιστρέψει..
Όλοι τόσοι διαφορετικοί......

Κάποιοι ακούνε μουσική και κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι τους, χτυπάνε τα δάχτυλα τους στο τζάμι.. οι πιο κεφάτοι κουνιούνται ολόκληροι... Απο τις γκριμάτσες τους, απο τον ρυθμό τους, ίσως και να μπορείς να καταλάβεις τί μουσική ακούνε... χαρούμενη, ρυθμική, έντονη, λυπητερή, θλιμμένη... Και ίσως μέσα απο την μουσική τους να μπορείς να ρίξεις μια ματιά στην ψυχή τους... 

Κάποιοι διαβάζουν βιβλία.. Μπαίνουν βιαστικά στο βαγόνι, ψάχνουν θέση και βγάζουν το βιβλίο στα πόδια τους και διαβάζουν.... Απο τον τίτλο των βιβλίων, αντίστοιχα με την μουσική, ίσως και να μπορέσεις να ανακαλύψεις τί είναι αυτό για το οποίο αναζητούν την λύση... ίσως και να μπορέσεις να καταλάβεις απο τί προσπαθούνε ξεφύγουν...

Υπάρχουν και κάποιοι που γέρνουν στο τζάμι και κοιτούν έξω... Κοιτούν το απόλυτο κενό, αφού η μαυρίλα μέσα στα τούνελ του μετρό, δεν προσφέρει και ιδιαίτερα θέα.... Προσφέρει όμως τροφή για σκέψη... αυτό το απόλυτο μαύρο ίσως και να φωτίζει τελικά τις πιο κρυφές σκέψεις.. εκείνες που λουσμένες στο φώς φαίνονται τρομακτικές...

Κάπου μέσα σε όλους αυτούς βλέπεις και φωτεινά πρόσωπα... Που κρατάνε ένα κινητό στο χέρι και διαβάζουν ένα μήνυμα.. ίσως ερωτικό, ίσως φιλικό, ίσως κάποιο καλό νέο... και το χαμόγελο τους νομίζεις θα ξεκολλήσει απο τα χείλη τους και θα πάει και θα απαλύνει τα σκυθρωπα πρόσωπα των υπολοίπων!

Συναντάς παρέες που συζητάνε, σχεδόν τα πάντα νομίζεις.. παιδιά με σχολικές τσάντες λένε για το απροειδοποίητο διαγώνισμα, για την καινούρια στριμμένη καθηγήτρια, για τους βαθμούς που θα πάρουν και θα πρέπει να τους δείξουν στους γονείς τους, για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Όνειρα, ελπίδες, σχέδια για το μέλλον μαζεμένα όλα σε έναν συρμό του μετρό! Άντρες με χαρτοφύλακες στα χέρια, γυναίκες με ψηλές γόβες, συζητούν για τις απολύσεις που έγιναν  στην δουλειά τους, για τις υπερωρίες που δεν θα πληρωθούν, για τον προϊστάμενο που πάλι τους έσπρωξε στα όρια τους αλλά και πάλι δεν είπαν τίποτα!

Τόσο διαφορετικοί όλοι αυτοί....
Με ένα κοινό.... Το μετρό για μέσο μεταφοράς...
Μήπως αν κοιτάξουμε καλύτερα ανακαλύψουμε κι άλλοι κοινά;;
Μήπως πρέπει να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και να ανακαλύψουμε νέους ανθρώπους;;
Μήπως να αφεθούμε;; να χαλαρώσουμε;;
Να πούμε καλημέρα σε αυτόν που θα κάτσει αύριο δίπλα μας στο μετρό....
Να χαμογελάσουμε σε όποιον μας χαμογελάσει...
Να απλώσουμε το χέρι σε εκείνη την ηλικιωμένη κυρία που πρέπει να δώσει ιδιαίτερη “προσοχή στο διάκενο”...
Και να μειώσουμε τουλάχιστον ανάμεσα μας το κενό.....




Για περάστε και απο την αγαπημένη κουλή Coula 
στο Δέκα πλην Ένα. Με φιλοξένησε και την ευχαριστώ πολύ!!!!!

Παραμύθι : η Αγάπη, η Ευτυχία και ο Πλούτος

26

Posted by next_day | Posted in | Posted on 8:26 μ.μ.

Είναι καιρός τώρα που προσπαθώ να φτιάξω στο μυαλό μου ένα παραμύθι... Είναι ένα μικρό δωράκι που θέλω να σου κάνω για τα γενέθλια σου που πλησιάζουν σε λίγες ημέρες! Ξέρεις ότι θα σου πάρω κι άλλα δώρα...  

Όμως όσο περνάνε τα χρόνια θα χαλάσουν.. θα τα βαρεθείς... θα τα αντικαταστήσεις με καινούρια, πιο λαμπερά.... Θέλω όμως να σου κάνω ένα δώρο που θα μείνει για πάντα.... που θα σου θυμίζει τα πέμπτα σου γενέθλια...Θα είναι μια ιστορία που μόνο εσύ θα ξέρεις αν κρύβει αλήθειες ή αν είναι όλα φανταστικά.. εγώ κι εσύ... κανείς άλλος.... Θα είναι δικό μας, το μυστικό μας... όπως τόσα άλλα πράγματα θα γίνουν μόνο δικά μας... σμίξανε οι ζωές μας και είναι η αρχή για πολλά ακόμα που θα περάσουμε μαζί....

Έλα λοιπόν ματάκια μου, να σε πάρω στην αγκαλιά μου, όπως τότε που ήσουν μωρούλι και με κοιτούσες με τα υπέροχα μεγάλα μάτια σου όλο απορία.... να σου πώ ένα παραμύθι στην δική μας γλώσσα... που καταλαβαίνουμε μόνο εμείς οι δύο... και να κοιμηθείς... να σε κρατάω στα χέρια σου και να ακούω την ανάσα σου.... να νιώθω την καρδούλα σου που χτυπάει... να παίρνω ανάσα κι εγώ...

Ακούμπησε εδώ και άσε με να σου πω το παραμύθι για απόψε.....

Μια φορά κι έναν καιρό, 
σε έναν κόσμο, πολύ πολύ μακριά από τον δικό μας, υπήρχε ένα μεγάλο λιβάδι.... Με όμορφα χρώματα από τα ανθισμένα λουλούδια, μελωδίες από τα πουλιά που κελαηδούσαν... Σε αυτό το λιβάδι, ζούσαν ευτυχισμένες πολλές οικογένειες... Υπήρχαν όμως τρία σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο, που εκάναν εντύπωση σε όλους.... Ζήλευαν τις οικογένειες που θα ζούσαν εκεί, αλλά δεν ήξεραν ποιός ήταν ο ιδιοκτήτης ούτε είχαν δεί ποτέ κανέναν... Το μόνο που ήξεραν ήταν ένας μύθος, που πέρασε απο γενιά σε γενιά για αυτά τα τρία σπίτια.. 

Το ένα ήταν ένα χαμηλό σπίτι με μεγάλο κήπο και ένα όμορφο συντριβάνι στην μέση... ο ήχος από το νερό που έπεφτε δημιουργούσε μια όμορφη εικόνα στο μυαλό.... Το σπίτι είχε στους τοίχους του γλυκά χρώματα και μεγάλα παράθυρα που επέτρεπαν στο φως να μπαίνει και να λούζει τα έπιπλα και τους ανθρώπους που κάποτε έμεναν μέσα σε αυτό....Ο κήπος ήταν ανοιχτός σε όλους.. δεν είχε πόρτα... δεν είχε κάγκελα... η συνέχεια του ήταν το τεράστιο λιβάδι... Σχεδόν απροστάτευτος ο κήπος από τον αέρα, από τα χιόνια, από τις βροχές... όμως ήταν πάντα ανθισμένος και το νερό στο συντριβάνι δεν σταματούσε ποτέ να ρέει... Αυτό ήταν το σπίτι της Αγάπης... Κι αν κοιτούσες  μέσα από τα παράθυρα θα μπορούσες να διακρίνεις τα σημάδια ότι κάποτε ζούσαν όντως άνθρωποι εκεί...  

Το μεσαίο σπίτι ήταν σχεδόν ίδιο με της αγάπης... Μόνο λίγο μεγαλύτερο... Και φωτεινότερο.. Ακόμα και ο κήπος ήταν πιο μεγάλος.. μπορούσε να συναγωνιστεί σε ομορφιά τον κήπο της Αγάπης και να τον νικήσει.... Μόνο που γύρω του υπήρχαν κάγκελα, ούτε πολύ ψηλά, ούτε πολύ χαμηλά... Απλά δεν μπορούσε να μπει μέσα ο καθένας... Μπορούσε να μπει μόνο εκείνος που είχε περάσει και είχε ζήσει πρώτα στο σπίτι της Αγάπης... Μόνο εκείνος που είχε νιώσει την αγάπη στην ψυχή του και είχε παραδοθεί σε αυτήν... Τότε θα μπορούσε να μπεί στο σπίτι της Ευτυχίας... Η οικογένεια που ζούσε στο σπίτι της Ευτυχίας, ήταν πολύ δεμένη με την οικογένεια από το σπίτι της Αγάπης... Τα παιδιά έπαιζαν πάντα όλα μαζί στους κήπους των σπιτιών και οι μεγάλοι καθόντουσαν γύρω από ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, έτρωγαν και έπιναν και τα γέλια τους τα έπαιρνε ο αέρας και  ακουγόντουσαν μέχρι σχεδόν την πόλη! 

Το τελευταίο στην σειρά σπίτι ήταν τόσο ψηλό που όλοι μπορούσαν όσο μακριά κι αν βρίσκονταν να το δούν... Είχε όμως και πολύ ψηλά κάγκελα... Ήταν χρυσά, όπως και η μεγάλη πόρτα που ήταν πάντα κλειστή... Όσοι έφταναν έξω από το συγκεκριμένο σπίτι ήταν πολύ δύσκολο να μπούν μέσα... Και αυτό γιατί το συγκεκριμένο σπίτι ήταν του Πλούτου... και είχε στην πόρτα του μια μεγάλη πινακίδα.. “αν δεν μοχθήσεις, αν δεν δουλέψεις σκληρά δεν μπορείς να μπεις εδώ μέσα.....”.... φαινόταν όμως ότι από κάτω είχε κι άλλα γραμμένα, αλλά κάποιος τα είχε διαγράψει..... Αυτός που τα είχε διαγράψει ήταν η οικογένεια που ζούσε μέσα.... Νόμιζε ότι Πλούτος ήταν μόνο ο υλικός και τα υπόλοιπα λόγια που υπήρχαν γραμμένα στην πινακίδα δεν έβγαζαν νόημα για αυτούς... Ήταν η μόνη οικογένεια που ποτέ κανείς δεν είχε δεί, ποτέ δεν είχαν ακούσει τα γέλια των παιδιών, ποτέ δεν είχαν ανταμώσει με τους μεγάλους... 

Ο μύθος λέει ότι τελικά, η Αγάπη και η Ευτυχία έζησαν για πάντα μαζί και ο Πλούτος έμεινε μόνος του..... Μόνο ένα βράδυ που οι ουρανοί είχαν ανοίξει και έβρεχε ατέλειωτα ένα μικρό παιδί, πήγε δειλά δειλά στην πόρτα του Πλούτου και χτύπησε.. η οικογένεια που ζούσε μέσα πετάχτηκε τρομαγμένη.. είχε πολλά χρόνια κάποιος να χτυπήσει την πόρτα τους.... Άνοιξαν και είδαν το παιδί, να τρέμει από το κρύο, να είναι βρεγμένο και να πεινάει... Οι δύο γονείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους γεμάτοι απορία και τελικά αποφάσισαν να βάλουν μέσα το παιδί να του προσφέρουν φαγητό, ζέστη και ένα μαλακό κρεββάτι να περάσει την νύχτα και την επόμενη μέρα θα έβλεπαν τί θα μπορούσαν να κάνουν.... 

Έτσι, αφού περιποιήθηκαν το παιδί, ξάπλωσαν στο κρεββάτι τους νιώθοντας μια γλυκιά ζέστη μέσα στην καρδιά τους... και ακούγοντας τα παιδιά από το διπλανό δωμάτιο χαμογέλασαν πλατιά.... και τα χείλη τους πόνεσαν γιατί δεν είχαν ξεχάσει πώς είναι να χαμογελάνε...

Το επόμενο πρωί, οι γονείς πήγαν στο παιδικό δωμάτιο και ανοίγοντας την πόρτα είδαν το φως του ήλιου να μπαίνει άφθονος από τα μεγάλα παράθυρα, τα παιδιά τους να κοιμούνται γαλήνια και ο χώρος να έχει γεμίσει χρώματα.... Κοίταξαν από τα παράθυρα και τα μεγάλα κάγκελα του σπιτιού τους είχαν πέσει και είχαν δώσει την θέση τους σε υπέροχα ψηλά δέντρα! Τότε κατάλαβαν.... και έτρεξαν αμέσως να ξανασκαλίσουν τις λέξεις που οι ίδιοι είχαν σβήσει από την πινακίδα έξω από το σπίτι τους....

“Αν έχεις μόνο Πλούτο, δεν έχεις Αγάπη και Ευτυχία.... Αν έχεις Αγάπη και Ευτυχία, έχεις και Πλούτο”

Να το θυμάσαι αυτό μικρή μου..... 
Καληνύχτα.....


Το κανονικό παραμύθι 
μπορείτε να το βρείτε εδώ!

7 Μυστικά!

16

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:40 μ.μ.

Τα λατρεμένο μου Μαρούλι, με κάλεσε στο παιχνιδάκι που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες στην γειτονιά! Και επειδή περίμενα πώς και πώς την πρόσκληση την ευχαριστώ γι' αυτό! Καλά και πρόσκληση να μην έπαιρνα κάποια στιγμή θα το έκανα μόνη μου!

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν πιο εύκολο, αλλά τελικά δυσκολεύτηκα αρκετά, όχι γιατί δεν έχω μυστικά (αλίμονο!), αλλά γιατί έψαχνα τα πιο αστεία! 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν (η σειρά δεν παίζει ρόλο... όλα την ίδια αξία έχουν!!) : 

1.Το κολλημένο μυστικό : Έχω ένα κόλλημα στο κρεββάτι.. Και μην πάτε σε πονηρές σκέψεις.... Όταν ξαπλώνω δεν μπορώ να κοιμηθώ αν κάποιο χέρι, πόδι, ακόμα και τρίχες απο τα μαλλιά προεξέχουν... μου έχει καρφωθεί ότι υπάρχει ένα τεράστιο ξυράφι στο ταβάνι περιμετρικά απο το κρεββάτι και την ώρα που κοιμάμαι θα πέσει και θα κόψει ότι περισσεύει!!!! 

2. Το γελοίο μυστικό : Όταν κάνω μπάνιο δεν τραγουδάω! Σιγά το μυστικό εξάλλου! Εγώ αναπαριστώ σκηνές απο αγαπημένες μου ταινίες! Και ανάλογα τον ρόλο, γεμίζω σαπουνάδα τα ανάλογα μέρη του σώματος και χρησιμοποιώ το τηλέφωνο του μπάνιου ανάλογα με το τί κρατάει ο ήρωας!! (οκ, κάπως ακούστηκε τώρα αυτό!) Όλο αυτό μαι βραδιά είχε σαν αποτέλεσμα να μου γλυστρίσει το τηλέφωνο απο τα χέρια, να πέσει σχεδόν έξω απο την μπανιέρα, να γεμίζει το πάτωμα νερά και εγώ να τσακίζομαι τελικά για να το πιάσω και να μην πλημμυρίσω! 

3. Το σιχαμένο μυστικό : Όταν ήμουν μικρούλα (ήμουνα και τρυφερούλα! Τώρα που μεγάλωσα παει στο δι@ολο χάλασα!) και γυρνούσα απο το σχολείο, ήμουν μόνη στο σπίτι! Τα γονίδια δουλευάνε και επιστρέφανε αργά στο σπίτι! Οπότε η μαμά για να μην πάρω φωτιά, μου ζέσταινε το φαγητό απο το πρωί και μου το έβαζε σε θερμός! Όποτε δεν μου άρεσε το φαγητό, το έβαζα στο πιάτο, πασάλειβα κι ένα πιρούνι και μετά το πετούσα πίσω απο το ψυγείο και άφηνα περιχαρής το πιάτο στον νεροχύτη με λίγο φαγητό αλλιώς θα καρφωνόμουν!! Αντιλαμβάνεστε τί έγινε όταν οι γονείς μου νόμιζαν ότι το ψυγείο είχε χαλάσει γιατί μύριζε και φέρανε το καινούριο!!!!

4. Κι άλλο κολλημένο μυστικό : Μου αρέσει πάρα πολύ να χορεύω! Αλλά γενικά ντρέπομαι πάρα πολύ! Παρ'ότι έκανα χρόνια μπαλέτο, έχω κάνει και παραδοσιακούς χορούς και γενικά τις γνώσεις τις έχω, όπως και τον ρυθμό μέσα μου!!, την ντροπή δεν μπορώ να την ξεπεράσω! Οπότε έχω βρεί την λύση!! Όταν είμαι σε πάρτυ, συνεστιάσεις, γάμους κλπ και θέλω να χορέψω πίνω κρασάκι και το παίζω ζαλισμένη και χορεύω με την ησυχία μου! Το μυστικό της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν πίνω τόσο κρασί, όσο φαίνεται! Απλά αλλάζω συνεχώς τα ποτήρια με του μπαμπά μου, δίπλα στον οποίον κάθομαι πάντα! Και ο καημένος κάθε φορά αναρωτιέται πώς εγώ έχω αδειάσει το ποτήρι και το δικό του είναι ακόμα γεμάτο!!!!

5. Το μη-γυναικείο μυστικό : Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ να βάφω τα νύχια μου! Όμως ποτέ δεν έχω την υπομονή να τα κάνω προσεκτικά και επίσης τα χέρια μου τρέμουν απο τους πολλούς καφέδες (αλλά και λόγω της ηλικίας!!!). Δεν τα έβαφα λοιπόν σχεδόν ποτέ γιατί εκτός απο νύχι είχα και δάχτυλο βαμμένο! Και καλά όταν ήταν ένα απαλό διαφανές! Μια μέρα που έκανα την προσπάθεια να τα βάψω έντονο χρώμα, έβαψα και τα μισά μου δάχτυλα!!! Στην μέση τα παράτησα και πήγα να λουστώ για να τα ξεβάψω μετά! Παρατήρησα λοιπόν, ότι επειδή μουλιάζω με τις ώρες μέσα στο νερό, το χρώμα που ήταν εκτός περιοχής νυχιού απο το πολύ νερό έφευγε!!! Απο εκείνη την μέρα λοιπόν βρήκα την χαρά μου! Και νύχι βάφω και τελειώνοντας το μπάνιο μου είμαι έτοιμη και με νύχι ζηλευτό!

6. Πόση-ξεφτίλα-πιά μυστικό : Έχω βγεί για καφέ. Πίνω καφέ, πίνω νερό, ξαναπίνω καφέ, ξαναπίνω νερό! Έχω φτάσει σε ένα σημείο που έχω πιεί δύο κανάτες νερό! Ε λογικό, κάποια στιγμή δεν άντεξα και ήθελα να πάω τουαλέτα. Η πρώτη μ@λ@κί@, ρωτάω ένα παλληκάρι που είναι η τουαλέτα και ενώ οι οδηγίες του είναι απλές και κατανοητές (ευθεία στην σκάλα που θα δείς κάτω!), εγώ βρέθηκα στην κουζίνα του μαγαζιού (πήγα ευθεία και στην σκάλα δεν κατέβηκα κάτω, αλλά πήγα δεξιά!)! Με τα πολλά βρίσκω την τουαλέτα, η οποία έχει δύο πόρτες, κλειστές και οι δύο! Γενικά δεν χτυπάω γιατί φοβάμαι ότι δεν θα ακούσω! Οπότε σκέφτομαι ότι για να είναι κλειστές, πιθανόν υπάρχει κάποιος μέσα! Σκάνε και δύο κοπέλες ακόμα, με ρωτάνε αν είναι κατηλλειμένες και απαντώ με χάρη "ναι"! Το αποτέλεσμα ήταν μετά απο κανά δεκάλεπτο που περιμέναμε, κάποια να της κόψει και να χτυπήσει και να ανακαλύψουμε ότι και οι δύο ήταν άδειες! (φυσικά την σειρά μου την έχασα!)

7. Το χαζό-μυστικό : έχω ακόμα μια φοβία η οποία με βασανίζει με εφιάλτες αρκετές φροές μέσα στην εβδομάδα! Φοβάμαι μήπως με πιάσει κάποιος στο κυνήγι στον δρόμο και αρχίζω και τρέχω και χάσω τα παπούτσια μου. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να τρέξω άλλο, να με πιάσει και να με σπάσει στο ξύλο αυτός ο άγνωστος!!!!!

Αυτά και απο εμένα!!!!
Υποτίθεται ότι πρέπει να καλέσω κι εγώ κάποιους, αλλό από όσο έχω δεί οι περισσότεροι το έχετε κάνει! Οπότε, ας παίξει όποιος απο εσάς το θέλει!!!

Επίσης, να σας ευχαριστήσω πολύ πολύ όλους για τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση! Με γεμίσατε χαμόγελα!!!!! 
Με ψεκάσατε με άνοιξη!!!!!! 
Θα σας απαντήσω σύντομα!!!!

Σας φιλώ γλυκά όλους!