Μια Μέρα στο Νοσοκομείο

20

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:00 μ.μ.

Λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως έμπνευσης, αντιγράφω την περιγραφή της ημέρας μας στο νοσοκομείο απο την Αθηνούλα!
Την πρωτότυπη ανάρτηση μπορείτε να φυσικά την βρείτε στο σπιτάκι της!
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση! Μου δίνατε κουράγιο και χαμογελούσα! Σας ευχαριστώ όλους ειλικρινά!
Επίσης να ευχαριστήσω και απο εδώ την αγαπημένη φίλη ΕΚΦΡΑΣΟΥ η οποία χάρισε ένα πανέμορφο παραμύθι στην Αθηνούλα μου! Το παραμύθι της Μωβ Πεταλούδας μπορείτε να την διαβάσετε εδώ!
Πάμε λοιπόν να δούμε, πώς αντιμετώπισε η μικρή μου το χειρουργείο της και τις εντυπώσεις της! Να πώ ότι όλα πήγαν καλά, με εξαίρεση τους πόνους που έχει ακόμα και βγήκαμε για ακόμα μια φορά πιο δυνατοί όλοι μας!

"Επιτέλους είμαι σπίτι μου! Στο ζεστό μου σπιτάκι, στο μαλακό μου κρεββάτι και δεν έχω αυτούς τους ανθρώπους που γυρνάνε γύρω μου με τα άσπρα ρούχα! Ξέρω ότι τους λένε γιατρούς όμως αν μπορούσατε να δείτε το νόημα που έχουν δεν θα σας άρεσε καθόλου... Απλώστε το δεξί σας χέρι και με τον δείκτη του αριστερού ζουλήξτε στην μέσα πλευρά του αγκώνα σας του δεξιού σας και το γυρνάτε γύρω γύρω σαν τρυπάνι! Το κάνατε? Μπράβο! Μάθατε πώς είναι ο γιατρός στην Νοηματική! Και αφού μάθατε, σκεφτείτε.... Δεν είναι σαν να σου λέει ότι κάθε φορά που θα σε βλέπει γιατρό θα σε τρυπάει για να σου πάρει αίμα?? Πώς να μου αρέσουν λοιπόν όλοι αυτοί! Το σημαντικό όμως είναι ότι γύρισα στο σπιτάκι μου επιτέλους.. Μερικές ώρες μου λένε ότι κάτσαμε εκεί, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ παραπάνω... Πέρασα τόσα πολλά εκείνες τις ώρες και κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει... Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πώς εγώ, για να δείτε τί τραβάμε και πώς νιώθουμε κάθε φορά που μας πηγαίνετε στα νοσοκομεία.

Για αρχή να σας πω ότι μπήκαμε λίγο την Κυριακή! Εγώ πίστευα και επέμενα ότι το μόνο που θα μου κάνανε ήταν να δούνε το αυτί μου. Η μαμά έλεγε ότι θα μου πάρουν και αίμα! Εγώ συνέχιζα να της λέω ότι κάνει λάθος και μόνο το αυτί μου θα δούνε! Τελικά, για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε ότι η μαμά τα ξέρει όλα και τελικά μου πήρανε αίμα, αλλά το χειρότερο είναι ότι το αυτί μου δεν το είδανε καθόλου! Μετά φύγαμε, πήγαμε σε ένα άλλο σχολείο που πουλούσε διάφορα ωραία πράγματα και ψωνίσαμε. Είχαμε αρχίσει να ξεχνιέμαι και πίστευα ότι δεν θα ξαναπάμε στο νοσοκομείο. Όμως κάποια στιγμή είδα την μαμά να μιλάει σε μια δασκάλα μου. Κανονικά δεν θα καταλάβαινε τί έλεγε αφού δεν ακούω... Όμως η δασκάλα μου στην οποία μίλαγε δεν ακούει ούτε εκείνη και ενώ είχε γυρισμένη πλάτη η μαμά κατάφερα και είδα τις λέξεις “πάλι” και “νοσοκομείο”... Βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω πότε είναι αυτό το πάλι οπότε χαλάρωσα και συνέχισα το παιχνίδι μου! Το μεσημέρι κοιμήθηκα σπίτι μου και το απόγευμα που σηκώθηκα είδα την νονά να κάθεται με την Καδ μου και να κάνουμε μάθημα ορθογραφίας. Παραξενεύτηκα που την είδα, γιατί η μαμά δεν μου είχε πει ότι θα έρθει και έτσι κάθισα και έπαιξα μαζί της και της έλεγα πώς πέρασα την μέρα μου!

Με τα πολλά την Δευτέρα πρωί πρωί ήρθε η μαμά και με ξύπνησε και πήγαμε στο νοσοκομείο πάλι! Στο δωμάτιο ήταν άλλα 4 αγοράκια και στο ταβάνι είχε μπαλόνια μηχανές και αυτοκίνητα. Φυσικά ζήτησα κι εγώ ένα κόκκινο αυτοκίνητο! Δεν μπορούσα να διαφέρω εγώ! Για αρκετή ώρα με πηγαίνανε πάνω κάτω, μπαίναμε σε δωμάτια με γιατρούς, μου κολλούσαν διάφορα πράγματα πάνω μου και βγαίναν από ένα μηχάνημα χαρτιά με γραμμές και φωτογραφίες. Δεν ξέρω καθόλου τί ήταν όλα αυτά, μάλλον όμως ήταν καλά γιατί κάθε φορά η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούσαν. Μετά από αρκετή ώρα ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Εκεί βρήκα και την νονά να με περιμένει και είχα τρομερή διάθεση για παιχνίδια! Έκατσα στο κρεβάτι μου, έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου και πείραζα το διπλανό αγοράκι!

Κάποια στιγμή ήρθε ένας κύριος κοντά μου και έδωσε στον μπαμπά ένα άσπρο φορεματάκι. Με γδύσανε, μου το φόρεσαν και ξεκινήσαμε για να πάμε τελικά σε ένα άλλο δωμάτιο με παιχνίδια. Εκεί πρέπει να σας πω ότι μου πέρασε κάθε κέφι και κάθε διάθεση για παιχνίδι γιατί άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά! Ήταν και μια χοντρή εκεί μέσα, η οποία πρέπει να είχε πολλά νεύρα γιατί το πρόσωπο της ήταν χάλια και τα φρύδια της πολύ κοντά το ένα στο άλλο! Καθόμουν αγκαλιά στην μαμά και παρατηρούσα. Κάποια στιγμή λοιπόν μπαίνει μια κυρία με ένα μωρό στην αγκαλιά της που το σκασμένο έκλαιγε συνέχεια! Ευτυχώς που δεν ακούω, αλλιώς θα μου είχε πάρει τα αυτιά! Κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το μωρό, έκλεισε τα μάτια μου και κοιμήθηκε. Μα είναι δυνατόν να κοιμήθηκε τόσο εύκολα? Την μία κλαίς και την άλλη έτσι απλά κοιμάσαι? Τέλοσπαντων, άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά, γιατί αφού κοιμήθηκε η μαμά του το έδωσε στους γιατρούς και έφυγε από το δωμάτιο. Κάτι πήγα να πω στην μαμά, αλλά καθώς γύρισα να την κοιτάξω ένιωσα τα χέρια μου πολύ βαριά και δεν μπόρεσα να της πω ότι δεν θέλω να με αφήσει μόνη μου! Από εκεί και πέρα έχασα κάθε επαφή και ξαφνινά βρέθηκα σε ένα κρεββάτι με ρόδες και την μαμά απο πάνω να μου χαμογελάει. Αυτό που με τρόμαξε είναι ότι ένιωθα πόνο στην κοιλιά μου χαμηλά και τότε κατάλαβα τί μου κάνανε. Με κόψανε στην μέση (αλήθεια σας λέω! έχω το σημάδι!), βάλανε τα πόδια μου στην άκρη και φτιάξανε την κοιλιά μου. Μετά με ξανακολλήσανε και με δώσανε πίσω στην μαμά.

Την υπόλοιπη μέρα πέρασα άσχημα. Πονούσα συνέχεια, ήθελα την μαμά δίπλα μου στο κρεβάτι μου να μου κρατάει το χέρι και ότι και να μου λέγανε δεν με ένοιαζε! Με αναγκάζανε να πίνω νερό χωρίς να διψάω, να φάω κάτι μπισκότα που καθόλου δεν μου αρέσανε και ενώ τους έλεγα να με πάνε σπίτι μου λέγανε συνέχεια σε λίγο! Δεν ξέρω πόσο είναι το λίγο, ξέρω όμως ότι κάναμε πολλά χρόνια να γυρίσουμε.

Τώρα πια όμως είμαι επιτέλους στο σπίτι μου, πονάω βέβαια και δεν μπορώ να πάω σχολείο, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι! Σε λίγες μέρες μου είπε η μαμά ότι θα πάμε με την νονά να πάρουμε παπούτσια. Αυτό δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, χάρηκα όμως όταν μου είπε ότι η λαμπάδα που μου αγόρασε έχει πάνω τον mickey!

Πρέπει να σας αφήσω τώρα, γιατί είμαι πολλές ώρες στο γραφείο και πονάει πάλι η κοιλιά μου! Και μια παράκληση προς όλες τις μαμάδες και όλους τους μπαμπάδες! Μην μας αφήνετε μόνα μας όταν μας κόβουν στην μέση! Σκεφτείτε ότι μπορεί κάποια φορά να γίνει λάθος και να μην μας κολλήσουν και να σας δώσουν πίσω μόνο τα πόδια μας! Ή ακόμα χειρότερα να μας κολλήσουν από πάνω λάθος σώμα!



Με πονεμένους χαιρετισμούς,



Αθηνά"

Και πάλι σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς, που δείχνετε τόσο ενδιαφέρον για την μικρούλα μου και για την θετική σας ενέργεια!

Πολλά Διαμαντένια Φιλιά σε όλους!

Καλή σου Επιτυχία και πάλι μικρή μου!

37

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 6:04 μ.μ.

Λίγους μήνες μετά το τελευταίο μας χειρουργείο, μπαίνουμε και πάλι στο νοσοκομείο για ένα ακόμα! Άσχετο με το σύνδρομο της, αλλά αναγκαίο!
Εμφάνισε βουβωνοκήλη και ενώ συνήθως εμφανίζεται σε ηλικίες των πρώτων μηνών μέχρι τον 1ο χρόνο ζωής, στην μικρή μου εμφανίστηκε πριν από περίπου 2 μήνες! 
Και ενώ σαν χειρουργείο δεν είναι κάτι το τρομερό, ίσως θα μπορούσαμε να το πούμε και ρουτίνας, για την Αθηνούλα είναι κάπως πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Αρχικά γιατί το σύνδρομο της, επειδή δεν είναι ευρέως γνωστό φοβίζει τους γιατρούς κι έτσι απαιτούνται πολλές περισσότερες εξετάσεις, καθώς και η ανάρρωση της συνήθως καθυστερεί λίγο περισσότερο από το κανονικό! Επίσης, το γλυκό μου κοριτσάκι έχει κάνει ήδη αρκετά χειρουργεία στην ζωούλα της, είναι και οι αξονικές που πρέπει να μένει ακίνητη, άρα έχει πάρει και αρκετές ολικές ναρκώσεις! Άρα ακόμα μια, είναι ένα ακόμα βάσανο για τον οργανισμό της! Μπαίνουμε λοιπόν την Κυριακή στο Παίδων, να κάνουμε τις διαγνωστικές μας εξετάσεις, να ετοιμαστούμε ψυχολογικά και την Δευτέρα να δείξουμε την κορμάρα μας στο γιατρό που θα μας χειρουργήσει!

Κάποιος γνώστης του θέματος της βουβωνοκήλης, ίσως και να μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική! Όμως εγώ αγχώνομαι! Ανησυχώ! Και στεναχωριέμαι για το σκατούλι μου! Μας το είχε δηλώσει ξεκάθαρα την προηγούμενη φορά εξάλλου... "Δεν θέλω μπαλόνι"!!! Πάλι μπαλόνι λοιπόν για την Αθηνούλα μου... πάλι δάκρυα μου έρχονται στα μάτια! Και γράφω εδώ, γιατί όταν θα πάω να την δώ θέλωνα είμαι ήρεμη.. Να της δώσω ένα τεράστιο φιλί και να την σφίξω στην αγκαλιά μου! Να της ψιθυρίσω στο αυτάκι της, ότι είμαι εγώ εδώ.. και ο μπαμπάς της και η μαμά της.. Και εκείνος ο ψηλός τύπος που στα γενέθλια της την γυρνούσε γύρω γύρω... Είμαστε όλοι δίπλα της.. και αν κάποιος την πειράξει, αν κάποιος την κάνει κακό, τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε! Όλοι θα πέσουμε πάνω! Θα της ψιθυρίσω κι άλλα.. κι ας μην με ακούσει με το ορισμό του "ακούω" όπως εμείς τον ξέρουμε... Έχουμε τον τρόπο μας εμείς... Ξέρω ότι θα με ακούσει! Και πρέπει να είμαι δυνατή για εκείνη! 

Δευτέρα λοιπόν πρωί πρωί θα ετοιμαστούμε! Και θα ξεγυμνωθούμε και θα κοιμηθούμε όμορφα και ωραία! Και όταν τελειώσουμε (δεν ξέρω πόση ώρα θα κρατήσει) θα τους αφήσουμε να μας τσεκάρουνε ότι είμαστε καλά και λογικά θτο απογευματάκι που θα έχει και ωραία χρώματα ο ουρανός θα πάμε σπίτι μας να ξεκουραστούμε!

Θέλω λοιπόν και απο εδώ, να ευχηθώ Καλή Επιτυχία στην μικρούλα μου! Είναι δυνατή, το ξέρω! Και θα τα καταφέρει και πάλι! Και μετά θα της πάρω ένα κανονικό μπαλόνι! Με τον mickey που τόσο αγαπάει! Και θα της πώ και το μυστικό! Η λαμπάδα της mickey θα έχει! Και να ξέρεις μικρή μου, θα είμαι απ'έξω και θα σε περιμένω! Να μου χαμογελάσεις ψυχή μου όμορφη! Να ηρεμήσω! Να σε αγκαλιάσω και να νιώσω για ακόμα μια φόρα τόσο μα τόσο περήφανη που είσαι βαφτιστήρα μου! 

Καλή Επιτυχία αγαπημένη μου Αθηνούλα!!!!!!!!!

Όταν ένα κουμπάκι γυρνάει!

26

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 3:57 μ.μ.

Είναι κάτι Δευτέρες που σου φαίνονται διαφορετικές απο τις υπόλοιπες! Φαίνονται πιο φωτεινές, πιο χαμογελαστές, πιο γεμάτες κι ας έχεις κάποιες σκέψεις που ίσως και να φέρνουν σύννεφα στις όμορφες εικόνες που έχεις απο το Σαββατοκύριακο που πέρασε! Και ενώ ξέρεις ότι τα σύννεφα υπάρχουν εκεί... ενώ τα έβλεπες χθες βράδυ να σκιάζουν δύο αγαπημένα μάτια... ενώ υποψιάζεσαι ποιές σκέψεις μπορεί να έφεραν αυτά τα σύννεφα... δεν θέλεις να πείς κάτι... δεν θέλεις να ρωτήσεις... αφήνεις τον χρόνο να φέρει μόνος του ό,τι είναι να φέρει! 

Μόνο κάποια στιγμή σκέφτεσαι να στείλεις ένα μήνυμα, να πείς απλά μια καλησπέρα, να δείξεις ότι καταλαβαίνεις, ότι ξέρεις, ότι νοιάζεσαι... και τελικά για ακόμα μια φορά τα γεγονότα σε προλαβαίνουν... και βλέπεις ότι έχεις ένα καινούριο μειλ! Και το διαβάζεις... ρουφάς την κάθε λέξη.. βουρκώνεις.. γιατί νιώθεις πολλά μέσα σε αυτές τις λέξεις... και ενω γράφει πολλά, κολλάς σε κάποιες συγκεκριμένες! Σκέφτηκα να παραθέσω κάποια κομμάτια του, αλλά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε άλλον.. Αυτό που θα μπορούσα να κάνω απο εδώ, είναι κατάθεση ψυχής, όπως ακριβώς περιέγραψε και η ίδια το μήνυμα της!

Όμως να.. γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω και δεν ξέρω τί να γράψω.. δεν ξέρω πώς να περιγράψω, όσα σκέφτηκα χθές, όσα είδα σήμερα πίσω απο τα λόγια σου...  Δεν ξέρω τί να γράψω γιατί εχθές το βράδυ ανάμεσα σε άλλους δύο, υπήρχαν βλέμματα, υπήρχαν σκέψεις, υπήρχαν φόβοι... Υπήρχε η χαρά της αντάμωσης μετά απο πολλά χρόνια... και η αγωνία ότι σε δύο μήνες φεύγεις... πάλι?? πάλι.. όμως αυτή την φορά χαίρομαι τόσο πολύ για σένα.. όσο κι αν λυπάμαι ταυτόχρονα... ένα καινούριο κομμάτι της ζωής σου ξεκινάει... ίσως αρκετά μακριά απο εμένα! Αλλά έστω κι έτσι θα είμαστε μαζί, σωστά? 

Δεν μπορώ να πώ ότι δεν λυπάμαι... Στεναχωριέμαι και μάλιστα πολύ... όμως προσπαθώ να μην στο δείχνω, άσχετα που στο λέω μέσα απο εδώ! Βλέπεις, αν στο πώ απο κοντά, θα αρχίσεις να κλαίς και σου έχω ξαναπεί ανοίγω σπίτι και πρέπει να κάνω οικονομία ακόμα και στα μαντηλάκια για την μύτη! Ίσως και να ντρέπομαι να στο πώ απο κοντά.. ίσως και να φοβάμαι λίγο... αυτό που φοβάμαι τόσο καιρό.. ότι θα ανοιχτώ και θα μου φύγεις... όμως όσο και να προσπαθώ να μην το κάνω, μέσα μου ξέρω καλά, ότι είναι ψέμα! Έχω αφεθεί.. έχω ανοιχτεί! Κι ας μου φεύγεις τελικά!

Και ξέρεις κάτι... ένιωσα πολλά χθές.. είδα πολλά στα μάτια σου... και ήθελα τόσα να σου πώ, αλλα υπήρχαν άλλοι ανάμεσα μας... Εσύ όμως ξέρεις τί μπορεί εγώ να σκεφτόμουν, ξέρεις όλα όσα θα ήθελα να σου πώ... και ξέρουμε και οι δύο, ότι είναι κάτι που δεν χάθηκε παρά τα χρόνια που πέρασαν! Και ξέρουμε καλά, ότι όσο μακριά κι αν πάς, αυτό που είχαμε, αυτό που έχουμε δεν αλλάζει! Δεν άλλαξε τόσα χρόνια, μερικά χιλιόμετρα δεν θα το αλλάξουν!

Και ίσως να έρθουν μέρες που θα μου λείπεις πολύ! Που θα θέλω να είσαι εδώ, να πάμε για ένα καφέ, να έρθω σπίτι σου να πιούμε την σοκολάτα μας που σου έχω αφήσει, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θυμηθούμε! Ξέρω όμως ότι όσο μακριά κι αν είμαστε, θα είμαστε κοντά!

Ο τίτλος είναι κλεμμένος, απο ένα πολύ πολύ αγαπημένο πρόσωπο!
Αν αναρωτιέστε κι εσείς πώς ενα κουμπάκι γυρνάει και δεν πατιέται, 
απάντηση δεν έχω να σας δώσω! 
Το μήνυμα της ήταν αφορμή για την ανάρτηση αυτή.
Είναι το ίδιο πρόσωπο που με έκανε ένα βράδυ να πώ Καληνύχτα Μοναξιά

Ευτυχία και Αγάπη

18

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:21 π.μ.

Φώτο απο εδώ
Μου ζήτησε ένα καινούριος-αγαπημένος φίλος, να γράψω τί σκέφτομαι για την αγάπη και την ευτυχία! Προσπάθησα αρκετές φορές να γράψω κάποιο κείμενο! Αλλά πάντα, όταν τα ξαναδιάβαζα και προτού πατήσω το κουμπάκι της Δημοσίευσης, ένιωθα ότι κάτι έλειπε! Οι λέξεις δεν ήταν ποτέ αρκετές, τα λόγια φτωχά, το σύνολο του κειμένου δεν ήταν αρκετό για να περιγράψει, αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι είναι ευτυχία ή αγάπη! Έτσι άφησα κάμποσες αναρτήσεις στο Πρόχειρο, με σκοπό όταν θα έχω κάποιο ερέθισμα να συνεχίσω, να ξαναγράψω απο την αρχή, ή να συμπληρώσω τα κομμάτια που ένιωθα να λείπουν!

Το ερέθισμα τελικά ήρθε, όταν ένα βράδυ που δεν με έπαιρνε ο ύπνος και διάθεση για διάβασμα βιβλίου δεν είχα, άνοιξα την ατζέντα-ημερολόγιο που έχω! Εκεί που κάθε μέρα γράφω.. όχι κάτι τρομερό.. απλά μικρά πραγματάκια που με εντυπωσιάζουν, που με προβληματίζουν, που μου δίνουν τροφή για σκέψη στην καθημερινότητα μου! Μέσα σε όλα λοιπόν, θυμήθηκα στιγμές μου.. Στιγμές με αγαπημένους μου ανθρώπους!

Καφεδάκια στην αγαπημένη μας χειμωνιάτικη καφετέρια! Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο! Με ατέλειωτες συζητήσεις για τα πάντα! Καφεδάκια που δεν ήταν πάντα κανονισμένα...που ήρθαν απο την ανάγκη να δείς το χαμογελαστό φατσάκι της αγαπημένης σου φίλης!... που ήρθαν επειδή κάτι σε εκνεύρισε, κάτι σε στεναχώρησε και ήθελες να το μοιραστείς απο κοντά!... Καφεδάκια που τα κανονίζεις μέρες πρίν, απλά για να έχεις κάτι να περιμένεις! Και αν και κανονισμένο, πάντα σου φέρνει την ίδια ευτυχία, πάντα περνάς υπέροχα!

Βραδινά ποτάκια! Τα περισσότερα απο αυτά ξαφνικά! Απλά και μόνο γιατί βαρέθηκες την κλεισούρα του σπιτιού, ίσως γιατί τσακώθηκες με τον αγαπημένο σου, ίσως γιατί απλά νιώθεις την ανάγκη να δείς κόσμο, να ντυθείς καλά, να βάλεις τα καλά σου ρούχα και εκείνες τις ψηλοτάκουνες γόβες που έχεις τόσο καιρό να βάλεις! Και παίρνεις το τηλέφωνο στα χέρια σου, δεν πληκτρολογείς τον αριθμό γιατί τον έχεις καταχωρημένο στα αγαπημένα, κάνεις την κλήση και ακούς απο την άλλη γραμμή μια βαριεστημένη σχεδόν νυσταγμένη φωνούλα! Τί κάνεις?, ρωτάς... Ξαπλωμένη είμαι, σου απαντούν! Πάμε για ποτό! Δεν ρωτάς! Το ανακοινώνεις! Και δεν περιμένεις απάντηση! Έχεις ήδη κλείσει το τηλέφωνο και ξεκινάς!

Είναι και εκείνα τα καμμένα απογεύματα στο σπίτι! Που κάθεσαι στις καρέκλες της κουζίνας και πιάνεσαι, αλλά δεν πηγαίνεις στους καναπέδες! εκεί έμαθες να κάθεσαι, εκεί έχεις συνηθίσει! Με την παρέα σου, συζητάς όσα συζήτησες στο προχθεσινό καφέ και στο χθεσινό ποτάκι! Αλλά είναι σαν να συζητάς για πρώτη φορά! Και μέσα στα λόγια, μπλέκονται τα γέλια, τα αστεία τα δικά σας, οι χαρές και οι λύπες! Και πίνεις καφέ.. και μετά παραγγέλνεις πίτσα για να φάς... και μετά πίνεις και το κρασάκι σου! Και κλείνεις ένα 8ωρο τουλάχιστον! Και ξενυχτάς, και δεν βρίσκεις να παρκάρεις εύκολα και γκρινιάζεις! Και το πρωί γκρινιάζεις που ξενύχτησες τρίτο βράδυ στην σειρά! Και το βράδυ τελικά πάλι τα ίδια κάνεις!

Είναι και τα άλλα απογεύματα! Πού κάθεσαι και λιώνεις με τον αγαπημένο σου ή την αγαπημένη σου στα ηλεκτρονικά παιχνίδια! Λατρεύεις τα αυτοκινητάκια που οδηγούν ήρωες της Μαδαγασκάρης και επιδίδεσαι σε έναν ανελέητο αγώνα ράλλυ! Και αν και τις περισσότερες φορές χάνεις, δεν στεναχωριέσαι, γιατί αυτός που κέρδισε είναι εκείνος που σε κάνει να χαμογελάς! και καταλήγεις να χαίρεσαι με την ήττα σου, γιατί τελικά πάλι κερδισμένος είσαι! Και αφού πονέσουν τα δάχτυλα σε σημείο να μην μπορείς να τα κουνήσεις, ξαπλώνεις στον καναπέ, κουκουλώνεσαι με την αγαπημένη σου φλις κουβέρτα, μπλέκεις ποδαράκια και βλέπεις ταινία! Και συνήθως σε παίρνει ο ύπνος στην μέση αρχή της ταινίας, γιατί είσαι κουρασμένος και αυτή η αγκαλιά είναι το ησυχαστήριο σου!

Και είναι και εκείνες οι ημέρες που θα δείς επιτέλους το πιο γλυκό πλασματάκι όλου του κόσμου! Το αγαπημένο σου σκατούλι! Και περνάς υπέροχα μαζί του, αλλά και με την κουμπάρα σου! Και φεύγεις με μισή καρδιά όταν βλέπεις το φατσάκι του λυπημένο! Αλλά που πάντα έχει κατανόηση! Και φεύγεις γεμάτος όμορφες εικόνες, αναμνήσεις και φωτογραφίες στο κινητό! Και μέχρι την επόμενη φορά, κοιτάς τις φωτογραφίες και δεν χορταίνεις το γλυκό αυτό προσωπάκι! Με το φωτεινό χαμόγελο και τα υπέροχα ματάκια της! Και κορδώνεσαι όταν μιλάς για εκείνη και  περηφανεύεσαι λες και είσαι ο μόνος στον κόσμο! Αλλά για σένα, είναι ξεχωριστό αυτό το παιδί όσο κανένα άλλο!

Και είναι και τόσες άλλες μικρές χαρές! Που δεν χωράνε σε κανένα ιστολόγιο, που δεν περιγράφονται με καμία λέξη, με όσα λόγια κι αν πείς! Χωράνε μόνο στην καθημερινότητα μας, που κάνουν την κάθε ημέρα ξεχωριστή και όμορφη! 
Είναι αυτές οι στιγμές που νομίζεις ότι τελικά είναι ο ορισμός της Ευτυχίας! 

Και μέσα απο αυτές τις στιγμές Ευτυχίας, ανακαλύπτεις τί είναι Αγάπη!



Για περάσετε και απο την μικρή σήμερα!