Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 2

13

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:01 μ.μ.

Τα λεπτά περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν είχε πλέον αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερε τί ώρα ήταν, τί μέρα ήταν, δεν μπορούσε καν να καταλάβει αν βρισκόταν σπίτι του ή σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο. Ο αέρας του δωματίου τον έπνιγε, οι ελάχιστοι θόρυβοι του τρυπούσαν τα αυτιά και το φώς του ήλιου του έσκιζε τα σωθικά. Έπρεπε να σηκωθεί, να κλείσει τα πατζούρια και να συνεχίσει να βυθίζεται σιγά σιγά στον λήθαργο του, μέχρι το τέλος να τον λυτρώσει.

Κατάφερε και στάθηκε στα πόδια του και με δυσκολία έσυρε αργά τα πόδια του μέχρι το παράθυρο. Και τότε αντίκρυσε το πιο αποτρόπαιο θέαμα! Τον εαυτό του.
Κοίταξε καλύτερα, ανοιγόκλεισε τα μάτια του, καθώς δεν μπορούε να πιστέψει ότι το είδωλο που καθρεφτιζόταν στο τζάμι, ήταν ο ίδιος. Πλησίασε, ακούπησε με τα ακροδάχτυλα την εικόνα του και έκλεισε τα μάτια του. Και τότε είδε όλα όσα του βασάνιζαν την καρδιά! Πώς γνώρισε εκείνη, πώς εξελίχθηκε η σχέση τους, πώς τις έκρυβε για μήνες το πιο βαθύ του μυστικό, πώς την πλήγωσε.

Έμεινε μπροστά στο τζάμι για αρκετή ώρα. Δεν ήθελε να αφήσει τις εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά του, δεν ήθελε να ξαναγύρισει στην κόλαση που του επέβαλλε το σώμα του. Ήταν τόσο γλυκιά η αίσθηση που ένιωθε, βλέποντας το πρόσωπο της, ταξιδεύοντας στις αναμνήσεις τους, ενθυμούμενος την πρώτη τους συνάντηση.....

Πηγαίνανε στο ίδιο σχολείο. Εκείνος, απο τα "ρεμάλια", τους "αλήτες", που δεν διάβαζαν και έκαναν κοπάνες και έμεναν στην ίδια τάξη, όχι επειδή δεν έγραφαν καλά στις εξετάσεις, αλλά απο τις απουσίες! Την περνούσε όχι μόνο μια τάξη, αλλά τρία περίπου χρόνια. Εκείνη, ντροπαλή, συνεσταλμένη, νεοφερμένη στο σχολείο, προσπαθούσε να γνωρίσει κόσμο, να κάνει νέες παρέες. Κάτι κλίκες του σχολείου  που ήταν πολύ δυνατές κάτι που είχε απογοητευτεί και πρόσφατα απο μια "φίλη", δυσκολευόταν πολυ. Γνωστούς έκανε αμέσως, φίλους δυσκολεύοταν.

Σε μια μονοήμερη εκδρομή του σχολείου, απο εκείνες που σε πάνε στο πιο κοντινό πάρκο της περιοχής, αποφάσισε η παρέα της να παίξει μπάσκετ. Χωριστήκανε, αλλά κάπου δεν τους έβγαιναν ισάριθμες ομάδες και αποφάσισαν να ζητήσουν απο την δική του παρέα μερικούς εθελοντές! Μερικοί σηκώθηκαν απρόθυμα, διαλέξανε ομάδα, αλλά και πάλι τους έλειπε ένα άτομο. Τότε την είδε! Δεν πρέπει να ήταν πάνω απο 1,56 κι όμως έδειχνε τόσο χαρούμενη και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της! Τον κοίταξε και γέλασε δυνατά, σαν να άκουσε τις σκέψεις του, τον πλησίασε, του έδωσε το χέρι της και τον τράβηξε!

~Συνεχίζεται~

Μια Σταγόνα Ζωής - Μέρος 1

21

Posted by next_day | Posted in | Posted on 5:08 μ.μ.

Ακόμα ένα ξημέρωμα τον βρήκε κουλουριασμένο στο παγωμένο πάτωμα του δωματιού του. Τα ρούχα του υγρά απο τον ιδρώτα που όλη την νύχτα ταλαιπωρούσε το ήδη βασανισμένο  του κορμί. Τα χέρια του τυλιγμένα στα πόδια του, και τα μάτια μου κολλημένα, στο φώς που έριχνε όλο το βράδυ το φεγγάρι. Το φεγγάρι πλέον είχε χαθεί, καθώς ο ήλιος είχε πάρει την θέση του στον ουρανό. 

Δεν τόλμησε να κουνηθεί απο την θέση του. Δεν τόλμησε να δοκιμάσει να σηκωθεί. Όσες φορές κι αν προσπάθησε την νύχτα, τα πόδια του δεν τον κρατούσαν και έπεφτε πάλι κάτω σαν άχαρο κουβάρι. Μετά απο μερικές άκαρπες προσπάθειες, παραιτήθηκε στην ιδέα και αφέθηκε στην αδυναμία συγκράτησης του κορμιού του. 
"Δεν βαριέσαι.. εδώ δεν μπορώ να συγκρατήσω την ψυχή μου..."

Οι ώρες περνούσαν πολύ γρήγορα χωρίς τίποτα να ταράζει την φαινομενική ησυχία του σπιτιού και του ίδιου. Ούτε τα τηλέφωνα που χτυπούσαν μανιωδώς, ούτε το κουδούνι, ούτε οι φωνές στο κεφάλι του που ζητούσαν απαντήσεις. Έψαχνε κι εκείνος πολλές φορές απαντήσεις. Και τις βρήκε! Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανερώσει το πού! Τις κρατούσε για τον εαυτό του και τον βασάνιζε το μυστικό. Μόνο ένας άνθρωπος ήξερε, μόνο εκείνη το είχε μάθει. Και όχι επειδή της το είχε πεί, αλλά επειδή μόνη της το ανακάλυψε. Και αυτό που τον πόνεσε πιο πολύ ήταν τα λόγια της. Δεν είχε θυμώσει για τις πράξεις του, αλλα που ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να της το πεί. Και πόνεσε, και θύμωσε με τον εαυτό του, γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο. 

Μόνο εκείνη σκεφτόταν αυτές τις δύσκολες ώρες. Εκείνη που το στάθηκε όσο κανείς, που δέχτηκε τις περίεργες συμπεριφορές του, που κράτησε το μυστικό του, που έτρεχε όταν εκείνος χρειαζόταν μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα, ένα στήριγμα. Κι εκείνος είχε πάψει πια να της δείχνει την αγάπη του. Αυτή την αγνή αγάπη που είχε μέσα του για εκείνη. Τώρα πια είχε στρέψει αλλού την προσοχή του, κι εκείνη το έβλεπε, αλλά ποτέ δεν τον άφησε. Τώρα το ένιωθε καθαρά, πόσο στάθηκε δίπλα του. Τώρα το μετάνιωνε που την άφησε, κι ας γατζώθηκε εκείνη πάνω του. 

Ο μόνος τρόπος να την κάνει να φύγει, ήταν να την πονέσει....

"Φύγε... δεν σε θέλω στην ζωή μου....", και της γύρισε την πλάτη.. για να μην δεί τον πόνο στα μάτια μου, για να μην δεί τον ίδιο πόνο στα δικά της......

Και τώρα το μετανιώνει...

Είναι άραγε αργά;;;;;


~Συνεχίζεται~


Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, 
που με σημάδεψαν...

Στραβό ξύπνημα, στραβή μέρα!

17

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:24 μ.μ.

Σήμερα σηκώθηκα με το ζόρι!

9:30 πιάνω δουλειά, 9:05 ήμουν ακόμα στο κρεββάτι! Αεροπλάνο το έκανα το αυτοκίνητο και τελικά κατάφερα και έφτασα στις 10! Αυτό οπως είναι λογικό, μου προξένησε πολλά νεύρα και τρομερή ένταση! Έρχομαι στο γραφείο, έχω μαζί και τον λαπτοπάκι μου, και τσούπ μετά απο 2 ώρες σκάει μύτη και το αφεντικό! 

Έκανα φορμάτ πριν δύο μέρες, έβαλα και linux και ήθελα να τα ψαχουλέψω! Πάει κι αυτό! Στο μεταξύ, την δουλειά την ψάχνουμε με τα κυάλια! Δεν υπάρχει τίποτα! Μην χαλιέσαι λέω, θα απαντήσεις στα σχόλια του προηγούμενου πόστ, θα διαβάσεις τις καινούριες αναρτήσεις, θα ψαχουλέψεις τους καινούριους αναγνώστες, θα αναζητήσεις γενικότερα καινούρια βλογοσπιτάκια! Βάζω λοιπόν καφεδάκι, ανοίγω μια νέα ανάρτηση και κολλάω! Ε αι στο καλό πιά! Πάει η έμπνευση, την έχασα! Αλυσιδωτή αντίδραση όλων αυτών, έχασα και την διάθεση και για όλα τα υπόλοιπα!

Δεν θα το βάλω κάτω, σκέφτομαι! Θα γράψω κάτι! Δεν είναι ανάγκη να είναι ιστορία λάμπας, δεν είναι υοχρεωτικό να πώ για την Αθηνούλα μου - αν και έχω πολλά νέα της -, θα γράψω αυτό που νιώθω! Και αυτό κάνω το λοιπόν! Πολύ γκρινιάρικο μου φαίνεται βέβαια, αλλά νομίζω σε κάποιους θα είναι πιο οικείο όλο αυτό - χιχι! συγνωμη καλό μου!!!

Το μόνο καινούριο που έχω να πώ, είναι ότι έγινα κι εγώ μέλος - συγγραφέας στο Τα σπάμε και ξεσπάμε  και οφείλω ευχαριστήσω και δημόσια την coula που με προσκάλεσε! Τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να επισκεφθώ και τους καινούριους συνβλόγερς απο εκεί. Ε ντροπή, να μην γνωριστούμε!

Άσε το άλλο... είμαι εδώ και 4 εβδομάδες χωρίς γονίδια στο σπίτι και τα έχω δεί όλα! Εκεί που ήμουν 3 λαλούν και 102 χορεύουν, τώρα είμαι εγώ σκουπίζω, εσύ σφουγγαρίζεις!!!!

Νομίζω ότι γκρίνιαξα αρκετά και θα με βαρεθείτε και θα μου φύγετε!
Σας φιλώ γλυκά όλους!!!!!!!

Κι αν σας περισσεύει και κανά ευρώ, αφήστε το κάτω απο το χαλάκι! Δύσκολοι καιροί βλέπετε! Μα, συγνώμη θα το πώ.... πηγαίνεις στο super market, κυρία! παίρνεις το καλαθάκι σου το κόκκινο, νιώθεις κεφάτη κι ας μην ψωνίζεις απο τον Βεροπούλο, παίρνεις ότι πιστεύεις ότι χρειάζεσαι, λές τί στο καλό πόσα να χαλάσω για δύο πραγματάκια και φτάνεις στο ταμείο και μένεις με το στόμα ανοιχτο! πάει και η κεφάτη διάθεση, παέι και το τελευταίο σου καφέ χαρτονόμισμα απο το πορτοφόλι!!

Αυτά τα ολίγα!!!!
Σας χαιρετώ!!!!

Προσευχή!

22

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:44 μ.μ.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήταν οι κουμπάροι μου στο χωριό για διακοπές, μαζί με τους δικούς μου.
Η Χρυσάνθη λοιπόν (η αδερφή της Αθηνούλας μου), αφού έχει παρατηρήσει αρκετό καιρό τον παππού (χήρος εδώ και αρκετά χρόνια), και έχει κάνεις τους ανάλογους συνειρμούς στο μυαλουδάκι της, ρωτάει την κουμπάρα αν ο παππούς έχει γυναίκα! Και ακολουθεί η συζήτηση :

- Είχε γυναίκα Χρυσάνθη μου.
- Και που είναι τώρα μαμά?
- Έχει πεθάνει.
- Και γιατί πέθανε πρώτα η γιαγιά?
- Γιατί έτσι αποφάσισε ο Θεός.
- Δηλαδή μόνο ο Θεός αποφασίζει ποιός θα πεθάνει πρώτος?
- Τις περισσότερες φορές, ναι!



Παύση λίγων λεπτών.



- Τότε μαμά, εγώ θα παρακαλάω τον Θεό, να πεθάνει πρώτα ο άντρας μου!!!!!

Σέκος η κουμπάρα μου, λιώσανε στο γέλιο οι υπόλοιποι!!

Μέσα απο τα Μάτια της #5

16

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:32 μ.μ.

Ο δρόμος εκείνο το βράδυ φώτιζε περίεργα...
Με ένα φώς πολύ έντονο, σαν να γέμιζε χρώματα, τόσο χαρούμενο, τόσο ξεχωριστό, τόσο εντυπωσιακό.. Σχεδόν όλοι οι πεζοί στέκονταν για λίγο κάτω απο την λάμπα και ένιωθαν ένα υπέροχο συναίσθημα να τους κατακλύζει... Κανείς δεν μπορούσε να καταλαβει τί συμβαίνει, αλλά και πάλι δεν ένιωθαν την ανάγκη να αναρωτηθούν περισσότερο..
Κάτι συνέβαινε εκείνο το βράδυ..

Η λάμπα ένιωθε τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη! Είχε ακούσει νωρίτερα απο μια μαμά, ότι αύριο θα στο σχολείο που βρισκόταν ακριβώς πίσω της, θα γινόταν μια εκδήλωση για κάποια παιδιά, απο ένα άλλο σχολείο.. Δεν καταλαβαίνε βέβαια τί εκδήλωση θα είναι αυτή και τί το ξεχωριστό έχουν αυτά τα άλλα παδιά, της αρκούσε όμως που θα έβλεπε νέα παιδικά φατσάκια, θα άκουγε καινούρια γέλια, θα γέμιζε η πλατεία παιδικές φωνές! Χαμογελούσε η λάμπα και αυτό το χαμόγελο έβγαινε με την μορφή υπέροχου, λευκού φωτός! 

Η νύχτα περνούσε αργά και βασανιστικά.. Μετρούσε τα αστέρια, χάζευε τους περαστικούς, προσπαθούσε να μαντέψει τί χρώμα θα είναι το επόμενο αυτοκίνητο που θα περνούσε, αλλά η ώρα φαινόταν να είναι κολλημένη! 

Σιγά σιγά το φώς του ήλιου έκανε την εμφανιση του, ο δρόμος άρχισε να παίρνει ζωή με τους περαστικούς,  τα αυτοκίνητα, τα μηχανακια, τα παιδιά με τις τεράστιες σχολικές τσάντες. Και μετά απο λίγο, είδε το μεγάλο μπλέ λεωφορείο.. Στα παράθυρα έβλεπες, γλυκές φατσούλες, με το χαμόγελο σαν ζωγραφισμένο στα παιδικά προσωπάκια. Και ματάκια γουρλωμένα, να γεμίσουν όσες περισσότερες εικόνες μπορούνε απο το καινούριο μέρος.

Τα πρώτα παιδάκια άρχισαν να κατεβαίνουν και πήγαν και στάθηκαν κάτω απο την λάμπα. "Ποιές θα είναι άραγε οι πρώτες τους εντυπώσεις?".. Περίμενε με αγωνία να ακούσει τις πρώτες του λέξεις, αλλά για κάποιον λόγο δεν άκουγε τίποτα.. 
Έσκυψε λίγο απο πάνω τους, να ακούσει καλύτερα, αλλά και πάλι τίποτα.. Δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο έβλεπε περιέργες κινήσεις με τα χέρια.. Δεν μπορούσε να καταλάβει τί συμβαίνει.. Πώς γινόταν, να μην μιλάνε, να κουνάνε μόνο τα χέρια τους, κι όμως να βλέπει ότι συννενοούνται? Το καταλάβαινε απο τα πρόσωπα τους, απο τις εκφράσεις τους....
"Περιέργο", σκέφτηκε, αλλά έκανε λίγο υπομονή για να μπορέσει να καταλάβει τί συμβαίνει...

Η παρέα άρχισε να μεγαλώνει, και κάποια στιγμή άκουσε και τις πρώτες φωνές.. Έστρεψε το βλέμμα της και είδε κάτι ακόμα πιο παράξενο.. Παιδια διαφόρων ηλικίων, σε κάτι περιέργες καρέκλες που είχαν ρόδες... Μιλούσανε, γελάγανε και τα άκουγε.. Αλλά γιατί δεν αφήνανε τις καρέκλες σπίτι τους? Και αφού βλέπανε την πλατεία, γιατί δεν πηγαίνανε να παίξουνε, να τρέξουνε, να χαρούνε? Παρά μόνο πήγαν και στάθηκαν δίπλα στα υπόλοιπα παιδιά και πάλι η σιωπή γέμισε τον δρόμο... 
Σιγά, σιγά αποχώρησαν όλα τα παιδιά.. Πήγανε στο σχολείο και κρύφτηκαν πίσω απο τις μεγάλους τσιμεντένιους τοίχους του...

Η λάμπα έμεινε με την απορία, όλη την επόμενη μέρα και προσπαθούσε να καταλάβει τί είχε συμβεί... Δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη, όσο κι αν προσπάθησε... Μια εικόνα της έμεινε στο μυαλό... Όταν όλα τα παιδιά, ενώθηκαν σε μια μεγάλη παρέα και πήγαν να συναντήσουν τα υπόλοιπα... Τα "κανονικά" παιδιά, όπως άκουσε απο έναν περαστικό και θύμωσε πολύ....

Αφιερωμένο στην Αθηνούλα μου και σε όλα εκείνα τα "διαφορετικά" παιδιά..
Αλλά και στα "κανονικά" παιδιά, που δίνουν το παράδειγμα σε κάποιος "κανονικούς μεγάλους"...

Βρίσκομαι ακόμα σε νιρβάνα!

8

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:09 μ.μ.

Είμαι ακόμα εδώ όμως.. Δεν σας έχω ξεχάσει!
Σας διαβάζω, σας παρακολουθώ, σας σημειώνω και σύντομα θα σας επισκεφθώ!
Λίγη πίστωση χρόνου ζητώ το κακόμοιρο!
Έχω βάλει όριο... μετά απο αυτή την εβδομάδα, πρέπει να επιστρέψω στους ρυθμούς μου!
Και θα το κάνω!
Μου έχετε λείψει όλοι απίστευτα!!!!!!
Σας φιλώ γλυκά!

Και πάλι μαζί!!!!!! :)

27

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:37 μ.μ.

Επέστρεψα κι εγώ...
Σήμερα πρώτη μέρα στην δουλειά.. που λέει ο λόγος δουλειά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα.. η καλύτερη μου (αποβάλλω σκέψεις τύπου "δεν έχει δουλειά, θα μας απολύσουν όλους") λοιπόν, αφού τυπικά οι διακοπές τελειώσαν, ουσιαστικά συνεχίζονται...
Έχω άπειρα πράγματα να κάνω...
Ξεκινάω την μια λίστα μετά την άλλη... ναι! έχω απίστευτο κόλλημα με τις λίστες και όπως φαίνεται άπειρο χρόνο στο γραφείο για να τις κάνω να είναι και όμορφες!!!
Απο πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω... 
Απο τα 1000+ νέα ποστ που έχω να διαβάσω;
Απο την Αθηνούλα  μου για την οποία έχω πολλά πράγματα να πώ;
Απο τις φωτογραφίες απο το ταξίδι που πρέπει να ταξινομήσω;
Απο τα σχόλια σας, στα οποία πρέπει να απαντήσω;
Απο την αλλάγη που θέλω να κάνω εδω, σε κάτι πιο χειμωνιάτικο, πιο ζεστό?
Απο τα βιβλία που θέλω να διαβάσω;
Απο τις  τόσες σκέψεις που έχει εκείνη και θα μας τις μεταφέρει μέσα απο τα μάτια της;;
Απο όλα όσα έχω σκοπό να κάνω μέσα στον χειμώνα;

Έβαλα έναν και μοναδικό στόχο για την νέα (μετά διακοπών) χρονιά!
Να μην βάλω κανέναν στόχο!
Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου και θέλω να τα κάνω όλα όταν τα νιώθω!
Το σίγουρο είναι ότι θα είναι μια γεμάτη χρονιά!

Σας αφήνω τώρα, πάω να σας διαβάσω σιγά σιγά....

Κι επισής, θα πώ καλό χειμώνα! κι ας πέσετε να με φάτε! :p Λατρεύω τον χειμώνα!!!!!!!

Καλώς ξαναβρεθήκαμε (με όσους έχετε απομείνει), οι υπόλοιποι να συνεχίσετε να περνάτε όμορφα και θα τα πούμε και με εσάς όταν επιστρέψετε!