Μια ευχή......

25

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:22 μ.μ.

Θυμήθηκα χθές έτσι ξαφνικά και βούρκωσα....
γιατί κατάλαβα πόσο μου λείπει...
Είχε ερθει η γιαγιά στην Αθήνα, να κάτσουν λίγες ημέρες μαζί μας...
Μεγάλη πιά, δεν μπορούσε να ράψει την τρύπα που είχε κάνει την εμφάνιση της στις κάλτσες τις... Αυτές τις κάλτσες, που φτάνανε μέχρι το γόνατο... Κι είχανε ένα τόσο όμορφο, απαλό, μπεζ χρώμα....
Σχεδόν πιτσιρίκα, της είπα ότι θα της την ράψω εγώ....
Δεν ήξερα όμως  να ράβω....
Έκανα μια τεράστια στραβή γραμμή απο τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο...
Μια βλακεία και μισή ήταν...
Κι όμως στα μάτια της φάνταζεσαι τόσο όμορφη...
Και μου έδωσε μια ευχή.....

"Όσες βελονιές πέρασες, τόσες να είναι και οι χαρές της ζωής σου....."

Και δεν τις πέταξε ποτέ αυτές τις κάλτσες.....
Και δεν έχει φύγει ποτέ απο το μυαλό μου η ευχή της.....

Μέσα απο τα μάτια της #4

19

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:13 π.μ.

Είναι περίεργο... 
Στέκομα πολλά χρόνια εδώ, στο ίδιο ακριβώς σημείο... 
Κάποτε δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου... Μόνο χωράφια... 
Σιγά σιγά με τα χρόνια η περιοχή άλλαξε... έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα σπίτια... Κάτι μικρά, χαμηλά, ξύλινα σπιτάκια... 
Με όμορφους κήπους, πολλά λουλούδια, χωρίς φράκτες και κάγκελα... 
Παιδιά να παίζουν στις αυλές και στους δρόμους... 
Γελάνε, παίζουν, κλωτσάνε τις μπάλες τους και παίζουνε κρυφτό... και η μόνη στιγμή που σταματάνε είναι σπάνια... μόνο όταν θα κάνει την εμφανίση του κάποιο αυτοκίνητο... Πράγμα σπάνιο και όλοι το κοιτάνε εξτασιασμένοι... 
Σιγά, σιγά, τα σπίτι πληθαίνουν, αλλάζουν μορφή, αλλάζουν χρώμα, γίνονται πιο ψηλά, πιο άχαρα, με πιο λίγα παράθυρα αλλά πιο πολλά κάγκελα, με πιο μεγάλους χώρους στο εσωτερικό τους.. 
Και ο δρόμος.... αλλάζει κι αυτός.... Απο χωμάτινος, αρχίζει και παίρνει ένα μουντό, γκρί χρώμα... Και δεν λερώνεις πια τα παπούτσια σου, αλλά φαίνεται σαν να μην σε νοιάζει... και πληθαίνουν κι άλλο τα αυτοκίνητα.... 
Και ψηλώνουν τα σπίτια, και πλαταίνουν οι δρόμοι, και αυξάνονται τα αυτοκίνητα, και λιγοστεύουν τα παιδικά γέλια...

Κι εγώ πάντα εδώ....

Να κοιτω και να παρατηρώ.....

Και ένα μόνο ελπίζω.....

Όσοι είναι ακόμα παιδιά, να παραμείνουν... 

Να μην μεγαλώσουν, να μην πάψει να υπάρχει το παιδικό γέλιο...

Σφύριξε Χαρούμενα Μπορείς!!!

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:26 μ.μ.

Σήμερα έχω φούλ κέφια!
Ακούω απο το πρωί το αποκάτω τραγουδάκι, και προσπαθώ κι εγώ να σφυρίξω, αλλά..δεν!
Αλλά δεν με νοιάζει!
Δεν ξέρω τί φταίει και έχω τέτοια διάθεση.. αλλά στην τελική, γιατί πρέπει να έχουμε λόγο για να είμαστε χαρούμενοι???

Θέλω λοιπόν να το αφιερώσω σε όλους σας!
Μα πραγματικά σε όλους!
Σε κάθε εναν ξεχωριστά με πολλά πολλά χαμόγελα!
Σας το χαρίζω λοιπόν, να το κάνετε ότι θέλετε και να σας ανεβάσει κι εσάς!

Και όπως λέει και το τραγουδάκι....

"Μην το γρουσουζεύεις, σκέψου θετικά, όλα στην ζωή είναι σκατά!!!!!!!!
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς! Δές την φωτεινή πλευρά της ζωής!!!!"

Σφυρίξτε λοιπόν όλοι μαζί!
Φου, φου, φου, φου! (σφυράω, μην μπερδεύεστε!!)

Πάμε!!

Φου, φου, φου, φου!!!!!!

Δικό σας!!!!

"εεε... τώρα μάλιστα... βλέπω την φωτεινή πλευρά της ζωής... π@π@ρι@!!!"!! Το τέλος τα λέει όλα!!!!!





"Απο την νονά μου"

27

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:28 μ.μ.

Το ενδιαφέρον σας, οι ευχές σας, η θετική ενέργεια που στείλατε στην μικρούλα μου, με έχει συγκινήσει πάρα πολύ... το ίδιο και την κουμπάρα μου, στην οποία δεν άντεξα και ξεφούρνισα για το βλογάκι και τα σχόλια τα οποία δεχτήκαμε απο όλους εσάς!
Θέλω λοιπόν, να σας ενημερώσω ότι το σκατούλι, κατάφερε και βγήκε πολύ δυνατό απο όλη αυτή την δοκιμασία και έδωσε μαθήματα θάρρους και υπομονής!
Η επέμβαση πήγε πολύ καλά, με καμία επιπλοκή! Η μικρούλα μέχρι πρίν λίγη ώρα  ήταν στην εντατική και περιμένουν τον γιατρό για τις τελευταίες εξετάσεις για να πάει σε δωμάτιο! Και αν όλα πάνε καλά, αύριο θα γυρίσει στο σπιτάκι της!
Για περισσότερες λεπτομέρειες και νέα της μικρούλας, μπορείτε να περάσετε απο το δεύτερο της σπιτάκι, φτιαγμένο απο την απο την νονά της με πολύ πολύ αγάπη!
Μια σκέψη, η οποία μου ήρθε εχθές το βράδυ, σήμερα την έκανα πράξη και εύχομαι όταν θα της φανερώσω "τί έκανα πίσω απο την πλάτη της", να της αρέσει και να το ευχαιστηθεί!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας, για το ενδιαφέρον σας! Της δώσατε επιπλέον δύναμη την οποία χρειαζόταν!
Στα πρόχειρα περιμένει, νέα ιστορία μέσα απο τα μάτια της γνωστής μας λάμπας και ετοιμάζει εντυπωσιακή εμφάνιση! 

Σας φιλώ γλυκά!

Καλή Επιτυχία μικρή μου!

37

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:24 μ.μ.

Πρίν αρκετό καιρό είχα αφιερώσει μια ανάρτηση για το μικρό μου βαφτιστηράκι!
Τότε το είχα κάνει, απλά και μόνο γιατί εκείνη την ημέρα, με ζήτησε πρώτη φορά στην ζωή της! Ζήτησε το κοντό ανθρωπάκι με τις μπούκλες! Το πρώτο μποϊ είπε εμένα κοντή! χαχα!
Τώρα όμως θέλω να της ευχηθώ καλή επιτυχία!
Αύριο ετοιμάζεται για ένα απο τα πιο σημαντικά χειρουργεία που θα κάνει το σκατούλι μου και με έχει πάρει απο κάτω... Της λείπει ο άνω δεξιός σιαγώνας και θα πρέπει να την ανοίξουν και στα πλευράκια της για να πάρουν το μόσχευμα... Δεν είναι λογικό να τρελαίνομαι στην σκέψη;
Πώς ένα ανθρωπάκι, τόσο μικρό, τόσο ευαίσθητο, τόσο εύθραυστο θα αντέξει ένα χειρουργείο 5 ωρών περίπου???
Και μετά;;; δεν θα πονάει, δεν θα υποφέρει;;;
Ξέρω, είναι για το καλό της... γιατί στο φατσάκι της φαίνεται το πρόβλημα της, κι ας μην το βλέπω εγώ! Χαζονονά με λένε όλοι, αλλά εγώ νομίζω ότι απλά είμαι ερωτευμενη μαζί της και στα μάτια μοιάζει το πιο όμορφο μωρό του κόσμου! Ξέρω ότι πρέπει να το κάνουμε για το δικό της καλό, για να γίνει "όμορφη"... και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί τώρα καταλαβαίνω, σε πόσα καλούπια πρέπει να μπούμε απο πολύ μικροί, για να ταιριάζουμε με τους υπολοίπους...  Μεγάλο θέμα συζήτησης, το οποίο δεν θα ανοίξω τώρα!
Να ευχηθώ λοιπόν, στο πιο όμορφο φατσάκι που έχω στην ζωή μου, να πάει πολύ καλά, να μπορέσει να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και την ώρα του χειρυοργείου αλλά και τις επόμενες μέρες!

Αθηνούλα μου, θα είσαι στην σκέψη μου κοριτσάρα μου! Κοιτά, να βγείς γερή και δυνατή απο αυτήν την δοκιμασία και να συνεχίσεις να μας χαρίζεις ξεδοντιάρικα χαμογελάκια!

Μέσα απο τα μάτια της #3

20

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:15 μ.μ.

Ακόμα μια μέρα ξημέρωνε, η ζέστη αφόρητη, ούτε λίγο αεράκι για να μαλακώσει λίγο η λάβα που ξεπηδούσε λυσσασμένα απο την άσφαλτο...Ένα κατα τα φαινόμενα ήσυχο μεσημέρι, που τίποτα δεν μπορούσε να προοιωνήσει όσα θα γινόντουσταν σε λίγες ώρες...

Εκείνη στεκόταν στην γωνία της, χάζευε τους περαστικούς που περνούσαν, άκουγε τις συνομιλίες τους, μετρούσε τα αυτοκίνητα που περνούσαν.. τον τελευταίο καιρό είχε ανακαλύψει ένα καινούριο παιχνίδι... άθροιζε τα νούμερα απο τις πινακίδες των αυτοκινήτων.. δεν είχε κάποιο νόημα, απλά περνούσε η ώρα...

Ένας μόνο περαστικός της κίνησε την περιέργεια... Τον είδε να περπατάει στο πεζοδρόμιο, σκυφτός, βαρύς... Αξύριστος φαινόταν για μέρες και ένα τεράστιο βάρος να τον πλακώνει.... Περνώντας δίπλα της, του έστειλε ένα δροσερό αεράκι, να απαλύνει λίγο το βάρος του.. εκείνος το αισθάνθηκε, στάθηκε ένα λεπτό μπροστά της και την κοιτούσε αποσβολωμένος... Ήξερε όμως ότι δεν κοιτούσε εκείνη, το βλέμμα του έκρυβε πολλά μυστικά, πολλά βάσανα, πολλές στεναχώριες... Κι εκείνη εκεί.. να μην μπορεί να κάνει τίποτα.. 

Προσπάθησε να τρυπώσει στην σκέψη του, να του πεί να έρθει το βράδυ, να αφήσει σε εκείνη την γωνία όλα του τα βάσανα και να συνεχίσει την ζωή του... Δεν μπόρεσε να το κάνει.. Ήταν  τόσος ο πόνος του, που τίποτα δεν μπορούσε να εισχωρήσει στην σκέψη του, στην καρδιά του, στην πονεμένη του ψυχή....
Και συνέχισε τον δρόμο του....

Εκείνη ανύμπορη πλέον να κάνει το οτιδήποτε, προσπάθησε να φέρει στο μυαλό της το πρόσωπου εκείνου, ξυρισμένο, περιποιημένο και να θυμηθεί πού μπορεί να τον είχε ξαναδεί.... Προσπάθησε πολύ αλλά δεν κατάφερε τίποτα... Συνέχισε την μέρα της, προσπαθώντας να βγάλει απο τις σκέψεις της το πρόσωπο αυτό....

Και όταν ήρθε το βράδυ θυμήθηκε μία και μοναδική εικόνα....
Εκείνον, με ένα παιδικό καροτσάκι να κάνει βόλτες στην πλατεία που βρισκόταν ακριβώς πίσω της.. Με το ένα χέρι κρατούσε το καροτσάκι, και με το άλλο κρατούσε ένα κατάλευκο χέρι... Το κρατούσε σφικτά, το έβλεπε, ένιωθε όλη την αγάπη που έβγαζε αυτό το ζευγάρι στον αέρα... Δεν μπόρεσε να θυμηθεί κάτι άλλο...

Μετά απο λίγες ώρες, λίγο πριν το ξημέρωμα, εμφανίστηκε πάλι εκείνος...
Έγειρε επάνω της και άφησε τις σκέψεις του και τις εικόνες του μυαλού του, να ποτίσουν το σώμα της....

Σάββατο βράδυ ήταν, μια δροσερή νύχτα, η πρώτη βόλτα με το μωρό τους... Την περιμέναν τόσο καιρό εκείνη την βόλτα, αλλά δεν ήξεραν πόσο πιο σημαντική τελικά θα κατέληγε να είναι η βραδιά... Μπήκαν στην πλατεία, έκαναν πολλές φορές το γύρω της, μέχρι που τα ματάκια της μικρής τους έκλεισαν και αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα... 

Όταν έφτασαν στην άκρη του δρόμου, εκείνος, άφησε τις δύο γυναίκες της ζωής του για να πάει στο περίπτερο να πάρει τα τσιγάρα του... Δεν είδε το πώς, δεν είδε το πότε.. μόνο άκουσε... Τα λάστιχα στην άσφαλτο κι έναν βουβό ήχο... Σχεδόν άκουσε τον ήχο της επαφής... Τα σίδερα με τα κορμιά... Δεν βρήκε το κουράγιο να γυρίσει να κοιτάξει.. ένιωσε τα πόδια του να λύνονται και να χάνει τις αισθήσεις του....

Ξύπνησε στο κρεββάτι του, ένιωσε ένα κορμί δίπλα του... Χαμογέλασε και σκέφτηκε όνειρο ήταν... Γύρισε έτοιμος να την σφίξει στην αγκαλιά του.. Αλοίμονο... Δίπλα του ήταν ο κολλητός του.. "Τί κάνεις εδω, ρε μαλάκα?", τον ρώτησε, έτοιμος για παιχνίδια με τον παιδικό του φίλο.... Μόνο όταν είδε τα μάτια του, πάγωσε... Και τότε κατάλαβε τί είχε συμβεί... Μια ερώτηση μόνο έκανε... "Πώς θα ζήσω τώρα ρε φίλε?".... Και έκλεισε τα μάτια του....

Αυτά θυμόταν  τώρα, εκεί στην γωνία του δρόμου.. Είχε μήνες να περάσει απο εκείνο το σημείο... Αρνιόταν πεισματικά, σαν μικρό παιδί που του έχουν πάρει το αγαπημένο του παιχνίδι, να περπατήσει στον ίδιο δρόμο...

Κι εκείνη, δεν μπορούσε να κάνει κάτι... Πώς θα μπορούσε άλλωστε.. ένιωθε τον πόνο που του έσκιζε τα σωθικά... 

Ένιωθε τα πάντα....
Όπως τα έβλεπε στα μάτια του....
Μέχρι που τα μάτια του έκλεισαν για πάντα....
Κι εκείνη έγυρε πάνω του, να κρατήσει το σώμα του ζεστό, μέχρι να ξημερώσει, μέχρι κάποιος περαστικός να καλέσει ένα ασθενοφόρο, κι ας είναι ήδη πολύ αργά....

Και θα θυμάται εκείνη για εκείνον τώρα πια....
Θα βλέπει τις εικόνες του.....
Μέσα απο τα δικά της μάτια.....

Μέσα απο τα μάτια της #2

21

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 2:21 μ.μ.

Εκλεισε ερμητικά τα μάτια της και τα αυτιά της..
Δεν ήθελε ούτε να βλέπει ούτε να ακούει...
Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπροστά της ήταν εκείνος που αγάπησε, εκείνος που την φιλούσε στο στόμα και της έλεγε λόγια αιώνιας αγάπης.. Εκείνος που την είχε κάνει να πιστέψει σε όσα είχε πάψει να πιστεύει πολλά χρόνια πριν...
"Δεν σε αγαπώ πιά", της είπε, "δεν το καταλαβαίνεις; με πνίγεις... σαν σχοινί έχεις τυλιχτεί στον λαιμό μου και μέρα με την μέρα η θηλιά σφίγει... και δεν θέλω να πνιγώ.. την θέλω την ζωή μου.. την θέλω όπως την ονειρεύτηκα εγώ και όχι όπως την θές εσύ.."
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια, γύρισε την πλάτη κι έφυγε.. Δεν πρόλαβαν τα δάκρυα να στεγνώσουν στα μάτια της κι εκείνος είχε δεί χαθεί απο το οπτικό της πεδίο.. Θυμάται την πλάτη του.. Όταν προσπαθούσε να φανταστεί αυτή την σκηνή, έβλεπε την πλάτη του σκυφτή, φορτωμένη με βάρος.. πόσο λάθος έκανε.... Περπατούσε με ίσια πλάτη, το κεφάλι ψηλά, ελεύθερος...
Την πονούσε πολύ αυτό... Δεν μπορεί να ένιωθε ότι είναι φυλακισμένος... 
Τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο...
Ένιωθε την ανάγκη να κάτσει, ένιωθε κι εκείνη μεγάλο βάρος...
Και όπως άφηνε τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της, ένιωσε ένα ζεστό άγγιγμα στην πλάτη της.. ένα απαλό χάδι... Γύρισε με την ελπίδα ότι θα έβλεπε εκείνον μετανιωμένο, θα την έκλεινε στην αγκαλια του και θα της έλεγε λόγια συγνώμης... Δεν είδε όμως κανέναν.. κι όμως το άγγιγμα ήταν ακόμα εκεί.... Και μια γλυκιά, ζεστή φωνή, τρύπωσε στο μυαλό της και στην σκέψη της....

"Μην λυπάσαι... σκέψου... θυμήσου... όσα σημάδια σου είχε δείξει και εσύ είχες προσπεράσει... όσα λόγια σου είχε και είχαν σκίσει την καρδιά σου σε χίλια κομμάτια.. Και τις στιγμές που μόνη σου, σε ένα δωμάτιο έβαζες τα κομμάτια στην θέση τους.. και του χάριζες πάλι την καρδιά σου.. Καινούρια, αστραφτερή... Θυμήσου τις φορές που το βλέπατε και οι δύο... Αλλά δεν θέλετε να το ξεστομίσετε...
Μην λυπάσαι καρδιά μου... Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας... Δεν φταίτε εσείς... Δεν φταίει κανείς... απλά δεν μπορείτε να είσαστε μαζί... έτσι είναι η ζωή... μην κατηγορείς κανέναν... 
Κράτα στην καρδιά σου όλα τα όμορφα που ζήσατε μαζί.....
Μα κράτα και τα άσχημα... Να παίρνει μαθήματα και να προχωράς μπροστά....
Έλα... Σήκω τώρα... Σχεδόν ξημέρωσε...
Σκούπισε τα ματάκια σου, φόρεσε το πιο όμορφο σου χαμόγελο και ζήσε την ζωή που ανοίγεται μπροστά σου.....
Σήκω ψυχή μου......
Είναι ώρα να βρείς το διαμαντάκι σου μέσα στις στάχτες....."

Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρυσε το φώς του ήλιου... Το όμορφο γαλάζιο του ουρανού... Πρόσεξε τα λουλούδια που άνθιζαν στην άκρη του δρόμου.. Τόσο όμορφα χρώματα και μυρωδιές.... Προσπαθούσε να καταλάβει αν είδε κάποιο όνειρο.. Ποιά ήταν εκείνη η υπέροχη φωνή που της απάλυνε τον πόνο;; 
Σηκώθηκε, ίσιωσε την φούστα της, γύρισε και κοίταξε την κολώνα στην οποία όλο το βράδυ ακουμπούσε... Της χαμογέλασε αχνά και αμέσως το μετάνιωσε.. "Μα τί κάνω;", σκέφτηκε...
Γύρισε την πλάτη κι έφυγε... Ένιωθε ανάλαφρη, έτοιμη για την νέα της ζωή.....
Καλημέρα, φώναξε δυνατά και γέλασε με τα πουλιά που πέταξαν απο τα κλαριά ενός δέντρου.. Γέλαγε με την ψυχή της...

"Γέλα κοριτσάκι μου.. Δυνατά... και ΖΗΣΕ... κι εγώ θα είμαι εδώ......"

Ο δρόμος  άρχισε να γεμίζει απο περαστικούς και αυτοκίνητα... 
Μια νέα μέρα ξεκινούσε....
Μια ημέρα κανούρια.... Μέσα απο τα δικά της Μάτια...


photo via bored-now

Τιμαλφή Ασθενούς......

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 10:35 π.μ.

1 Ρολόι omega χρώματος ασημί
2 χαρτονομίσματα των 50€
2 χαρτονομίσματα των 20€
2 κέρματα των 2€
Μία βέρα......

Όλα μέσα σε έναν φάκελο....
Τον κράταγε απο την ώρα που το μάθαμε μέχρι την ώρα που φτάσσαμε στο σπίτι....
Κρατούσε σε ένα φάκελο όλη της την ζωή...
Κρατούσε τα μοναδικά αντικείμενα που είχε ο θείος μου επάνω του την ώρα που πήγε ήδη νεκρός στο νοσοκομείο...
Αυτόν τον φάκελο κρατούσε και η θεία μου...
Και είναι περίεργο.. όλη της η ζωή κρεμιόταν απο ένα ρολόι, 144€ και μια βέρα... όλη της η ζωή είναι πλέον αυτά τα αντικείμενα...
Και εμένα μου έχει πέσει μεγάλο βάρος... δεν είχανε παιδιά... και είμαι το μόνο ανήψι εξ αίματος της θείας μου..
και μου εξομολογήθηκε...
σε εχω σαν παιδί μου... η δικη σου σκεψη μονο μου δίνει δύναμη και κουράγιο... και μόνο στις δικές σου χαρές θα μπορώ να χαρώ κι εγώ....
Και αλλάζανε κάθε τόσο οι ρόλοι.. αντί να την στηρίζω εγώ με στήριζε εκείνη....

Καλό ταξίδι θείε μου...
Να βρείς όλους εκείνους που μας έχουν αφήσει και να μας τους φιλήσεις.....