Είναι και δικός μας ο κόσμος

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:22 μ.μ.

"Αναρωτιόμουν για ποιό θέμα να γράψω αυτό το μήνα στο περιοδικό "Νέα της Κοινότητας των Κωφών". Για λίγα λεπτά πανικοβλήθηκα σκεπτόμενος ότιδεν υπάρχουν άλλες ιστορίες στο μυαλό μου.

Τελικά, με έσωσε μια κατσαρίδα. Θα σας πώ τί συνέβη. Καθώς πήγαινα στους γονείς μου, στη μέση περίπου του δρόμου σταμάτησα σε ένα εστιατόριο. Όταν ήρθε η σερβιτόρα να πάρει την παραγγελία, της έδειξα στον κατάλογο τί ήθελα. Αυτή συνέχισε να μιλάει. Ίσως έλεγε ποιό ήταν το πιάτο της ημέρας. Την διέκοψα, της έκανα χειρονομία ότι δεν ακούω και έδειξα ξανά την παραγγελία μου.

Ενοχλήθηκε και είπε δείχνοντας τα χείλη της : "Γιατί δεν μιλάς;". Όταν πρόφερα με δυσκολία "ένα χάμπουργκερ με τυρί", ταράχτηκε και έφυγε. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξαναγύρισε φέρνοντας το φαγητό μου και ένα σημείωμα που ήταν γραμμένο με πολλά λάθη. Καθώς το διάβαζα αναρωτήθηκα πού έμαθε να γράφει, ήταν τόσο ανορθόγραφη. Το σημείωμα έλεγε : "Έχω έναν κωφό αδελφό ο οποίος παρακολούθησε ένα πολύ καλό σχολείο στα βόρεια. Τώρα μιλάει καλά. Πρέπει να μάθεις να μιλάς, ποτέ δεν είναι αργά. Τελοσπάντων, ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".
Θύμωσα, σκεπτόμενος με ποιό δικαίωμα υποστήριζε ότι δεν έκανα λογοθεραπεία. Παρακολούθησα σχολείο που ενσωμάτωνε την λογοθεραπεία στην φιλοσοφία του. Εκτός του ότι αφιέρωσα πολλέ ώρες προσπαθώντας να προφέρω τον ήχο Π αντί για ΜΠ στοιχείο το οποίο - σύμφωνα με την παραπάνω φιλοσοφία - θα μου επέτρεπε να επικοινωνώ επιτυχώς στον "Κόσμο των Ακουόντων".

Ήμουν τόσο εκνευρισμένος με το σημείωμα, που δεν κατάλαβα ότι η σερβιτόρα στεκόταν και περίμενε για την απάντηση μου. Καθώς την κοίταξα, τα μάτια και το στόμα της άνοιξαν τρομαγμένα και έφυγε γρήγορα. Επέστρεψε αμέσως με ένα αεροζόλ. Σηκώθηκα αμέσως να τρέξω, να προφυλάξω τον εαυτό μου, σκεπτόμενος "τί έκανα που πρέπει να με ψεκάσει;". Πέρασε γρήγορα απο μπροστά μου κατευθυνόμενη στο τραπέζι πίσω απο μένα όπου περπατούσε μια κατσαρίδα. Άδειασε σχεδόν το μισό μπουκάλι για να τα καταφέρει. Παρακολουθούσα την σκηνή έκπληκτος. Φυσικά, δεν μπόρεσα να τελειώσω το φαγητό μου. Πλήρωσα κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα παίρνοντας το σημείωμα μαζί μου.

Στον δρόμο ξαναδιάβασα το σημείωμα και αυτή την φορά κόλλησα στην φράση "Ζείς σε έναν κόσμο ακουόντων".

Με ποιό δικαίωμα οι ακούοντες επιβάλλουν σε μας την επικράτηση του κόσμου τους; Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν κωφοί, οι οποίοι υποστηρίζουν τις αξίες του κόσμου των ακουόντων σε μας τους κωφούς, λέγοντας συνεχώς ότι πρέπει να μάθουμε να μιλάμε γιατί ζούμε σε έναν κόσμου ακουόντων. Είναι αξιοπεριέργο, γιατί με αυτό τον τρόπο αρνούνται την δική τους ύπαρξη σαν κωφά άτομα.

Προτείνω σε όλους εμάς να διαλαλούμε ότι "είναι και δικός μας ο κόσμος". Βέβαια, δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι ακούοντες από ότι οι κωφοί, αλλά αρνούμαι το δικαιώμα τους να διεκδικούν τον κόσμο. Εγώ ως κωφός έχω τα δικά μου δικαιώματα και την δική μου θέση σε αυτόν τον πλανητή. Εμείς που μιλάμε τη νοηματική γλώσσα, λειτουργούμε εξίσου καλά σε όλες τις πτυχές της ζωής.

Κερδίζοντας την θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπεθ  διδάξουμε την νοηματική γλώσσα στους ακούοντες.

Με αυτόν τον τρόπο, γεφυρώνουμε τους δύο κόσμους....."

Κεφάλαιο απο το βιβλίο "American Deaf Culture, An Anthology", Baham B. (1989)



Την Δευτέρα ξεκινάω επιτέλους μαθήματα!!!!

Δύσκολη Μέρα

28

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:00 μ.μ.

Αυτή την εβδομάδα δεν το έχω καθόλου. Όλα μου φταίνε, όλα με ενοχλούνε, όλα με εκνευρίζουνε! Και ξέρω τί φταίει... και δυστυχώς είναι η δουλειά. Και λέω δυστυχώς γιατί κάνω το τραγικό λάθος και παίρνω τα πρόβλημα, το άγχος και τα νεύρα απο το γραφείο, μαζί μου στο σπίτι. Και ξεσπάω στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν είναι δίπλα μου και με στηρίζουνε και έχουν απεριόριστη υπομονή, αλλά δεν μου φταίνε σε τίποτα, να βλέπουν τα δικά μου τα μούτρα.

Σήμερα, εντός λίγων ωρών, περιμένουμε μια πολύ σημαντική απόφαση, για την εταιρεία γενικότερα, και η οποία θα επηρεάσει άμεσα το τμήμα μου. Εάν είναι θετική, για εμάς, τότε για αρκετούς μήνες θα έχουμε δουλίτσα. Θα είναι δύσκολοι μήνες βέβαια, αλλά δεν θα μιλήσω καθόλου,σας το υπόσχομαι! Αν όμως είναι αρνητική, τότε η κάθε μέρα θα είναι επικίνδυνη για απόλυση.

Ήδη σε διάστημα περίπου μισής ώρας, μάθαμε για τρία άτομα!

Όλη αυτή η κατάσταση και η αναμονή, με έχει τσακίσει. Είμαι πολύ πιεσμένη ψυχολογικά. Και ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Ότι υπάρχουν άτομα με οικογένεια απο πίσω, με χρέη να τρέχουν, με υποχρέωσεις πολύ περισσότερες απο τις δικές μου, αλλά το κάθε πρόβλημα του ο καθένας το βλέπει μεγάλο! Ξέρω ότι δεν θα μείνω στον δρόμο, ευτυχώς οι γονείς μου έχουν την δυνατότητα να με βοηθήσουν και  χωρίς να στερηθώ τίποτα απο όσα ήδη έχω. 

Απλά με πιάνει αυτό το άγχος, γιατί ποτέ στην ζωή μου δεν αντιμετώπισα κάτι τέτοιο! Και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Τώρα που αποφάσισα, να μείνω με τον φίλο μου, να δούμε πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, τώρα που προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου, έρχεται αυτό και με καταρακώνει! Υπερβολική θα με πείτε και να σκέφτομαι θετικά και δεν θα έχετε και άδικο! Αλλά το να λέω και να τα μεγαλοποιώ, λειτουργεί για μένα σαν να ξορκίζω το κακό!

Τέλοσπαντων, μέχρι τις 4:30 μάθαμε ότι λογικά θα έχουμε απάντηση! Ελπίζω να είναι θετική! Και χαλάλι οι δύσκολοι μήνες που θα έρθουν! Τουλάχιστον, θα πηγαίνω σπίτι μου ήρεμη! Ευελπιστώ στην θετική σας ενέργεια!
Και πάλι, αν δεν πάει καλά, θα γκρινιάξω, θα στεναχωρηθώ, θα εκνευριστώ, αλλά πάλι θα χαμογελάσω (γιατί είμαι και λίγο χαζοχαρούμενο!) και θα την βρώ την άκρη! Απλά θα υποστείτε την γκρίνια μου! :ppp

Σταυρώνω δαχτυλάκια λοιπόν και αναμένω την θετική απάντηση και τίποτα λιγότερο απο αυτήν!

Καλό απόγευμα να έχουμε!

Update : Η απόφαση μόλις βγήκε και δυστυχώς είναι αρνητική. Η υπόθεση θα επανεξεταστεί σε λίγους μήνες και είναι πλέον στο χέρι του προϊσταμένου μου, αν θα διώξει προσωπικό ή αν θα μας κρατήσει με την λογική ότι αργότερα πάλι θα έχουμε δουλειά...
Δύσκολες μέρες έρχονται φίλοι μου, αλλά θα χαμογελάμε όλοι έτσι;;;;;;;;;

Μέσα από τα μάτια της #6

15

Posted by next_day | Posted in | Posted on 3:08 μ.μ.

Πίσω της ακριβώς υπάρχει μια πλατεία.. Δεν είναι ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη, δεν θυμίζει καν πλατεία.. Για αρκετά χρόνια, υπάρχει μια παρέα, απο αγόρια και κορίτσια, που μαζεύονται απο νωρίς το απόγευμα και χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές σου, τα γέλια τους.. Όλες τις ημέρες του χρόνου, έχουν σημείο συνάντησης την πλατεία... Την Κόκκινη πλατεία όπως την λένε, γιατί είναι στρωμένη με κόκκινα τουβλάκια.. Υπάρχει κι άλλη μια πιο κάτω, η Κίτρινη, γιατί τα τουβλάκια της είναι γκρί. Αλλά το γκρί δεν είναι ωραίο όνομα για πλατεία!

Ξεκίνησανε να μαζεύονται στην πλατεία, απο μικρά παιδιά. Μεγαλώσανε, ερωτευτήκανε, τσακωθήκανε, κλάψανε, γελάσανε, χαλάσανε φιλίες, ξανασμίξανε φιλίες, όλα τα έζησαν σε αυτή την πλατεία. Και η λάμπα πάντα στεκόταν σιωπηλά δίπλα τους. Να τους φωτίζει τον δρόμο τους... Ποτέ δεν έμπλεξαν σε φασαρίες με αγνώστους, παρά μόνο αν κάποιο μέλος της "ομάδας" τους, βρισκόταν σε κίνδυνο. Ήταν τόσοι δεμένοι.
Και τα χρόνια περνούσαν, ψηλώνανε, παχαίνανε, αλλάζανε τα πρόσωπα τους.. Τα αγόρια γινόντουσταν άντρες και φέρνανε στην παρέα κοπέλες να περάσουν τα "τεστ".. Τα κορίτσια γινόντουσταν γυναίκες, αλλά ποτέ δεν έφερναν τα αγόρια.. Η πλατεία ήταν ιερός χώρος, ήταν δικός τους....

Μόνο εχθές το βράδυ, η πλατεία έμοιαζε περιέργα ήσυχοι.. Όλα τα παιδιά ήταν εκεί... Μαζεμένα σε έναν κύκλο, καθισμένη στα κόκκινα τουβλάκια, κρατώντας τα χέρια τους σφικτά, τα κεφάλια τους σκυμμένα, και μια παράκληση να καίει τα χείλη όλων. Ένας φίλος τους, ένας απο την "ομάδα" τους, πήρε το απόγευμα την μηχανή του και βγήκε στον δρόμο τρομακρατημένος, βιαστικός.. έτρεχε για να προφτάσει.. κανείς δεν ξέρει τί.. κανείς δεν ξέρει τί συνέβη.. κανείς δεν ξέρει τί θα γίνει απο εδώ και πέρα.. Πήγαν όλοι να τον δούν στο νοσοκομείο, αλλά δεν τους αφήσανε.. Χρειάζεται πολλά χειρουργία, τους είπαν οι γονείς του, αλλά μάλλον δεν θα καταφέρουν τα σώσουν τα πόδια του. ..

Ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή του.....

Οι ημέρες πέρασαν, η παρέα ξαναέσμιξε, τα πρώτα χαμόγελα ξαναφάνηκαν στα πρόσωπα, προστέθηκε ένα ακόμα μέλος στην παρέα.. Το αναπηρικό καροτσάκι.. Και εκείνος, πάντα δυνατός, να κάνει πλάκες, να γελάει, να μην χάνει την θέληση του για ζωή. 
Η παρέα ξαναέμπαινε σιγά σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς, μέχρι που ένα απόγευμα, τους ανακοίνωσε ότι πρέπει για κάποιο καιρό να απουσιάζει απο την Πλατεία. Δεν τους εξήγησε τον λόγο και κανείς δεν ρώτησε, σεβάστηκαν την επιλογή του... Υποσχέθηκαν όμως ότι δεν θα αφήσουν την Πλατεία, μέχρι να επιστρέψει, έστω για μια βόλτα, όταν εκείνος νιώσει έτοιμος. Χαμογέλασε σε όλους γλυκά, υοπσχέθηκε με την σειρά του ότι θα γυρίσει και έφυγε...

Και όντως γύρισε....
Ένα απόγευμα, πήγε στην αγαπημένη του πλατεία, βρήκε τους αγαπημένους του φίλους, και τους έκανε την μεγαλύτερη έκπληξη.. την ίδια έκπληξη, που έκανε και ο ίδιος στον εαυτό του.... Ένα δώρο ζωής, για την ίδια του την ζωή.... Εμφανίστηκε στην πλατεία, χωρίς το καροτσάκι του, αλλά με δύο πατερίτσες...Μετά απο 3 χρόνια φυσιοθεραπείας και σκληρής δουλειάς, μπόρεσε και να ξαναπάτησε στα πόδια του! Είχε ακόμα δουλειά μπροστά του, αλλά τόσα είχε καταφέρει! Τους αγκάλιασε έναν έναν, τους διηγήθηκε την ιστορία του με όλες τις λεπτομέρειες, τους έδειξε τις πληγές του και τους έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής!

Όταν πήρε τον δρόμο της επιστροφής, όλη του η εικόνα φώτιζε! Η λάμπα έριχνε πάνω του το πιο ζεστό της φώς, να τον βοηθάει στα καινούρια του βήματα, να μην σκοντάψει πουθενά!

Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, λίγο μπλεγμένα όμως.. Και εξηγώ... Υπήρξε η Κόκκινη Πλατεία, στον Βύρωνα, και εκεί έζησα τα καλύτερα μου χρόνια!
Όσο για το παλληκάρι, είναι ενά παιδί που γνώρισα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων  (ΕΙΑΑ) που γνώρισα πριν μερικά χρόνια, κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία, με θέμα την Κοινωνική & Επαγγελματική Αποκατάσταση των ΑμΕΑ. Και η ιστορία της ζωής του είναι ακριβώς αυτή.. Τράκαρε με την μηχανή του, του είπαν ότι θα έμενε παράλυτος και τεράστια υπομονή, δύναμη και σκληρή δουλειά (και απο τον ίδιο, αλλά και απο όλους στο ΕΙΑΑ) τα κατάφερε και περπατούσε με πατερίτσες!

Ένα τεράστιο μάθημα για εμένα, και για όλους μας!
Γιατί τελικά η ζωή, δεν χαρίζεται, αλλά με προσπάθεια, μπορείς να την ζήσεις πραγματικά!