Κλόουν

57

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:51 π.μ.

Στο τσίρκο τα πάντα είναι έτοιμα για ακόμα μια παράσταση...
Οι θέσεις είναι όλες γεμάτες, μπαλόνια στον αέρα, φωνές απο τα παιδιά, χαρούμενα πρόσωπα...
Πίσω απο την σκήνη, ο κλόουν αλλάζει πρόσωπο..
Βάζει το μεγάλο του χαμόγελο, παίρνει τα απαραίτητα "συμπράγαλα" και είναι έτοιμος να διασκεδάσει τον κόσμο για ακόμα ένα βράδυ...
Η παράσταση που δίνει είναι και πάλι καθ'όλα άψογη!
Χοροπηδάει στην σκηνή, κάνει μαγικά τα οποία όλα αποτυγχάνουν και τα παιδιά ξεκαρδίζονται, τρέχει πάνω κάτω, γελάει, πέφτει κάτω-ξανασηκώνεται..
περιμένει υπομονετικά να περάσει η ώρα..
να σταματήσει να φοράει το χαμόγελο..
τον πονάει.. τα χείλη του τραβηγμένα...
μέχρι τα αυτιά νιώθει να φτάνει.. και  πονάει πολύ...

Και η παράσταση τελειώνει επιτέλους!!!

Ο κόσμος φεύγει σιγά σιγά, οι θέσεις αδειάζουν, τα μεγάλα φώτα σβήνουν και ο κλόουν αποσύρεται..
Και όταν πλέον το θέατρο (του παραλόγου) έχει αδειάσει, ο κλόουν ξαναβγαίνει στην σκηνή..
Κάθεται στο κέντρο και νιώθει σαν στόχος...
Εύχεται να μπορούσε να μαζέψει λίγο απο τα παιδικά γέλια.. να είχε έναν μαγνήτη και να ρουφούσε τα γέλια, την ζωντάνια, την ανεμελιά και όταν έμενε μόνος του, να πατούσε ένα κουμπάκι και να τα ένιωθε και αυτός...
Τίποτα όμως απο όλα αυτά δεν συμβαίνει και έτσι καθισμένος, αφήνει τα δάκρυα του να ποτίσουν την παγωμένη σκηνή.. να την μαλακώσουν, να πάψει να είναι ξύλινη...

Και όταν αύριο, τα φώτα ξανανάψουν κι αν είσαι κι εσύ ενάς απο αυτούς που θα κάθονται στις κερκίδες, μην σε κοροιδέψουν τα διαμαντάκια στην σκηνή...
Εσύ ξέρεις τί ακριβώς είναι...

Κι εγώ πονάω πολύ..
Και έχω πολλά τέτοια διαμαντάκια να σας χαρίσω......

Παιδιά.....

30

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 11:16 π.μ.

Σάββατο βράδυ...
Ελάχιστες στιγμές πριν αλλάξει ο χρόνος...
Σε μια αίθουσα με έντονα λευκά φώτα, φωνές πόνου να σκίζουν την ησυχία...
Απ'έξω ένας άντρας, σκυφτός, σαν λυπημένος, σαν χαρούμενος.... Γεμάτος αγωνία είναι...
Για Εκείνη και για το μωρό....
"Θα είναι το πρώτο μωρό της νέας χρονιάς", τους είπε ο γιατρός όταν τον διέκοψαν απο τον ρεβεγιόν του, καθώς η γυναίκα του είχε ήδη αρχίσει να νιώθει τους πρώτους έντονους πόνους.... Εκείνη την στιγή όμως καθόλου δεν τον ένοιαζε...  Ήθελε να σταματήσει να πονάει Εκείνη και να μπεί μέσα να τις κρατήσει και τις δυό στην αγκαλιά του.. Εκείνη και χιλιοστή φορά και την μικρή Εκείνη για πρώτη.....
Δεν ξέρει πόσες ώρες πέρασαν...
Δεν ξέρει πόσα τσιγάρα έκανε......
Δεν ξέρει πόσες φορές περπάτησε τον διάδρομο έξω απο την αίθουσα τοκετού πάνω-κάτω...
Ξέρει όμως ότι κάποια στιγμή, επικράτησε απόλυτη ησυχία.....
Κοίταξε το ρολόι του....
00:03..... χρονιά δεν μπορεί να θυμηθεί....
νιώθει να κρυώνει και να ζεσταίνεται μαζί...
και περιμένει....
μερικά δευτερόλεπτα ήταν, ελάχιστα...αλλά του φάνηκαν αιώνες....
Και τότε το άκουσε.....
Το κλάμα της... το πρώτο της κλάμα....
Και τότε μπήκε μέσα...
Και τις είδε.....
Τις δύο γυναίκες της ζωής τους...
Κρύφτηκε στην αγκαλιά Εκείνης και έκλαψε.. έβγαλε την αγωνία του.....
Και μετά πήρε στην αγκαλιά του την νεογέννητη κορούλα του....
Έσκιψε στο αυτί της και της υποσχέθηκε μια υπέροχη ζωή....
Με αγάπη και ευτυχία...
Και όλα τα υπόλοιπα θα ερχόντουσταν.....

Και έτσι έγινε...

Γέρος πια εκείνος, με την μαγκουρίτσα του στο ένα χέρι και στο άλλο την γυναίκα του... Εκείνη που περάσανε μια ολόκληρη ζωή μαζί...
Είδε την κόρη του.. και τον "γιό" του.... Γιός του έγινε, αφού αγάπησε τόσο την κόρη του.... Και τα εγγονάκια του....

Και λίγο πρίν ανοίξει την αγκαλιά του, για να σφίξει όλους τους αγαπημένους του, έγειρε το κεφάλι του, έκλεισε τα μάτια του και προσευχήθηκε ....


για όλα εκείνα τα παιδιά, που δεν είναι το ίδιο τυχερά......


11 Δεκεμβρίου : Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

Γενεθλιαζόμαστε!

63

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:23 π.μ.




Κλείνω λοιπόν κι εγώ τα 26 σε μερικές ωρίτσες και πολλά πράγματα δεν έχω να πώ!!!!
Δεν νιώθω μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή!!
Νιώθω όσο είμαι και αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο!!!



Η φωτογραφία είναι "κλεμμένη" απο τον φίλο Τζονάκο και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό!!!!!

Ώρα λοιπόν για το γλυκάκι μας!!!
Πάρτε όσο θέλετε! Έχω γεμίσει το ψυγείο αποθέματα!!


Post it #1 - Να θυμάμαι...

34

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:09 π.μ.


Καλό μήνα!

26

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:54 μ.μ.

Πολύ θα ήθελα να γεμίσω αυτή την ανάρτηση με φωτεινά χρώματα, χαρούμενες εικόνες, στολισμένα δεντράκια, λαμπάκια πολύχρωμα...
Σίγουρα είναι σημαντικό να υπάρχει καλή διάθεση, θετική σκέψη και όλα αυτά τα όμορφα και ροζ συννεφάκια στα οποία μπρούμε να περπατάμε αυτές τις μέρες..
δεν θα το κρύψω, ότι μου αρέσουν αυτά τα συννεφάκια και ότι βρίσκομαι κι εγώ εκεί πάνω... κάτι τα γενέθλια μου που πλησιάζουν σε λίγες μέρες, κάτι τα σχέδια που κάνω για το πού, πώς και με ποιούς θα το γιορτάσω, κάτι τα χριστούγεννα που έρχονται, κάτι οι αναρτήσει που είδα σήμερα γεμάτες ευχές και χρώματα!!! είναι όλα πολύ όμορφα και χαίρομαι πολύ κι εγώ που έρχονται χριστούγεννα...
είναι όμως και κάποιοι που δεν τους κάνει κάποια διαφορά...
είναι τόσοι πολλοί εκείνοι, που για τόσους πολλούς και διαφορετικούς λόγους, δεν μπορούν να γιροτάσουν τις μέρες αυτές...
είτε γιατί δεν έχουν στέγη...
είτε γιατί αυτή η στέγη είναι τα λευκά πλακάκια ενός νοσοκομείου...
είτε γιατί κάποιοι άλλοι, έχουν τον πόνο οτυς για κάποιον αγαπημένο που έφυγε...
είτε.......
είτε...........
είτε...............
είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι......
είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που έχουν συντροφιά τους λόγους αυτούς.......

γι'αυτό κι εγώ θέλω σε αυτούς να δώσω την πιο απλή μου ευχή.......
να είναι γεροί και δυνατοί και του χρόνου να μπορούν να κοιτάζουν τις φετινές γιορτές σαν ένα μακρινό κακό όνειρο...κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουν να είναι και πάλι δυνατοί....

πόσο δυνατός πρέπει να είσαι για να έχεις δύναμη τελικά.......

Hapiness

30

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 7:50 μ.μ.


Οδηγώ στην Αττική Οδό, έχω ανοιχτά παράθυρα κι ας κάνει ψύχρα και τραγουδάω δυνατά, χωρίς κανείς να μου λέει ότι είμαι φάλτσα!!!! Τραγουδάω ξένα τραγούδια και όπου δεν ξέρω τους στίχους βάζω δικές μου λέξεις και δεν ντρέπομαι καθόλου!!! Μπορεί να μην λατρεύω την δουλειά μου όπως είναι τώρα, αλλά λατρεύω το κλίμα μεταξύ συναδέλφων τις περισσότερες ώρες της ημέρας!!!!! Ενώ βαριέμαι τα ταξίδια και μια συκγκεριμένη διαδρομή την έχω μάθει απ''εξω κι ανακατωτά και πάντα νιώθω ότι κάνω πρώτη φορά!!!!! Και ακόμα και όταν επιστρέφω η λύπη δεν την ξεπερνάει!!!!! Με τις φιλεναδίτσες μου είμαστε το τέλειο τρίο στούτζες και περνάμε φανταστικά!!!!!! Εσύ!!!!! Εγώ!!!!! Εσύ κι εγώ μαζί!!!!!! Το τζάκι που καίγομαι και με κοροιδεύει ο μπαμπάς μου!!!! Τα γλυκά φιλιά της μαμάς κάθε πρωί κι ας με νευριάζουν κάποιες φορές!!!! Οι στιγμές που βαριέμαι ελλεεινά στο σπίτι!!!! Ο πρωινός σαββατιάτικος καφές που πίνω μόνη μου στο σπίτι!!!! Το καινούριο μου κούρεμα!!! Η προσμονή να σε δώ!!!!! Όταν κολλάω στην κίνηση και βρίσκω ευκαιρεία να σε πάρω ακομα μια φορά τηλέφωνο!!!! Όταν μπαίνω στο σπίτι και μυρίζει παστίτσιο!!!!!!


Όλο αυτό (και πολλά ακόμα!!!!) είναι η δική ΜΟΥ ευτυχία!!
Και η πεποίθηση ότι δεν μου κρατάτε κακία που εχω καιρό να περάσω να σας δώ!! πήζω λεμεεεεεεεεε!!! ;)
Φιλί γλυκό!!!

Να σε ξεχάσω προσπαθώ...

21

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 9:46 μ.μ.



Αφιερωμένο σε μια απο τις δύο φιλεναδίτσες μου, που μου το ζήτησε...
Καλή μου φίλη, δεν θα προσπαθήσω ποτέ να σε ξεχάσω...
Εδώ θα είμαστε μαζί!!!

(Αγαπημένοι μου αναγνώστες, με συγχωρείτε για την ξώφαλτση αναρτησούλα, αλλά μου το ζήτησε το άλλο φιλικό μισό!!!!)

Καλό βραδάκι σε όλους!

Οι παλιές αγάπες πάνε στο Παράδεισο....

28

Posted by next_day | Posted in | Posted on 10:53 μ.μ.

Οι παλιές φιλίες;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;



Αφιερωμένο σε δύο φιλαράκια που ανταλλάξαμε μερικές τυπικές κουβέντες, όταν κάποτε μοιραζόμασταν τα πάντα....

Να είστε καλά......

Βράδυ Σαββάτου

32

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 8:29 μ.μ.

κι εγώ είμαι μόνη στο σπίτι...
Δεν ξέρω εάν έμεινα μέσα απο επιλογή, ξέρω όμως ότι το απολαμβάνω όσο μπορώ....
Έχω βάλει την αγαπημένη μου μουσική, καυτή σοκολάτα στην αγαπημένη μου κούπα, έχω μαζέψει φωτογραφίες γύρω γύρω και ταξιδεύω...
Ταξιδεύω μακριά, πίσω στο παρελθόν μου...
Σήμερα δεν θέλω να δώ το μέλλον...
Θέλω μόνο να ξαναζήσω όσα έζησα..
Να νιώσω όσα ένιωσα...
Να νιώσω ακόμα και τον πόνο που έζησα πρίν απο 2,5 περίπου χρόνια..έναν πόνο που μου έσκισε τα σωθικά και τώρα με κάνει να δακρίζω....
Να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν για το κάθε πρώτο ραντεβού και που ακόμα τρέμουν.. ακόμα κι ας είναι το χιλιοστό μας ραντεβού...
Να νιώσω  την χαρά που ένιωθα σε τόσες πολλές στιγμές στην ζωή μου..
Να νιώσω πώς είναι να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, όταν με τις φιλεναδίτσες, προσπαθούμε να κάνουμε σοβαρή συζήτηση και τελικά χαζολογάμε μέχρι αηδίας...
Θέλω να σου πώ πολλά...
Αλλά τόση ώρα γράφω και ίσως ακόμα δεν κατάφερα να σου πώ όλα αυτά που θέλω...
Μήπως κατάλαβες εσύ????
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές....

Δίνη

49

Posted by next_day | Posted in | Posted on 8:47 π.μ.

Λένε ότι αν αλλάξεις έστω και το παραμικρό στην ιστορία, τότε όλα θα αλλάξουν όλα θα είναι διαφορετικά...
Προσπαθώ να το κατανοήσω λίγο όλο αυτό, αλλά μπλέκομαι σε σκέψεις πολλές που με ρουφάνε όλο και πιο βαθιά....
Εστώ λοιπόν ότι ο πατέρας μου γεννιόταν σε ένα διαφορετικό μέρος..
Θα γνώρισε διαφορετικούς ανθρώπους, των οποίων οι ζωές θα ήταν διαφορετικές απ'ότι είναι τώρα και οι ζωές αυτών που ξέρει τελικά θα ήταν επίσης διαφορετικές..Πρόσθεσα σε αυτούς όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους που θα γνώριζαν εφόσων θα ήταν και οι ίδιοι διαφορετικοί..Μπάχαλο!
Συνεπώς, ο πατέρας μου δεν θα γνώριζε την μαμά και άρα δεν θα γεννιόμουν εγώ..άρα πιθανόν εσύ που διαβάζεις αυτό το βλογ δεν θα το διάβαζες αφού δεν θα υπήρχε, αρά πιθανόν να ήοσυν κάπου αλλού ή να μην είχες γεννηθεί ούτε εσύ.. Πρόσθεσε και πάλι όλους αυτούς που ξέρεις, με αυτούς που ξέρουν και πόσο διαφορετικοί θα ήταν και αυτοί!
Εάν λοιπόν, δεν υπήρχες εσύ, πιθανόν να συμβαίνει γιατί οι γονείς σου δεν γνωρίστηκαν, άρα και οι ζωές πόσων ακόμα ανθρώπων έχουν αλλάξει.
όχι, δεν είμαι ψώνιο με τον πατέρα μου...
Απλά άλλαξα ένα λιθαράκι της ιστορίας και αναρωτιέμαι...
Πόσο πίσω μπορεί να φτάσει όλο αυτό...

Και το βασικότερο...
Αν κάποτε, κάποιος μπόρεσε να αλλάξει την ιστορία...

Μήπως τελικά για άλλες ζωές προοριζόμασταν;;;;
Μήπως είμαστε όλοι εκείνοι των οποίων οι ζωές άλλαξαν, επειδή κάποιος "πείραξε" την ιστορία?????

Πάω να πιώ καφέ.....
Καλημέρα!

Θέλω στοργή και προδέρμ...

35

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 7:05 μ.μ.

Γιατί βήχω σαν σκατόγερος...
Γιατί απο χθές δεν έχω κάνει ούτε ένα τσιγαράκι(το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό..)
Γιατί δεν έχω βγεί απο σπίτι...
Γιατί κρυώνω..
Γιατί ζεσταίνομαι..
Γιατί έχω γεμίσει τα σεντόνια μύξες..
Γιατί πονάνε τα πλευράκια μου...
Γιατί έχω ακόμα 120 αδιάβαστα στον Reader....
Γιατί το σιρόπι για τον βήχα έχει απαίσια γεύση..
Γιατί πήγα να φάω τσουρέκι κάστανο απο Τερκενλή και δεν κατάλαβα γεύση..
Γιατί το στομάχι μου έχει γίνει πλήρες φαρμακείο..
Γιατί όταν ανασαίνω σφυράω σαν τρένο που ξεκινάει το ταξίδι του...

Θέλετε κι άλλα;;;;;;


Μυρίζομαι κρύωμα!

31

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 1:09 μ.μ.

Θέλω να ελπίζω ότι απλά δεν μυρίζω καλά...
Αν όμως δεν μυρίζω καλά, σημαίνει ότι η μύτη μου είναι μπουκωμένη άρα είμαι κυρωμένη.. Άρα μυρίζω καλά!! Άρα δεν είμαι κρυωμένη!
Ουφ! Κύκλους κάνω μάλλον!
Όμως καλά να πάθω, δεν λέω.. εχθές ανάψεμε το τζακάκι μας και εμένα που με έχανες που με έβρισκες σε δύο σημεία ήμουνα.. Μια στο τζάκι, μόνο ολόκληρη που δεν έμπαινα μέσα, και μετά στο μπαλκόνι με το κοντομάνικο επειδή έσκαγα..
Φώναζε η κακομοίρα η μανουλίτσα... Θα κρυώσεις!!!
Δεν παθαίνω τίποτα, είμαι νεό παιδί εγώ, την κοροίδευα!
Φάτα τώρα νέο παιδί, που δεν παθαίνεις τίποτα!!!!
Κατα τ'άλλα το ΣΚ πέρασε τέλεια...
Το Σάββατο ήμουν Artisti Macaroni με μια πολύ καλή μου φίλη και αφου ξεκοιλιαστήκαμε στο φαγητό πήγαμε για έναν καφεδάκι να χωνέψουμε σαν παιδιά κι εμείς!
Την Κυριακή ήρθε το σκατούλι μου στο σπίτι και είχε την φαεινή ιδέα να μου βάψει τα νύχια! Τί να την κάνω λέω κι εγώ, μια την έχω, ας την αφήσω! Πήρε λοιπόν το κόκκινο και εκτός απο τα νύχια έβαψε και όλα μου τα δάχτυλα και φυσικά και το τραπεζάκι που ακουμπούσαμε. Ξερεί κάνεις πώς βγαίνει το μανό απο τζάμι.. με ασετόν το δοκίμασα αλλά τίποτα!
Σήμερα η εβδομάδα ξεκίνησε στραβά!
Εκτός της μύτης που τρέχει, έχω αρχίσει και φτερνίζομαι και έχω και κρυάδες...ακους αφεντικόοοο;;;; άδειαααααααααα.....ανναρρωτικήηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!
Τέσπα, θα περάσει κι αυτό...

Εσε'ίς αγαπημένοι μου??? Πείτε μου τα νέα σας..πώς περάσατε το σκ???
Καλό μήνα και καλή εβδομάδα να έχουμε!!

Φιλί γλυκό σε όλους!!

Εκστρατεία υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα

18

Posted by next_day | Posted in | Posted on 10:56 π.μ.



Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.
Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.

Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.

Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.




The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:

Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.
Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.

Since works of art are more valuable when they are complete.
Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.
Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.

We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.

November Rain

13

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 10:42 μ.μ.

Λατρεύω το κλίπ...



"..it's hard to hold a candle
In the cold November rain...
..nothin' lasts forever
Even cold November rain.."

Καλό μήνα να έχουμε αγαπημένοι μου!!!
Καλό μήνα καλή μου Venus με τα μουσικά μας γούστα!!! ;)

1 χρόνος στο καινούριο μας σπιτάκι!!!

13

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 11:26 π.μ.


31 Οκτωβρίου σήμερα... 2009...
Πρίν απο ακριβώς έναν χρόνο μπήκαμε στο σπιτάκι μας..
Το δικό μας σπίτι επιτέλους..
Νιώσαμε σαν οικογένεια τους κόπους χρόνων να ανταμοίβονται..
Τα όνειρα ζωής να πραγματοποιούνται..
Εγώ επιτέλους έχω τον ολοδικό μου όροφο...
Κάτω..Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και πατάω κατευθείαν στον κήπο....
Απέναντι μας η πλατεία και τα σχολεία...
"Μαιρούλα, κοίτα.....Τα εγγόνια μας θα είναι δίπλα στο σχολείο", έλεγε ο μπαμπάς.. και χτύπαγε χαρούμενος παλαμάκια και επαίρνε αγκαλιά το Μαιρούλι του... Το Μαιρούλι που ερωτεύτηκε, αγάπησε και μετά απο 25 χρόνια ακόμα κάνουν σαν 18χρονο ζευγαράκι...
Κι εγώ γέλαγα.. Βρε πατέρα, απο τώρα εγγόνια;;;
Και συνοφριόθηκε και πήγα και τον φίλησα και πάλι χτυπούσε παλαμάκια...

Και ήρθε η μέρα της μετακόμισης...
Μια περίεργη θλίψη που φεύγαμε απο το παλιό σπίτι..
Όμως η χαρά δεν συγκρινόταν...
Φεύγεις για να πάς κάπου καλύτερα.. Πώς να μην χαίρεσαι..

Κι σήμερα κλείνουμε χρόνο στο σπιτάκι μας...
Περάσαμε ήδη πάρα πολλά σε αυτόν τον χρόνο...
Και πόσα θα περάσουμε ακόμα!!
Εύχομαι να είναι και χαρές και λύπες...
Ζωή χωρίς γέλιο και χωρίς κλάμα δεν γίνεται...

Να τα έχουμε λοιπόν!
Τις χαρές για πάντα, τις λύπες για να μας θυμίζουν ότι ζούμε και να μας κάνουνε πιο δυνατούς!
Όλα πρέπει να τα έχουμε!
Όλα τα περιμένω!


Και που είστε ακόμα γονίδια!!!!
Όσο για εγγονάκια μην ελπιζετε ακόμα!!!!

Φιλί γλυκό!! Και καλό ΣΚ!!!

Σκάλες και Σκαλιά

20

Posted by next_day | Posted in | Posted on 10:58 π.μ.

Η ζωή είναι μια σκάλα...
Μια σκάλα περίεργη, ιδιόμοτφη, που δεν ξέρεις τί σε περιμένει στο τέλος της..
Άλλες φορές ανεβαίνεις τα σκαλιά της και άλλες φορές τα κατεβαίνεις...
Και είναι περίεργο..
Όταν ανεβαίνεις το κάνεις ψυχικά ξεκούραστος, γιατί πάς κάπου πιο ψηλά..
Όταν όμως την κατεβαίνεις, πάς με σκυμμενοτο κεφάλι γιατί είναι σαν να γυρνάς πίσω, πέφτεις και δεν ξέρεις πότε είναι το επόμενο σκαλί που θα σε ανεβάζει πάλι...

Εγώ αυτή την περίοδο της ζωής μου κατεβαίνω...
Ανέβηκα μάλλον πολύ..
όμως είναι άδικο...
γιατί να πρέπει να κατέβω;;;;..
και ποτέ θα αρχίσω πάλι να ανεβαίνω;;;

Εχω ανάγκη αυτό το σκαλί που θα αρχίσει πάλι να με ανεβάζει..
Μπορείς να μου υποσχεθείς ότι θα φανεί;;; κι εγώ τότε θα αρχίσω να κατεβαίνω με φόρα.....

Φάλαινα ή Γοργόνα;;

32

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:16 π.μ.

Μου ήρθε με email, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, πάντως είναι αρκετά έξυπνο και σε βάζει σε σκέψεις!!

"Πρόσφατα, έξω από ένα γυμναστήριο σε μια μεγάλη πόλη της Γαλλίας, τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα με μια νέα, όμορφη, ημίγυμνη και αδύνατη νεαρά με την παρακάτω λεζάντα:
 «ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΟΡΓΟΝΑ Ή ΦΑΛΑΙΝΑ;;;;»
Μια κυρία μέσης ηλικίας που δεν είχε παρόμοια φυσικά χαρακτηριστικά με την νεαρή στην αφίσα, απάντησε στη αφίσα του γυμναστηρίου, γραπτώς και δημοσίως με δική της αφίσα λέγοντας τα εξής:

Οι Φάλαινες περιτριγυρίζονται από φίλους (δελφίνια, ιππόκαμπους, θαλάσσιους ελέφαντες, και περίεργους ανθρώπους).  Έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή, μένουν έγκυοι, και γεννάνε αξιολάτρευτα φαλαινάκια.  Περνάνε ωραία παρέα με τα δελφίνια τρώγοντας σαρδέλες και γαρίδες και παίζοντας στις θάλασσες, ταξιδεύοντας σε εξωτικά μέρη όπως την Παταγονία, τα στενά του Bering και τους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας.  Οι Φάλαινες τραγουδούν θαυμάσια, όλη μέρα, και έχουν ηχογραφήσει και CD.   Ζούνε ελεύθερα, χωρίς ουσιαστικούς εχθρούς εκτός από τον άνθρωπο, και είναι αγαπητές, σεβαστές και υπό την προστασία πολλών οργανώσεων.

Οι Γοργόνες δεν υπάρχουν! Και εάν υπήρχαν θα κάνανε ουρές έξω από τα γραφεία των ψυχαναλυτών πάσχοντας από κρίση ταυτότητας. Τι είμαι Ψάρι ή Άνθρωπός;
Οι γοργόνες δεν μπορούν να κάνουν σεξ διότι όπως υποστηρίζει η μυθολογία, πεθαίνει όποιος άνδρας τις πλησιάσει και κυρίως μάλλον τους λείπει ο κατάλληλος «εξοπλισμός» για σεξ (με ουρά ψαριού που διαθέτουν κάτω από την μέση).  Χωρίς σεξ ,,,, ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν και ποίος θα ήθελε να κάνει παρέα με μια κοπέλα που βρόμαγε ψαρίλα;

Με βάση τα παραπάνω η επιλογή μου είναι ξεκάθαρη!!!!
ΝΑΙ !!!!!!!!!  ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΦΑΛΑΙΝΑ!!!"


Καλή σας Μέρα!
Είμαι η next_day και δεν είμαι καλά, γιατί είμαι στην Αθήνα.....

Υπάρχει Παράδεισος....

15

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:06 π.μ.

και είναι εδώ στην γή..
Ζούμε σε αυτόν, αναπνέουμε τον αέρα του, πατάμε την γή του...
Πού;;;;

  • Στο γλυκό του/της χαμόγελο το πρωί όταν ξυπνάς δίπλα του/της....
  • Στην στραβωμένη φάτσα του/της τα υπόλοιπα πρωινά που ξυπνάει στραβωμένος/στραβωμένη...
  • Στην οικογένεια που μαζεύεται τις Κυριακές το μεσημέρι στο μεγάλο τραπέζι για φαγητό...
  • Στους φίλους που με μια ζεστή κούπα καφέ, σοκολάτα ή κρασί, συζητάνε τα νέα τους γύρω απο το τζάκι τον χειμώνα, σε μια παραλία το καλοκαίρι...
  • Στα μικρά παιδιά που χαμογελάνε..
  • Στην ικανοποίηση όταν οι κόποι σου ανταμοίβονται...
  • Στις γιορτές στο σπίτι...
  • Στο τηλέφωφνο που χτυπάει και ακούς τα πιο όμορφα νέα της ζωής σου..
  • Στο φίλο που είναι δίπλα σου και στις λύπες και στις χαρές...
  • Στα καινούρια σου τετράδια την πρώτη μέρα κάθε σχολικής χρονιάς...
  • Στα λουλούδια που σου χάρισε κάποιος...
  • Στις νύχτες που πονούσες και τελικά ξυπνούσες και ήσουν καλά..
  • Στο λιμάνι, που περιμένεις το πλοίο και ξεκινάς διακοπές...
  • Στο μπλέ του ουρανού..
  • Στο μπλέ της θάλασσας... 

Ποιός είναι ο δικός σου Παράδεισος;;;;;

Χρόνια Πολλά....

21

Posted by next_day | Posted in | Posted on 12:24 μ.μ.


στον πιό γλυκό μπαμπά όλου το κόσμου!!!!




και φυσικά χρόνια πολλά σε όλους τους Μήτσους και τις Δημητρούλες!!!!

Λόγια της Σιωπής

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 4:22 μ.μ.

Άλλη ανάρτηση ήθελα να κάνω, άλλη κάνω τελικά!!!

Αρχικά να σας πώ ότι περνάω τέλεια!!! Όλο βολτίτσες, γέλια, δάκρυα, νευράκια, συζητήσεις, όλα όσα δηλαδή απολαμβάνει κανείς όταν είναι με μεγάλες παρέες που αγαπάει και εκτιμάει!!
Σήμερα το πρωί, με περίμενε και μια ευχάριστη έκπληξη!!! Μήνυμα απο την κομπάρα να την πάρω αμέσως τηλέφωνο!!!! Και γέμισε η γραμμή Αθήνα-Μολάοι, δάκρυα και γέλια! Περηφάνια και συγκίνηση!

Οι περισσότεροι εδώ μέσα δεν γνωρίζετε την ιστορία και για να καταλάβετε θα ήθελα με λίγα λόγια να σας την πώ...
Πέρυσι το καλοκαίρι βρέθηκα για ένα 3ήμερο στην Τήνο, για να βαφτίσω την Αθηνούλα μου! Ένα δεύτερο μου ξαδερφάκι, το οποίο γεννήθηκε με ένα σύνδρομο, το οποίο μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχει "δώσει" στο παιδάκι μας, είναι και η έλλειψη της ακοής..Η μικρούλα μου, απο το ένα αυτάκι δεν έχει καν τύμπανο αλλά ούτε και πτερύγιο, ενώ απο το άλλο το τύμπανο δεν λειτουργεί σχεδόν καθόλου.. Μας έχουν πεί οι γιατροί που την παρακολουθούν ότι η μόνη ένταση ήχουν που μπορεί να ακούσεις είναι αυτή του τρένου πάνω στις ράγες, αν είναι ακριβώς δίπλα! Όπως αντιλαμβάνεστε εφόσων δεν ακούει σχεδόν καθόλου, δεν μπορεί και να μιλήσει... Εντάσσεται λοιπόν στην ομάδα των κωφάλαλων..

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε και για τους γονείς της εξακολουθεί να είναι δύσκολο, διότι το παιδάκι έχει αρκετά προβλήματα υγείας και τρέχουν κάθε μέρα σε γιατρούς, λογοθεραπευτές και γενικότερα έχουν κάνει το Παίδων δεύτερο τους σπίτι..

Τελικά όμως η ζωή πάντα ανταμοίβει τους δυνατούς ανθρώπους και την θέληση για ζωή! Και επιδή η Αθηνούλα μου, είναι το πιο δυνατό παιδάκι του κόσμου,βρίσκει τρόπους να μας δείχνει ότι είναι καλά και ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα!

Ο μόνος τρόπος επικοιωνίας με την μικρή είναι η νοηματική.. Επειδή όμως ακόμα παραείναι μικρούλα (3,5 ετών) έχουμε αναπτύξει μαζί της μια άτυπη μορφή νοηματικής με νοήματα που μπορεί να αντιληφθεί το μυαλουδάκι της!

Ε λοιπόν...τα δικά της λόγια, ο δικός της τρόπος, είναι πολύ πιο εκφραστικός απο οποιαδήποτε άλη λέξη!
Όταν θέλει να σου πεί σ'αγαπάω, σφίγγει τα χεράκια της γύρω απο το ευατό της σαν να σε παίρνεια αγκαλιά και σου χαρίζει ένα υπέροχο ξεδοντιάρικο χαμόγελο!
Όταν θέλει να δείξει ότι είναι χαρούμενη για κάτι, χτυπάει παλαμάκια, γελάει δυνατά και χοροπηδάει!!
Όταν θυμώνει χτυπάει με δύναμη τα ποδαράκια της στο πάτωμα και κουνάει αρνητικά την κεφάλα της!!!

Κάτι το οποίο επίσης μου κάνει πολύ εντύπωση, είναι το πώς έχει βρεί για όλους ένα χαρακτηριστικό, για να μπορεί να κάνει κατανοητό σε ποιούς αναφέρεται!
Όταν θέλει να πεί "η μαμά μου", κάνει το στοματάκι της σαν να βυζαίνει!!!
Όταν θέλει να πεί "ο μπαμπάς μου", βάζει τα χεράκια της στο πρόσωπο της και παριστάνει ότι ξυρίζεται!!
Έχει βρεί για όλους κάτι...

Και σήμερα η κομπάρα, με πήρε να μου πεί ότι το πρωί με ζητούσε! Και πώς το κατάλαβε???
Έδειχνε έναν κοντό άνθρωπο με μπούκλες!!!! χαχαχαχαχαχα!!! Εγώ είμαι αυτή, γιατί όταν της είπε, την νονά ζητάς, εκείνη έγνεψε το κεφαλάκι της θετικά και χτύπησε παλαμάκια!!!
Τότε ήταν που εγώ άρχισα να κλαίω, να γελάω και να νιώθω τόσο πολύ περήφανη για την μικρή μου Αθηνούλα!!!!!
Νιώθω τόσο περήφανη για το σκατούλι μου και τελικά νομίζω ότι τα λόγια της σιωπής μπορούν να εκφράσουν πολύ καλύτερα απο την οποιαδήποτε λέξη κι αν χρησιμοποιήσεις!!!!!!

Ψυχούλα μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο γλυκιά και να μας γεμίζεις με τόσο όμορφα συναισθήματα!!!!!!

Σας φιλώ γλυκά αγαπημένοι μου, μου έχετε λείψει πολύ...
Δεν έχω απαντήσει στα σχόλια σας, ούτε και έχω περάσει απο τα σπιτάκια σας, γιατί η σύδεση στο χωριό σέρνεται!! άτιμη κοινωνία!!!

Αλλάξαμε εμφάνιση!!

14

Posted by next_day | Posted in | Posted on 4:48 μ.μ.

Και επειδή ο χειμώνας αρχίζει σιγά σιγά και μπαίνει πρέπει να ντυθούμε με τα κατάληλληλα ρουχαλάκια!!!!!!!
Αλλάξαμε εμφάνιση λοιπόν!
Λείπουν αρκετά απο τα πραγματάκια που είχα στο προηγούμενο, όπως η λίστα με τα αγαπημένα ιστολόγια, αλλά σιγά σιγά θα μπούνε και αυτά και αν βρώ κάτι ενδιαφέρον θα το εμπλουτίσω λίγο!
Ελπίζω να σας αρέσει!!!!
Φιλιά πολλά!!!

Ταξίδι

14

Posted by next_day | Posted in , , | Posted on 1:17 μ.μ.


Σε λίγες ωρίτσες αναχωρούμε επιτέλους!!!!
Έχω φτιάξει μια τεράστια βαλίτσα και εδώ πρέπει να επισυμάνω ότι έχει μέσα και πολλά καινούρια ρουχαλάκια που μου πήρε η καλή μου η μανούλα!! Τα έχω σχεδόν όλα έτοιμα και περιμένω πώς και πώς να πάει 5:30 να σχολάσω και να πάω γρήγορα γρήογρα σπιτάκι μου! Απο ότι έμαθα τα γονίδια θα φορτώσουν αμέσως αυτοκίνητο και θα περιμένουνε στην πόρτα!!!!!!
Όταν μπορέσω θα σας πώς για το πώς περνάω!
Και αναλυτικά απο Τετάρτη που γυρνάω!!!
Μα τί ωραία που ακούγεται!!! Φέυγω Παρασκευή και γυρνάω Τετάρτη!! Και όλα αυτά με μόνο 2 μέρες άδεια!!!!!!
Φιλάκια γλυκά αγαπημένοι μου!!!
Καλό ΣΚ σε εσάς και καλό ταξίδι σε εμένα!!!! ;)
Σας αφήνω λοιπόν με ένα αγαπημένο τραγουδάκι!!!!!!



Saw VI

22

Posted by next_day | Posted in | Posted on 8:41 μ.μ.

Μάλλον κάτι περίεργο συμβαίνει με εμένα και τον καλό μου, γιατί λατρεύουμε το SAW!!!
Τα έχουμε δεί όλα μέχρι τώρα και περιμένουμε πώς και πώς να πάμε να δούμε και το 6!!!
Η υπόθεση του είναι ανάλογη με τις προηγούμενες...
Ο ειδικός πράκτορας Strahm είναι πλέον νεκρός και ο ντετέκτιβ Hoffman είναι ο μόνος που απέμεινε για συνεχίσει τον θρύλο του Jigsaw.Όταν το FBI δείχνει να πλησιάζει στην αποκάλυψη του, ο Hoffman θέτει σε ενέργεια ένα νέο σαδιστικό παιχνίδι στο οποίο επιτέλους το διάγραμμα του Jigsaw αποκωδικοποιείται. Ο κύκλος ολοκληρώνεται με 6 ευκαιρίες, 6 μαθήματα, 6 επιλογές.

Αναμένουμε λοιπόν, να πάμε να το δούμε!!!!!!


Μολάοι, Λακωνίας

21

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:57 π.μ.

Ίσως δεν σας ενδιαφέρει και πολύ το θέμα, όμως πρέπει να τηρούμε το "παίνεψε το σπίτι σου"!!!
Έτσι λοιπόν, επειδή δεν θέλω να παινέψω το σπίτι, γιατί είναι ολοκαίνουριο και δεν πρόκειται να πέσει, λεώ να παινέψω το χωριό μου!
Η λέξη "χωριό" μην σας ξεγελάει... οι περίπου 3000 κάτοικοί του μόνο χωρίο δεν το καθιστούν.. εγώ όμως εκεί πέρασα τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου! Εκεί είναι ο παππούς, εκεί ήταν και η γιαγιά, χριστούγεννα, πάσχα, καλοκαίρι εκεί έκανα! Για εμένα λοιπόν είναι χωριό! Το δικό μου χωριό!!!
Είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, με το καλύτερο λιμάνι όπως λέει ο πατέρας μου!! Για του λόγου το αληθές...

Δεν θέλω να σας μπλέξω με πολλά πολλά λόγια.. Εγώ απλά ήθελα να εκφράσω την αγάπη μου προς το χωριό μου..
Παρ'όλα αυτά εάν κάποιος θέλει να μάθει κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά κυρίως για να τιμήσω όσους έχουν προσπαθήσει για την ανάδειξη του χωριού μας, σας παραθέτω μερικά sites!! Εάν ξεχάσω κάποιον, να με ενημέρωσει!!

http://www.molaoi.net/
http://www.gianniskofinas.com/lakonia/d_molaon/mol/molaoi.htm
http://www.pantel.gr/

Καλό μου χωριουδάκι, σου έρχομαι την Παρασκευή!! Εκεί να δείτε φωτογραφίες!!
Προς το παρόν η πολύ πολύ αγαπημένη μου πλατεία!!!


Σημείωση: Την πρώτη φωτογραφία την "έκλεψα" απο το site ενός πολύ αγαπητού μου φίλου!

Καληνύχτα

0

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:20 μ.μ.


Τα Ζώδια και πώς θα σου την πέσουν!

17

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 8:27 μ.μ.

ΚΡΙΟΣ: ΄΄ Πρόσεξα ότι εδώ και πολλή ώρα με καρφώνεις έντονα. Δεν σ αδικώ. Σήμερα είμαι ένας κούκλος.»

ΤΑΥΡΟΣ : Η ώρα θα κυλήσει αργά με έναν Ταύρο.
Τις πρώτες 2 ώρες θα κοιτάζει.
Μετά από κανένα 4ωρο θα κοιτάζει πιο έντονα.
Πάνω στο 6ωρο θα έχει κλείσει το μαγαζί και θα έχεις πάει για ύπνο. Τελοσπάντων, όταν αποφασίσει να μιλήσει, τα λέει καλά.

ΔΙΔΥΜΟΙ : «Το πιο επικοινωνιακό ζώδιου, όλου του ζωδιακού κύκλου. Το ότι θα έρθει να σου μιλήσει είναι σίγουρο.
Απλά πριν θα κάνει μια στάση να χαιρετήσει κάτι φίλους από το στρατό, άλλη μια για μια ξαδέλφη που τυχαία συνάντησε στο δίπλα τραπέζι, άλλη μια για να πει ένα γεια στο μωρό στο bar και όταν τελικά έρθει θα πιάσει κουβέντα και με τις τρεις κολλητές σου.»

ΚΑΡΚΙΝΟΣ: «Ο Καρκίνος δεν θάρθει. Τραβάει κόλλημα.
Άμα θες πήγαινε εσύ.»


ΛΕΩΝ:  Το λιονταράκι - και δη το αρσενικό -, δεν αγχώνεται. Πιθανών, σε έχει ΄΄πάρει΄΄ ήδη. Και εσένα και τη φίλη σου.


ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Κανένας άνθρωπος που ανήκει στο ζώδιο της παρθένου, δεν θα έρθει έτσι απλά να σου μιλήσει.
Κατά πάσα πιθανότητα, κάπου σε έχει ξαναδεί και από τότε μέχρι και σήμερα, οργανώνει τη στρατηγική του για να σε ρίξει.


ΖΥΓΟΣ : Ο Ζυγός, θα σε χαλαρώσει τόσο με την κουβέντα που στο τέλος δεν θα ξέρεις αν θες να τον πιάσεις γκόμενο ή να πας μαζί του για ψυχανάλυση.


ΣΚΟΡΠΙΟΣ:Ο Σκορπιός, αν είσαι με άλλο γκόμενο, θα τον κάνει κολλητό και στη συνέχεια θα ΄΄δηλητηριάζει΄΄ τη σχέση σιγά σιγά, μέχρι να τον παρακαλάς εσύ γονατιστή να σε δεχτεί.
Ο πρώην γκόμενος, αγνοείται.


ΤΟΞΟΤΗΣ : Ο Τοξότης θα μιλήσει. Θ μιλήσει πολύ.
Θα σου τραγουδήσει, θα σε χορέψει, θα ανοίξει σαμπάνιες και κατά τις 3:00 το πρωί, θα φύγει-μόνος του-, να πάει να κοιμηθεί.


ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ : Ο χρόνος είναι χρήμα. Να τι θα μπορούσε να πει, ένας αυθεντικός αιγόκερως: « Για να μην καθυστερούμε, έχω κλείσει ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο να φάμε. Μετά θα πιούμε ένα ποτό, μετά άλλο ένα στο σπίτι μου και μετά μας περιμένει η μάνα μου για να σε γνωρίσει.»



ΥΔΡΟΧΟΟΣ : Να ένας γνήσιος καλλιτέχνης! Θα σου μιλήσει για μουσική, θα σου μιλήσει για τα αστέρια, για τα χρώματα του ουρανού, για τον εξπρεσιονισμό και αφού σε πρήξει για κάνα 2ωρο, θα την πέσει στη φίλη σου.

ΙΧΘΕΙΣ: Ένας ιχθύς, δεν θα στην πέσει έτσι απλά.
Πρώτα θα σου στείλει λουλούδια από το γυφτάκι, μετά θα σου αφιερώσει το τραγούδι που παίζει και αφού θα είναι έτοιμος να σου απαγγείλει το ποίημα που μόλις έγραψε, εσύ ήδη θα τρέχεις να κρυφτείς από την ντροπή σου.»

Εδώ δεν συμφωνώ...ε όχι και να φύγει μόνο του το Τοξοτάκι!!! Ποτέ!!
Για να σας δώ όλους τους εραστές!! ;)

Μια απαραίτητη μικρή αδειούλα!!

13

Posted by next_day | Posted in | Posted on 1:41 μ.μ.

Εγώ και τα γονίδια είμαστε κάπως έτσι....


Το αυτοκίνητο θα γίνει κάπως έτσι...


Όλα αυτά ένα πράγμα σημαίνουν.....
Την Παρασκευή αναχωρούμε για χωριό!
Μια μικρή άδεια, παρά μια μέρα μία εβδομάδα, η οποία μου χρειαζόταν οπωσδήποτε.. Ήρθε την καλύτερη στιγμή και για τον καλύτερο λόγο. Ο μπαμπάς Μήτσος, οπότε λέμε να συνδιάσουμε την αργία της 28ης με το γλέντι και να κάτσουμε στο χωριό 6 μερούλες!!

Το πρόγραμμα γεμάτο, με πολλούς φίλους και φυσικά τον αγαπημένο μου παππού!!

Θέλτε δεν θέλετε θα σας κρατάω ενήμερους για το πώς περνάω!! Εξάλλου, το βλογάκι μου είναι και κάτι σαν ημερολόγιο, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να κρ;ατήσω ζωντανές τις στιγμές!!

Αδιέξοδο

11

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 6:39 μ.μ.

Μόλις μπήκα σπίτι και είχα τρομερή καλή διάθεση.. προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί, μιας και δεν έγινε τίποτα το ιδιαίτερο σήμερα..τελικά κατάλαβα ότι υπεύθυνος για την εύθυμη εώς χαζοχαρούμενη αυτή κατάσταση μου είναι το τραγουδάκι που άκουγα στο αυτοκινήτο και ασυναίσθητα πάταγα το repeat!



Υπέροχοι στίχοι...
Απολαύστε τους...

Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω

Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;

Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που είσαστε πάντα εδώ... και εγώ η γαιδούρα ακόμα να απαντήσω στα σχόλια σας..

Μπορούμε, αντέχουμε!!!!!!

Σκέψεις γύρω απο την δουλειά...

4

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:18 μ.μ.

Είναι κάποιες φορές που κάθομαι και σκέφτομαι πόσο πολύ μοιάζουν κάποιες περίοδοι της ζωής μας, με την ζωή.. Αυτό που συχνά λέμε, μια μικρογραφία της κοινωνίας. Το σχολείο, οι παρέες μας,  η δουλειά μας.
Αυτό που με προβληματίζει αρκετά τον τελευταίο καιρό, είναι ο χώρος της δουλειάς.
Ξεκινάς μια καινούρια δουλειά, όλο ενθουσιασμό, όλοι οι συνάδελφοι σου, σου φαίνονται γαμώ τα παιδιά, ακόμα και ο προϊσταμένος σου μοιάζει να είναι εντάξει.
Και σιγά σιγά όλα αλλάζουν.. θα μου πείς, πού ζείς κοπέλα μου.. ο κόσμος δεν είναι ρόδινα πλασμενος...οκ συμφωνώ, αλλά πάντα με εκπλήσσει το πόσο εύκολα αλλάζουν τα δεδομένα σου.
Ξαφνικά όσοι εκτιμούσες και πίστευες ότι σε εκτιμούσανε και αυτοί, τουε βλέπεις και σου έρχεται να τους σφαλιαρίσεις, γιατί απλά όχι μόνο δεν σε εκτιμάνε, αλλά θεωρούνε κιόλας ότι είσαι πολύ λίγος για να σου μιλάνε. Είναι εκείνοι, που δεν συμπαθούσες καθόλου και τώρα νομίζεις ότι ταιριάζεις πολύ περισσότερο τελικά και κάνεις μια προσπάθεια και ελπίζεις να σου βγεί σε καλό. Και είναι και εκείνοι, που δεν είχες σχηματίσει γνώμη και τελικά τους εντάσεεις σε μια απο τις παραπάνω κατηγορίες.
Απλά είναι κρίμα, να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύεις. Περνάς 8 ώρες μαζί τους, δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι φίλος τους, οπότε καλό θα ήταν να προσπαθούσες να είχες τουλάχιστον μια καλή σχέση στα πλαίσια τις συνεργασίες.

Με αυτά και μ'αυτά πείνασα και δεν ξέρω και τί να φάω...
Καλό απογευματάκι!

Αγγελίες #2

9

Posted by next_day | Posted in | Posted on 9:59 π.μ.

Νέες αγγελίες δημοσιεύονται απο την Διαμαντένια σας Προβλήτα που σας λύνει ή σας δένει τα χέρια!

Κατηγορία : Ζητώ να μου χαρίσουν!

"ΠΑΠΑΓΑΛΟΥΣ διακοσμητικούς, αγαλματάκια, μπιμπελό, βάζα, κούπες με παπαγάλους κ.λπ., ζητώ να μου χαρίσουν"
Εάν σου έχουν κάτι κάποιο τέτοιο δώρο και δεν ταιριάζει με το σπίτι σου..Αν ο παπαγάλος σου θυμίζει τον πρώην σου..Αν τέλοσπαντων θές να αλλάξεις την διακόσμηση του σπιτίου, μην τα πετάξεις! Κάνε έναν συνάθρωπο σου ευτυχισμένο!!

"ΜΗΧΑΝΑΚΙ οποιασδήποτε μάρκας και μοντέλου, με πινακίδες, ζητώ να μου χαρίσουν"..
Μην προβληματίζεσαι πλέον που κανείς δεν έχει δεχτεί να του χαρίσεις το μηχανάκι σου! Πάλι σου βρήκα την λύση!

"ΚΟΥΚΕΤΑ - κρεβάτι παιδική σε άριστη κατάσταση ζητώ να μου χαρίσουν"
Εάν τα παιδιά σου έχουν μεγαλώσει, εάν δεν έχεις σκοπό να κάνεις άλλα παιδιά, αν και όλα σου τα ανίψια,ξαδέρφια,εγγόνια μγάλωσαν κι αυτά και αν φυσικά είναι σε άριστη κατάσταση μην σκεφτείς να πετάξεις την παιδική κουκέτα!

"Ζητω να μου χαρισουν μπουζουκι η τζουρα,εχω πολυ μερακι μα καθολου λεφτα!!"
Ε άμα έχεις μεράκι όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία!!

"Ειμαι φοιτηρια κ ζωτω να μου χαρισουν εναν φορητο υπολογιστη για τις εργασιε μου εστω κ παλιο αρκει να δουλευει..ευχαριστω πολυ"
Είναι για καλό σκοπό, για εργασίες..Για το μέλλον αυτής της χώρας ρε γαμώτο!

"zitw na mou dwsei kapoios mia lamba UVA/UVB giati ksemina apo lefta kai ematha oti to xreiazete to iguana mou gia na epibiwsei....sas parakalw prepei na tin exw autin tin UVA/UVBaktinobolia...!"
Έλεοοοοοοοοοςςςςς..... (sorry για τα greeklish!)

"Ζητώ να μου χαρίσουν αμάξι, απο 1100 κυβικά και άνω"
Βρήκες τον ανθρωπό σου!! Έχουμε 3 άνω των 1200!!!Πάρε με να διαλέξεις!!!

"Ζητώ να μου χαρίσουν αεροπορικά εισιτήρια απο Σεπτέμβρη μέχρι Δεκέμβρη"
Χειμερινές διακοπες προτιμάει ο άνθρωπος, τί να κάνουμε τώρα;;;

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!
Φιλιά πολλά!!!!
Ο Αντρέας είχε φτάσει πλέον πολύ κοντά στο σημείο του ατυχήματος. Είχε δει την μηχανή,αλλά δεν ήθελε να πιστέψει ότι ήταν το φιλαράκι του. Εξάλλου, δεν ήταν ο μόνος στην Πάτρα που είχε την ίδια μηχανή.

Τον Πάνο τον είχαν ήδη απομακρύνει από την άσφαλτο κι έτσι ο Αντρέας δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει τί αστείο παιχνίδι παιζόταν στην πλάτη του. Άκουσε το κινητό του να χτυπάει και ένιωσε ατέλειωτη χαρά να τον πλημμυρίζει. Το έβγαλε από την τσέπη του, είδε το όνομα του φίλου του και ήρεμος το σήκωσε. Μάλλον θα του γκρίνιαζε γιατί τον είχε ήδη στήσει. Θα του εξηγούσε όμως και θα κατέβαινε και ο Πάνος να βοηθήσει.
Ασυναίσθητα είχε ήδη πλησιάσει την Μαργαρίτα και σήκωσε το τηλέφωνο.


«Έλα φίλε μου, πρέπει να κατέβεις στην πλατεία, έγινε ατύχημα με μια μηχανή και μάλλον είναι σοβαρά τα πράγματα», είπε ο Αντρέας χωρίς να περιμένει να ακούσει ποιος είναι απότην άλλη μεριά της γραμμής.
Η Μαργαρίτα σάστισε καθώς άκουσε την φωνή του στο πλάι της. Τον κοίταξε με μάτια τρομαγμένα, λέγοντας του με ένα βλέμμα όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Ο Αντρέας τα έχασε.Κοίταζε μια το κινητό του, μια την Μαργαρίτα. Δεν μπορούσε και πάλι να χωρέσει ο νους του όλο αυτό που αυτή την στιγμή συνέβαινε. Δεν μπορούσε να καταλάβει και δεν ήθελε να καταλάβει.

Έμεινε με το κινητό στα χέρια να κοιτάει την Μαργαρίτα. Σαν ένα κακόγουστο αστείο που εξελισσόταν και κανείς δεν μπορούσε να γελάσει.Τα λεπτά περνούσαν και όλα έμοιαζαν να είναι παγωμένα. Ο κόσμος που ήταν εκεί γύρω μαζεμένος, είχε γυρίσει πλέον το βλέμμα του στα δύο παιδιά και σαστισμένοι όλοι περίμεναν την αναμενόμενη έκρηξη από τον Αντρέα.

Αυτή η έκρηξη δεν άργησε πολύ να έρθει.

Ο Αντρέας άφησε το κινητό να πέσει από τα χέρια του, έψαξε με άδειο βλέμμα να βρει τον φίλο του και όταν τον είδε, τον πλησίασε, γονάτισε δίπλα του, και χάθηκε στην ξεψυχισμένη αγκαλιά του. Έκλαψε γοερά για πολλή ώρα, αγνοώντας τις προσπάθειες του κόσμου να τον απομακρύνει. Μόνο όταν άκουσε μια γλυκιά, ζεστή φωνή σήκωσε το βλέμμα του.

Ήταν η Μαργαρίτα, τον είχε πλησιάσει, είχε σκύψει δίπλα του και προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι έπρεπε να σηκωθεί γιατί το ασθενοφόρο είχε ήδη φτάσει.Γύρισε και την κοίταξε και τότε νευρίασε πολύ.Άρχισε να φωνάζει σαν μικρό παιδί που του πήραν το παιχνίδι. Αντιδρούσε στον θάνατο και στην ομορφιά. Τόση ομορφιά από εκείνη την κοπέλα, δεν χωρούσε σε μια τέτοια στιγμή. Ήθελε να φύγει μακριά του, γιατί τα όμορφα μελιά της μάτια τον έκαναν να θέλει να χαμογελάσει.

Η Μαργαρίτα τρόμαξε από την αντίδραση του Αντρέα και απομακρύνθηκε. Είχε νιώσει ότι ήταν άδικο, αλλά μπορούσε να το δικαιολογήσει. Ήταν τόσο δύσκολη αυτή η στιγμή.
Πλησίασε τις φίλες της και τουςζήτησε να φύγουν. Ο Αντρέας την άκουσε και ήθελε να της φωνάξει να μην φύγει. Την ήθελε κοντά του, όσο και αν του φαινότανε παράλογο, ότι εκείνη την στιγμή είχε ανάγκη κάποιον άγνωστο. Η ζεστή φωνή της, η μυρωδιά από τα μαλλιά της όπως είχε σκύψει πλάι του, τον μάγεψαν και ένιωθε ένα μικρό θαύμα να γεννιέται, μέσα στις στάχτες του θανάτου.

Δεν μπόρεσε να της φωνάξει, η φωνή του δεν έβγαινε και έτσι έπνιξε την επιθυμία του μέσα στον πόνο.Τον σήκωσαν και τον μετέφεραν κι αυτόν σε ένα δεύτερο ασθενοφόρο που είχε πλησιάσει.Ήταν σοκαρισμένος και ίσως να χρειαζόταν και ο ίδιος ιατρική παρακολούθηση. Καθώς περπατούσε προς το ασθενοφόρο, γύρισε και την κοίταξε.

Άφησε το βλέμμα του επάνω της να ξεκουραστεί για λίγο, πήρε βαθιά ανάσα και στάθηκε αντιμέτωπος μπροστά στην μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής του.

Συνεχίζεται...(πιό ευχάριστο, το υπόσχομαι...)

Τα προηγούμενα μπορείτε να τα βρείτε εδώ..
Ο Αντρέας ένιωσε έναν περίεργο πόνο στο στήθος.
«Δεν θα είναι τίποτα σκέφτηκε» και συνέχισε να σημειώνει τους βαθμούς του Πάνου.
Πάτρα περάσανε και οι δύο τους, τουλάχιστον θα ήταν μαζί, αλλά ήθελε να φύγει, να πάει να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη.
«Ας είναι, έχουμε χρόνια μπροστά μας», σκέφτηκε, «να πάμε όπου θελήσουμε».
Όταν τελείωσε δίπλωσε ευλαβικά το χαρτί που είχε σημειώσει, το έβαλε στην τσέπη του και ξεκίνησε να προχωράει προς την πλατεία, να περιμένει το λεωφορείο που θα τον πήγαινε στον αγαπημένο του φίλο.
Αυτός ο κόμπος μόνο να έφευγε και όλα θα ήταν καλύτερα.
Στο τέλος του δρόμου, λίγο πριν την κεντρική πλατεία, είδε κόσμο μαζεμένο και μια τρομακτική ησυχία βούιζε στα αυτιά του. Συνήθως δεν πλησίαζε όπου υπήρχε κόσμος και φασαρία, όμως αυτή την φορά κάτι τον τραβούσε προς τα εκεί. Ένιωθε σαν κάποιο μαγικό χέρι να τον έσπρωχνε στην αντίθετη κατεύθυνση από την δική του, εκεί που κάτι γινότανε.Ένιωσε ένα δροσερό αεράκι να τον φυσάει, αλλά δεν ένιωσε καλύτερα. Πήγαινε σαν υπνωτισμένος.
~~~
Τα λάστιχα στην καυτή άσφαλτο σου έσκιζαν την καρδιά.
Οι φωνές από τους περαστικούς ακούγονταν τόσο παράφωνες.
Φυσικά και δεν είδε το αυτοκίνητο.
Η Μαργαρίτα πάγωσε και γύρισε να κοιτάξει τι συμβαίνει.
Το ίδιο και οι φίλες της,τρομοκρατημένες, παγωμένες, γεμάτες απορία, γύρισαν το κεφάλι προς την μεριά του δρόμου που ακούστηκε αυτός ο περίεργος ήχος από τα λάστιχα. Περίεργος γιατί προμήνυε ένα μεγάλο κακό. Παράταιρος,γιατί όλοι μπορούσαν να καταλάβουν τί είχε συμβεί, αλλά κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει.
Πλησιάσανε κοντά στην μηχανή που ήταν στην άσφαλτο πεσμένη, μαζί με πολλούς ακόμα περαστικούς και προσπαθούσαν να καταλάβουν αν το όμορφο, μελαχρινό αγόρι ήταν ζωντανό. Το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο από αίμα και δεν μπορούσανε εύκολα να καταλάβουνε τι συμβαίνει. Κάποιος πιο ψύχραιμος, πιθανόν να ήταν και γιατρός, γονάτισε,ακούμπησε τα δάχτυλα στο λαιμό του αγοριού και έσκυψε το κεφάλι.
Οι στιγμές πέρασαν πολύ γρήγορα. Απομάκρυναν το όμορφο αγόρι από την μηχανή, του σκούπισαν το πρόσωπο και κάλεσαν ασθενοφόρο. Κάποιος έψαξε και βρήκε το κινητό του και προσπαθούσε να σκεφτεί ποιόν θα μπορούσε να πάρει τηλέφωνο και με τί λόγια να περιγράψει ότι συνέβη.
Η Μαργαρίτα και οι φίλες της, είχανε απομακρυνθεί λίγα μέτρα, αλλά δεν μπορούσαν να φύγουν. Δεν ήταν περιέργεια. Ήταν αυτή η αίσθηση ότι κάπου τον είχαν δει, από κάπου τον
ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να θυμηθούν από πού.
Πλησίασαν για να μπορέσουν να βοηθήσουν τον άνθρωπο που προσπαθούσε να τηλεφωνήσει σε κάποιον πού να μπορούσε να εξηγήσει και να μην προξενήσει μεγαλύτερο κακό. Του πήραν το κινητό από τα χέρια και μπήκαν στις τελευταίες εξερχόμενες κλήσεις.
«Αντρέας», κάποιος φίλος του θα είναι σκέφτηκαν και πάτησαν για να πραγματοποιήσουν την κλήση.

Άστεγος χωρίς σπιτί ή άστεγος με σπίτι;;;

15

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 3:49 μ.μ.

Δεν ήξερα εάν έπρεπε να αναρτήσω το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά τελικά με επηρέασε τόσο πολύ, που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι πραγματικό αυτό που συνέβη, με προβλημάτισε πάρα πολύ, αλλά θα ήθελα να αφήσω τα σχόλια σε εσάς. Εγώ απλά θα περιγράψω το γεγονός...
Δίπλα ακριβώς απο το μαγαζί μας, υπάρχει ένα μικρός εκκλησάκι και γύρω του έχει μερικά παγκάκια και λίγη πρασινάδα. Είναι μεν, περιφραγμένο, αλλά υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα, απο το οποίο μπορεί εύκολα καποιος να περάσει. Βλέπανε λοιπόν οι δικοί μου για κανά δυό μέρες, έναν άστεγο να πηγαίνει αργά το απόγευμα και να κοιμάται εκεί. Χθές το μεσημέρι λοιπόν, τον είδαν τυλιγμένο σε μπλέ σακκούλες να είναι ξαπλωμένος και να προσπαθεί απελπισμένα να κρύψει το σώμα του. Είχε ώρα αρχίσει η βροχή και ο καημένος είχε ήδη γίνει μούσκεμα.
Τελικά, η μαμά αποφάσισε να πλησιάσει να τον ρωτησει μήπως θέλει να μπεί στο μαγαζί, να ζεσταθεί λίγο, να στεγνώσει.
Πηγαίνοντας λοιπόν, βλέπει ένα νεαρό αγόρι, με πολύ γλυκή φυσιογνωμία και όσο πλησιάζε η μαμά, να προσπαθεί να κρυφτεί μέσα στις σακκούλες. Επειδή φοβόταν φοβισμένος αρκετά η μαμά του εξήγησε τί θέλει.
Το παλληκάρι της απάντησε ότι είναι γυμνός και της έδειξε τα ρούχα του που ήταν πεσμένα στο χώμα και της εξήγησε ότι είχε βραχεί μέχρι το κόκκαλο και γι'αυτο τον λόγο τα είχε βγάλει και προσπαθούσε να τυλιχτεί με τις σακκούλες.
Η μαμά πήγε και του αγόρασε μια φόρμα, ένα φούτερ και παπούτσια και του πήρε και φαγητό. Το πρόσωπο του λέει, δεν την φόβιζε και εξάλλου ήταν και μέρα μεσημέρι!
Αφού ντύθηκε, τον πήρανε στο μαγαζί, να φάει με την ησυχία του και πιάσανε την κουβέντα.
Το παλληκάρι τους είπε ότι τον έχει διώξει ο πατέρας του απο το σπίτι του γιατί είναι εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες........

Τα σχόλια δικά σας...
Πάνος
Ο Πάνος όλη αυτή την ώρα καθόταν στο περβάζι του παραθύρου του και περίμενε υπομονετικά το τηλεφώνημα του Αντρέα. Κοίταζε στον δρόμο τον κόσμο που περπατούσε και σκεφτότανε πόσο διαφορετικές είναι οι ζωές όλων αυτών των άγνωστων μεταξύ τους περαστικών.
Διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές ζωές και όμως περπατάγανε κάθε μέρα στους ίδιους δρόμους χαμένοι στις σκέψεις τους.
«Είναι κρίμα», σκέφτεται.
«Να έχουμε κάθε μέρα τόσους διαφορετικούς κόσμους ακόμα και στο διπλανό διαμέρισμα και να μην μπορούμε να πούμε τίποτα παραπάνω από μια καλημέρα, όταν συναντιόμαστε στην είσοδο του σπιτιού»

Πάντα έτσι ήταν ο Πάνος, σκεφτόταν και επεξεργαζόταν το κάθε ερέθισμα που του έδινε η απλή, καθημερινή ζωή. Έτσι και τώρα, ενώ περίμενε ένα τόσο σημαντικό τηλεφώνημα, δεν μπορούσε να αφήσει στο περιθώριο αυτές τις σκέψεις. Εξάλλου, γνώριζε πως ακόμα και αν το σκεφτόταν έντονα, δεν θα άλλαζε κάτι.

Προσπάθησε να θυμηθεί την γνωριμία του με τον Αντρέα. Προσπάθησε να φέρει στο νου του, όλες τις στιγμές που είχανε περάσει μαζί. Και ήταν τόσα πολλά αυτά που είχανε ζήσει μαζί. Ένιωθε τόσο χαρούμενος που είχε έναν τέτοιο φίλο στην ζωή του.
Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Όσο και να ήθελε να καταπολεμήσει την αγωνία, όσο
περνούσε η ώρα μεγάλωνε.
«Φίλε, σε περιμένω στο Σημείο», έστειλα μήνυμα στον Αντρέα, πήρε το κράνος τους, μάζεψε
τα κλειδιά βιαστικά από το πάτωμα και κατέβηκε στην μηχανή του.

Στάθηκε για ένα λεπτό να την κοιτάξει. Την είχε μεγάλο καμάρι αυτή την μηχανή, την είχε κερδίσει με το σπαθί του και δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. Συμπονούσε όμως και την μάνα του, η οποία ανησυχούσε και γι’ αυτό τον λόγο δεν έβγαζε ποτέ το κράνος του. Δεν του είχε αρνηθεί ούτε μια στιγμή να ολοκληρώσει την επιθυμία του να αγοράσει μια μηχανή, δεν θα μπορούσε λοιπόν αυτός να της χαλάσει αυτή την μικρή χάρη που του είχε ζητήσει, φιλώντας του τα χέρια.

Σήμερα όμως είχε πολύ ζέστη και ήθελε να νιώσει πραγματικά ελεύθερος. Πέρασε το κράνος στο χέρι του και με απόλυτη προσοχή ξεκίνησε για το Σημείο. Εκεί θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του, να ημερέψει την αγωνία του και η ώρα θα περνούσε και θα συναντούσε τον Αντρέα.

Πέρασε έξω από ένα σχολείο, το τελευταίο πριν το δικό του και είδε τρείς κοπέλες αγκαλιασμένες να χαίρονται και να γελάνε.
«Μπράβο ρε κορίτσια», σκέφτηκε. «Συγχαρητήρια!».
Δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα.
Δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν επάνω του, ούτε άκουσε τις φωνές των περαστικών.
Το μόνο που ένιωσε ήταν κάτι ζεστό να κυλάει στο μέτωπο του…
~~~
Συνεχίζεται... 


Τα προηγούμενα θα τα βρείτε εδώ

Τί τραγούδι να σου πώ....

6

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 5:08 μ.μ.

Επειδή κάποιες φορές, τα τραγούδια είναι γραμμένα για όσα νιώθουμε και όσα σκεφτόμαστε...



Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη

Τι τραγούδι να σου πω
Εκεί που πας
Να μη μοιάζει με κανένα
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς

Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν

Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει ούτε λάμψη, ούτε αξία...

Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά...
Αντρέας
Ο Σεπτέμβρης μόλις μπήκε. Άφησε πίσω του ένα υπέροχο καλοκαίρι και τον προετοιμάζει για έναν πολλά υποσχόμενο χειμώνα.  Ένας χειμώνας γεμάτος από πολλές μικρές και διαφορετικές ζωούλες, οι οποίες όλες μαζί θα αποτελέσουν κομμάτια από αυτό το υπέροχο πάζλ που λέγεται Ζωή. Αυτή την στιγμή την περίμενε όλο το καλοκαίρι και τώρα που βρίσκεται μπροστά σε αυτό τον πίνακα ανακοινώσεων που θα του αλλάξει την ζωή, διστάζει να πλησιάσει. Οι αναμνήσεις του χώρου έχουν πλημμυρίσει το μυαλό και την καρδιά του και δεν θέλει να τις αφήσει. Οι αναμνήσεις δεν πρέπει να περιμένουν.

Απομακρύνεται με αργά, σταθερά βήματα και πλησιάζει στις κερκίδες. Ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλοπάτι, κάθεται απαλά και στρίβει ένα τσιγάρο. Ο καπνός που πέφτει από τα χέρια του, του θυμίζει την άμμο της κλεψύδρας. Κυλάει αργά και αφήνει τον χρόνο να περνά. Και δεν φοβάται πια. Ο χρόνος είναι στα δικά του χέρια και μπορεί να τον χειριστεί όπως εκείνος θέλει.

Ανάβει το τσιγάρο και θυμάται κάτι που το είχε πει ο Πάνος. Ο ψηλός, μελαχρινός Πάνος που όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του. Ο Πάνος που ήταν πάντα μαζί του και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ο Πάνος που τώρα δεν ήταν εκεί. Είχε πάρει για ακόμα μια φορά την μηχανή του και τον περίμενε στο Σημείο. Εκεί που πάντα έδιναν ραντεβού για τις πιο σημαντικές στιγμές τους.

«Φίλε, όταν κοιτάω το τσιγάρο που σιγοκαίει, περνούν μπροστά από τα μάτια μου, οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου».
Τώρα μπορεί να δει πόσο δίκιο είχε!

Βρίσκεται στο σχολείο που γνώρισε τον πρώτο του πραγματικό έρωτα. Τον Έρωτα που κάνει τα χέρια σου να ιδρώνουν και την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου. Θυμάται τα σαν από στάχυ πλασμένα μαλλιά της. Πέρναγε δίπλα του και μια μυρωδιά γιασεμιού, τρύπωνε στα πνευμόνια του. Και έπαιρνε βαθιές ανάσες για να χορτάσει όσο μπορεί από εκείνη.
Εκεί στις κερκίδες που κάθεται τώρα, γνώρισε και τον πόνο από Έρωτα. Μέσα από δύο γαλάζια, ψυχρά μάτια. Τότε δεν ήθελε να το πιστέψει. Έκλεισε ερμητικά τα αυτιά του και δήλωσε άρνηση σε όσα του έλεγε. Δεν ήταν εκείνη που του μιλούσε έτσι.

Στην πίσω αυλή έκανε το πρώτο του τσιγάρο. Καθόταν με καμιά δεκαριά ακόμα συμμαθητές του. Όλοι ντυμένοι με ξεβαμμένα παντελόνια και τα δάχτυλα παγωμένα από το κρύο. Εκεί στην πίσω αυλή γνώρισε τον Πάνο. Σαν τώρα το θυμάται. Ο Πάνος ήταν πάντα μόνος του, μακριά από όλους. Και έβλεπες στο βλέμμα του κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό. Σαν να ήξερε ένα μυστικό,  τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό και κανείς άλλος δεν έπρεπε να το μάθει. Και γνωριστήκανε και μοιραστήκαν  μαζί το μυστικό.

Σε αυτό το σχολείο έζησε τα τρία πιο όμορφα χρόνια της ζωής του και τώρα έπρεπε να τα κλείσει όλα αυτά σε ένα κουτάκι του μυαλού, να φυλάξει το κλειδί στην καρδιά του και να προχωρήσει για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής του.

Έσβησε το τσιγάρο, ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από τα σωθικά του, σηκώθηκε και με πιο βιαστικά βήματα πλέον προχώρησε προς την έξοδο. Εκεί που ήταν αναρτημένοι οι βαθμοί του από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, εκεί που τον περίμενε μια νέα ζωή, ίσως και σε μια νέα πόλη, με καινούριους ανθρώπους, καινούρια  στέκια, καινούριες στιγμές, ένα καινούριο κουτάκι στο μυαλό του και στην καρδιά του.

~~~
Μαργαρίτα
Την ίδια ώρα, την ίδια ακριβώς στιγμή, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, σε ένα άλλο σχολείο, η Μαργαρίτα χοροπηδούσε ήδη και αγκαλιαζόταν με τις κολλητές τις. Είχανε όλες περάσει στην Αθήνα, στις σχολές που θέλανε και βλέπανε τα σχέδια που κάνανε όλο το καλοκαίρι να γίνονται πραγματικότητα. Σχέδια για την φοιτητική τους ζωή, σχέδια για το πώς θα φτιάχνανε τα σπίτια τους, αγωνία για την νέα πόλη. Τα είχανε κανονίσει όλα! Ή σχεδόν όλα, αλλά δεν ήταν αυτό που τις απασχολούσε τώρα.

Η χαρά διαδέχθηκε σιγά σιγά μια μελαγχολία. Η Μαργαρίτα θα άφηνε το σπίτι της, την αγαπημένη της οικογένεια, τον λατρεμένο της αδερφό. Θα ήταν δύσκολα μακριά τους. Η κατάσταση του αδερφού της, μέρα με την μέρα επιδεινωνόταν και οι γονείς της δύσκολα τα έβγαζαν πέρα.

Διχάστηκε ανάμεσα στην ζωή της και ανάμεσα στην αγάπη για τον αδερφό της. Πέρασαν δύσκολα χρόνια, άγριες εμπειρίες για ένα παιδάκι που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε τόσα προβλήματα. Έμαθε από πολύ μικρή ηλικία τι σημαίνει καρκίνος, τις παρενέργειες τις χημειοθεραπείας, τα γεμάτα οίκτο βλέμματα των συμμαθητών της. Όμως εκείνη έμαθε να αντιστέκεται και να στέκεται δυνατή σε όλα αυτά για να μπορεί έτσι να βοηθάει τον αδερφό της. Μαζί στην ίδια τάξη από την Α’ Δημοτικού, μάθανε μαζί να αντιμετωπίζουνε τα πάντα. Στο Λύκειο όμως όταν έμαθαν για την ασθένεια του αδερφού της, τα πράγματα δυσκόλεψαν.

Εκείνο το πρωί της κόστισε πολύ. Έπρεπε να πάει μόνη  της στο σχολείο, καθώς ο οργανισμός του Νίκου είχε εξασθενίσει πολύ για να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα του. Όλοι την ρωτάγανε τι συμβαίνει και όταν τους έλεγε ότι ο αδερφός της θα κάνει πλέον τα μαθήματα στο σπίτι την κοιτούσαν έκπληκτη. Ένιωθε ότι περίμεναν να ακούσουν ότι πέθανε. Και θύμωνε.. θύμωνε πολύ. Έμαθε όμως ακόμα και σε αυτό να στέκεται αγέρωχη, να υψώνει το ανάστημα της και να μην επιτρέπει σε κανέναν να μπαίνει βαθιά στην καρδιά της και να την πονάει.

Οι φίλες κατάλαβαν αμέσως τις σκέψεις της. Την κράτησαν στην αγκαλιά τους και της υποσχέθηκαν ότι όλα θα πάνε καλά. Και εξάλλου τι ήταν η Αθήνα από την Πάτρα; 
Τρείς ωρίτσες.
~~~

Συνεχίζεται...



Σε ευχαριστώ Μαράκι που με έπεισες....

Πίσω στα σχολικά θρανία

19

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 8:35 μ.μ.



Σήμερα ήταν η πρώτη μερα του τελευταίου εξαμήνου στο μεταπτυχιακό...Με αυτή την σχολή έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου..
Εξάμηνο = Έξι μήνες. Ξεκινάς Οκτώβριο και τελειώνεις Απρίλη.. Σωστά???
Λάθος!
Ξεκινάς Οκτώβρη και τελειώνεις Φλεβάρη!
Ας έχει...
Ειδικότητα λοιπόν καταλήξαμε στο HR.
Ενδιαφερόταν φαίνεται.. Θα δείξει.. Ευτυχώς οι 2 καθηγητές που είχα σήμερα είναι και γαμώ τα παιδιά.. Και την πλάκα σου θα κάνεις, και χαλαρός θα είσαι και θα μάθεις!
Γενικά σαν τμήμα έχουμε δέσει πάρα πολύ παρά το γεγονός ότι οι ηλικίες μας είναι ευρέω φάσματος μεταξύ 25 και 46!!!! Έχουμε όμως πολύ καλή χημεία και αυτό μάλλον περνάει και στους καθηγητές.

Τρίτη και Πέμπτη λοιπόν, φοράω την ποδιά μου. παίρνω την σάκα μου (μα σκληρή πλάτη για να μην πάθει και τίποτα η μεσούλα μου), το κολατσιό της μαμάς και ξεκινώ...

Και πλέον η ορκομωσία φαντάζει πιο κοντά όσο ποτέ!!!

Θα ντυθούμε κι εμείς με αυτά τα ωραία μακριά φορεματάκια, θα βάλουμε τα καπελάκια μας και θα τα πετάξουμε στους ουρανούς....


 Πόσο το ζήλευα στις ταινίες!!!


 Καλή μου αρχή λοιπόν και καλές βουτιές στην γνώση (με κλειστή μύτη όμως, πειράζει;;......)

Μπούρου Μπούρου

15

Posted by next_day | Posted in , | Posted on 12:08 μ.μ.


Ρημάδες λέξεις...
Πού σκ@τ@α έχετε κρυφτεί;;;;;;;;

Και τί μπορώ δηλαδή να καταλάβω απο το "παιδι, άλογο, φώς"....



Ψάχνω, ψάχνω, θα το βρώ....

Οκτώβριος... Μήνας αφιερωμένος στον Καρκίνο το μαστού

10

Posted by next_day | Posted in | Posted on 7:52 μ.μ.

Με αφορμή την ανάρτηση της Κοκκινοσκουφίτσας σχετική με τον καρκινό του μαστού και επείδη είμαι κι εγώ απο αυτούς που έχασε κάποιον δικό του, σκέφτηκα να βάλω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στήν προσπάθεια πρόληψης του συγκεκριμένου είδους καρκίνου.
Έχασα κι εγώ την νονά μου απο καρκίνο του μαστού..Αρχικά στον μαστό ήταν, μετά έφτασε παντού...Η μητέρα μου έχασε την μητέρα της σε ηλικία 11 χρονών απο καρκίνο του μαστού... Δύο γυναίκες, νέες και οι δύο...
Κι εγώ και  η μητέρα μου, κάνουμε ψηλάφιση μαστού μόνες μας και τακτικά επισκεπτόμαστε και τον γιατρό μας...
Αυτό όμως που θέλω περισσότερο να καταθέσω σε αυτό το πόστ, δεν είναι οι πρσωπικές μου εμπειρίες, αλλά στοιχεία....
Στοιχεία για την ασθένεια, για τους τρόπους πρόληψεις, για όλα τα βασικά και απλά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει μια γυναίκα!

Πρώτο και βασικό στοιχείο... Εάν ο καρκίνος του μαστού διαγνωστεί έγκαιρα, τότε το ποσοστό επιβίωσης αγγίζει το 95%!!!! ΄Και μόνο αυτός ο αριθμός θα πρέπει να ήταν ισχυρό κίνητρο για την πρόληψη!

Ενας βασικός κανόνας προληπτικού ελέγχου, είναι ότι η ψηλάφιση θα πρέπει να συνδιάζεται και με την τακτική επίσκεψη στον γιατρό μας καθώς και η μαστογραφία, αφού η συγκεκριμένη εξέταση μπορεί να ανιχνεύσει πολύ μικρούς όγκους και ο γιατρός μας μπορεί να εντοπίσει όγκους που δεν απεικονίζονται στην μαστογραφία.

Περισσότερες λεπτομέρειες μπορούν όλες οι γυναίκες να βρούν στο διαδύκτιο και φυσικά μια πλήρης ενημέρωση απο έναν έμπειρο γιατρό είναι η καλύτερη μέθοδος πρόληψης!

Τέλος, θέλω να τονίσω ότι όλες οι γυναικές πρέπει να είναι ενημερωμένες όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά κα για τις κόρες τους.... Αυτές είναι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα, σε όλα τα κορίτσια.

Δείτε κι ένα βίντεο απο την Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία που μπορεί να βοηθήσει πολλούς!