Πάνος
Ο Πάνος όλη αυτή την ώρα καθόταν στο περβάζι του παραθύρου του και περίμενε υπομονετικά το τηλεφώνημα του Αντρέα. Κοίταζε στον δρόμο τον κόσμο που περπατούσε και σκεφτότανε πόσο διαφορετικές είναι οι ζωές όλων αυτών των άγνωστων μεταξύ τους περαστικών.
Διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές ζωές και όμως περπατάγανε κάθε μέρα στους ίδιους δρόμους χαμένοι στις σκέψεις τους.
«Είναι κρίμα», σκέφτεται.
«Να έχουμε κάθε μέρα τόσους διαφορετικούς κόσμους ακόμα και στο διπλανό διαμέρισμα και να μην μπορούμε να πούμε τίποτα παραπάνω από μια καλημέρα, όταν συναντιόμαστε στην είσοδο του σπιτιού»

Πάντα έτσι ήταν ο Πάνος, σκεφτόταν και επεξεργαζόταν το κάθε ερέθισμα που του έδινε η απλή, καθημερινή ζωή. Έτσι και τώρα, ενώ περίμενε ένα τόσο σημαντικό τηλεφώνημα, δεν μπορούσε να αφήσει στο περιθώριο αυτές τις σκέψεις. Εξάλλου, γνώριζε πως ακόμα και αν το σκεφτόταν έντονα, δεν θα άλλαζε κάτι.

Προσπάθησε να θυμηθεί την γνωριμία του με τον Αντρέα. Προσπάθησε να φέρει στο νου του, όλες τις στιγμές που είχανε περάσει μαζί. Και ήταν τόσα πολλά αυτά που είχανε ζήσει μαζί. Ένιωθε τόσο χαρούμενος που είχε έναν τέτοιο φίλο στην ζωή του.
Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Όσο και να ήθελε να καταπολεμήσει την αγωνία, όσο
περνούσε η ώρα μεγάλωνε.
«Φίλε, σε περιμένω στο Σημείο», έστειλα μήνυμα στον Αντρέα, πήρε το κράνος τους, μάζεψε
τα κλειδιά βιαστικά από το πάτωμα και κατέβηκε στην μηχανή του.

Στάθηκε για ένα λεπτό να την κοιτάξει. Την είχε μεγάλο καμάρι αυτή την μηχανή, την είχε κερδίσει με το σπαθί του και δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. Συμπονούσε όμως και την μάνα του, η οποία ανησυχούσε και γι’ αυτό τον λόγο δεν έβγαζε ποτέ το κράνος του. Δεν του είχε αρνηθεί ούτε μια στιγμή να ολοκληρώσει την επιθυμία του να αγοράσει μια μηχανή, δεν θα μπορούσε λοιπόν αυτός να της χαλάσει αυτή την μικρή χάρη που του είχε ζητήσει, φιλώντας του τα χέρια.

Σήμερα όμως είχε πολύ ζέστη και ήθελε να νιώσει πραγματικά ελεύθερος. Πέρασε το κράνος στο χέρι του και με απόλυτη προσοχή ξεκίνησε για το Σημείο. Εκεί θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του, να ημερέψει την αγωνία του και η ώρα θα περνούσε και θα συναντούσε τον Αντρέα.

Πέρασε έξω από ένα σχολείο, το τελευταίο πριν το δικό του και είδε τρείς κοπέλες αγκαλιασμένες να χαίρονται και να γελάνε.
«Μπράβο ρε κορίτσια», σκέφτηκε. «Συγχαρητήρια!».
Δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα.
Δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν επάνω του, ούτε άκουσε τις φωνές των περαστικών.
Το μόνο που ένιωσε ήταν κάτι ζεστό να κυλάει στο μέτωπο του…
~~~
Συνεχίζεται... 


Τα προηγούμενα θα τα βρείτε εδώ

Comments (10)

Ωραία συνέχεια. Μας άφησες στο κρίσιμο σημείο. Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει πιο κάτω.

@Νυχτερινή μου Πένα, χαίρομαι που σου άρεσε..Όπως είπα προβλέπεται μεγάλη συνέχεια. Δεν ξέρω πότε και πώς, αλλά προς το παρόν έχω ακόμα πολλά χειρόγραφα που θέλω να ανεβάσω!

Polygrafotath, mprabo! na pairnei liga mathimata ki auto to paidi tu mega channel o Xristoforos, mia zwh ta idia... :)

@Dokimos, έγω του το έχω πεί, αλλά αυτός εκεί επιμένει στις δικές του ιδέες!!

Πολύ καλό! Μου άρεσε πολύ και με άφησες με αγωνία για το επόμενο μέρος :)

Φιλιά

Ανατρίχιασα!

Αχ όχιιιιιιιιιιιιιιι
Μην το κανεις αυτό,
είναι ένα θέμα που πραγματικά με συγκλονίζει.
Θα περιμένω την συνέχεια που σε παρακαλώ να είναι αισιόδοξη :))

Καλο σ/κ και ελπίζω όχι βροχερό

@Raven μου, δεν θα ργήσει η συνέχεια!

@founio... :)

@Αναστασία μου, δυστυχώς δεν θα είναι πολύ καλή η συνέχεια.. Για λίγο όμως... ;)

Καλό σκ σε όλους!

Άντε πάλι,περιμένουμε ???
Φιλιαααα

@φούλη μου, υπομονή.. το έχω προγραμματίσει να ανέβει αύριο!! ;)

Δημοσίευση σχολίου