Posted by next_day | Posted in Μια Σταγόνα Ζωής | Posted on 10:41 π.μ.
Η θύμηση της πρώτης τους συνάντησης, το ζεστό της χέρι μέσα στο δικό του, τον έκαναν να ανατριχιάσει, να πονέσει βαθιά, να μπήξει τα νύχια του τόσο βάναυσα στο δέρμα του, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να καλύψει τον πνευματικό του πόνο με τον σωματικό. Μάταια όμως, καθώς η εξάρτηση του πλέον είχε ξεπεράσει την θέληση του για ζωή. Θυμήθηκε την ημέρα που τον είδε να τρυπάει το δέρμα του, τις κόρες των ματιών του να μεγαλώνουν και ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Ήταν τόσο βυθισμένος στην απόλαυση που το προσέφερε η δόση του που δεν μπόρεσε να καταλάβει, να δεί, να νιώσει, την απελπίσια που τύλιξε την καλύτερη του φίλη, αντικρύζοντας ένα θέαμα που ποτέ δεν είχε φανταστεί. Εκείνον, με την σύριγγα στο χέρι, να την κοιτάει σαν αγρίμι εγκλωβισμένο σε κλουβί και λίγα δευτερόλεπτα μετά να της χαμογελάει, χαμένος πλέον στις παραισθήσεις του ναρκωτικού.
Τώρα όμως το βλέπει καθαρά. Ήταν μια παράξενα πολύ ζεστή ημέρα του Δεκέμβρη, λίγο πρίν τα γενέθλια της, που περίμενε απο το καλοκαίρι που είχαν περάσει τις πρώτες τους διακοπές. Τις πρώτες διακοπές χωρίς γονείς, ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και τόσο ευτυχισμένοι, αγκιστρωμένοι και οι δύο στους ισχυρούς δεσμούς της φιλίας που τους ένωνε. Εκείνο το καλοκαίρι έβαλαν κάτω την ζωή τους, συζητήσανε τα πάντα, έδιωξαν απο το μυαλό τους όλες τις κακές θύμησες και έκαναν σχέδια! Σχέδια για το πώς θα κάνανε τις πιο έξυπνες φάρσες στους καθηγητές, τί δικαιολογίες θα έβρισκαν για να καλύψουν τις κοπάνες τους, τα μέρη που θα επισκέπτονταν μαζί, οι σχέσεις που θα κάνανε! Σε όλα ήταν μαζί! Και είχαν κανονίσει μια μεγάλη γιορτή για τα γενέθλια της, με κόσμο, φαγητά, ποτά! Θα έδιωχναν και τους γονείς της και θα μπορούσανε να καπνίσουνε και κανά τσιγαράκι χωρίς να παγώνουν τα δάχτυλα τους στα μπαλκόνια.
Τα γενέθλια της πλησίαζαν και κάθε μέρα περνούσανε τα απογεύματα μαζί, όπως εξάλλου έκαναν και τα τελευταία δύο χρόνια. Σε κάθε διάλλειμα μαζί, σε κάθε κοπάνα μαζί, κάθε μεσημέρι μαζί! Της έπαιρνε την τσάντα της, γιατί είχε ανηφόρα μέχρι το σπίτι της, και δεν μπορούσε να βλέπει ένα τόσο κοντό ανθρωπάκι να κουβαλάει μια τσάντα διπλάσια σχεδόν απο εκείνη. Την άφηνε κάτω απο το σπίτι, την φιλούσε γλυκά στο μέτωπο και επέστρεφε στο δικό του, έτοιμος για ακόμα μια διαμάχη με την μάνα του. Μεγάλη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να είναι μόνο φίλοι. Και τον πίεζε να του πεί την αλήθεια, γιατί ένιωθε περίεργα για εκείνο το κορίτσι. Δεν είναι ότι δεν την συμπαθούσε, απλά κάτι την προβλημάτιζε στα μάτια του γιού της όταν μιλούσε για εκείνη. Τρώγανε και οι δύο βιαστικά, κλεινόντουσταν για μια ώρα στα δωμάτια τους παριστάνοντας ότι διαβάζουν και μετά συναντιόντουσταν, στο πάρκο που είχαν γνωριστεί.
Τον τελευταίο καιρό εκείνος της είχε ξεφουρνίσει ότι η μητέρα του είχε ένα διαμέρισμα κοντά στο σπίτι του, πολύ καιρό ανοίκιαστο και είχε αποφασίσει να το κάνει το καταφύγιο τους. Της φαινόταν περίεργο, πως δύο χρόνια δεν είχε ακούσει τίποτα για το σπίτι, αλλά δεν το είχε ψάξει περισσότερο. Του είχε τόσο πολύ εμπιστοσύνη. Πόσες στιγμές είχε φιλοξενήσει αυτή η μικρή γκαρσονιέρα. Χαρές, λύπες, γέλια, δάκρυα, παιχνίδια μεταξύ των δύο φίλων.
Σε αυτό το σπίτι σχεδιάζαν τις τελευταίες μέρες τα γενέθλια της και εκεί πήγε εκείνο το απόγευμα. Νωρίτερα απο ότι είχαν κανονίσει. Κάτι την έσπρωχνε να πάει κοντά του και δεν το σκέφτηκε. Μέσα στην αγωνία της δεν τον πήρε καν τηλέφωνο. Πήγε να τον αγκαλιάσει, να του ψιθυρίσει τις φοβίες της που ξαφνικά την κατέκλιζαν και εκείνος να την κοροίδευε που φοβόταν τόσο. Δεν θα χτύπουσε το κουδούνι. Της είχε δώσει κλειδιά, αλλά ποτέ δεν τα χρησιμοποίησε. Θα έμπαινε αυτή την φορά ανοίγοντας μόνη της. Είχε χαθεί τόσο πολύ στις σκέψεις της που ήταν σχεδόν σίγουρη, ότι θα έμπαινε μέσα και θα τον έβρισκε στην καλύτερη περίπτωση σκοτωμένο στο πάτωμα, στην χειρότερη τεμαχισμένο.
Τελικά, αυτό που αντίκρυσε ήταν χειρότερο, απο κάθε τρελή σκέψη που είχε κάνει.
~~Συνεχίζεται~~
Ωραία δοσμένη συνέχεια αν και λυπηρή.
Το είχα υποθέσει ότι επρόκειτο για ναρκωτικά.
Περιμένω να δω τι θα γίνει.
Λυπηρό και το τέλος θα είναι φαντάζομαι..
Ευαισθητη χορδη χτυπησες...
παντως εγω θελω να πιστευω οτι καποιος για να ξυπνησει απο εναν εφιαλτη πρεπει πρωτα να "ιδρωσει" για να καταλαβει τι σημαινει ζωη
Μάταια όμως, καθώς η εξάρτηση του πλέον είχε ξεπεράσει την θέληση του για ζωή.
Αυτή η πρόταση είναι τα πάντα.... το τελευταίο καταφύγιο που κατακτιέται από την εξάρτηση.
Τι να πω, ακόμη και η τραγικότητα μπορεί να αποδοθεί με τον τρόπο που μας την προσέφερες!
Καλησπέρα
Μάλλον, είναι μια από τις στιγμές που συνειδητοποιούμε πως στους ανθρώπους που δίνουν αξία στη ζωή μας, βλέπουμε μονάχα τα όσα θέλουμε και παραβλέπουμε όλα τα υπόλοιπα.
Όμως η αγάπη, είναι το καλύτερο φάρμακο για τις αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Μάλλον θα το έχεις ήδη υπ' όψιν σου, για τη συνέχεια της ιστορίας.
Πάω να διαβάσω και τα προηγούμενα.
Γλυκουλι μου
περνα να δεις, σε εχω καλεσει σε παιχνιδακι! φιλακια!
Συμφωνω με τον Skin :"Μάλλον, είναι μια από τις στιγμές που συνειδητοποιούμε πως στους ανθρώπους που δίνουν αξία στη ζωή μας, βλέπουμε μονάχα τα όσα θέλουμε και παραβλέπουμε όλα τα υπόλοιπα"
Ειληκρινα δεν εχω κατι αλλο να πω.. περιμενω, την συνεχεια.
περιμένω την εξέλιξη!!
καλησπέρα..
περιμένω.....
καλό απόγευμα
χχχ
ελα να παιξουμε εχεις προσκληση :)
ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΕΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ.ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.