Posted by next_day | Posted in Ζωή θα πεί ΝοηματίΖΩ | Posted on 8:43 μ.μ.
Ένα κρύωμα το οποίο ακόμα με ταλαιπωρεί, ένα θεματάκι υγείας της μαμάς το οποίο όμως εξλίχθηκε πολύ καλά, αλλά και τα γονίδια που τόσες μέρες ήταν στο σπίτι και σπάγαμε τα νεύρα όλοι σε όλους, με κρατήσανε για λίγο μακριά σας! Όλα όμως είναι μια χαρά τώρα, έμεινα ξανά και πάλι μόνη μου στο σπιτάκι μου, έφτιαξα το καφεδάκι μου, άνοιξα τον υπολογιστή και ήρθα να σας βρώ! Και ήρθα με το δεύτερο μέρος της ιστορίας μας "Ζωή θα πεί ΝοηματίΖΩ"! Πάμε λοιπόν, να γνωρίσουμε ακόμα ένα πρόσωπο και τις καταστάσεις που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται γύρω του!
Όσο εσείς θα διαβάζετε, εγώ θα περνάω απο τα σπιτάκι σας και θα διαβάζω τα νέα σας!
Σας φιλώ γλυκά όλους!
~~2. Αλέξανδρος~~
Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε κωφός, κάτι το οποίο ποτέ δεν επηρέασε την ζωή του. Μη γνωρίζοντας τον ορισμό της έννοιας «ακούω», δεν ένιωσε ποτέ να του λείπει η ακοή. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια με γερούς δεσμούς να συνδέουν τα μέλη της, έτυχε πλήρης αποδοχής σαν άτομο και ανέπτυξε δυνατή προσωπικότητα που του επέτρεψε να αντιμετωπίσει μελλοντικές άσχημες στιγμές. Δημιούργησε δυνατές φιλίες, μεγάλο κύκλο γνωριμιών, ανέπτυξε δραστηριότητες, έζησε και ζει μια υπέροχη ζωή, έχοντας πλέον κάνει με την σειρά του την δική του οικογένεια και χαρίζοντας στην γυναίκα του και στα παιδιά του, τα δώρα που ο ίδιος έλαβε απλόχερα από τους δικούς του.
Οι γονείς του δεν ήξεραν ότι το παιδί θα γεννηθεί κωφό. Ακούοντες και οι δύο και χωρίς να έχει υπάρξει ιστορικό στις δύο οικογένειες, ήταν κάτι που τους συγκλόνισε. Μόλις τους έχουν ανακοινώσει την εξέλιξη αυτή και δεν μπορούν εύκολα να συνειδητοποιήσουν, ότι το μόλις μερικών ωρών μωρών τους δεν μπορεί να ακούσει τον ήχο της φωνής τους. Η Μάνια, η μητέρα του, με δυσκολία κρατάει τα δάκρυα της και στρέφει το βλέμμα της γεμάτη αγωνία στον άντρα της, τον Μάρκο, αναζητώντας μια απάντηση και μια λύση που η ίδια δεν μπορούσε να σκεφτεί. Εκείνος, την αγκάλιασε τρυφερά και της ψιθύρισε ότι όλα θα πάνε καλά. «Είναι το παιδί μας», της είπε και ζήτησε από τον γιατρό να τους γνωρίσει τον μικρό Αλέξανδρο.
Ο Αλέξανδρος, μάγεψε το προσωπικό του Μαιευτηρίου με την ομορφιά του. Ένα καστανόξανθο μωρό, με μεγάλα μελιά μάτια και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφισμένο στο λευκό του πρόσωπο. Μάγεψε και τον Μάρκο όταν πρωτοσυναντήθηκαν πατέρας και γιός. Έβλεπε στο πρόσωπο του, χαρακτηριστικά από την αγαπημένη του, που με τόσο πάθος ερωτεύτηκε και έκανε γυναίκα του. Έβλεπε στα μάτια του την θέληση για ζωή, μια ζωή που όσο θα ήταν θωρακισμένη στα τείχη της οικογένειας θα ήταν ιδανική. Είδε το χαμόγελο του και πήρε δύναμη την στιγμή που σκεφτόταν τα πόσα ίσως και να αντιμετωπίσει λόγω της έλλειψης ακοής. Ποτέ δεν το είδε, από τον πρώτη στιγμή, σαν διαφορετικό. Ήταν ο καρπός του έρωτα του για την Μάνια και δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να τον δει ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος σαν διαφορετικό.
Οι πρώτες ημέρες στο σπίτι, με το νέο μέλος της οικογένειας, ήταν ευχάριστες αλλά και δύσκολες συνάμα. Έπρεπε οι δύο γονείς να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, με πολλές εκπλήξεις, ανατροπές, χαρές ακόμα και δυσάρεστες στιγμές. Ένα μωρό είναι πάντα κάτι το διαφορετικό σε ένα κάθε σπίτι. Ένα παιδί όμως που δεν ακούει, μπορεί να φέρει επιπρόσθετες δυσκολίες στους γονείς που δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, που δεν έχουν προετοιμαστεί ψυχολογικά, που δεν είχαν ποτέ συναναστραφεί με κωφούς. Περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους με τον μικρό τους Αλέξανδρο, προσπαθώντας να κατανοήσουν το πώς βλέπει τον κόσμο. Ήξεραν ότι θα διαφέρουν σε πολλά πράγματα, ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά για να του δώσουν μια ζωή που του αξίζει. Όμως του το χρωστούσαν, του το όφειλαν. Ο Αλέξανδρος τόσο μικρός και τόσο αθώος, έπρεπε να σκληραγωγηθεί, να μάθει ότι η ζωή του ανήκει και ότι δεν πρέπει σε κανέναν να χαρίζεται.
Τα βράδια ήταν δύσκολα. Ειδικά για την Μάνια, η οποία δυσκολευόταν πολύ να δεχτεί τα νέα δεδομένα. Μάνα ήταν και αγαπούσε παραπάνω από την ζωή της τον γιό της, όμως φοβόταν πολύ. Πώς θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε όσα θα ζητούσε ο μικρός Αλέξανδρος; Χιλιάδες σκέψεις την βασάνιζαν και την κρατούσαν μακριά από την αγκαλιά των ονείρων. Και προσπαθούσε να βρει λύσεις, ενώ βαθιά μέσα της ήξερε, ότι λύσεις δεν υπήρχαν και ότι έπρεπε να το δεχτεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να προχωρήσει την ζωή της στο πλευρό του γιού της.
Τις πρώτες ημέρες ένιωθε ότι ο κόσμος της είχε καταστραφεί. Αρνιόταν να δεχτεί ότι το παιδί της δεν θα άκουγε ποτέ την φωνή της, ακόμα και ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει, να πεί όσα σκέφτεται όσα νιώθει. Σκέψεις τρομακτικές την κρατούσαν σε μια συνεχή εγρήγορση. Πώς θα της έλεγε αν πονούσε κάπου, πώς θα της έλεγε ότι πεινάει. Σκεφτόταν χίλιες δύο περιπτώσεις όπου η έλλειψη ακοής του μικρού Αλέξανδρου θα δυσκόλευε και τον ίδιο, αλλά και εκείνη. Άρχισε να νιώθει ενοχές. Μήπως υπήρχε κάποια εξέταση που δεν έκανε; Μήπως είχε κάτι που δεν το γνώριζε και το μετέφερε στο παιδί? Μήπως δεν ακολούθησε όσα την συμβούλευε ο γιατρός της στην διάρκεια της εγκυμοσύνης; Ήταν βέβαιη ότι η ίδια ευθυνόταν για την κατάσταση, παρά τις συνεχείς επιβεβαιώσεις όλων, όταν δεν μπορούσε να προβλεφθεί αλλά ούτε και να αποφευχθεί. Θύμωνε με τους πάντες γύρω της. Με την ίδια, με τον Μάρκο, με τον γιατρό της, με την ζωή. Θεωρούσε άδικο να συμβεί στο δικό της παιδί. «γιατί σε μένα και όχι σε κάποιον άλλον», σκεφτόταν, αγνοώντας ότι υπάρχουν οικογένειες που περνάνε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις, προσπερνόντας ακόμα το γεγονός πόσο σκληρή και άδικη γινόταν και η ίδια.
Δυσκολευόταν πολύ να είναι κοντά στον Αλέξανδρο. Οι μόνες στιγμές που είχαν επαφές ήταν όταν έπρεπε να τον θηλάσει και αυτό γινόταν με πολύ άσχημη ψυχολογία. Ο μικρός έκλαιγε στην αγκαλιά της μάνας του, που ακόμα δεν την είχε συνηθίσει και η Μάνια χανόταν στις σκέψεις της. Η κατάθλιψη ήταν δίπλα της, της χτύπαγε την πόρτα, αλλά εκείνη εξακολουθούσε να σκέφτεται τα δικά της προβλήματα και όχι το πόσο κακό έκανε στον Αλέξανδρο, στην οικογένεια της.
Σχεδόν ζήλευε τον Μάρκο ο οποίος, φύση πιο αισιόδοξος από την γυναίκα του, χαιρόταν σαν μικρό παιδί και δεν μπορούσε να συμμεριστεί τις ανησυχίες της Μάνιας. Λάτρεψε τον όμορφο Αλέξανδρο, από την πρώτη στιγμή που τον είδε και δεν άφηνε τις αρνητικές και δυσοίωνες σκέψεις, να του χαλάνε την αίσθηση της υπευθυνότητας και της απερίγραπτης χαράς. Σίγουρα, καταλάβαινε, ότι κάποιες φορές δεν θα είναι εξίσου εύκολες, ότι θα αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι τον κοινωνικό ρατσισμό, τα γεμάτα λύπηση βλέμματα. Ήξερε όμως παράλληλα, ότι έχουν γύρω τους ανθρώπους που θα τους βοηθήσουν, θα τους κρατήσουν σφικτά το χέρι και θα τους δίνουν δύναμη. Περνούσε ατέλειωτες ώρες με τον μικρό, θέλοντας να το χαρίσει στιγμές που ο ίδιος δεν μπόρεσε να έχει με τον πατέρα του. Είχε κιόλας αρχίσει να μπορεί να συννενοείται μαζί του. Παρατηρούσε προσεκτικά τα μικρά, λευκά χεράκια και προσπαθούσε να καταλάβει τί προσπαθούσε να του πεί. «έτσι πρέπει να γίνει», σκεφτόταν και γέμιζε δύναμη όταν καταλαβαίνει τί του ζητάει ο γιός του και μπορούσε να του το προσφέρει.
Η κατάσταση της γυναίκας του, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Ανησυχούσε τόσο πολύ για εκείνη, αλλά κάθε φορά που προσπαθούσε να την πλησιάσει, έπεφτε σε ένα τοίχο. Σκέφτηκε πολλές φορές να πάνε να δούνε κάποιον ψυχολόγο. Σίγουρα θα τον χρειαζόντουσταν και οι δύο, για να αντιμετωπίσουν τα μελλούμενα, αλλά δεν τόλμησε να της το προτείνει. Η σχέση τους πλέον είχε γίνει απρόσωπη. Δεν μιλούσαν για τίποτα περισσότερο απο τα απαραίτητα, η τρυφερότητα είχε χαθεί, η χαρά έμοιαζε να έμεινε μακριά απο την νέα τους οικογένεια. Μόνο ο μικρός Αλέξανδρος του έδινε πλέον χαρά.
Συζητούσε πολύ με την Έλενα, την καλύτερη του φίλη, για όσα τον απασχολούσαν και πονούσε που δεν μπορούσε να τα μοιραστεί με την γυναίκα του. Ανεβαίνανε στον Λυκαβηττό, πέρνανε τις μπύρες τους και περνούσαν ατέλειωτες ώρες, όπως έκαναν προτού καν γνωρίσει την Μάνια. Έτσι κάνανε και απόψε και έκλαιγε ο Μάρκος σαν μωρό παιδί στην αγκαλιά της φίλης του. Μπερδευότανε η χαρά με την λύπη και δεν είχε απο πού να πιαστεί. Η Έλενα, η γλυκιά και η τρυφερή Έλενα, προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, να του εξηγήσει ότι δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, να τον βοηθήσει να κατανοήσει την κατάσταση της Μάνιας. Δεν μπορούσε όμως να το κάνει άλλο. Έβλεπε τον φίλο της και πονούσε μαζί του και απλά σώπαινε κι εκείνη και αγκάλιαζε τα δάκρυα του.
Μόνο όταν είδε τί κρατούσε στα χέρια του ο Μάρκος, κατάλαβε το πόσο πολύ πονούσε... ήταν διατεθιμένος να δώσει τέλος στην ζωή του, αγνοώντας πόσο κακό θα έκανε, πόσες ψυχές θα άφηνε πίσω του.. Τώρα αντιλαμβανόταν τί εννοούσε όταν της έλεγε ξεψυχισμένα «κουράστηκα»... Είχε παγώσει.. δεν ήξερε τί να κάνει... Απλά έμεινε να τον κοιτάει όταν με ήρεμες κινήσεις άδειασε το κουτάκι με τα μικρά λευκά χάπια στην χούφτα του.. δεν κουνήθηκε όταν τα κατάπιε αδειάζοντας σχεδόν όλο το κουτάκι της μπύρας... Μόνο όταν γύρισε και την κοίταξε και της χαμογέλασε συνειδητοποιήσε τί μόλις έχει επιτρέψει να συμβεί....
Η Μάνια πετάχτηκε απότομα απο ένα ύπνο βαθύ, λυτρωτικό... Γύρισε να αγκαλιάσει τον άντρα της.. να τον φιλήσει τρυφερά στον λαιμό και να του ψιθυρίσει ότι τα δύσκολα πέρασαν και ότι τώρα το ξέρει.. το βλέπει καθαρά.. όλα θα πάνε καλά! Είχε ξυπνήσει απο τον λήθαργο της, ένιωθε δυνατή. Μόλις έπιασε το άδειο μαξιλάρι, χαμογέλασε γαλήνια.. Πάλι στον Λυκαβηττό θα είναι με την Έλενα σκέφτηκε και ησύχασε.. ήξερε πόσο τον αγαπούσε η φίλη του και ότι δεν θα άφηνε τίποτα κακό να του συμβεί... Πήγε στην κούνια του Αλέξανδρου... τον πήρε στην αγκαλιά της και τον έσφιξε.. πρώτη φορά που έκλαιγε απο ευτυχία... «συγνώμη», του ψυθίρισε και ας ήξερε ότι δεν μπορεί να την ακούσει.. Κι όμως ο μικρός Αλέξανδρος, ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια του και της χαμογέλασε.. το πρώτο του χαμόγελο... Το τηλέφωνο που έσπασε την σιωπή την ανησύχησε... έτρεξε βιαστικά να το σηκώσει.... Το μόνο που άκουγε ήταν οι σειρήνες του ασθενοφόρου και η φωνή της Έλενας...
«Μάνια....... ο Μάρκος......»..................
Τραγικό ..
Ευτυχώς είναι ιστορία..
Αλλά και εκείνος δεν έκαψε να παλέψει..
Η αληθεια ειναι περιμενα συνεχεια για την γνωριμια Μαρκου και Μανιας αλλα μας πηγες κατευθειαν στην συνεχεια τους με αποκορυφωμα τον αλεξανδρο αναρωτιεμαι τι θα εχει παρακατω...
Μια συνεχής πάλη είναι η ζωή...κι όταν ο ένας κάνει πίσω ο άλλος του δίνει το χέρι να κρατηθεί... έτσι είναι ... ετσι ήταν ...ετσι θα είναι πάντα...
Να το θυμόμαστε αυτό... εμείς είμαστε η δύναμη του συντρόφου μας και κείνος η δική μας....
Εξαιρετική ιστορία...
Τα φιλιά μας!!!
Ωραία συνεχίζεις κοριτσάκι με τις μπούκλες, υποθέτω η ιστορία θα ακολουθήσει τον Αλέξανδρο τώρα.
Αει στο καλό!!
ανατρίχιασα & μελαγχόλησα!!
άντε γύρνα γιατί η απουσία σου δεν περνάει απαρατήρητη!!
Τα σέβη μου!!
Τι μπορεί να πει κανείς σε έναν Μάρκο και στη Μένια; ότι υπάρχουν ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις; ότι κάθε σπιτικό σφραγίζει με την πόρτα του την δική του ιστορία;..όχι, δεν μπορείς να μιλήσεις όταν η ζωή στα έχει φέρει τόσο μα τόσο καλά...
Υπέροχη η ιστορία σου....
Καλημέρα..
αλήθεια είναι ιστορία; παραμύθι δηλαδή;
πολύ αληθινό!
τελικά αυτοί που φαίνονται δυνατοί ειναι αυτοί που υποφέρουν πιο πολύ μέσα τους. ενώ οι άλλοι πυ υποφέρουν φανερά παίρνουν και περισσότερη στήριξη και πιο γρήγορα πατάνε στα πόδια τους.
Περαστικά καταρχάς.
Η ιστορία όμορφη αν και μοιραία. Το'χεις ;-)
@όλους,
Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια σας!
Προσπάθησω να απαντήσω σε καθέναν ξεχωριστά αλλά όλο και μου έβγαιναν spoilers και δεν θέλω να το κάνω όλο αυτό!!!!!!!!!
Σας ευχαριστώ θέρμα για την στήριξη σας σε αυτήν μου την προσπάθεια!
Εχει ένα βασικό λάθος η ιστορία. Δεν είναι δυνατόν να ξέρει κάποιος βλέποντας ένα νεογέννητο αν ακούει ή όχι. Συνήθως απαιτούνται αρκετοί μήνες για να γίνει η γνωμάτευση. Εγώ είμαι κωφή αλλά έχασα την ακοή μου σταδιακά κατά την παιδική μου ηλικία και χρειάστηκαν χρόνια για να τεθεί η γνωμάτευση χωρίς αμφιβολία. Τώρα τα άλλα, τα περί αποδοχής και λοιπά, ούτε αυτά είναι τόσο απλά και δεν γίνεται να τα βλέπουμε σε τόσο συναισθημαιτκή βάση. Το πρόβλημα της κώφωσης - και ειδικά της ύπαρξης κωφού παιδιού σε οικογένεια ακουόντων - είναι πολύ πιο σύνθετο για να το καταγράψει κανείς σε μια σελίδα.
Καλή προσπάθεια πάντως! Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή και να μιλάει για αυτές τις περιπτώσεις.
@Σοφία,
είναι πράγματα που ζώ και βιώνω καθώς η μικρή μου βαφτιστήρα μου είναι κωφή!!
Τουλάχιστον στην μικρούλα μου ήταν σίγουρο γιατί έχει γεννηθεί με ένα σύνδρομο!
Όσο για την αποδοχή, και βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο! κι εξάλλου γι'αυτό αυτή η ιστορία θα συνεχίζεται όσο μεγαλώνει το σκατούλι μου και μου δίνει νέα στοιχεία!!!!!!
Χάρηκα ιδιαίτερα για το σχόλιο σου!!!!!