Posted by next_day | Posted in δουλειά , καθημερινές ιστορίες , σκέψεις | Posted on 12:33 μ.μ.
Είναι καιρός τώρα που το μέσα μου δεν είναι καλά... Οι λόγοι πολύ... Ο βασικότερος σχετίζεται με την δουλειά.. Δεν ξέρω αν θέλω να το αναλύσω εδώ... Εδώ είναι ένας χώρος που με κάνει να ξεφεύγω απο την καθημερινότητα μου, αλλά και ένας χώρος που μιλάω για αυτήν.. Ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση.. Δεν θέλω να βασανίσω με κάτι ακόμα το μυαλό μου, αρκετά έχω....
Διαβάζοντας όμως και τόσα άλλα blog βλέπω ότι σε πολλές αναρτήσεις βρίσκω κομμάτια μου, σκέψεις μου, αγωνίες μου... Μοιραζόμαστε πολλά περισσότερα πράγματα -ίσως άθελα μας- από όσα πιστεύουμε, από όσα γράφουμε..
Και είναι φορές που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου... Περνάω πολλές ώρες της ημέρας κατσουφιασμένη και με έναν μόνιμο κόμπο στο στομάχι.. Αυτές οι ώρες είναι οι ώρες που είμαι στην δουλειά... Και δεν το θέλω, μου την σπάει, με πληγώνει.. Χάνω τον εαυτό μου... Παρηγοριέμαι με την άποψη, ότι όταν ξέρεις το πρόβλημα, έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα... Μέχρι να βρώ την δύναμη αλλά και τον τρόπο να το αντιμετωπίσω...
Από την άλλη, ψάχνω κάθε μέρα αφορμές για να χαμογελάσω... Ακριβώς επειδή ξέρω, ότι η σχεδόν μόνιμα κατσουφιασμένη Μάρθα, δεν είμαι εγώ.. Είναι κάποια άλλη που έχει έρθει και έχει κάτσει πάνω στο στέρνο μου και με πιέζει... Και χαίρομαι γιατί γράφοντας αυτές τις λέξεις, συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να στύψω και ιδιαίτερα το μυαλό μου για να θυμηθώ εικόνες, πρόσωπα, στιγμές που με κάνουν να χαμογελώ..
Όμως με όσο καλή διάθεση κι αν ξεκινήσω το πρωί, κάτι μέσα στην μέρα θα με χαλάσει.. Δεν ξέρω πλέον αν προκαλώ εγώ το οτιδήποτε για να δικαιολογήσω την αδυναμία μου... Πάντα προσπαθούσα να χαμογελώ, να είμαι αισιόδοξη, όμως τώρα έχω πέσει σε ένα τέλμα... Μου φταίνε τα πάντα και όλοι.. Θυμώνω με πράγματα που άλλες φορές τα θεωρούσα ασήμαντα... Και όσο κι αν ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι, στην συγκεκριμένη φάση δεν με βοηθάει...
Θα περάσει το ξέρω, απλά θέλει τον χρόνο του....
Όμως με όσο καλή διάθεση κι αν ξεκινήσω το πρωί, κάτι μέσα στην μέρα θα με χαλάσει.. Δεν ξέρω πλέον αν προκαλώ εγώ το οτιδήποτε για να δικαιολογήσω την αδυναμία μου... Πάντα προσπαθούσα να χαμογελώ, να είμαι αισιόδοξη, όμως τώρα έχω πέσει σε ένα τέλμα... Μου φταίνε τα πάντα και όλοι.. Θυμώνω με πράγματα που άλλες φορές τα θεωρούσα ασήμαντα... Και όσο κι αν ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι, στην συγκεκριμένη φάση δεν με βοηθάει...
Θα περάσει το ξέρω, απλά θέλει τον χρόνο του....
Διαμαντένια μου εχω αισθανθεί και εγω πολλές φορες με το τροπο που πριεγραψες παραπανω και πραγματι αυτο ειναι κατι που θα περασει, ομως κάποιες φορές δε μπορούμε να αλλάξουμε οτι μας ενοχλεί και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.
καλως η κακως στο θεμα δουλειας πρεπει να κανουμε υπομονη επειδη η ανεργια εχει χτυπησει κοκκινο και θα πρπεει να συμβιβαστουμε με δουλειες που δε μας εκφραζουν. αυτο συμβαινει σε πολλους απο εμας, δεν εισαι μονη και το ξερεις αυτο.
πιστευω ομως πως θα σου κανει καλο να πεις σε καποιο εμπιστο σου ανθρωπο οτι ειναι αυτο που σε βασανιζει για να το βγαλεις απο μεσα σου. δε πιστευω πως εχει να κανει αποκλειστικα με τη δουλεια...
μας φταινε ολοι και ολα οταν δεν ειμαστε ευτυχισμενοι, οταν ειμαστε πραγματικα ευτυχισμενοι ακομη και τα δυσκολα μοιαζουν απλα...
ευχομαι να περασει γρηγορα η φαση που πέρνας και οποια ερωτηματικα κουβαλας, αν κουβαλας να απαντηθουν γρηγορα!!!
Ναι, νομίζω θέλει το χρόνο του, από εσένα εξαρτάται βέβαια.. όσο και αν φτάνουμε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στο τέλος βρίσκουμε τον εαυτό μας..
όπως ακριβώς το είπες. Θα περάσει αλλά θέλει το χρόνο του...
Φρόντισε να βρίσκεις πάντα λόγους νμα χαμογελάς και να είσαι ανάλαφρη ακόμα και στη δουλειά που σου προσθέτει άγχος.
Πάρε μια σοκολατίτσα μαζί σου αύριο να τη φας κατά τις δώδεκα.
Καλημέρα!
δεν ξέρω τι να πω γιατί τα λόγια σε αυτές τις περιπτωσεις δεν ξέρω αν είναι χρήσιμα...πρέπει ο εαυτός σου να συνέλθει ότι και να πούμε εμεις. εμένα το διέξοδο μου είναι οι δημιουργίες. χωρίς αυτές θα χανόμουν στη καθημερινότητα. Εύχομαι να βρεις σύντομα γαλήνη και χαρα!άμα θες στείλε και προσωπικό μήνυμα να τα πούμε.πολλά φιλιά!
ροζουλινι ζουζουλινι μουυυυυυυυυυυυυυ... ναι ολοι περναμε απ εκει.... καπου στο βαθος ομως παντα φαινονται δυο δρομοι... ο ενας της αλλαγης και ο αλλος της συνεχειας..
ευχομαι συντομα να διαβεις αυτον της αλλαγης.
καλη σου μερα καλη μου... φιλακιααααααααααααααα και πολλες αγκαλιτσες..
Νομίζω πως περιγράφεις πολύ παραστατικά τον σύγχρονο άνθρωπο ,οπότε
δεν είσαι μόνη να ξέρεις.
Τώρα το κατά πόσο αυτό βοηθάει θα σε γελάσω...χαχαχα
Την αγάπη μας
(Σταματήστε να τους Ψηφίζετε..."Φτύστε" τους!!!)
η θα ερθει η ωρα που θα το αλλαξεις ολο αυτο η η ωρα που θα το παρεις αποφαση και δεν θα σε ενοχλει ολο και πιο πολυ , θα φτασεις να μην σε ενοχλει και καθολου... ευχομαι οσο πιο συντομα να γινει ενα απο τα δυο γλυκια μου next day! φιλακια!
Στο κείμενο σου ένιωσα να περιγράφεις εμένα. Η ψυχολογία σου ταιριάζει πολύ με την δικιά μου. Είμαι της άποψης πως όταν κάτι δεν σου αρέσει προσπάθησε να το αλλάξεις. Εγώ προς το παρών κάνω υπομονή και μόλις μου δοθεί η πρώτη ευκαιρία θα το αλλάξω, μήπως να το σκεφτείς έτσι;; Φιλιά Πολλά και δώσε χρόνο στον εαυτό σου!
Αγαπητή Next Day
θα συνεχισεις να εισαι θαυμασια
φανταστικη
μαγευτικη.
Με αγαπη
SpaceExplorer
:-*
Όταν μαζεύονται πολλά δε βγαίνει εύκολα χαμόγελο, και έχω την αίσθηση πως είναι και βασσανιστικό να προσπαθείς για κάτι που δε νιώθεις. Μην πιέζεσαι. Σκέψου, χαλάρωσε, άσε τη ζωή να κυλήσει και να βρει από μόνη της τους ρυθμούς της.
Φιλάκια πολλα ;)
Έχουν πει πολλές φορές ότι ο καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά είναι στιγμές που διαβάζοντας τις σκέψεις κάποιου άλλου βλέπεις τον εαυτό σου... Διαμαντένια μου ελπίζω σύντομα να εξεφανιστεί η "bad mood" και να επιστρέψει το χαμόγελο
Φιλάκια!
πόσο δίκιο έχεις ότι όλοι μας νιώθουμε έτσι πάνω κάτω.
κι εμένα με χαλά αρκετά η δουλειά. όχι συνέχεια αλλά αρκετά συχνά ώστε να με ενοχλεί. και περνούμε αρκετές ώρες εκεί γι'αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το πως περνάμε στη δουλειά.
η λύση που βρήκα είναι να ψάχνω, να μην εφησυχάζω γιατί αλλιώς θα τρελλάθω!
το χαμόγελο όταν έρχεται έστω και όχι όσο συχνά θα θέλαμε είναι σαν τον ήλιο μέσα απ'τα σύννεφα και πάντα μας φτιάχνει τη διάθεση.
ειδικά όταν δεν έχεις πρόχειρο λόγο να χαμογελάσεις και το κάνεις έτσι κι αλλιώς νιώθεις καλά. δοκίμασε το :)
φιλάκια πολλά!
Ouuf se niwthw koritsi mou.
Einai oi meres perierges. As elpisoume omws pws meta thn ptwsh tha erthei h anodos!
Μύρισε καλοκαιράκι, να δεις που όλα θα αλλάξουν θέλουν δεν θέλουν!!
τα φιλιά μου κουκλίτσα..
@Εκφράσου μου,
γλυκιά μου, έχεις δίκιο σε αυτό που λες. δεν είναι μόνο η δουλειά που με ενοχλεί.. εξάλλου η κατάσταση έτσι είναι τρία χρόνια που είμαι στην συγκεκριμένη εταιρεία... πάντα όμως υπήρχαν στιγμές που μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Να μιλήσω ε?? Για πρώτη φορά μου φαίνεται δύσκολο... Συνήθως πάντα μιλούσα.. Τώρα όμως έχω βαλθεί να το παίξω δυνατή και να σταθώ στα πόδια μου και να το αντιμετωπίσω μόνη μου...
@Ηφαιστιωνάκο μου,
κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ε?? ναι .. κάπως έτσι είμαι... φοβάμαι όμως ότι θα με πάρει εντελώς από κάτω και θα βουλιάξω.. και τότε θα είναι δύσκολη η επάνοδος... γι’ αυτό μου χτυπάω το καμπανάκι μπας και γλιτώσω τα χειρότερα...
@AnD μου,
Το ξέρω, το βλέπω, έχεις δίκιο.. πρέπει να βρίσκω λόγους..δεν ξέρω γιατί δυσκολεύομαι τόσο... ίσως γιατί έχει τύχει τον τελευταίο καιρό όταν χαμογελώ να μου το κόβει στην μέση ο προϊστάμενος.. πλέον έγινε φοβία... σοκολάτα ε?? θα πάω να πάρω μία.. ακόμα και αυτή η αναμονή να πάει η ώρα για να την φάω, ίσως μου κάνει καλό...
@Magdalene,
τα έχουμε πει ήδη λίγο καλύτερα... Αναλυτικότερα εν καιρώ... ;)
@Βασίλισσα μου,
για μια στιγμή τρόμαξα με τον εαυτό μου διαβάζοντας το σχόλιο σου.. τα μάτια κόλλησαν στον δρόμο της συνέχειας... μόνο όταν πήγα στην αποκάτω γραμμή σου, συνειδητοποίησα πόσο λάθος είμαι.... θα τον βρω τον δρόμο μου,δεν μπορεί...
@Καπετάνιε μου,
άλλες φορές βοηθάει.... άλλες φορές όπως η στιγμή που έγραφα το πόστ μου περνούσε αδιάφορο... ξέρεις, είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι το δικό σου πρόβλημα φαντάζει τεράστιο και δεν σκέφτεσαι ότι κάποιοι ίσως περνάνε πιο δύσκολα...
@Μαρία μου,
δυστυχώς έτσι όπως είναι τα πράγματα εκεί έξω, μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να το συνηθίζω.... ελπίζω κι εγώ να τα καταφέρω σύντομα.... αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται μόνο από εμένα... :(
@Μανταρίνι μου,
είναι έτσι ακριβώς! Υπομονή προς το παρόν και όταν δοθεί αυτή η ευκαιρία θα την αρπάξω από τα μαλλιά... απλά να, είναι που σκέφτομαι κάποιες φορές, όταν είχα κάποιες ευκαιρίες τις προσπέρασα.... αλλά ότι έγινε, έγινε.. από εδώ και πέρα πρέπει να δω τί θα κάνω...
@SpaceExplorer,
δεν μπορώ να πώ... το σχόλιο σου με έκανε να σκάσω χαμογελάκι!! :))
@Marsy μου,
είναι όντως μεγάλη η πίεση.... και ίσως δεν αφήνω κι εγώ τον εαυτό μου να χαλαρώσει.... με έβαλες σε σκέψεις η αλήθεια είναι.. ξύνω την πληγή ακόμα και τις στιγμές που έχω το περιθώριο να την αφήσω να γιάνει!
@Chris μου,
σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Το ελπίζω κι εγώ, αλλιώς θα κάνω κανά μπαμ μεγάλο και θα τρέχουμε όλοι!!
@DaisyCrazy μου,
νομίζω ότι πλέον ελάχιστοι είναι εκείνοι που είναι ευχαριστημένοι με την δουλειά τους.. όμως δεν μου αρέσει αυτή η σκέψη... ούτε μου αρέσει που έχω συμβιβαστεί με την λογική ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα “σκάσε και κολύμπα”.... δεν μου αρέσει, αλλά το κάνω... κι αυτό είναι τελικά που με ενοχλεί περισσότερο από όλα.... Χαμόγελο λοιπόν, αφού “όταν κάτι δεν μπορείς να το αποφύγεις, κάτσε και απόλαυσε το”!!! ;)
@SorroWords,
το ξέρω και σε νιώθω που με νιώθεις... θα έρθει δεν μπορεί.. έστω κι αν αργήσει..ας μην χάσουμε κι αυτήν την ελπίδα!!
@Punkoid,
χαχαχα! αυτά τα σχόλια σου κάθε φορά είναι απολαυστικά!!!!!!!!
@Φούλη μου,
αλλάζει κάτι με το ζόρι?? δεν ξέρω..... το καλοκαίρι μάλλον δεν βοηθάει.. πφφφ... πώς έγινα έτσι εγώ..... τέσπα, όλα θέλουν τον καιρό τους... Φιλί!
είμαι από τους λίγους που μου αρέσει αυτό που κάνω. αλλά από την άλλη, υπάρχει μονίμως καρφωμένο στο μυαλό μου ότι της δουλειάς της δίνω το 100% πολλές φορές των δυναμέων μου και μου επιστρέφει ούτε το 20%
Ωωω,ελα μην χανεις την αισιοδοξια σου.
Αφου ξερεις πιο ειναι το προβλημα αντιμετωπισε το.:)
Και οντως μοιραζομαστε παρα πολλα...ο κοσμος των μπλογκς ειναι διαφορετικος.<3
Μην χανεις το κουραγιο σου.
Φιλακιαα!;)
Και είναι φορές που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου... Περνάω πολλές ώρες της ημέρας κατσουφιασμένη και με έναν μόνιμο κόμπο στο στομάχι.. Αυτές οι ώρες είναι οι ώρες που είμαι στην δουλειά... Και δεν το θέλω, μου την σπάει, με πληγώνει.. Χάνω τον εαυτό μου...
ΠΟΣΟ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ
ελπιζω να νιωθεις καλυτερα στη δουλεια σου, οταν σκεφτεσαι τα ωραια πραγματα που εχεις να κανεις μολις τελειωσει...να νιωθεις καλα που ακομα εχουμε δουλεια, καποιοι ψαχνουν μηνες!
καλο βραδυ Μαρθα! :)
Κυρ next day μου χρειαζεσαι διακοπες και εναν καφε με εμενα ειμαι σιγουρη!! Ελα γελα μου και θα τα βρουμε ολα θα δεις.. ολα! Στο υποσχομαι!! Αγκαλιτσα?
Μαρουλοφιλακια!
το πρόβλημα της εργασίας είναι πια καθημερινό κι όχι μόνο στην Ελλάδα....
καλημερούδια
τι μπορούμε να κάνουμε να σου φτιάξουμε την διάθεση???
@mana,
είναι θετικό όμως να σου αρέσει αυτό που κάνεις... σχεδόν όλοι δίνουμε πολλά στην δουλειά μας (μιλώ πάντα για αυτούς που θέλουν να είναι σωστοί), αλλά να μην σου αρέσει κιόλας δεν βοηθάει ιδιαίτερα!
@Fleur μου,
ναι! ο κόσμος των blogs είναι διαφορετικός και αυτό είναι πολλές φορές που μου δίνει δύναμη!
@Κόκκινο Φουστάνι μου,
μακάρι να μην μοιάζαμε... μακάρι να είμασταν καλά... έλα... υπομονή πρέπει να κάνουμε.... και να χαμογελάμε όσο μπορούμε! χαμόγελο?? :)
@Ηλία μου,
δεν είμαι αχάριστη.. κατανοώ πλήρως όσους είναι χωρίς δουλειά... όμως, να, είναι κάποιες φορές που μου φαίνεται αβάσταχτη η πίεση.... όμως ναι έχεις δίκιο... έχω τόσο όμορφα πράγματα να κάνω μετά... θα κρατήσω την συμβουλή σου λοιπόν... αυτά θα σκέφτομαι και θα χαμογελώ!
@Μαρουλάκι μου,
γλυκό μου εσύ... αφού είναι υπόσχεση απο εσένα τότε δεν μπορώ παρά μόνο να χαμογελάσω!!!!!! :))
@Και λοιπόν,
αχχχ...το ξέρω... πώς θα του λύσουμε είναι το θέμα!!
@mahler,
ξέρεις ε?? και μόνο τα σχόλια σας εδώ, έχουν βοηθήσει απίστευτα!!! Αυτό το ενδιαφέρον, αυτό το ηλεκτρονικό κράτημα χεριού!!! :))