Posted by next_day | Posted in | Posted on 1:18 μ.μ.
19 Ιουνίου 2007…..
Ένα αρκετά ζεστό πρωινό στην Αθήνα…
Μια μέρα που θα αλλάξει όλη μου την ζωή ξεκινάει..
Ένα όνειρο με στοιχειώνει….Η αλυσίδα σπάει και ο σταυρός πέφτει σε μια λίμνη αίματος.. Καθαρό αίμα.. Ανακούφιση…
Η μέρα προχωράει ανέμελη… Τίποτα δεν υπάρχει που να δείχνει τι πρόκειται να συμβεί…
Μεσημεράκι…Μιλάω στο κινητό…. Ώρα δεν θυμάμαι…. Είχε σταματήσει ο χρόνος…
Χτυπάει το σταθερό… Στην αναγνώριση το τηλέφωνο του μαγαζιού… Μάλλον θα θέλουν οι δικοί μου να ζεστάνω το φαί…
- «Ναι;»
- «Έλα παιδάκι»
- «Έλα μαμά»
-……………………….(σιωπή)…Η μεγαλύτερη στιγμή ησυχίας.. ατέλειωτη μου φάνηκε….. Και μετά.. Η φράση που με συγκλόνισε….. «Πάει η νονά………………………………»
Πάει….;;;… Πού πάει…..;;;…… Γιατί να φύγει… Γιατί να μας αφήσει……;;
Απορίες ενός μικρού παιδιού… Που δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος…..
Απορίες ενός ενήλικα που ακούει το αναμενόμενο και όμως το μυαλό αρνείται να δεχτεί….
Πόνος… Ατέλειωτος πόνος… Δάκρυα ακαριαία στα μάτια….
Η ώρα περνάει… Ξεκινάμε για Πάτρα… Το χειρότερο ταξίδι της ζωής μου…. Ένα ταξίδι με πολλαπλά συναισθήματα… Πρώτο και κυρίαρχο ο πόνος… Η θλίψη… Η καρδιά να ετοιμάζεται να σπάσει… κι όμως να αντέχει…. Τρία σώματα μέσα στο αυτοκίνητο… Κι όμως τόσο μόνος ο καθένας… Και ανακούφιση.. ΟΧΙ για τον άνθρωπο που έφυγε… Αλλά για τον πόνο που έφυγε από το σώμα και την ψυχή που ηρέμησε….
Και μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος…
Δύναμη για να στηρίξει όλους τους υπολοίπους και εσένα κάποιος άλλο θα βρεθεί να σε στηρίξει…
Δύναμη για τον άντρα σου.. Αυτόν τον υπέροχο σύζυγο που ήταν δίπλα σου.. Πραγματικά δίπλα σου.. Με σώμα και ψυχή… Δύναμη για τον πατέρα.. Ένα πατέρα που παλεύει ακόμα με νύχια και με δόντια να κρατήσει μια γροθιά όπως έλεγε την οικογένεια σας… Και στο λέω να το ξέρεις αγαπημένη μου νονά, τα έχει καταφέρει άριστα μέχρι τώρα…. Δύναμη για τον νονό…. Ο οποίος με αγαπάει όπως με αγάπησες κι εσύ… Ένας νονός ο οποίος μέσα στον πόνο του στήριξε κι εμένα…
Δύναμη για τα παιδιά σου… Μα τι υπέροχα παιδιά… Δίπλα σου συνέχεια… ακόμα και στο τέλος… στο τελευταίο αντίο.. ΠΑΝΤΑ δίπλα σου.. να μην σε αφήσουν στιγμή μόνη σου…. Τρεις αγγέλους έχεις αφήσει κληρονομιά… Που με την σκέψη τους, τα δάκρυα τους και κυρίως την ατέλειωτη αγάπη τους για την υπέροχη μανούλα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου….
Δύναμη για μένα δεν βρήκα εκείνη την μέρα… Και τελικά ακόμα και εγωισμός μπήκε στην μέση… Γιατί να φύγεις;;;…. Δεν ήσουνα καλά μαζί μας;;… Δεν σε αγαπάγαμε;;…Δεν σε προσέχαμε….;;
Αχ… Γλυκιά μου νονά… Συγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου για αυτές τις σκέψεις… Ξέρεις ότι ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά….
Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που έφυγες… Κι όμως…. ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ…… Είσαι πάντα εδώ… Δίπλα μου…
Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην πέρασες έστω και στιγμιαία από το μυαλό μου….
Υπάρχουν και μέρες όμως που χάνομαι στην γλυκιά σου ανάμνηση… Σε όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει… χάνομαι στις ζεστές σου αγκαλιές και στα γλυκά σου φιλιά…
Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, για όσα μου έμαθες, για το γλυκό σου χαμόγελο..
Σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω ότι έχω δυο μανούλες…..
Σε ευχαριστώ όμως πάνω από όλα για τα μαθήματα που μου έδωσες έστω και με αυτόν τον τρόπο…
Μέσα από τον Γολγοθά σου μου δίδαξες πολλά…
Τι σημαίνει αξιοπρέπεια…. Τόσους πόνους άντεξες και μπροστά μου ποτέ δεν παραπονέθηκες, παρά με κοίταζες με το υπέροχο, γλυκό χαμόγελο σου το οποίο έσπαγε ο πόνος.. Αλλά εσύ έσφιγγες τα δόντια…
Θυμάμαι………
…Την μέρα του πρώτου χειρουργείου.. Σε πήρα τηλέφωνο και η γραμμή Αθήνα – Πάτρα γέμισε με μια εκκωφαντική σιωπή και δάκρυα… Και μετά, συνέχισες να στεναχωριέσαι…. «Το στεναχώρησα το παιδί…», είπες στην μαμά….
…Την τελευταία σου Κυριακή σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε και σε είδαμε…. Μπήκα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα.. δεν άντεχα αυτό που έβλεπα… Βρήκα όμως την δύναμη και ήρθα.. δεν μπορούσα να μην έρθω… «Ευανθία μου, ήρθε το παιδί να σε δει…», σου είπε ο νονός.. Και άνοιξες τα μάτια… Και μου χάρισες το ποιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου… Και πάλι τα έκλεισες…
…Για χρόνια μιλάγατε με την μαμά κάθε μέρα στο τηλέφωνο.. Και πάντα ρώταγες.. «Το παιδί, τι κάνει;»…
Πάντα έτσι με έλεγες.. και πάντα έτσι με ένιωθες…
Είχαμε όλοι δύο μαμάδες… Την μαμά Μαρία και εσένα….
Πόσους πόνους άντεξες… Πόση στεναχώρια κατέκλυζε την ψυχή σου κάθε μέρα… Πόση αγωνία για όλα όσα θα αφήσεις πίσω….
Αχ.. μακάρι να ήσουν εδώ να δεις τι έχουμε καταφέρει…..
Ίσως όμως και να μας βλέπεις…. Και να είσαι περήφανη….
Ένα αρκετά ζεστό πρωινό στην Αθήνα…
Μια μέρα που θα αλλάξει όλη μου την ζωή ξεκινάει..
Ένα όνειρο με στοιχειώνει….Η αλυσίδα σπάει και ο σταυρός πέφτει σε μια λίμνη αίματος.. Καθαρό αίμα.. Ανακούφιση…
Η μέρα προχωράει ανέμελη… Τίποτα δεν υπάρχει που να δείχνει τι πρόκειται να συμβεί…
Μεσημεράκι…Μιλάω στο κινητό…. Ώρα δεν θυμάμαι…. Είχε σταματήσει ο χρόνος…
Χτυπάει το σταθερό… Στην αναγνώριση το τηλέφωνο του μαγαζιού… Μάλλον θα θέλουν οι δικοί μου να ζεστάνω το φαί…
- «Ναι;»
- «Έλα παιδάκι»
- «Έλα μαμά»
-……………………….(σιωπή)…Η μεγαλύτερη στιγμή ησυχίας.. ατέλειωτη μου φάνηκε….. Και μετά.. Η φράση που με συγκλόνισε….. «Πάει η νονά………………………………»
Πάει….;;;… Πού πάει…..;;;…… Γιατί να φύγει… Γιατί να μας αφήσει……;;
Απορίες ενός μικρού παιδιού… Που δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος…..
Απορίες ενός ενήλικα που ακούει το αναμενόμενο και όμως το μυαλό αρνείται να δεχτεί….
Πόνος… Ατέλειωτος πόνος… Δάκρυα ακαριαία στα μάτια….
Η ώρα περνάει… Ξεκινάμε για Πάτρα… Το χειρότερο ταξίδι της ζωής μου…. Ένα ταξίδι με πολλαπλά συναισθήματα… Πρώτο και κυρίαρχο ο πόνος… Η θλίψη… Η καρδιά να ετοιμάζεται να σπάσει… κι όμως να αντέχει…. Τρία σώματα μέσα στο αυτοκίνητο… Κι όμως τόσο μόνος ο καθένας… Και ανακούφιση.. ΟΧΙ για τον άνθρωπο που έφυγε… Αλλά για τον πόνο που έφυγε από το σώμα και την ψυχή που ηρέμησε….
Και μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος…
Δύναμη για να στηρίξει όλους τους υπολοίπους και εσένα κάποιος άλλο θα βρεθεί να σε στηρίξει…
Δύναμη για τον άντρα σου.. Αυτόν τον υπέροχο σύζυγο που ήταν δίπλα σου.. Πραγματικά δίπλα σου.. Με σώμα και ψυχή… Δύναμη για τον πατέρα.. Ένα πατέρα που παλεύει ακόμα με νύχια και με δόντια να κρατήσει μια γροθιά όπως έλεγε την οικογένεια σας… Και στο λέω να το ξέρεις αγαπημένη μου νονά, τα έχει καταφέρει άριστα μέχρι τώρα…. Δύναμη για τον νονό…. Ο οποίος με αγαπάει όπως με αγάπησες κι εσύ… Ένας νονός ο οποίος μέσα στον πόνο του στήριξε κι εμένα…
Δύναμη για τα παιδιά σου… Μα τι υπέροχα παιδιά… Δίπλα σου συνέχεια… ακόμα και στο τέλος… στο τελευταίο αντίο.. ΠΑΝΤΑ δίπλα σου.. να μην σε αφήσουν στιγμή μόνη σου…. Τρεις αγγέλους έχεις αφήσει κληρονομιά… Που με την σκέψη τους, τα δάκρυα τους και κυρίως την ατέλειωτη αγάπη τους για την υπέροχη μανούλα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου….
Δύναμη για μένα δεν βρήκα εκείνη την μέρα… Και τελικά ακόμα και εγωισμός μπήκε στην μέση… Γιατί να φύγεις;;;…. Δεν ήσουνα καλά μαζί μας;;… Δεν σε αγαπάγαμε;;…Δεν σε προσέχαμε….;;
Αχ… Γλυκιά μου νονά… Συγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου για αυτές τις σκέψεις… Ξέρεις ότι ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά….
Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που έφυγες… Κι όμως…. ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ…… Είσαι πάντα εδώ… Δίπλα μου…
Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην πέρασες έστω και στιγμιαία από το μυαλό μου….
Υπάρχουν και μέρες όμως που χάνομαι στην γλυκιά σου ανάμνηση… Σε όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει… χάνομαι στις ζεστές σου αγκαλιές και στα γλυκά σου φιλιά…
Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, για όσα μου έμαθες, για το γλυκό σου χαμόγελο..
Σε ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω ότι έχω δυο μανούλες…..
Σε ευχαριστώ όμως πάνω από όλα για τα μαθήματα που μου έδωσες έστω και με αυτόν τον τρόπο…
Μέσα από τον Γολγοθά σου μου δίδαξες πολλά…
Τι σημαίνει αξιοπρέπεια…. Τόσους πόνους άντεξες και μπροστά μου ποτέ δεν παραπονέθηκες, παρά με κοίταζες με το υπέροχο, γλυκό χαμόγελο σου το οποίο έσπαγε ο πόνος.. Αλλά εσύ έσφιγγες τα δόντια…
Θυμάμαι………
…Την μέρα του πρώτου χειρουργείου.. Σε πήρα τηλέφωνο και η γραμμή Αθήνα – Πάτρα γέμισε με μια εκκωφαντική σιωπή και δάκρυα… Και μετά, συνέχισες να στεναχωριέσαι…. «Το στεναχώρησα το παιδί…», είπες στην μαμά….
…Την τελευταία σου Κυριακή σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε και σε είδαμε…. Μπήκα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα.. δεν άντεχα αυτό που έβλεπα… Βρήκα όμως την δύναμη και ήρθα.. δεν μπορούσα να μην έρθω… «Ευανθία μου, ήρθε το παιδί να σε δει…», σου είπε ο νονός.. Και άνοιξες τα μάτια… Και μου χάρισες το ποιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου… Και πάλι τα έκλεισες…
…Για χρόνια μιλάγατε με την μαμά κάθε μέρα στο τηλέφωνο.. Και πάντα ρώταγες.. «Το παιδί, τι κάνει;»…
Πάντα έτσι με έλεγες.. και πάντα έτσι με ένιωθες…
Είχαμε όλοι δύο μαμάδες… Την μαμά Μαρία και εσένα….
Πόσους πόνους άντεξες… Πόση στεναχώρια κατέκλυζε την ψυχή σου κάθε μέρα… Πόση αγωνία για όλα όσα θα αφήσεις πίσω….
Αχ.. μακάρι να ήσουν εδώ να δεις τι έχουμε καταφέρει…..
Ίσως όμως και να μας βλέπεις…. Και να είσαι περήφανη….
Να τη θυμάσαι πάντα έτσι!!!
Αυτό ελπίζω κι εγώ!