Η μοναξιά του Σχοινοβάτη

Posted by next_day | Posted in | Posted on 11:26 π.μ.

Τα φώτα στην σκηνή είναι αναμμένα, ο σχοινοβάτης εμφανίζεται και είναι έτοιμος να δώσει για ακόμα φορά την προγραμματισμένη του παράσταση…
Μια παράσταση για τον κόσμο που πλήρωσε το αντίτιμο για την είσοδο, για να γελάσουν οι «μεγάλοι» με τα αστεία κατορθώματα του, για την αγωνία των παιδιών που τον βλέπουν να αμφιταλαντεύεται σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Και όταν τα φώτα σβήνουν και η παράσταση τελειώνει, τότε ακριβώς είναι που αρχίζει η δική του προσωπική παράσταση…
Η παράσταση που κάθε βράδυ δίνει…
Μόνος…
Εκεί….
Στην μέση της σκηνής…
Ανάμεσα στις κενές θέσεις, ανακαλύπτει το δικό του κενό…
Κάτω από το τεντωμένο σκοινί, έρχεται η ώρα που ακροβατεί ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο..
Στο καλό και στο κακό…
Στην ευτυχία και στην δυστυχία….

Πίσω από τις μπογιές στο πρόσωπο του, πίσω από το στημένο χαμόγελο, κρύβεται ένα πρόσωπο που ποτέ κανείς δεν έχει δει…
Ίσως ούτε και ο ίδιος…
Έχει χρόνια να δει το πρόσωπο του…
Να κοιτάξει στην ψυχή του… Και αυτές οι καταραμένες οι παραστάσεις κάθε φορά, του παίρνουν κάτι από τον εαυτό του… Ένα κομμάτι της ψυχής του…. Τα φώτα σβήνουν, όμως τα φώτα της ψυχής του είναι χρόνια τώρα σβησμένα….

Comments (2)

Χμμμ... Έχοντας επεξεργαστεί παρόμοιο θέμα πρόσφατα στα επίπεδα δουλειάς (η μοναξιά του ηγέτη) θα συμφωνήσω μαζί σου!
Καλημέρα.

Η μοναξιά ακόμα και στην κορύφη είναι ανυπόφορη!
Καλημερα και απο μένα!

Δημοσίευση σχολίου